کتاب رو دو روز پیش تموم کردم و از اون روز تا حالا همش دارم فکر میکنم که واقعا چقدر دغدغه ی آدم های مختلف می تونه متفاوت باشه. اینکه زندگیه تو و خانوادت به خاطر بیماری ای مثل سرطان برای همیشه عوض بشه و تمام آرزوها و هدفهایی که یک عمر براشون تلاش کردی و جنگیدی یک شبه دود بشه و بره هوا، در حالی که یه خانواده ی دیگه اینور دنیا دغدغه شون این باشه که چرا طلا گرون شده و تخم مرغ ارزون نمیشه! چقدر دلم می سوزه وقتی می بینم هدف زندگی هامون فقط شده جنگیدن واسه زنده موندن در حالی که اصلا از اول قرار بود زنده بودن حقمون باشه و رسیدن به هدفها و آرزوهامون دلیل اومدنمون به این دنیا!!
خوندن این کتاب شاید تلنگری باشه برای من و امثال من که به دنیا اومدنشون تو کشوری مثل ایران رو بهونه ی نرسیدن به تمام آرزوهاشون کردن و منتظر هستن که یک بار دیگه یک گوشه ی دیگه از دنیا دوباره از نو متولد بشن تا به هدف های از دست رفتشون رنگی از واقعیت بزنن.

ما آدم ها ممکنه از یک منظر موجودات تحسین برانگیزی باشیم اما قطعا اینم خودخواهی ماست اگر فکر کنیم که بقیه باید درست مثل ما باشن و شرایط ما رو تجربه کرده باشن تا سرانجامی مثل ما داشته باشن.

و در آخر به قول قهرمان داستان
همه ی زندگی این است که بدانی ورق ها به گونه ای جور می شوند که تو بازنده باشی که دست تو یا نظر تو نادیده گرفته می شود در حالی که هنوز برای پیروزی می جنگی و با اینکه می دانی هرگز نمیتوانی به کمال برسی، اما میتوانی نزدیک شدن به چیزی را که پیوسته برایش تلاش میکنی باور داشته باشی.

تاریخ خوانش : 2020/03/30
          

            داستان  پزشک ،جراح مغزی که با مرگ روبه رو می‌شود.
او در رشته و کارش بسیار موفق است.
این رو یارویی،و بیام احساسات تکان دهنده او کتاب رو در خور توجه کرده.
اون قسمت از کتاب که پزشک داره آخرین جراحیش رو انجام میده برای من اوج داستان بود .
اینکه بدونی چه کارهایی کارهای آخرت هست ،در کنار سختی ،بسیار میتونه لذت بخش باشه.
آدم قدر دان تر هست برای اون لحظه ها...
          

            دیشب در حالی غیرقابل وصف کتاب را تمام کردم. راستش کتاب را اساسا برای این خریدم که یک بریده چند صفحه ای ازش انتخاب کنم برای انتشار در یک پرونده ادبی با موضوع "ادبیات و مرگ" وقتی فصل اول را میخواندم داشتم ناامید میشدم تقریبا چون میدیدم فقط توصیفات نسبتا ساده و شتابزده روند زندگی یک دانشجوی نمونه و با استعداد است و نه تنها چندان حرفی درباره مرگ نمیزند بلکه شاید به زحمت در هر دو سه صفحه بشود یک جمله عمیق در آن یافت.
اما با شروع نیمه دوم کتاب که با آغاز سرطان پال آغاز میشود همه چیز عوض شد.
همه جمله ها یک معنای استعاری پیدا کردند و همه چیز عمیق شد. چرا؟ چون شاید همه چیز داشت برای آخرین بار تجربه میشد.

دو تا بندکتاب واقعا برایم تکان دهنده بود. یکی وقتی از زبان یک جراح زبردست هندی-امریکایی که در همه شئون زندگی اش موفق بوده و آینده پرباری برای خودش تصور میکرده در لحظه شنیدن خبر سرطانش میخوانیم:

نظر می‌رسید یک فصل از کتاب زندگی ام تمام شده است. شاید کل کتاب داشت به پایان می رسید. به جای شخصیتی روحانی که یاری رساننده تحولی در زندگی باشد خود را گوسفندی گمگشته و سرگردان دیدم. بیماری سخت، زندگی را تغییر نمی داد، آن را ویران می کرد. خیلی حس لحظه ی تجلی و ظهور را نداشت -فوران نافذ نور، روشن کننده ی آنچه واقعاً مهم است - و بیشتر شبیه این بود که کسی راه پیش رویت را با بمب ویران کرده. حالا باید راهم را در اطراف آن بیابم.

و یکی هم این نقل قول از نویسنده ای که برای من خیلی مهم است، گراهام گرین:
زندگی همان بیست سال اول است. بقیه ش فکر کردن است.

در کتاب به نام شپ نولاند ( شروین نولاند ) برخوردم. 
آیا کسی هست که کتاب "چگونه میمیریم" از نولاند را خوانده باشد یا داشته باشد؟
من پارسال این ارائهء عالی نولاند در تد را دیدم و علاقه مند شدم حتما کتابش را بخوانم اما هنوزنتوانسته م کتاب را پیدا کنم

https://www.aparat.com/v/VOiSz"
 "بخش های زیادی از فصل اول را نخوانده رد کردم. من را یاد دوران دانشجویی خودم که رهایش کردم می‌انداخت: پرستاری و بیمارستان!
آرزو می‌کنم همه پزشکان ما مثل پال اول سراغ ادبیات بروند و بعد بروند دنبال پزشکی. 
و اگر به خاطر
          

            کتاب ترجمه ی خوبی نداره (نشر میلکان) و یک جاهایی اذیت کننده میشه، مخصوصا قسمت هایی که نویسنده در مورد معنای زندگی و ... صحبت می کنه.
کلیات کتاب از قبل مشخصه (درگیر شدن یک رزیدنت جراحی با سرطان) و فقط تو یک سری اتفافات فراز و فرودهایی داره.
برای من ناراحت کننده بود مخصوصا که این اتفاق دقیقا زمانی افتاده که تلاش های چند ساله نویسنده ی کتاب در حیطه پزشکی داشت به نتیجه می رسید، خودش هم یک جای کتاب می گفت ما تو پزشکی برای آینده تلاش می کنیم (نه در حال زندگی کردن) و با این اتفاق آینده شو از دست داد.


پ.ن: عکس خانوادگی شون رو بعد از خوندن کتاب دیدم و تصورم یک شکل دیگه بود. همزمان با خوندن کتاب اسم نویسنده رو جستجو کنید تصویرسازی بهتری دارید.
          

            "مایی که پال کلانثی را ملاقات نکرده ایم هم از مرگش اندوهگین می شویم و هم از زندگی اش نفع میبریم"
این کتاب بیشتر از اینکه یک کتاب پزشکی باشه جدال شخصی کلانثی بین تسلیم شدن در برابر مرگ و ادامه دادنو به تصویر میکشه و غم انگیزترین حالتش اینه که کتاب ناتمومه و لوسی(همسر پال) برای تموم کردن کتاب مجبور به نوشتن موخره میشه!

          

            به نام او...
داستان زندگی پزشک متخصص و جراح مغز و اعصابی که خودش دچار سرطان ریه می‌شود و با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند.

فصل اول کتاب رو خیلی دوست تر داشتم.
به نظرم در ترجمه‌ی کتاب نیاز به دقت بیشتری بود، بعضی جاها باید چند بار متن رو می‌خوندم تا مفهوم رو بفهمم.
در مجموع از خواندنش لذت بردم، کاش ترجمه‌ی روان‌تری داشت.

          

            روزی تلخ‌ و کتابی تلخ..
از لحظه‌ای که شروع به خوندن کتاب کردم و فهمیدم در حوزه‌ی پیراپزشکیه حالم دگرگون شد؛ وقتی فهمیدم سرگذشتی خودْنوشته که دیگه بدتر.
البته من اینجوری‌ام که اگه نوشته باشه «و دلِ آن مورچه شکست» واقعا دلم میشکنه =( و حتی اگه قشنگ توصیف کرده باشه اشکامم میریزه =((.

سرگذشت خودنوشتِ پال کالانیتی که مدرکِ کارشناسی ارشدِ ادبیات رو داره و در حال حاضر رزیدنت ِجراحِ مغز و اعصابه. پال با توضیح و‌ توصیف دوران و محل کودکیش شروع میکنه و‌ می‌رسه به زمان حال که‌ متوجه بیماریش میشه..

چه شغل و رشته‌ی درسی شما از پیراپزشکی دور باشه، چه نزدیک، اطلاعات خوبی میده بهتون؛ با نحوه‌ی درس خوندن و کار کردن پزشک‌ها، فرآیند یادگیری و ارتباط‌شون با بیمار، دست‌وپنجه‌هایی که با شغل‌شون نرم میکنن و همین‌طور با سختیای دوران رزیدنتی آشنا میشین.
در کل کتابی ارزشمند و دوست‌داشتنی‌ایه.

بین دو ترجمه‌ی: نشر میلکان و‌کوله‌پشتی، نشر کوله‌پشتی و ترجمه‌ی شکیبا محب‌علی رو پیشنهاد میکنم.
در ضمن، پیشگفتار رو می‌تونید بعد از اتمام کتاب بخونین، چون یک‌سری اتفاقات و تصمیمات رو لو میده..


❌⚠️ احتمال لو رفتن داستان:
حتی با اینکه (متأسفانه) پیشگفتار رو خونده بودم، جمله‌ی “پال مُرد” خیلی برام سنگین بود. روایت کردنش انقدر لطیف بود که فکر می‌کردم تا لحظه آخر از زبون خودش نوشته شده باشه. 

روندِ ارتباطش با بیماران، درکش از درد و بیماری‌شون رو خیلی قشنگ توصیف کرد و در حین بیماریش هم عقایدش رو عوض می‌کرد و به عنوان یک پزشک در حال یادگیری از بیماریش بود. واقعا تحسین‌برانگیز و در عین حال پر از غمِ عمیق بود..

تصمیم‌شون به بچه‌دار شدن رو ستایش کردم. اینکه مصمم شدن تو همون زمان کم از زندگی‌شون لذت ببرن، در حالیکه قبل از مشخص شدن سرطانِ پال یکم از صمیمیت و‌جدیت رابطه‌شون کم شده بود!
قطعاً مقبولیت این موضوع توی جامعه، پذیرش و شغل همسرش (که فکر میکنم تا حد زیادی از لحاظ مالی خوب بود) تأثیر داره ولی خب بازم مسؤلیت سنگینیه و ایثار زیادی رو میطلبه.

و نکته‌ی آخر اینکه امیدوارم با این‌همه پیشرفت! کمتر شاهد اذیت شدن رزیدنت‌ها و به‌خصوص خودکشی‌شون باشیم💔
          

            برای نوشتن ریویو، فرصت دادم که بیشتر بر احساساتم تسلط پیداکنم و اشک‌هام، دید نقادانه‌م رو تار نکنند! اما واقعیت اینه که قدری اثرِ پُر، سنگین و کاملی بود که الآنی که دوباره پای نوشتن و فکرکردن و صحبت‌کردن ازش نشسته‌ام، تمامی احساسات از جمله غم، مچالگی قلب مفرط، حسرت، امید و شگفتی، بهم هجوم آوردند.

«هرگز نمی‌توانی به کمال برسی، امّا می‌توانی نزدیک‌شدن به چیزی را که پیوسته برایش تلاش می‌کنی باور داشته‌باشی.»

از بزرگترین نقاطی که این کتاب نگهم داشت تا فکرکنم. هنوزم می‌تونم کلی بهش فکرکنم و هم‌زمان تمام این کتاب و قسمتی که زندگی و تجربه‌هایی که پاول تو کتابش باهام به اشتراک گذاشت رو تو ذهنم مرور کنم.
خیلی ساده و روان، خیلی عمیق و پرمعنا، خیلی تلخ و شاید ترسناک و خیلی واقعی و در عین حال، فراتر از باور بود.
از ادبیات روان، توصیفات خاص و جالب توجهش بگویم؟
«بهتر است یک کاسه تراژدی را قاشق‌قاشق به خورد بیمار بدهی، نه یک‌دفعه.»
از معنایی و فلسفه‌ای در زندگی که پاول در طول زندگی و در هر قدمی که برمی‌داشته به‌دنبالش بوده بگویم؟ که در خط‌به‌خط کتاب موج می‌زند؟

اعتراف می‌کنم که در وهله‌ی اول جذب عنوان کتاب و دوخطی که داستانش را در خود خلاصه کرده‌بود و به یاد ندارم در کجا خوانده‌بودم، شدم و انتظار عجیب و خاصی نداشتم. ولی در طول خوانس و بعد از انتهایافتنش، می‌دانستم که این عنوان و خلاصه، کوچکترین و پیش‌پاافتاده‌ترین اتفاقات و سازندگان این اثر بودند. البته که هنوز هم عنوانش به نظرم گزاره‌ی پرحرف و خاصّیه!

پاول ممنونم که روزی تصمیم گرفتی بنویسی و با به نوشتار درآوردن قسمتی از این تجربه‌ی زیسته‌ات، ترکیبی از غم، میل به یافتن معنا، امید، ترس و تلاش برای آنچه ارزش دارد را درم زنده‌کردی. rest in peace big guy.
          

            با انسانی طرف هستیم که در کنار دستیابی به درجه‌های بالای پزشکی، معنای زندگی را در ادبیات می‌جوید.
نویسنده که دست بر قضا پزشک جراح هم هست با سرطانی جانکاه دست‌ به گریبان می‌شود و از تجربه‌های خود برای برخورد با سرطان و مرگ می‌گوید.
انصافا یکی از زیباترین کتاب‌هایی بود که امسال خواندم. 

پ.ن:
ایکاش گودریدز قسمت خاصی را به امتیاز دادن به ترجمه کتاب‌ها اختصاص می‌داد.
ترجمه نسخه‌ای که من خواندم عالی بود.
          

            یک کتاب داستانی فلسفی با نگاهی به مرگ و ارتباط تنگاتنگ مرگ با زندگی . چرا که نویسنده معتقده مرگ و لزوم وجودش هست که به زندگی معنا میده و نباید از مرگ فرار کرد بلکه باید اون رو با ذهنی باز پذیرفت و با پذیرش مرگ ، زندگی رو با شوق و هیجان زندگی کرد .
همینطور این متخصص مغز و اعصاب نگاه و دیدی تازه از رابطه ی پزشک و بیمار به ما میده ، دغدغه های یک پزشک رو در ارتباط با بیمارش و آماده کردن و پذیرش اون و خانواده اش با مرگ رو بیان میکنه  .
این پزشک در پایان دوره ی رزیدنتی و فارغ التحصیلی به عنوان متخصص مغز و اعصاب در جایگاه بیمار قرار میگیره و مجبور میشه بپذیره که فقط باید با عنوان بیمار زندگی کنه و نمیتونه آینده ای با سمت پزشک داشته باشه و علیرغم جنگیدن با بیماری ، داره روزهای پایانی عمرش رو میگذرونه در نتیجه با علاقه و تحصیلاتی که در جوانی در ادبیات داشته شروع به نوشتن این کتاب و دیدگاه جدیدش به مرگ میکنه .
کتاب روان بود و خوانش راحتی داشت،  ترجمه هم نسبتا خوب بود ، با خاطرات کودکی شروع می‌شد و اینکه چطور در مسیر پزشکی افتاده ،  در حین داستان دیدگاه های فلسفی ش رو هم بیان می‌کرد که باعث می‌شد کتاب خسته کننده نباشه .
سبک جدید و جالبی برای من داشت . البته اصطلاحات پزشکی زیادی هم داشت که همه پانویس شده بود.