کتاب مرگ ایوان ایلیچ اثر نویسنده روس لئو تولستوی 🙂
خب این کتاب یکی از تاثیرگذارترین کتاب هایی بود که خوندم ...
این کتاب یک دیدگاه واقع بینانه نسبت به مرگ و زندگی به شما میده، گاهی تو زندگی باید با یکسری واقعیت ها که سعی میکنیم ازشون فرار کنیم روبه رو بشیم  ..
در دنیا هیچ چیز به اندازه مرگ حقیقی و واقعی نیست .
این کتاب با خبر مرگ ایوان ایلیچ آغاز میشود  و همه‌ی آشنایان به ظاهر ناراحت فقط به فکر این هستند که از این موقعیت سودی دریافت کنند  ..
پس این واقعیت که شما در نهایت تنهایید قابل انکار نیست  و نباید وابسته به افکار دیگران زندگی کرد ..
به طور کلی نتایج زیادی میشه از این کتاب دریافت کرد 
من این کتابو شدیدا پیشنهاد میکنم ..✨🙂
و اما فیلم زیستن(living) یک فیلم درام بریتانیایی 
به کارگردانی الیور هرمانوس
ساخت سال ۲۰۲۲
این فیلم از فیلم ژاپنی زیستن اقتباس شده که فیلم زیستن خود اقتباس از رمان روسی مرگ ایوان ایلیچ است 



        

          کتاب دوئل یکی از معدود آثار بلند چخوف است  که نشان دهنده ی تضاد ها و تناقصات  آن زمان جامعه روسیه است 
 ،انسان هایی که در کنار هم ولی با هم متفاوت اند و این تفاوت بین شخصیت های اصلی قصه به طور ملموس  احساس میشود .....
به طور کلی شخصیت پردازی این کتاب  خیلی بی نقصه و آنتوان چخوف حتی  شخصیت های فرعی داستان رو هم به دقت بالایی پردازش کرده..
 ودر ‌پایان قصه تضاد رفتاری  بین شخصیت ها  از آن ها آدم های جدیدی میسازد که هر کدام به نوعی انسانیت را تجربه می کنند ..✳️✨
        

          نمایشنامه باغ وحش شیشه ای تموم شد هرچند که داستانش و از قبل میدونستم ولی خوندنش خالی از لطف نبود
فیلم ایرانی اینجا بدون من با اقتباس از این نمایشنامه ساخته شده 😍
        

          کتاب یک غم لطیفی داشت که روی همهٔ قلبم رو پوشونده و لحظاتیه که به بیرون پنجره خیره شدم تا بتونم شرحش بدم. شرحی از گذر زمان و غباری که روی چیزها می‌ندازه... از دوستی‌های از دست رفته، اما ماندگار در قلب آدمی.
ماجرای سه دوست که دنبال آرزوهاشون به پاریس رویایی اومدن و زندگی بسیار سختی رو در این مدت تحمل می‌کنن، تا فقط بتونن تو پاریس بمونن و فرانسوی حرف بزنن. :)
حالا سال‌ها گذشته و یکی از این دوست‌ها نامه‌هایی از خودشون رو پیدا می‌کنه و می‌خونه و ماجراها رو مرور می‌کنه و کتاب اینطور به پایان می‌رسه:‌ (اسپویل نیست، چون این کتاب هیچ ماجرایی نداره که بخواد اسپویل بشه. برشی از زندگی‌ایه که به مارتیتا و پاولا و پوفینا گذشته.)
«صدای بزرگراه در دوردست مثل صدای اقیانوس به گوش می‌رسد و ناگهان شادمانی را درمی‌یابم. گاهی که زمستان‌ها به درخت‌ها نگاه می‌کنم می‌بینم که شاخه‌های بی‌برگ‌شان نور ارغوانی از خود ساطع می‌کنند، یا بوی نان باگت، یا دستگیرهٔ در عتیقه‌ای با طرح مغربی، یا پنجره‌ای که به جای بالا رفتن به بیرون باز می‌شود. مارتیتا، همهٔ این‌ها مرا به یاد روزهایی می‌اندازد که کنار تو بودم. هرچند به کسی بروز نمی‌دهم، به آن فکر می‌کنم. ناراحت هم نیستم. ابایی هم ندارم. مارتا،‌ درست است که دیگر با هم مکاتبه نداریم، اما هنوز به تو فکر می‌کنم. اون ریکوئردو. یادواره، سوغاتی، خاطره. ته ریکوئردو،‌ مارتیتا،‌ من از یادت نمی‌کاهم. مرا از یاد نبر...»

پ.ن: جای جای کتاب عبارات و کلمه‌های اسپانیایی بود. تقریبا می‌فهمیدمشون و خوشحالم که ۶۲۰ روز دولینگوی اسپانیایی یه جایی به  کارم اومد. 😂