این رمان ارزش خوندن و وقت گذاشتن رو داره
        

          من با سراسر این کتاب و عواطف انسانی که به سادگی نمایش داده می‌شدن گریه کردم. سطر به سطر این کتاب برای من به شکل دردناکی شیرین بود.
        

          دختر هیجان زده پرسید: کتاب خوندن دوست دارین؟
اُوِه با حالتی مردد سرش را به علامت منفی تکان داد ولی ظاهرا دختر ناراحت نشد، در عوض گفت:
من عاشق کتابم! و سپس شروع کرد به تعریف کردن داستان تمام کتاب هایی که روی دامنش بود و اُوِه به این نتیجه رسید که دوست دارد تا آخر عمرش به حرف های او درباره چیزهای مورد علاقه اش گوش دهد.


" فردریک بکمن / مردی به نام اُوِه "
        

          روند این رمان کند پیش می رود اما در کل ارزش خواندن دارد. فیلم خوبی هم بر اساس این رمان ساخته شده است.
        

          ▪️خلاصه رمان" مردی به نام اوه " و  چند نکته در مورد کتاب :

رمان در مورد مردی ۵۹ ساله بداخلاقی است که بعد از آشنایی با یک خانواده ایرانی تغییر می کند.

چند نکته:
۱- اولین ویژگی داستان، تعهد اخلاقی قابل ستایش اوه نسبت به همسرش حتی بعد از مرگ است.هر اتفاق کوچک یا بزرگی که رخ می‌دهد ، اولین سوالی که در ذهن اوه ایجاد می‌شود این است که اگر سونیا زنده بود، چه انتظاری از او داشت. همین فکر سبب می‌شد گاه برخلاف میل باطنی‌اش به صورت مثبت اقدام کنند تا در دنیای دیگر شرمنده همسرش نباشد.

۲- اوه درستکاری و نظم و انضباط را از خانواده‌اش به ارث برده بود. در تاثیر این تربیت همین بس که وقتی پدرش در اواسط ماه فوت کرد،  او نصف حقوق را به اداره راه آهن پس داد. این عمل منصفانه و اخلاقی او سبب شد رییس، به او پیشنهاد استخدام در راه آهن دهد.
 
 ۳ - باید اذعان کرد که زنان تاثیر بسزایی در شکل دهی رفتار مردان دارند. خواننده ی رمان این قدرت و ویژگی را به وضوح در رفتار سونیا و پروانه می بیند. 
  اُوه در نوجوانی، پدر و مادرش را از دست داده بود و سالها بود که بی هدف و افسرده زندگی می کرد. آشنایی اش با سونیا و عشق دیوانه‌واری که به او پیدا کرد، روح امید را در کالبدش دمید. 
 بعد از فوت همسرش که باز تبدیل به جسمی بی روح شده بود، این پروانه، همسایه جدید بود که سبب شد مجددا اوه با زندگی آشتی کند. 

۴- انسان هر چه به پایان دوره میانسالی نزدیک‌تر شود، شور و هیجانش فروکش می‌کند و نیاز مبرم به توجه و محبت اطرافیان پیدا می‌کند.در این داستان خانواده پاتریک، بدون توجه به اخلاق تلخ اوه ، با او با مهربانی رفتار می‌کردند. بچه های آنها نیز اوه را مانند پدربزرگشان دوست داشتند . مجموعه این‌محبت ها و توجه ها در نهایت سبب تغییر رفتار قهرمان داستان شد.
پایان
احمدی‌مهر- ۱۳ خرداد۱۴۰۱
        

          شروع کتاب فوق‌العاده بود ولی به نظرم نویسنده از میانه های کتاب دیگر چیزی برای گفتن نداشت.
        

          خیلی دوستش داشتم :) خیلی زیاد و توصیه می کنم بخونیدش
شخصیت اُوه شباهت های زیادی به کارل فردریکسون داره (انیمیشن بالا، پیکسار) و در عین حال همسرش، سونیا، بی شباهت به اِلی نیست. اُوه در مقابل سرزندگی سونیا، به شدت درون گراست، از تغییر متنفره و عمیقاً عاشق همسرشه. جوری که اعتقاد داره قبل از آشنایی با سونیا، اصلاً زندگی نمی کرده و بعد از فوت سونیا هم، زندگی نکرده.
کتاب به صورت موازی، زندگی اُوه قبل از آشنایی با همسرش، بعد از آشنایی با همسرش و بعد از فوت همسرش رو روایت می کنه. قلم نویسنده بسیار دلنشینه و ترجمه هم گرچه کاستی هایی داره، در کل خوبه. 
خیلی وقت ها با کتاب گریه کردم و خیلی بیشتر با کتاب قهقهه زدم. واقعاً عالی بود. 

پ.ن: اول یوناس یوناسن و الان فردریک بکمن! به نظرم نویسنده ها و پیرمردهای سوئدی بسیار آدم های جالبی هستن :)
        

          در طول کتاب مدام با خودم کلنجار میرفتم که آیا دوست دارم مانند اوه باشم یا نه؟ آیا اوه مرد خوبیست یا نه؟ در پایان کتاب قاطعانه تصمیم گرفتم و با خودم گفتم ای کاااااش بتوانم به اندازهٔ اوه خوب باشم، مهربان باشم، واقعی و بدون هیچ چشم داشتی. کاش تا وقتی زنده هستم دوستانی واقعی داشته باشم و وقتی مُردم، مرگم برای کسانی مهم باشد.
تصمیم گرفتم مانند اوه چیزها و کسانی را عمیقاً دوست بدارم تا هدف والایی برای زندگی داشته باشم و حتی برای مرگ!
اما شاید به اندازه‌ٔ اوه، مته به خشخاش نگذارم؛ قدری خوش خلق تر باشم و لبخند به لب داشته باشم. شاید زندگی زیبای اوه طرح مانای لبخند را کم داشت...
ای کاش هرکداممان یک اوه در وجودمان داشتیم تا ضابطه ها را رعایت کنیم و قانون مدار باشیم یا دست کم هر کدام پروانه ای در وجودمان داشتیم تا سبب زندگی کسانی باشیم و شادی را به ارمغان بیاوریم.
شاید وجود هرکداممان یک سونیای خندان کم دارد... سونیایی که در کنار تمام ضوابط، انعطاف و انرژی مثبت داشته باشد.
و ای کاش... ای کاش هر کداممان در وجودمان یک آنیتای عاشق داشتیم... به گمانم آن وقت هیچ جور و ستمی در دنیا نبود.
یک میرساد... همه باید در وجودمان یک میرساد بپرورانیم تا قدرت ایستادن در برابر همه چیز و همه کس را برای علایقمان داشته باشیم.
ای کاش همه‌ی ما یک اوه می‌شدیم تا فوجی از دوستان واقعی را در کنارمان داشته باشیم، حتی اگر بد خلق و ترش روی باشیم.😊
        

          با سلام
من این رمان رو چند ماه پیش تموم کردم
این رمان داستانی خارق العاده داره که تو هر زمانی شمارو سرگرم میکنه
شاید درست باشه که کمی کند پیش میره داستان اما باز هم شمارو به خوندنش جذب میکنه و باعث میشه که برید کتابو باز کنید و بخونیدش.من کسایی رو سراغ دارم که 3 بار کتابو کامل خوندن و دیکه قضاوت با خودتون...
راستی این کتاب رو حتما از نشر نون بخرید چون ترجمه مستقیم از زبان سوئدی به ایرانی رو داره که مترجمش هم خانم فرناز تیموزارف هستن. ترجمه های دیگه بیشتر از انگلیسی به ایرانی هستن.
        

          چقدر برام شیرین بود این رمان! چقدر دلنشین، درست، واقعی، چقدر احساسات و اتفاقات ملموس و قابل درک بود...
جالب‌ترین قسمتش برای من این بود که وقتی فیلمش رو دیدم، دیدم چقدر شبیه به تصویر ذهنی من از فضاسازی کتاب بود!:)
        

          به گمان من داستان حول دو تضاد می‌رقصد،مرگ و زندگی!
تقابل و کشاکشِ آرامِ این دو در طول داستان من را واداشت 
به اینکه ببینم بالاخره کدامشان از اُوه می‌بَرَد؟
مرگ یا زندگی؟
مرگ‌اندیشی اُوه به این خاطر بود که پس از مرگ سونیا،همسرش،که یگانه آدم این کره خاکی بود که این مردِ سختِ بدعنقِ نق‌نقویِ غرغرو را عاشقانه دوست داشت؛دیگر تعلق خاطری به این دنیا و آدم‌هایش نداشت.انگار که با سونیا زندگی را خاک کرد و به خانه‌اش برگشت،نمرد اما زندگی هم نکرد.
مگر چه کسی جز سونیا می‌توانست به اُوه بگوید که تو شبیه رزهای صورتیِ پژمرده شامِ قرار اولمان هستی
یا اینکه زیر بتن‌های چسبیده به سینه‌اش هرمِ وجودِ تکه‌ی تپنده‌ای را کشف کند؟
 چه چیزی یا چه کسی می‌توانست بندِنافِ این ادمِ گریزان از زندگی و شتابان به سوی مرگ را به این دنیا و ادم‌های لعنتی‌اش که اوه را شبیه جنایتکار می‌دیدند وصل کند؟
اُوه جنایتکار نبود فقط مردِ پیری بود که سرش می‌رفت اما کسی حق نداشت از اصولش تخطی کند،
به قول کریستین بوبن: ؛نمی‌کوشید مورد پسند قرار بگیرد؛عادتی داشت؛همیشه حقیقت را می‌‌گوید. و خب این اُوه بود.
اُوِه جعبه مداد رنگی زندگی‌اش را خاک کرد و دیگر زندگی یک رنگ بیشتر نداشت،سیاه و به ندرت و با اغماض سفید.
هیچ آدم دیگری را در قلمرو‌اش راه نمی‌داد و به قلمروی کسی نزدیک نمی‌شد.
یادم می‌آید تو کتاب اناتومی جامعه‌شناسی می‌خواندم؛اینکه شبکه روابط اجتماعی چقدر قوی یا ضعیف باشد می‌رساند یک ادمی چقدر به خودکشی نزدیک یا از آن دور است.
شاید اُوه گمان می‌کرد که قاتلش می‌تواند ان طناب باشد یا تپانچه‌ای که در دست دارد،اما ماشه را اگر قرار بود چیزی بکشاند آن این بود که اُوه به آن آدم‌های لعنتی که سونیا نبودند هیچ تعلق خاطری نداشت،کلامش را خرج آنان نمی‌کرد،کسی را راه نمی‌داد به خودش و با تنهایی‌اش تنها بود.نمی‌دانست دیگرانی که به حسابشان نمی‌اورد،دستشان روی ماشه و پایشان زیر صندلی دارش بود.
نمی‌دانست و گمان می‌کرد که چون خودش می‌خواهد،به قصد دیدار سونیا خودخواسته کوچ کند؛اراده‌اش را دارد.
و من چقدر سماجت و لجاجت پروانه همسایه ایرانی اوه را دوست داشتم که با سرتقی‌هایش اُوه را مجبور کرد که سپر بیندازد.
اُوه ناخواسته و ندانسته وارد حلقه‌ای از آدم‌ها شد،کنارشان قرار گرفت و شد عضو یک گروه!
گروه همسایگان،با همسایه‌های تابه‌تایی که روی دیدنشان را نداشت اما وقتی فهمید که دید به اعضای گروهش تعلق خاطر پیدا کرده،به خاطرشان عصبانی می‌شد،ماشین نازنینش را از پارکینگ می‌کشید بیرون و این ادم‌ها کنار هم شدند یک گروه،یک هدف مشترک،یک تعلق خاطر و این بود و نبود شبکه‌ای از روابط اجتماعی همان دست نامرئی هست که روی ماشه می‌نشیند.
        

          رمان داستان زندگی یک پیرمرد آلزایمریه که در غم از دست دادن همسر تازه از دست داده‌اش تصمیم به خودکشی گرفته ولی در مراوده با همسایه تازه واردش که از قضا همسرش ایرانیه و باردار از این تصمیم منصرف و به زندگی امیدوار میشه. صحنه‌های بازگو شده در رمان کوتاه و اکثرا خنده‌دارن که همین رمان رو پرکشش می‌کنه
به خصوص صحنه آموزش رانندگی خانم همسایه و رفتنشون به بیمارستان صحنه آخر رمان هم جالب و تاثیرگذار و به یاد ماندنیه خوندنش توصیه میشه
        

          "اوه" یک پیر مرد تنها و به شدت درونگراست. او در تمام عمر خود یک آدم فنی بوده که از پس هر کاری برمی‌آید و هر چیز خرابی را خودش تعمیر می‌کند.
پیر مرد قصه‌ی ما در این دنیا فقط یک همسر مهربان و دلسوز داشت. همسرش تنها کسی در این دنیا بود که می‌توانست "اوه" را از غار تنهایی خود بیرون بکشد و او را وادار کند که اجتماعی تر باشد. اما متاسفانه پیر مرد به تازگی همسر خود را از دست داده و کاملا از زندگی بدون وجود او نا امید گشته و قصد خود کشی دارد. ولی در ادامه داستان اتفاقاتی می‌افتد که نه تنها او را به زندگی امیدوار، بلکه زندگی‌اش را متحول می‌کند.
        

          چقدر واقعی و عمیق بود این عشق
        

          کتاب آرام پیش میره و روزمره چند خانواده را نشون می ده. زیبایی کتاب در همین روزمرگی آدمهاشه.اتفاق خاصی نمی افته اما خوندنش لذت خاص خودش را داره
        

          كتاب روايت زندگى مردى است كه بر خلاف باطنش تلاش مى كند بد اخلاق، خودخواه، مغرور جلوه كند. اما در نهايت تاب مقاومت در برابر محبت و سادگى و بى آلايشى يكى از همسايه هايش را ندارد و روند زندگى اش دستخوش تغييراتى مى شود كه باعث مى شود مخاطب رمان را موقع خواندن زمين نگذارد.
        

          خب وقتی میخواستم توضیحی واسه کتاب بنویسم، اولش چیزی به ذهنم نمیرسید، نمیدونستم باید چی بنویسم. بکمن یه زندگی خیلی ساده رو خیلی زیبا نوشته. سرگذشت اوه داستان خاصی نداره، ولی بکمن چیزایی رو نوشته که شاید توی کمتر کتابی بشه پیداشون کرد. شخصیت اوه خاصه، اوایل انگار به نظرمون یه پیرمرد خرفت یه دنده است ولی کم کم میفهمیم که این تصور کاملا اشتباهه، اخلاق اوه اونو خاص کرده. من کتاب رو دوست داشتم، حتی کتابیه که شاید بعدا صفحاتی که دوست داشتم رو بازم بخونم. ترجمه کتابم خوب و روون بود. .
        

          با وجود تعریف های زیادی که از کتاب شنیده بودم اصلا فکر نمی‌کردم داستانی که با غر زدن های یک مرد میانسال شروع میشه تا این اندازه برای من جذاب و فوق العاده بشه.
اوه مرد میانسالی که به تازگی همسرش سونیا را از دست داده آن هم همسری که یک زندگی بسیار عاشقانه کنارش داشته میخواهد با خودکشی هر چه زودتر به او ملحق شود ولی هر بار دست به این کار میزند درگیر اتفاق تازه ای شده و موفق نمیشود . در این میان آشنایی او با همسایه جدید و خانواده اش باعث تغییر رفتار و تحول او شده  و در نهایت از اوه یک قهرمان میسازد
        

          این کتاب را خوانده ام ،قشنگ و تاثیر گذار بود