جنگ صلح است
  آزادی بردگی است
   جهل قدرت است.....
دنیای سرد و ترسناک و عدم اعتماد رو در این رمان به خوبی حس کردم.....
          

            (جدای از حقیقی بودن روایتش از واقعیتِ رخ نداده)
کتاب جالب و خسته‌نکننده(اگر علاقه‌مند به فکر و مکاتب فلسفی باشید)

داخل یک کتاب داستان یک کتاب نظریه پردازی نوشتن میدانی یعنی چه؟ :))
ایده "کنترل افکار از طریق کنترل کلمات" واقعا چسبید!
          

            دوران «1984» دوران سیاهی است. همه جا به شدت کنترل می‌شود؛ آدم‌ها حتی در مخفی‌ترین گوشه اتاقشان هم کنترل می‌شوند. فکر کردن ممنوع است. دوست داشتن ممنوع است. حتی در حین رابطه با همسر هیچ احساسی نباید در میان باشد و صرفاً این عمل به عنوان یک وظیفه، که همان تولید مثل است انجام گیرد. هر چه حزب بگوید همه باید آن را قبول کنند. تاریخ گذشته عوض می‌شود و تمام مستندات اعم از روزنامه، مقاله، خبر و ... تغییر پیدا می‌کنند تا حرف‌های حزب واقعی باشد. افرادی که برخلاف حزب فکر کنند و کارهای خلاف خواست آن‌ها را انجام دهند، از صفحه روزگار محو می‌شوند؛ نه تنها خودشان، که حتی اسم و نام و هرچه که مربوط به اوست از دفاتر و اسناد پاک می‌شود. طوری که انگار از روز اول چنین شخصی وجود نداشته و به دنیا نیامده است.
در یک چنین دنیایی «وینستون اسمیت» احساس می‌کند که از «برادر بزرگ» (رهبر حزب) متنفر است و حزب در حال نابودی انسان‌ها و عواطفشان و برده کردن آن‌ها است. و دست به کارهایی می‌زند که خلاف میل حزب است و اولین کارش این است که خاطرات خود را مکتوب می‌کند.
کتاب، یک دولت دیکتاتوری را ترسیم می‌کند که ادعای دیکتاتوری ندارد. دولتی که از مردم ماشین‌های بی‌احساس و بی‌عاطفه‌ای ساخته که فقط کار و تولید مثل کرده و در خدمت حزب باشند تا حزب برای همیشه قدرت را در اختیار داشته باشد. نویسنده خواسته با این کتاب ذهن و چشم مردم را نسبت به اتفاقات جاری در اطرافشان روشن کند و ببینند که در اطرافشان چه وقایعی در جریان است و چه کار باید بکنند.
خواندن این کتاب را به همه عزیزان پیشنهاد می‌کنم.

امین پازوکی 1399/08/12
          

            1984 را اورول در سال 1949، هم‌زمان با قدرت گرفتن بلوک شرق، منتشر کرد. این کتاب جامعه‌ی سوسیالیستی توتالیتری را بر مبنای کشورهای کمونیستی وقت ترسیم می‌کند و پیش‌بینی درستی را از وضعیت آن‌ها در آینده‌ای نزدیک ارائه می‌کند. زمانی که آرمان‌ها و اهداف حزب برای مردم رنگ می‌بازند و چهره‌‌ی واقعی «قدرت»، بدون هیچ بزکی نمایان می‌شود.
سلطه و نفوذ این نظام «سوسیانگل» چنان است که حوزه‌ی ‌فردی و زندگی شخصی در آن از بین می‌رود و تماما تحت کنترل و نظارت حاکمیت در می‌آید. نقش «ناظر بزرگ» تمثیلی از رهبران بلوک شرق به ویژه استالین و سیستم‌های کنترلی-نظارتی منصوب به اوست. و نیز افرادی که تنها به عنوان جزء‌ی از یک کل شناخته می‌شوند، چنان به خدمت اهداف حزب‌ در می‌آیند که هریک به یک دستگاه کنترل‌گر تقلیل می‌یابند. آن از خودبیگانگی که مارکس مذمت می‌کرد به نوعی دیگر خود را نشان می‌دهد. افرادی که تنها در جهت اهداف حزب  معنا می‌یابند و به کارکرد اجتماعی‌شان تقلیل یافته‌اند، به جاي از خودبيگانگی با فرآيند توليد، از خویشتن خود بیگانه می‌شوند. ممنوعیت عشق و هرگونه عواطف بشری که در کتاب مطرح می‌شود نیز اشارتی است به همان از دست رفتن مفهوم فرد(individual).
در تحلیلی جامعه‌شناختی، این کتاب را می‌توان نقدی بر کارکردگرایی ساختاری نیز دانست. تاکید بر مفاهیمی چون نظم ساختاری، یکپارچگی اجتماعی، کارکرد نظام‌های بروکراتیک (وزارت‌خانه‌ها) و مذموم دانستن هرگونه تضاد اجتماعی نشان از نگاه انتقادی اورول بر مبانی این نظریه است. شاید بتوان گفت باوجود این‌که استالینیسم بر مبانی تضاد استوار است، اما نهایتا به بدیل آن پیوند می‌خورد.
 .
بخش از کتاب:[ قدرت در وارد آوردن درد و خواری نهفته است. قدرت در تکه تکه کردن ذهن‌ها  و پیوند دادن آن‌ها در شكلی تازه، به اختیار خود ما نهفته است. ... اگر تصویر آینده را بخواهی، پوتینی را مجسم کن که جاودانه چهره‌ی انسان را لگدمال می‌کند. ... تنها با آشتی دادن تناقضات است که می‌توان قدرت را ابدالاباد حفظ کرد.]

 


          

            من این کتابو وقتی ۱۶ ساله بودم دست گرفتم. و بعد از این همه سال هنوز حال و هوای کتاب از خاطرم نرفته.  حال و هوای کتاب بسیار سیاسیه و یه جورایی سعی میکنه شرایط زندگی توی کشوری فرضی که با سیستم ایدئولوژی محور و با سیستم اطلاعاتی/نظارتی قوی بر مردمش حکومت میکنه، از زبون کسی که در سلسله مراتب حکومتی شعلی داره اما دیدن زمانهای متفاوت قدیم(تا جایی که یادمه)، اون رو نسبت به شرایطش بی اعتماد و بی اعتقاد کرده، توصیف کنه.  حالتون خوش نخواهد بود بعد از خوندن این کتاب مخصوصا وقتی  بدونید نویسنده برای نوشتن اون فضا الهاماتی توی زندگی واقعی هم داشته. برای همین لطفا قبل از خوندنش افسرده، ناامید، نگران یا ترسان از شرایط زندگیتون نباشید.  خوندن این ترجمه برام نسبت باقی ترجمه های معروف تر کتاب، روون تر بود چون لغات ساده تری توش استفاده شده بود. اگر با لغات فاخر یا ادبی مثل من سر و کله میزنید، این ترجمه بیشتر به دردتون می خوره.  در آخر توصیه میکنم قبل از خوندن این کتاب سراغ مزرعه حیوانات برید. و اوگر از اون لذت بردید و یک کمی قصد خود آزاری داشتید، سراغ این یکی حتما بیاید.  والسلام
          

            بسم الله الرحمن الرحیم
سلام
کتاب مثل قلعه ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ حیوانات یک کتاب تاریخی سیاسی ولی با چاشنی عاشقانه است

من قلعه حیوانات رو بیشتر دوست دارم و معتقدم خیلی استادانه تر نوشته شده

کتاب فعلی ممکنه خسته کننده هم بشه براتون
در هر حال از نظرم کتابیه که بیش از اون چیزی که هست بهش پرداخته میشه 

از فصل های آخر کتاب بیشتر لذت بردم ، مخصوصا این که مفاهیم جدید و جالبی رو مطرح میکنه
          

            در ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺘﺎب ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ:
(( دﻧﯿﺎی ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿﺰ 1984 از ﺳﻪ ﮐﺸﻮر ﻏﻮل آﺳﺎ ،ﻣﻘﺘﺪر و ﺑﯽ رﺣﻢ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ داﺋﻤﺎ درﺣﺎل ﺟﻨﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺳﺎﮐﻨﺎن اﯾﻦ ﺳﻪ ﮐﺸﻮر ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﻃﺎﻗﺖ ﺧﻮد،ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و در ﻣﺤﯿﻄﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ در آن ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن دوﻟﺖ ﻣﻤﻨﻮع ﺷﺪﻩ و ﻧﻔﺮت ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﯿﻞ اﺷﺨﺎص ،ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد....)) 

 دﻧﯿﺎﯾﯽ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان دور، ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا ذرﻩ ذرﻩ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎی ﺣﺰب ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ اوﺷﯿﻨﯿﺎ ﻣﺮا ﯾﺎد اﻓﮑﺎر ﺟﻨﺎب ﻋﻼﻣﻪ و ﺷﺎﮔﺮدان ﭘﺎﯾﺪاری ﺷﺎن ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ .ﻗﺒﻮل ﻧﺪارﯾﺪ؟ ﭘﺲ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ .
ﺟﻨﮓ ﺻﻠﺢ اﺳﺖ .آزادی ﺑﺮدﮔﯽ اﺳﺖ .ﺟﻬﻞ ﻗﺪرت اﺳﺖ .
اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ،رﻣﺎن دﻧﯿﺎی ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻫﺎﺳﺖ. دﻧﯿﺎی اﺻﻼح اﺳﺖ ،ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻫﺎی ﮐﻨﺎﯾﻪ آﻣﯿﺰ .ﮐﺘﺎب ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ.ﭼﻮن ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ دارد ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﻗﻠﻌﻪ ﺣﯿﻮاﻧﺎﺗﺶ را ﺑﺮای ﺑﺎر دوم ﺑﺨﻮاﻧﻢ:)
          

            یه زمانی خوندن این کتاب مد بود ولی به نظرم کتابیه که همیشه میشه خوند و تاریخ مصرف نداره.
شاید به نظر برسه که چون شخصیت‌هاش حیوانات هستن با یه کتاب فانتزی مواجه هستیم در صورتی که کتاب کاملا سیاسیه.
کتاب رو خیلی سال پیش خوندم اما یادمه که کشش داستانیش زیاد نبود.
          

            کتابی که یک بار خوانده ام باز هم می‌خوانم و باز هم می‌خوانم .
روایتی پر فراز و نشیب که فراز های عالی و هیجان انگیز و شیب هایی که فقط فرصت نفس کشیدن بهت بده .
من نسخه ی دیگر این کتاب و خوندم که انتشارات شاهدخت پاییز بود به ترجمه ی صدیقه عیوضی .
در کل پیشنهاد میکنم بخونید .
          

            کتاب رو بصورت الکترونیکی در فیدیبو خواندم و در اوقات فراغت و بی کتابی ان را تمام کردم. کتابی زیبا در مورد حکومتهای دیکتاتوری و بسته و وضعیت مردم در این حکومتها
چند تا یادگاری از این کتاب ارزشمند

 ۱. به همگان هشدار مى دهد که اگر روند تاریخ تغییر نکند، انسان ها در سراسر دنیا، بى آنکه خود بدانند، خصوصیات انسانى خود را از دست مى دهند و به آدم هایى ماشینى و بى روح تبدیل مى گردند
۲. مى توانند آدم را وادار به گفتن همه چیز بکنند. اما نمى توانند آدم را وادار کنند تا آن چیزها را باور کند. آنها نمى توانند به درون آدم دسترسى پیدا کنند.
۳. اگر آدم احساس کند که انسان ماندن، حتى اگر بى نتیجه باشد، ارزشمند است، درواقع آنها را شکست داده اى.
۴. یک گروه حاکم تا زمانى حاکم است که بتواند جانشینانى براى خود انتخاب کند. حزب در پى بقاى خون و اصالت نیست بلکه براى بقاى وجود خود تلاش مى کند. مهم نیست چه کسى قدرت را به دست مى گیرد به شرط آن که ساختار طبقاتى براى همیشه به همان شکل پایدار بماند.
۵. حزب به کارهایى که علنا انجام مى شود علاقه ندارد. فقط افکار براى ما مهم هستند.
۶. چگونه یک انسان مى تواند قدرتش را بر انسان دیگرى اعمال کند؟» 
وینستون فکر کرد. «با وادار کردن او به رنج کشیدن.» 
ـ دقیقا. با وادار کردن او به رنج کشیدن. اطاعت کافى نیست. اگر او رنج نکشد، چه طور مى شود مطمئن شد که او در حال اطاعت از خواسته تست نه خواسته خودش؟ ماندن در قدرت یعنى تحمیل درد و حقارت. 
۷. ـ درد به تنهایى همیشه کافى نیست. گاهى بشر در مقابل درد تا حد مرگ هم مقاومت مى کند. اما براى هرکس چیزهایى وجود دارد که اصلاً قابل تحمل نیست و نمى تواند به   آنها فکر کند. کارى هم به شهامت و یا ترس ندارد

بیست و ششم فروردین ۱۴۰۱
سیزدهم رمضان
          

            کلمات برای توصیف این اثر ارزشمند اورول قاصرند
هر خط این کتاب برایم اشنا بود و انگار منم در ان بودم انگار ان لحظه ها را منم زندگی کردم و میکنم ، برای نقد این کتاب حرف بسیار زیاده اما من ترجیح میدم که فقط بهتون اطمینان بدم که از خواندنش پشیمون نمیشین و حتی به احتمال زیاد چند بار هم ان را بخوانید.
          

            اینکه رمان «۱۹۸۴»، در سال ۱۹۴۹ نگارش شده است و من در سال ۲۰۲۴ در حال نوشتن درباره آن هستم، به صورت ناخواسته‌ای باعث می‌شود حق اثر و نگارنده آن ادا نشود. اما به هر حال من به عنوان مخاطب قرن ۲۱ و برای مخاطب هم‌عصر خودم می‌نویسم.

فکر می‌کنم در اینکه جورج اورول در این اثر نبوغ زیادی به خرج داده است و باز هم در اینکه این اثر مهم و جذاب است، اکثر قریب به اتفاق خوانندگان هم‌نظر باشند. این کتاب در ژانر تخیلی نوشته شده و در حال پیش‌بینی آینده است؛ اما قطعا نباید انتظار داشت پیش‌بینی‌هایش مو به مو محقق شده باشد. مطمئنا نویسنده هم ادعایی در این باب ندارد و انتظار این امر به عنوان مخاطب هم به دور از خرد است.

اورول در این کتاب در صدد  انذار آیندگان است. او در دنیای پس از جنگ جهانی دوم و در دوره‌ای که اتفاقات جهان ناشی از جنگ سرد بین بلوک شرق وغرب است این کتاب را نوشته است. دوره‌ای که سرتاسر کشمکش میان دو بلوک مهم قدرت است. قطعا اندیشه‌های سیاسی اورول و نوع روایت او و جهانی که در کتاب برای ما ساخته از این فضا تاثیر زیادی گرفته است.

اورول در این کتاب یک نظام سیاسی به ظاهر سوسیال به نام سونگلیس (سوسیالیسم انگلیسی) را به عنوان بستر روایی داستان در نظر گرفته است. حتی برای آن زبان نوگفتار طراحی کرده است و کتاب پر از مفاهیمی مانند: پندار دوگانه، پندار مجرمانه، نیک پندار، ابرمملکت و… است. نحوه بازطراحی کلمات در نوگفتار، قواعد و مانیفستی که نویسنده برای حزب طراحی کرده است در انتهای کتاب شرح داده شده است که به شدت جذاب است. سونگلیس از طریق بازطراحی کلمات و قواعد جدیدی که در شیوه تفکر برای افراد ذیل حکومتش طراحی می‌کند، سعی دارد نحوه تفکر افراد را کنترل و ایدئولوژی حزب را به صورت کامل به افراد القا کند. حزب افراد را از این طریق شستشوی مغزی داده و خوی وحشیگری مدرنی را در افراد ایجاد می‌کند. آنجا که افراد از آموزه‌ها و القائات حزب تخطی می‌کنند، پلیس پندار نسبت به حذف فیزیکی آنها اقدام می‌کند.

نویسنده در این کتاب حکومتی را برای شما ترسیم می‌کند که زندگی در قلمرو آن به شدت ترسناک و سیاه است. حکومتی که اورول برای ما ترسیم می‌کند. به شدت توتالیتر، میلیتاریست و ناسیونالیست است. تک‌حزبی است. یک رهبر دارد که کسی او را ندیده و معلوم نیست واقعی است یا زاییده ذهن حاکمان. این دولت اقیانوسیه نام دارد که نماینده آمریکا، بریتانیا و استرالیا و قسمت جنوبی آفریقاست. اقیانوسیه با قدرت‌های اوراسیا (بخش شمالی اروپا وآسیا) و ایستاسیا (چین، ژاپن، مغولستان و تبت) در جنگ است. هفته نفرت برگزار می‌کند. برادر بزرگ را ستایش می‌کند. به دشمن برادر بزرگ فحش می‌دهد و مردم را در جهت نفرت به گلدشتاین تهییج می‌‌کند. اخبار را غلط اطلاع‌رسانی می‌کند. حقیقت را کنترل می‌کند و هر جا نیاز باشد حقیقت جدیدی را جایگزین آن می‌کند. زمانی که حزب تصمیم می‌گیرد که بگوید هرگز با اوراسیا در جنگ نبوده همه اطلاعات قبلی را از بین می‌برد و نام ایستاسیا را جایگزین آن می‌کند. حتی اخبار و تحلیل روزنامه‌هایی که در طول این سال‌ها چاپ شده است را تغییر می‌دهد. مردم را خبرچین بار می‌آورد. کودکان را به جاسوسی تشویق می‌کند. گویی که بدی‌های حکومت‌های سوسیالیستی، کمونیستی، فاشیستی و… همه در این حکومت یکجا جمع شده است.

اورول در این کتاب با فرض نبود حقوق اولیه انسان مثل عشق، آزادی و دانایی سعی می‌کند شما را قدردان وجود این مواهب کند. داستان در دنیایی روایت می‌شود که عاشق شدن نوعی مبارزه مدنی است. دنیایی که همه وجوه زندگی شما توسط دولت کنترل می‌شود. سهمیه غذا و شکلات و مشروبات الکلی و تیغ خودتراش دارید. باید در میتینگ‌های حزبی شرکت کنید و در صحبت کردن مراقب لحن کلامتان باشید تا به عدول از ارزش‌های حزب متهم نشوید.

اورول آن‌قدر در ترسیم این فضای تاریک پیش رفته است که در نهایت مبارزه مدنی شخصیت‌های اصلی کتاب (وینستون و جولیا) به عشق‌بازی و چند جرم ساده مانند خرید شکلات و جین و قهوه از بازار سیاه محدود می‌شود. شروع مبارزه آنها در نطفه خفه می‌شود. رابط انجمن برادری آدم حزب است. مردی که اتاق را از او اجاره کرده‌اند خبرچین است. همه این عوامل سبب می‌شود که آنها در همان ابتدای مسیر گرفتار پلیس پندار شوند.

داستان اورول داستان افراد درون حزب است. ما از پرولترها جز صحنه آوازخوانی زن همسایه آقای چرینگتون و در چند جای معدود دیگر کتاب چیزی نمی‌خوانیم. نمی‌فهمیم که چرا در جایی از کتاب وینستون در دفترچه خود می‌نویسد: اگر امیدی باشه فقط به پرولترهاست.

آنچه اورول در حوزه کنترل ذهن و اراده افراد در این کتاب در ذیل حکومت‌ توتالیتر اقیانوسیه برای ما ترسیم می‌کند، مهمترین پیش بینی کتاب است که امروزه به وقوع پیوسته است. این پدیده به صورت نرم توسط حکومت‌ها بر ما اعمال می‌شود. قطعا اگر به هر حکومتی نگاه کنید می‌توانید چند مولفه از آنچه به عنوان نقاط سیاه حکومت سوسیالیسم انگلیسی در کتاب برای ما ترسیم شده را بیابید. کم و زیاد می‌شود، اما پیدا می‌کنید. قدرت‌های مختلف اخبار مد نظر خود را در رسانه‌هایشان به خورد ما می‌دهند. اطلاعات مد نظر خود را قلب می‌کنند، با مقداری حقیقت می‌آمیزند و در اختیار طرفدارانشان قرار می‌دهند.

ادامه در کامنت.......
          

            ۱۹۸۴ را از یک دست‌فروش در پمپ بنزین خریدم. همان‌جا توی ماشین، وقتی که اولین صفحات را می‌خواندم گفتم: « احتمالا از کتاب‌های محبوبم می‌شود.»
می‌گویند داستان، راهی‌ست به دنیای فکر، شخصیت، باورها و استعدادهای نویسنده. پس اگر چند داستان از یک نویسنده بخوانی احتمالا بهتر وارد دنیایش می‌شوی.
قلعه حیوانات، اولین کتابی بود که از جورج اورول خوانده‌بودم. آن وقت‌ها برداشتم از نویسنده این بود: جرج اورول می‌داند سیاست چه کاره است! یعنی خوب می‌داند که سیاست نه فقط در میان سیاست‌مداران، که در تاروپود زندگی یک ملت می‌خزد.
و حالا با خواندن این رمان،  آن دنیای درونی و آن دغدغه‌ها برایم شفاف تر، ملموس تر و واقعی تر شد.
 شاید ۱۹۸۴ به اندازه قلعه حیوانات شهرت نداشته باشد (یا داشته باشد!) اما بی شک دنیای ۱۹۸۴ کثیفی های سیاست را بسیار عمیق تر از قلعه حیوانات توی صورت مخاطب می کوبد؛ و هر دوی این داستان‌ها، فرجام دنیای کمونیستی دوران او را، در دنیاهای خیالی او به خوبی بازتاب می‌دهند. 
 یک چیزی هم در هر دو، کمی توی ذوق میزد. در هر دو، یک جور غیر مستقیم گوییِ مستقیم‌طوری جریان داشت! گرفتید چه می‌گویم؟😅

با این حال به گمانم که باز هم دنیای جرج اورول را دوست دارم؛ و شاید کتاب سومی از او را هم در لیست بلندبالای کتاب‌هایی که قرار است بخوانم، بگنجانم.
اگر به داستان‌های ویران‌شهری علاقه دارید وسیاهی‌ها بیش از حد اذیتتان نمی‌کند،پیشنهاد می‌کنم این کتاب را بخوانید. وگرنه احتمالا به نیمه نرسیده اَه اَه گویان کتاب را می‌بندید و دیگر به سراغش نمی‌روید. 
          

            برای بردنِ کمال لذت از این کتاب، احتمالا باید اونو تو دهه‌های اول بعد از انتشارش می‌خوندیم، ولی خب این دلیل نمیشه که الان خوندنش کاملا عاری از لذت باشه، برای کسایی که از سیاست به دور باشن شاید درک مفاهیم سیاسی کتاب مشکل باشه، ولی با این حال همچنان داستان معرکه‌ای هست و خواهد بود :)
در کل، خوندش رو پیشنهادِ ملایم می‌کنم.
          

            خواستید ترجمه آقای کاوه میر عباسی رو بخونید یه لغت نامه هم باید بزارید کنار دستتون حتما 🙂
چون باب سلیقه و مورد نیازم نبود و صرفا خوندم که جلو اسمش تیک بخوره زیاد لذت نبردم  ولی نمیشه بگم بد بود
یه چیزی بین 6 از 10.
ایده جالبی بود برای من تداعی کننده کره شمالی بود و در حین خوندن 1984 یه سری هم  درباره کره شمالی مطالعه کردم و همزمان باهاش فیلم پیانیست هم دیدم و درباره حوادث جنگ جهانی دوم خوندم و خب خیلی بهتر درک کردم کتابو.