و بالاخره پایان اولین جلد از مجموعه محبوبم...
قبلا فیلمش رو دیده بودم ؛ یه جاهای فیلم با کتاب فرق داره و توی کتاب اتفاقات بیشتری هم میفته که در فیلم بهش اشاره ای نشده.
در کل این یه ماه من کلا با توماس و بیشه نشین هایی که در تلاش برای حل و رهایی از یه هزار توی پر از گریور هستن گذشت...!
      

        کوری، کتابی که فقط یه کتاب نیست...
داستانی با یک مفهوم عمیق که آدم رو وادار به تفکر میکنه و خود ایده داستان برام خیلی جالب و عجیب بود. انسان هایی معمولی در یک شهر خیالی که در آن مرضی عجیب مردم اونجا رو در سختی و بدبختی  قرار میده ، کور شدن و دیدن همه جا به رنگ سفید انگار که در دریایی از شیر شناور باشند.
با وجود اینکه الان سه یا چهار روز از تموم کردنش میگذره اما مغزم هنوز درگیرشه، درگیر اتفاقات و  شخصیت هاش . شخصیت هایی که تا آخر داستان با یه سری صفات شناخته میشن و از گفتن اسم شون توی کتاب پرهیز شده.

و اما ویژگی های سبک ساراماگو:
• استفاده نکردن از علائم نگارشی
• استفاده از جملات طولانی و نوشتن گفت و گو های شخصیت ها پشت سر هم
• استفاده از کنایه هایی  که درباره ی حکومت ها و نابرابری های جهانیه

در آخر به نظر من خوندن حداقل یکبار این کتاب توی عمر برای هر انسانی لازمه...