خوب بالاخره اومدم تا درباره مومو حرف بزنم.
راستش اولین بار اسم کتاب را از خانم توکلی شنیدم یا درواقع دیدم. 
اولین چیزی که در ذهنم تداعی شد ، مومو شخصیت ترسناک واتس اپ بود 😱
واصلا جذب کتاب نشدم.
چندماهی گذشت تا اینکه تعریف کتاب رو بیشتر شنیدم 😍
آنقدر تعریف کردن تا به خوندنش مصمم شدم.

کتاب رو شروع کردم…
میشائیل انده قلم جذاب و محسور کننده ای داره و از همون ابتدا میون کلمات کتاب غرق شدم.

انگار که موضوع کتاب گمشده ی این روز های من بود…

*زمان*

و من کتاب را جرعه جرعه نوشیدم…
از همون صفحات اول تعریف مومو برام جالب بود…

*کاری که موموی کوچک بهتر از هر کسی بلد بود: گوش دادن به حرف دیگران بود. شاید بعضی از خوانندگان فکر کنند، خب اینکه چیز مهمی نیست، هر کسی می تواند گوش بدهد.
ولی تصورشان اشتباه است. چون گوش دادن واقعی فقط از تعداد کمی از آدم ها بر می آید. و مومو در گوش دادن راستی راستی بی نظیر بود و کسی نمی توانست به گرد پایش برسد.
مومو طوری با دقت گوش می داد که در ذهن آدم های احمق و نادان هم یکهویی فکرهای زیرکانهای جرقه می زد. نه اینکه مومو چیزی گفته یا سؤالی کرده باشد و این طوری طرف را به فکر انداخته باشد. نه. مومو فقط می نشست و سراپا گوش می شد، با تمام وجودش گوش می داد. در آن حال با چشم های درشت و سیاهش زل می زد به آدم. و آدم يكهو احساس می کرد که به فکرهای جالبی دست پیدا کرده است. فکرهایی که همیشه در مغزش بوده اند و او تا آن موقع از وجودشان بی خبر بوده ...
مومو طوری گوش می داد که آدم های دودل و نا امید یکهو دقیق می دانستند چه می خواهند و باید دنبال چه باشند. یا مثلا خجالتیها و ترسوها یکهویی احساس می کردند با شهامت و نترس شده اند….*

بعد از این صفحات حس کردم چقدر با مومو فرق دارم و چقدر مومو شدن سخته 😅
روز بعد از شروع کتاب مهمان دوستی بودم که در شرایط سختی از زندگی قرار گرفته بود…
خیلی سعی کردم مومو باشم هرچند من کجا مومو کجا 😁
.
.
.
هرچی بیشتر با کتاب پیش میرفتم حس میکردم داستان مومو گمشده زندگی امروز همه ماست…
حتی شاید شهر ما هم اسیر دزدان زمان شده و ما بی خبریم...

حس کردم دزدان زمان چقدر به من نزدیک اند
حس کردم مدتهاست دلم برای خیلی کارها تنگ شده اما وقت ندارم وچرا وقت ندارم؟ 
نکند دزدان زمان با من هم قرارداد امضا کرده اند؟ 🤔😱

حالا مومو باید دوستانش را نجات دهد چون دزدان زمان شهر را تسخیر کرده اند...

پی نوشت۱؛ 
مومو رمان کتاب کودکه ولی قابلیت استفاده برای ۹تا ۹۹ سال داره😉
و من دوست دارم به خیلی ها بدم که بخونن .قشنگ میشه در کتاب غرق شد و باهاش خیال پردازی کرد و کنارش به مفاهیم عمیقش فکر کرد.
راستی مومو صوتی رو هم فیدیبو داره...
          

            مومو، هشداری قهرمانانه در برابر سلطه‌مدرنیته 

به پیشنهاد یکی از دوستانم، با کتابی آشنا شدم که به عقیده او، پیش‌نیازش خواندن کتاب شازده‌کوچولو بود. به لطف این کتاب، شازده‌کوچولویی که زمان زیادی در صف مطالعه‌ام بود را اولویت دادم و خواندم.
مومو، دختر کوچولویی‌ست که نه می‌دانیم از کجا آمده و نه می‌دانیم چندسالش است. اما قدرت عجیبی دارد که همه را به خود جذب میکند. قدرت "خوب گوش دادن".
شاید بگویید این که عجیب نیست. گوش دادن است دیگر! 
آنجاست که می‌گوییم خیر! طریقه گوش دادن مومو، با دیگران فرق دارد. او جوری گوش می‌دهد که مخاطب به طرز شگفت‌انگیزی میل به گفتن پیدا می‌کند. به خوبی گوش می‌دهد و بی اختیار، حرف می‌کشد. حرف‌هایی که در درون آدم‌ها انباشته شده و این انباشت، اصلا اتفاق خوبی نیست. حرف هایی که اگر زده شود، دو دشمن را به دو دوست صمیمی تبدیل میکند، سوء‌تفاهم هارا از بین می‌برد و آدم را سبک می‌کند. حتی ممکن است از نقشه شوم گروهی ترسناک هم پرده‌برداری کند.
مومو تنها یک رمان نوجوان نیست. رمانی‌ست برای تمام سنین. 
مومو به ما میگوید هرچقدر هم علم و تکنولوژی بخواهد زندگی مارا ساده و سریع کند، باز جای حرف زدن و دوست داشتن و دوست داشته شدن را نمی‌گیرد.
تکنولوژی، هرچه باشد، خادم انسان است. و آنجایی خطرناک میشود که انسان خود را خادم او ببیند. آنجاست که تکنولوژی، چونان عالی‌جنابان خاکستری طغیان می‌کنند و به خود اصالت میدهند. و تا سیطره کامل خود بر نوع انسان پیش می‌روند.
مومو، خوش‌خوان، قهرمان، زیبا و دلنواز است‌. با آن کت بینهایت بزرگش.
خوش‌بخوانید



          

            تا نصف این کتاب خواندم 😑 اصلا خوشم نیومد 
به نظرم یکنواخت بود و حوصله ام رو سر می برد . وسطای کتاب ، دیگه گذاشتمش کنار چون از خواندنش اصلا لذتی نمی بردم .
درباره دختری معصوم و تنها که از وقتی یادشه در یه آمفی تئاتر زندگی می کرده . نه اسم خودش رو می دونسته و نه فک و فامیلی داشته . یکی از نقاط قوت مومو این بود که می تونست مشکل همه رو با گوش دادن به حرف هاشون حل کنه . کار خاصی نمی کرده اما مشکل دیگران حل می شده .👌
          

            برای من گوش کردن به این کتاب تا فصل شش مثل یک سربالایی بود، مرتب از خودم می پرسیدم، چرا دارم این داستان آبکی را می خوانم؟واقعا ارزش وقت را دارد؟!( که با توجه به موضوع کتاب خیلی سوال به جایی است 😉). به هر حال از فصل شش، یک سرپایینی جذاب شروع می شود. در مجموع راضی بودم خلاقیت نویسنده و فضای آن را دوست داشتم. 
برای من یکی از زیباترین قسمت ها این عبارت بود:
«هر زمانی که با قلب درک نشود، از دست رفته»
          

            مومو، عشق و دیگر هیچ
برخی شخصیت های داستانی، گاهی، برایت چنان جان می‌گیرند که وارد زندگی ات می‌شوند. 
در نوجوانی با ارمیا آشنا شدم. دوستی دو نفره مان پس از مدتی سه نفر شد و هولدن کالفیلد هم به جمع مان ملحق شد. 
با اسماعیل و مجید و شازده کوچولو هم بعدها طرح رفاقت ریختم. 
مدت ها از دوستی مان می‌گذشت که سرکله یک دختر بچه در زندگی ام پیدا شد، مومو. 
دخترکی که نه می‌دانست چند ساله است و نه خانواده اش کجا هستند. 
با کتی مردانه و رنگ و رو رفته که یکی مثل آن را از سال ها پیش داشتم. 
تا به آن زمان، جمع مان مردانه و بالای هجده سال بود. 
ولی مومو، قواعد را بهم ریخت و طوری در دلمان جا باز کرد که از خودمان پرسیدیم چطور تا به حال بدون مومو زندگی می‌کردیم. 
مومو، دخترکی که شنونده خوبی ست، راهکارهای ساده اما کاربردی می‌دهد، بسیار دلسوز و مهربان است. ارزش خوبی و مهر و محبت را می‌داند و در تلاش است کاری کند که دنیا، جای بهتری برای زیستن باشد. 
او در تلاش است با کسانی که در ظاهر خیرخواه مردم هستند اما دشمنی شان را زیر کت خاکستری و دود سیگارشان پنهان کرده اند مبارزه کند و در این راه پرخطر تنهاست. 
مومو، داستانی فلسفی دارد. از آن ها که نمی‌توانی یک نفس بخوانی و کنار بگذاری اش. 
مومو، مخدری ست که هوس میکنی هر از گاهی بخوانی اش. 
          

            سخته از این کتاب گفتن...
حتی با وجود اینکه چندماه از خواندنش گذشته و بارها ذهنم درگیرش شده و با خودم مرورش کردم، باز نمیتونم کامل در چند جمله حق محتواش رو ادا کنم.
شاید خیلی خلاصه اش بشود، داستان شگفت‌انگیز دزدان زمان و کودکی که زمان‌های دزدیده‌شده را به آدم‌ها برگرداند،
اما اینکه این کودک که بود و  از کجا امده بود، دزدان زمان چه کسانی بودند، زمان مگر دزدیدنی است، چه کسانی و چه طور کمکش کردند یا نکردند را باید بازگو کرد.

به امید انکه بعد از بازخوانی، یک ریویو خوب بنویسم.
          

            
یک رمان نوجوان فوق‌العاده که برای بزرگ‌ترها هم کلی حرف و پیام دارد. داستان دخترکی معصوم به نام *مومو* که داستان زندگی‌اش از همان ابتدا جذبت می‌کند و البته در لایه‌های زیرین داستان باید پیام‌های نویسنده را پیدا و کشف کنی و به نمادها توجه داشته باشی. 
مو‌مو کیست؟
عالی‌جنابان خاکستری کیستند؟ 
استاد هورا نماینده‌ی چه کسی است؟

*باید همان‌طور که داستان را با ترجمه‌ی عالی و روان کتایون سلطانی می‌خوانی و ازش لذت می‌بری، روی تلنگرهایی که به ذهنت می‌خورد مکث کنی و فکر کنی. و این فکر کردن خیلی مهمّ است. هرلحظه‌ی کتاب تو را یاد چیزی می‌اندازد از زندگی خودت و آدم‌های اطرافت و همه‌ی بشریت و همه‌ی انسان‌ها....*

تاکید اصلی کتاب روی *زمان* است، اهمیت زمان، این گوهر ارزشمند، که دراختیار انسان قرار گرفته تا ازش استفاده کند برای رسیدن به اهدافش. این هدف‌ها مهم‌ و متنوع‌اند و واقعا فرق دارد که کدام هدف را انتخاب کنی و زمانت را صرف چه چیزی کنی، بعضی چیزها هستند که بیخودی بهشان اهمیت می دهی اما در اصل تو را از زندگی واقعی دور می‌کند و زمان گران‌بهایت را ازت می‌دزدد. از آن‌جایی که انسان‌ها ممکن است به اشتباه فکر کنند استفاده‌‌ی درست از وقت یعنی بیشتر و بیشتر کار کردن و از آدم‌های دور و بر غافل شدن، میشائیل انده با خلق داستانی فانتزی هنرمندانه و چیره‌دستانه به خواننده‌اش می‌گوید که حتی کار ساده‌ای مثل نشستن کنار خانواده‌ و وقت گذراندن با عزیزانت هم بهره بردن از زمان به بهترین شکل است. 

*خیلی روی عالی‌جنابان خاکستری فکر کردم، همه‌اش از خودم می‌پرسیدم اینها که مدام نقشه می‌کشند که زمان آدم‌ها را بدزدند کی یا چی هستند؟ هرکس می‌تواند دور و بر خودش به وجود عالی‌جنابان خاکستری پی ببرد؟ کدام تفکر و کدام روش زندگی ما را تسلیم این خبیث‌ها می‌کند؟ و به نظرم رسید هر چیزی که ما را از ارزش زمان و حقیقت زندگی غافل کند می‌تواند عالی‌جناب خاکستری باشد.*

ترجمه‌ی کتایون سلطانی آن‌قدر خوب است که دلم می‌خواهد چندین و چند بار کتاب را بخوانم و جملات و کلمات کتاب را در ذهنم تکرار کنم، ضمن آن‌که احساس می‌کنم داستان پیام‌هایی بسیار فراتر از آن‌چیزهایی دارد که من درک کرده‌ام و نیاز دارم دوباره مرورشان کنم.

          

            مومو
میشائیل انده
رمان آلمانی

موضوع : 
روابط اجتماعی 
دوستی 
راه حل مشکلات
اهمیت زمان 
مشکلات جامعه مدرن


موضوع داستان : .مومو دختری کوچک و فقیر و بی خانمانی است .
او که تنها زندگی می کند باعث خیر و برکت فراوانی برای اهل روستا شده است .
او با قدرت عجیبش باعث اشتی دادن انسانها می شود . بچه ها در کنار او خلاق می شوند و احساس خوبی دارند . نویسنده در خلال داستان جذابش طریقه زندگی کردن و کار کردن و مواجه با مشکلات و ارتباط برقرار کردن را نشان می دهد
تا اینکه گروهی مرموز از دزدان زمان  در پی اغفال مردم به صرفه جویی وقت و ذخیره در بانک زمان هستند .اما چه حیله ای پشت این تصمیم نهفته است و چه چیزی انتظار مردم را می کشد .

          

            یادم است اولین باری که نام داستان مومو را شنیدم، در کلاس های مباحثه و گفتگو بود، مدیر آن دوره ی کلاس بخش کوچکی از کتاب را بلند در کلاس خواند و تحلیلش ماند برای جلسه ی بعد، تقریبا اکثر افراد حاضر در آن کلاس فارغ از هر سنی که بودند، این داستان را به خاطر کودکانه بودنش تحقیر کردند و لایق تحلیل و نقد ندانستند! اما خوب به یاد دارم همان روز کتاب را در راه خریدم و دو سه روزه تمامش کردم و هرگز طی مدتی که آن را میخواندم، نه تنها متوجه سن و سالم نبودم، بلکه متوجه هیچ چیز دیگری نبودم و همه ی وجودم معطوف به مومویی بود که هر کسی دلش میخواست یکی از آن را در زندگی داشته باشد. شنونده ای دانا، مهربان و دلسوز در دنیای مدرنی که همه ی ما در حال دست و پا زدن در درگیری های آن هستیم، موجود کمیابی ست. مومو فقط تفسیر شخصیت او و خوبی هایش نیست، بلکه می‌تواند جرقه ای برای ورود هر یک از خواننده های داستانش به مسیری باشد که منتهی به صلح و آرامش است:)
به عقیده ی من، غیر ممکن است این کتاب را بخوانید و وقتی تمام شد، احساس سبکی و ارامش نکنید!