جذابیت اصلی این داستان سرد و بی روح بودنشه. بی‌روح بودنی که از مردن اشتیاق به امید مادرانه به وجود میاره
      

        خیلی تلخ بود. مخصوصاً وقتی داستان با ماجرای پول تاکسی تموم میشه نه با نگرانی‌های مادر در مورد فرزندش
      

        مفهوم نسبتا خوبی بود
و اواسط داستان میشد فهمید مرد چتر به دست برای چی اینکارارو انجام میده. 
      

        این کتاب یه‌جور آدم رو به کوچه های کاهگلی و معطر سال 60 میبره.
      

        از آقای کریستین اندرسن که بهترین نویسنده کودک و نوجوان محسوب میشه، همچین کتابی انتظار نمی‌رفت.
نمیشه گفت ترسناک بود اما حس بدی رو منتقل میکنه.
و خب خیلیا این کتاب رو برای بد جلوه نشون دادن خدا نقد کردند، اما نکته‌ای که اکثراً توجه نداشتند جنبه استعاری داستانه. 
در ظاهر داستان و تلخ و غلو شده، اما اگر با توجه به استعاری بودن کفش قرمز و حتی نماد بودن آن داستان و تحلیل کنیم، به نظرم هدف نویسنده اشاره به این بوده که دلبستگی به چیزی مثل کفش قرمز می‌تونه خوشبختی و لذت به همراه بیاره گاهم می‌تونه آنچنان بشه که انسان لحظه شماری کنه تا روزی از آن خلاص یابد.
*خوندنش اتلافه وقته. 
      

        از چیزی که فکر میکردم کوتاه تر بود اما مطالب بسیار مفیدی داشت.
آخرش هرچند غمناک بود اما بسیار خوب اطلاعاتی درمورد سنی و شیعه رو به صورت عامیانه گفته بود. 
      

        کتابی به شدت کلیشه‌ای اما به طور عجیبی بین نوجوانان محبوب شده
صد البته میتونست پایان بهتری داشته باشه.
      

        این کتاب از هر نظر محشر بود
قدرت ادبیات بالایی داشت و به مسائل کوچیک اهمیت زیادی میداد.