معرفی کتاب فلسفه ای برای زندگی: رواقی زیستن در دنیای امروز اثر ویلیام برکستون ایروین مترجم محمود مقدسی

فلسفه ای برای زندگی: رواقی زیستن در دنیای امروز

فلسفه ای برای زندگی: رواقی زیستن در دنیای امروز

4.0
48 نفر |
19 یادداشت

با انتخاب ستاره‌ها به این کتاب امتیاز دهید.

در حال خواندن

9

خوانده‌ام

68

خواهم خواند

75

شابک
9786007289075
تعداد صفحات
336
تاریخ انتشار
1399/11/7

توضیحات

        فلسفه فقط رشته ای دانشگاهی نیست که در دانشگاه خوانده شود فلسفه به همه تعلق دارد و همه ما از کودکی سوالاتی طرح می کنیم که جنبه فلسفی آشکاری دارند.این سوال ها و پاسخ های آن ها راه زندگی هر کس را معین می کنند.این مجموعه به مسائلی فلسفی از همین دست می پردازد که همه ما به نوعی در زندگی با آن مواجهیم از سوال های کلی نظیر معنای زندگی و خوشبختی گرفته تا مسائل جزئی تر نظیر درد بخشودن ترس ملال، حسد، عشق ، جاودانگی ...زیان این کتاب ها فنی نیستو همگان می توانند آنها را بخوانند.خیلی از ما اصلا نمی دانیم هدف اصلی زندگی مان چیست شاید بدانیم در هر دقیقه از زندگی یا هر دهه از عمرمان چه می خواهیم اما هرگز درنگی نکرده ایم تا به هدف اصلی زندگی مان بیندیشیم بدون فلسفه ای برای زندگی ممکن است بد زندگی کنیم یعنی با وجود تمام سرگرمی های لذت بخشی که داریم ممکن است در آخر کار  زندگی را با تلخکامی به پایان ببریم و وقتی در بستر مرگ افتاده ایم ببینیم تنها فرصتمان برای زندگی را از دست داده ایم ویلیام اروین با کاوش در فلسفه رواقیون باستان و با استفاده از تجربه های شخصی اش در مسیر رواقی زیستن نشان می دهد چطور بینش ها و توصیه های علمی رواقیون می تواند به ما آدم های دنیای امروز کمک کند بهتر زندگی کنیم.
      

لیست‌های مرتبط به فلسفه ای برای زندگی: رواقی زیستن در دنیای امروز

روشنا

روشنا

1403/10/10

رنج و سرمستیدن کیشوت (جلد 1)رویاهای انیشتن

کتاب‌های پیشنهادی Y combinator

28 کتاب

من عاشق لیستم! از دیدن لیست‌های کتاب واقعاً لذت می‌برم. حالا چه این لیست‌ها موضوعی باشن، چه پیشنهادی یک سازمان. الان که سال ۲۰۲۴ تقریباً به انتها رسیده، سازمان‌های مختلفی لیست کتاب پیشنهادی منتشر می‌کنن. اما چندتا مشکل وجود داره. یکی این که معمولاً این کتاب‌ها هنوز در ایران ترجمه و به تبعش چاپ نشدن. و مشکل بعدی هم اینه که این لیست‌ها معمولاً خیلی خوشایند و به سلیقه‌ی من نیستن. تو همین احوال داشتم لیست‌ها رو بالا پایین می‌کردم که یاد لیست کتاب‌های پیشنهادی Y combinator افتادم. وای کامبینیتر (بذارید از این به بعد فارسی بنویسمش!) یکی از بهترین شتاب‌دهنده‌های دنیا است. وای کامبینیتریا، به خودشون میگن «هکر»، کسایی که میخوان بدونن تا کجا میشه پیش رفت. خلاصه این‌که خیلی خفنن. بین سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۸، وای کامبینیتر چند تا لیست کتاب، عموماً برای فصل تابستون منتشر کرد که برای خودم خیلی بامزه و جالبه. از موضوعات باحالش اینه که برعکس استارتاپ‌های ایرانی، تو این لیست خیلی کتاب‌های رخت‌خوابت را جمع کن و قورباغه رو قورت بده و اینا نمی‌بینیم و به جاش کلی کتاب باحال هست که شاید اسمش رو هم نشنیده باشیم. چون خودم این لیست رو دوست دارم، این‌جا هم به اشتراک گذاشتمش و امیدوارم برای شما هم جالب باشه که مهندسای وای کامبینیتر چیا می‌خونن. خیلی از کتابای پیشنهادی ترجمه نشده بود و من فقط مواردی که ترجمشون موجود بود رو آوردم.

22

فلسفه دردمولانا و حکایت رنج انسانفلسفه ای برای زندگی: رواقی زیستن در دنیای امروز

از رنج و درد و روزگار

6 کتاب

این دنیا طوری طراحی شده که تحت هیچ شرایطی خالی از رنج نیست . هر کاری کنیم گریزی از این نیست که چیزی آزارمون بده . ولی رنج همچین هم چیز بدی نیست که ما فکر می‌کنیم ، رنج حاوی معناست . اگر بخوام استعاری به قضیه بپردازم رنج همون بازکننده چشم سوم ماست ، چشم سومی که ما ما رو قادر به دیدن چیزهایی میکنه که همیشه در وجودمون و در محیط ، بین روابط روزمرمون و دیگر صحنه های زندگی بوده ، وجود داشته ولی ما قادر به دیدنشون نبودیم . درواقع یک موهبته ، که وجود ما رو صیقل میده ، جنسمون رو فولاد آبدیده میکنه . رنج متصل به هسته وجود ماست ، دل ما ، احساسات ما . رنج صورت های مختلف داره ، افسردگی ، فقدان یک عزیز ، دوری ، داغدیدگی ، خیانت و بدعهدی ، عشق ، ناملایمات روزگار ، بی معنایی ، فقدان غایت . گاهی رنج رو گذر روزگار بر ما تحمیل میکنه ، گاهی اشتباهات خودمون و گاهی خودمون برای رسیدن به هدفی رنج رو به خودمون تحمیل می‌کنیم . از طرفی گاهی رنج رو و درد رو با جسممون حس می‌کنیم ، گاهی با روح و روانمون ، ولی نوع دیگه ای از رنج هست که منشاش رو نمیشناسیم ، حتی ممکنه ندونیم که وجودمون فسرده و پژمردس و فقط دلمون خوشه به پوسته هایی از زندگیم . رنج به خودی خود مساله ای نیست ، مثل اشتباهات داوری در جریان مسابقه فوتبال . تنها مساله ای که هست رویکرد ما و برخورد ما با رنجه . زندگی من همه با رنج گذشت ، سترگ ترین و مردافکن ترینشون ، واسه همین خخخوب میشناسمش

11

پست‌های مرتبط به فلسفه ای برای زندگی: رواقی زیستن در دنیای امروز

یادداشت‌ها

          >کتابی که به نظرم همه باید بخونند. برای همه، چیزی برای یاد دادن داره. <

از زندگی می‌گفت، از ضرورت داشتن فلسفه‌ای مشخص برای زندگی و پیروی کردن ازش. از فلسفه‌ی رواقیون می‌گفت.

در طول کتاب، با فلسفه، اهداف، نظرات ،عقاید و رفتارهای رواقیون آشنا می‌شیم. این که در آخر کتاب، ترغیب شده باشیم که به عنوان فلسفه‌ی زندگی‌مون انتخابش کنیم، بحث دیگه‌ایه. اصل فلسفه‌ی رواقی، در اولویت قرار دادن آرامش‌ه. که آره واقعاً چه چیزی بالاتر از آرامش؟
از راه‌کارها و بینش رواقی‌ها به مسائل مختلف می‌گه، مثلاً خشم، میل به شهرت، ثروت، میل به مقبول بودن و موردتحسین دیگران قرار گرفتن که این از مهم‌ترین‌ها برام بود؛ چون خیلی‌هامون این میل "مورد تایید بقیه بودن" رو داریم و برای داشتنش دست به کارهایی می‌زنیم که شاید هم‌باعث اذیت خودمون بشه و هم دیگران.

ولی حتی اگر بعد خوندن این کتاب، تصمیم به رواقی‌شدن نگیرید، خیلی چیزها یاد گرفتید. بی‌شک فصل‌های وسطیِ این کتاب در شما تاثیر گذاشته؛ "خشم" -"ارزش‌های شخصی" -"دوگانه‌ی اختیار" فصل‌های بسیار مفیدی بودن و واقعاً چیزهایی بودن که همیشه تو کتابی دنبالشون می‌گشتم. و به نظرم بهترین شکلی بود که می‌تونستم راجع بهشون خونده باشم.
یکی از راه‌هایی که برای رواقی شدن خیلی بهش اشاره شد، "در نظر گرفتن اتفاقات ناگوار" بود. که اینو وقتی اولین یا دومین بار در فصل‌های ابتدایی خوندم، قبول کردم و درم اثر کرد، ولی این‌قدررر در طول کتاب تکرار شد که داشت خسته‌م می‌کرد. به دو فصل آخر که رسیدم، می‌شه گفت حالت جمع‌بندی داشتن. باز هم مواردی که در طول کتاب دیده بودم رو دیدم. ولی می‌دونی؟ همون لحظه فهمیدم این "تکرار"ی که داشت کلافه‌م می‌کرد، بی‌مورد نبود. این تکرار جزو روند کتاب و اثرگذاریش بود، و در آخر با رسیدن به این حس که "من این کتاب رو کاملاً فهمیدم و با تکرار موارد، عملاً به خاطرم سپرده شدن" واقعاً خوش‌حال شدم.
من این کتاب رو جوری که هرکتابی رو میخونم، نخوندم. داستان‌وار نخوندم. جوری هر کتاب روانشناسی یا فلسفی دیگه‌ای هم خونده بودم، نخوندم. من از این کتاب کلی برای خودم نت برداشتم. چون لازم بود.
بعد خوندن و دونستن این کتاب، می‌شه و واقعاً می‌شه کمتر ناراحت و ناراضی و عصبانی شد. درصد اتفاقاتی که به نقطه‌ی عصبانیت می‌رسوننمون کمتر میشن و این از بهترین چیزهایی بود که ازش یاد گرفتم.
همه از این کتاب بهره‌ای خواهند گرفت، بی‌شک. من هم سهممو گرفتم.
در حقیقت امتیازم ۴.۵عه.
        

9

          محتوا رو که حتما بخونید، اما رویکردی که نویسنده با رواقیون داشته، روشی است که همه ما بهنگام مطالعه کتابها باید یاد بگیریم:

رویکردشو در قالب یک داستان براتون میگم (۵ دقیقه):

شلمغانی از یاران امام عسکری (علیه‌السلام) بود و در آغاز، انحرافی نداشت و بلکه از فقهای بزرگ امامیه به شمار می‌رفت؛ اما پس از وفات امام حسن عسکری (علیه‌السلام) انتظار نیابت داشت و وقتی نیابت به حسین بن روح واگذار شد، حسد او شعله‌ور شده، کارشکنی بر ضد حسین بن روح را آغاز کرد. وی سخنانی از خود می‌ساخت و به حسین بن روح و دیگر نایبان نسبت می‌داد.

زمانی که ابوالقاسم حسین بن روح او را آشکارا نفرین کرد و همه‌جا شهرت یافت و مردم از وی دوری جستند، تمام شیعیان از او برحذر بودند؛ به طوری که نتوانست به نیرنگ‌های خود ادامه دهد. روزی در محفلی که سران شیعه حاضر بودند و همه نفرین شلمغانی و دوری از او را از ابوالقاسم حسین بن روح نقل می‌کردند، شلمغانی به حاضران گفت: «من و او (حسین بن روح) را در جایی بخواهید، تا من دست او و او هم دست مرا بگیرد و در حق یک‌دیگر نفرین کنیم. اگر آتش نیامد و او را نسوزاند، هرچه او دربارۀ من گفته، درست است».
این خبر در خانۀ ابن مقله اتفاق افتاد و از آن‌جا به گوش «الراضی باللّه» خلیفۀ عباسی رسید. «راضی» هم دستور داد او را دستگیر کرده، به قتل رساندند؛ بدین‌گونه شیعیان از شر او راحت شدند.

 این اتفاق، سال ۳۲۳ ق رخ داد. اما در شرایط مشابه وظیفه ما چیست رو بشنوید:
مردم پس از صدور لعن شلمغانی، نزد حسین بن روح رفته، گفتند:
«خانه‌های ما از آثار شلمغانی انباشته است؛ چه کنیم؟» وی گفت: «نظر من، دربارۀ کتاب‌های او همان چیزی است که امام عسکری (علیه‌السلام) دربارۀ کتاب‌های بنی‌فضّال فرمود:
"اعتقادات شخصی‌شان را کنار گذارید و آنچه از ما نقل کرده‌اند، بپذیرید"
خُذُوا  بِمَا رَوَوْا وَ ذَرُوا مَا رَأَوْا»

دوستان من، امروزه در جامعه ایران تقریبا ۶۰ درصد کتابهایی که کتابخوان های ایرانی دارند، نویسنده‌ای خارجی دارد...اگر آخرین کتاب‌های موجود در هر حوزه دانشی رو بخونید متوجه میشید که در اکثر علوم، خارجی‌ها درحال نزدیک شدن به گفته های هزار و چهارصد سال پیش اسلام‌اند... نمونه بارزش این کتابه که تقریبا تمام توصیه‌هاش، توصیه‌های اسلامه  و فقط رفرنس‌هاش رواقیه...
حالا توصیه حقیر به شما خواننده اینه: اگر میخوای بعد از ۶۰ سال زندگی، از چیزی در زندگیت پشیمون نشی در همون سنین جوانی یه وقتی بذار و اعتقاداتت رو بکمک عقل تحکیم کن. درکنارش علوم ، موضوعات و کتب دست‌اول بخون (مثل فلسفه زندگی، هدف زندگی، مهارت‌های زندگی و...) 

اصلا قرار نیست همه کتاب‌های دنیا رو بخونیم...اگر بخوای کل ۶۰ سال رو کتاب بخونی، بدون که بازم کتاب هست که نخونده باشی پس تعلم و مطالعه اصل نیست، تفکر اصله... اگر فکر کنی خود کتاب خواندن موضوعیت داره، داری بیراهه میری... پس قرار نیست «هر کتابی» رو بخونی مخصوصا کتابی که یه از خدا بی‌خبر نوشته...اگر یک عقل انتخابگر و گزینشگر نداشته باشیم، این اتفاق ما رو از مسیر درست و حق دور می‌کنه؛  حالا چه قبول کنیم و چه نکنیم.
        

19

          برای اینکه بتونید از این کتاب لذت ببرید باید قبلش بدونید که قراره انتظار چه چیزی و داشته باشید.
موضوع کتاب ساده است. یک استاد فلسفه سعی میکنه فلسفه ی رواقی رو توضیح بده و به دنبال اون راهکار های رواقی برای مشکلات دنیای مدرن بهمون ارائه بده. راهکارهایی برای خشم، اندوه، روابط اجتماعی سخت، تحمل توهین، پیری و...
فرمت کتاب هم، که به صورتیه که اول تاریخچه رواقیون توضیح داده میشه، بعد راهکار ارائه میشه و در نهایت نویسنده از تجربه خودش در رابطه با رواقی زندگی کردن میگه، تاثیر متن و چند برابر میکنه.
هرچند که کتاب ساده است و هرچند که ممکنه یه سری جاهاش با توصیه های نویسنده مخالف باشیم، ولی به شخصه چون تو حال روحی اصلا خوبی نبودم وقتی کتاب و خوندم و ۹۵ درصد کتاب راهکارهای خیلی ساده و عملی برای تقریبا همه مشکلاتم بهم نشون داد، طوری که حس کردم کتاب و فقط برای من نوشته، چشم بستن روی سادگی و ایراداتش برام خیلی راحت بود.
اگه شما هم به دنبال یکم آرامش تو زندگی هستید، مخصوصا تو این اوضاع دنیا، به نظرم این کتاب میتونه خیلی کمک کننده باشه.
        

0

          استادی داشتیم که می‌گفت وقتی مفاهیم علمی خیلی ساده و همه فهم بیان بشن، دیگه چیزی از اون مفهوم علمی در واژگان نیست و فقط یک پوسته ازشون به جا مونده. البته مثال اون استاد من کتاب‌های هاوکینگ و کیهان شناسی بود اما جمله‌ش درباره‌ی این کتاب و فلسفه‌ی رواقیون هم درسته.
این که بدونیم از زندگی چی می‌خوایم خیلی خوبه. این که بتونیم به زبان ساده فلسفه بخونیم هم بد نیست اما «فلسفه‌ای برای زندگی» انقدر فلسفه رو دم دستی و قرن بیست‌ویکمی کرده که دیگه هیچ شباهتی به فلسفه‌ی رواقیون نداره. شبیه یک مشت حرف روزمره شده. 
ویژگی مثبت کتاب اینه که می‌تونه هر تازه کاری رو به فلسفه علاقه‌مند کنه اما سه‌تا مشکل عمده هم داره. اول این که اندیشه‌های رواقی قرون گذشته رو به زمان حال مربوط می‌کنه و براشون دنبال مصداق می‌گرده. در نتیجه مغلطه در کتاب به وجود میاد و ایده‌هایی که در زمان خودشون (و حتی الان) بسیار بزرگ هستند در حد مشکلات روزمره‌ی جزیی پایین میان. مشکل بعدی هم اینه که برای نمونه آوردن از استدلال‌های مخالف، دقیقا ضعیف‌ترین‌هاشون رو مطرح می‌کنه و باز هم پاسخ قانع کننده‌ای نمیده. 😐آخرین مساله هم اینه که تلاش می‌کنه و زور می‌زنه اصول رواقی رو به تکامل ربط بده؛ که چه ربط بی‌ربطیه واقعا! شبیه دست‌وپا زدن نویسنده‌ایه که می‌خواد همه‌ی خوانندگان دیندار و بی‌دین رو کاملا راضی نگه داره.

خوانندگان اینجور کتاب‌ها اغلب دو دسته هستند، اون‌هایی که خیلی دوستش دارن و باهاش آرامش گرفتند و اون‌هایی که اصلا دوستش ندارن. 
من در دسته‌ی دومم برای همین نمی‌تونم توصیه‌ش کنم اما اگر دوست دارید سمتش برید، حتما فایل نمونه یا بریده کتاب‌هاش رو از یک جایی گیر بیارید و بخونید تا مطموئن بشید که مناسبتونه.
        

18

          در جایی یاد گرفتم که دنبال این نباشیم تا کتابهایی که مطالعه می‌کنیم یا کلاسهایی که شرکت می‌کنیم به تحکیم عقاید قبلی‌مان بینجامد یا چیزهایی که به ما آموخته می‌شود را طوری برداشت کنیم که در راستای تایید کارهای قبلی خودمان باشد. ولی نکات بیشتر این کتاب با رفتارهایم جور بود و بعضی کارهایی که ناخودآگاه و به طور تجربی یا پراکنده آموخته بودم را توضیح می‌داد. مطالب خوبی داشت و البته تکرار هم زیاد داشت که البته مخالف تکرار نیستم چون باعث می‌شود موضوع نهادینه شود. از فلسفه و دلایلی که برای این رواقی‌گری یا اهداف غایی و ... هم بگذریم. بیشتر تکنیکها و روشها مد نظرم است. یکی از موضوعاتی که دوست دارم بیشتر در ذهنم داشته باشم و روی آن تمرین کنم را در ذیل می‌آورم:
«هر یک از ما در رقابت با دیگرانف در حقیقت همزمان با خودمان هم رقابت می کنیم؛ هرچند همه‌ی ما از این رقابت پنهان با خبر نیستیم. هر یک از ما باری شکست‌دادن رقبایش، اول باید بر ترس‌های خودش و بی‌انضباطی خودش غلبه کند و کاملا محتمل است کسی مسابقه را به دیگران ببازد و آخر از همه به خط پایان برسد اما در خلال همین مسابقه و در رقابت با خودش پیروز شود»
        

0

روزی روزگا
          روزی روزگاری فلسفه

«پس تو مدرسه‌ به شماها چی یاد میدن!؟» ریشۀ این سوال یا در واقع این جملۀ توبیخی والدین هنگام مواجهه با فقدان مهارت‌های اجتماعی فرزندان کجاست؟ ظاهراً این ریشه را باید در کلمۀ «مدرسه» جست. در نگاه والدین، مدرسه جایی‌ست برای آشنایی با زندگی و مهارت‌هایش. واقعاً؟ مطمئنم که شما هم موافقید که حداقل در دنیای امروز چنین نیست (از بحث دربارۀ بازار مکارۀ کنکور می‌گذرم). اما در گذشته مدارس دقیقاً جایی بوده برای آشنایی با هنر زندگی. بله، هنر زندگی! زندگی در گذشته به هنری می‌مانست که می‌بایست فراگرفت و برای آشنایی با این هنر، چه کسانی بهتر از فیلسوفان. بله، فیلسوفان! در گذشته، فیلسوفان دقیقاً با خود زندگی سروکار داشتند و مثل امروز به کنج کتابخانه‌ها و دپارتمان‌های خلوت و ملال‌آور خود نخزیده بودند و بیشتر از آنکه با خود حرف بزنند، با مردم عادی حرف می‌زدند تا کمی از بار رنج زندگی آنها بکاهند. اپیکور معتقد بود که «فیلسوفی که رنجی از انسانی نمی‌زداید، هرچه می‌گوید مهمل است.» سقراط پابرهنه در خیابان‌های آتن راه می‌افتاد و با مردم عادی دربارۀ زندگی گفتگو می‌کرد. این فیلسوفان یافته‌های فکری خود را در مدارسی که برپا کرده بودند به دیگران می‌آموختند. تصور کنید که در آتن باستان قدم می‌زنید و به‌جای اینکه چشمتان به بیلبورد تبلیغاتی انواع مؤسسات آموزشی و تصاویر «اساتیدی» با ژست‌های سلبریتی‌گونه برای «موفقیت تحصیلی فرزندان شما» بیفتد، مدارسی می‌بینید ساده و محقر که در آن بدون اینکه تخم «نگرانی دربارۀ آینده» را در دل فرزندانتان بکارند، به آنها «هنر و تجربه» زندگی را می‌آموزانند، از مکتب کلبی بگیرید تا کورنایی و اپیکوری و رواقی. حتماً این عناوین را در کتاب‌های تاریخ فلسفه دیده‌اید اما نمی‌دانسته‌اید که هر کدام از این مکاتب (بخوانید مدارس) بیشتر از آنکه مشتی مهملات و حفظیات را در مغز کودکان معصوم فرو کنند به آنها درس زندگی می‌داده‌اند. و حالا «ویلیام اروین» در کتاب «فلسفه‌ای برای زندگی» به سراغ رواقیون رفته و با استخراج آثار برجامانده از آنها تلاش کرده که از فلسفۀ آنها به‌عنوان نقشهٔ راهی برای زندگی در جهان امروز استفاده کند. این کتاب تلاشی است برای احیای کارکرد اصلی فلسفه، یعنی «کاهش رنج انسانی». اگر واقعاً ‌نگران عمر و زندگی خود هستید، این کتاب را از دست ندهید.
        

0

          نویسنده به اصول فلسفه رواقی که در زمینه مقابله (یا کنار آمدن) با مشکلات زندگی کاربرد دارند، پرداخته است.
به باور نویسنده، فلسفه رواقی روشی اعتدالی برای دوری جستن از دغدغه‌های ذهنی زیان‌آور است که بر اساس قدردانی از شرایط موجود و به کار بستن منطق شکل گرفته است.
در این کتاب روش‌هایی برای رویارویی با مشکلاتی مانند غم، خشم، توهین، تبعید و مرگ به کمک اصول فلسفه رواقی شرح داده شده است.
در ضمن، تاریخچه فلسفه رواقی و سیر تحول آن بیان شده است و کارآیی این فلسفه با کارآیی فلسفه کلبی و آیین ذن مقایسه شده است. تعدادی از پیشگامان فلسفه رواقی نیز در این کتاب معرفی شده‌اند.
به نظر می‌رسد که امکان به کار بستن اصول مطرح‌شده در کتاب در زندگی روزمره وجود دارد.
مطالعه کتاب ممکن است برای علاقه‌مندان به فلسفه و افرادی که به دنبال ایجاد تغییر در زندگی خود هستند، سودمند باشد.
ترجمه آقای محمد یوسفی «روان» است.

این مرور مبتنی بر برداشت و دیدگاه «شخصی» مرورنویس است.
        

5

سامان

سامان

1403/9/30

          2.5
کتاب با یک مقدمه جذاب شروع میشه..آقای ویلیام اروین تو مقدمه توضیح میده در دهه پنجم زندگی‌اش رو آورده به شناخت مکتب رواقی گری و سعی میکنه در کتاب در مورد رواقی گری توضیح میده.او معتقده بسیاری از باورهایی که نسبت به رواقی گری وجود داره ناشی از برداشت های اشتباه و ندانستن کافی در این باره است و سعی میکنه از چهره رواقی گری غبارزدایی کنه تا مخاطب با اصل موضوع آشنا بشه.مقدمه کتاب برای من جذاب بود و نوید یک کتاب جذاب رو میداد.
بعد از بخش های اولیه که حالت مقدمه بحث و شناخت مکاتب مختلف به صورت مختصر رو داشت، میرسیم به بحث اصلی که شامل راهکارهای روانشناختی رواقی گری و توصیه های رواقی است که بحث رواقی گری رو قشنگ باز میکنه و توضیح میده..در بخش انتهایی کتاب رواقی زیستن در زندگی مدرن از علل به افول رفتن رواقی گری حرف میزنه و تجربیات زیست رواقی خودش رو بیان میکنه.در انتها هم چند منبع مطالعاتی برای خواندن در مورد رواقی گری معرفی میکنه.
برخی از توصیه هاش رو قبول داشتم و موافق بودم،با برخی مخالف بودم و اصلا کاربردی نمیدونستمش و در عین تعجب دیدم یه سری از توصیه هاش رو هم همین الان در زندگیم دارم اجرا میکنم در حالی که کلمه ای در مورد رواقی گری نخونده بودم وهیچ اطلاعاتی نداشتم.به طور خیلی کلی اگر بخوام بگم رواقی گری میگه از چیزهای کوچک در زندگی لذت ببر و به چیزی دل نبند و درگیرش نشو.خب در ادامه هم مسائل گوناگونی رو در توصیه های رواقی گری مطرح میکنه.
خیلی از توصیه ها در جهان امروزی قابل اجرا نیست.مخصوصا در جغرافیای مخصوصی که ما زندگی میکنیم.در ابتدای بحث دیدم نویسنده برخی جاها به آنچه از رواقی گری تعریف میکنه،نقدی هم وارد میکنه و اونطور نیست که چشم و گوش بسته همه توصیه ها رو اجرایی بدونه اما هر چه از ارائه مطالب گذشت،این حسن نویسنده کمتر شد.مطالب کتاب به صورت ساده بیان شده بود و توضیحات کافی و بعضا زیادی نویسنده در موضوعات گوناگون داده بود.من چیزی از فلسفه نخوندم و اطلاعی ندارم،اما تا جایی که میدونم فلسفه سخت خوانه،نمیدونم به این شکل ساده کردن مفاهیم آیا کار خوبیه یا نه.در این موضوع ساده فهم کردن اگر مطالب مهمی ذبح شده باشه به گمانم این کار عبث و بیهوده ایست.موضوعی که سخته و نیازمند مطالعات زیاد و تفکر هستسش اگر خیلی بخواد ساده بیان بشه،به نظرم میتونه رنگ و بوی تجاری کردن به خودش بگیره که در این مهم،آفتی است.باز هم معتقدم دوستانی که فلسفه خوان هستند در مورد این موضوع باید نظراشتون رو بیان کنند.
هر چه از روند کتاب گذشت،علاقه من به بحث و توصیه ها و مفاهیمی که نویسنده در موردشون صحبت میکرد کمتر و کمتر میشد و ارتباط برقرار کردن با موضوع دشوارتر.فکر میکنم کسانی که مذهبی نیستند،سخت بتونند با کتاب ارتباط برقرار کنند و دوستان مذهبی احتمالا راحت تر با توصیه ها کنار بیان.از توصیه های پر تکرار رواقی گری که فکر کردن به اتفاقات ناگوار بود،شاید با بخشیش موافق بودم اما نتونستم با اصل موضوع به طور کامل کنار بیام.میشه در مورد هر موضوع و توصیه مجزا بحث کرد که برای این نوشتار کاری است غیر ضروری و غیر لازم.علی رغم اینکه کتاب رو زیاد دوست نداشتم اما از مطالعه اش پشیمان نیستم.به نظرم لازم بود بخونم و شاید در آینده که هم از فلسفه و مشتقاتش بیشتر خوندم و هم اینکه مطلب کمی ته نشین شد نظرم در مورد این کتاب و رواقی گری تغییر کرد.
کتاب از ترجمه مناسبی برخوردار بود و من نشر گمان رو خوندم،نشر ققنوس هم توسط محمد یوسفی این کتاب رو ترجمه کرده.. 
ایراد بنی اسرائیلی:سایز فونت شماره صفحه های کتاب به نظرم میتونست کوچکتر باشه .
        

0

          کتاب/ نویسنده ادعا می‌کنه که قراره یک فلسفه برای زندگی ارائه بده که ما بد زندگی نکنیم؛ یا بهتر زندگی کنیم. فکر می‌کنم تا حد خوبی هم توی محقق کردن ادعاش موفق بوده. 
کتاب توی بخش‌ها و فصل‌های مختلفش راهکارهای عملی رو به دست ما می‌‌ده که واقعاً کاربردی به نظر میان. توصیه می‌کنم کتاب رو بخونید و از کلمه فلسفه توی عنوان هم نترسید. کتاب سختی نداره و راحت خونده می‌شه.

کتاب منظم تألیف شده که همین برای من دوست داشتنی‌ترش می‌کنه؛ چهار بخش داره و بیست و دو فصل. 
در بخش اول نویسنده به تاریخ و پیشنیه فلسفه (خیلی کوتاه) و فلسفه رواقی می‌پردازه.
بعد از اون توی بخش دوم هم راهکارهای کلی رو برای زندگی بهتر/ آرام‌تر ارائه می‌ده.
توی بخش سوم توصیه‌ها و راهکارها ادامه پیدا می‌کنند اما جزیی‌تر می‌شن؛ اینطور که به ده حوزه مختلف تقسیم شده؛ توصیه‌هایی در باب وظیفه، روابط، تویند،‌اندوه و خشم و پیری و مرگ.
و بخش چهار هم در ادامه دو بخش پیشین نوینسنده از تجربه رواقی زیستن خودش به ما می‌گه؛ از اینکه چطور سعی کرده خودش، اصول فلسفه رواقی و تغییرات قرن جدید رو با هم هماهنگ کنه؛ همینطور هم توصیه‌های جدیدی ارائه میده.

تنها چیزی که به چشمم اومد و کمی برام آزاردهنده بود طولانی شدن و تلاش زیاد نویسنده برای متقاعد کردن خواننده به اهمیت داشتن فلسفه‌ای برای زندگی بود؛ بنظرم خواننده‌ای که تصمیم به خوندن این کتاب گرفته از اهمیت فلسفه زندگی تا حد خوبی آگاهه.

ترجمه هم خوب و روان بود. 
تنها چیزی که به چشم اومد تفاوت عنوان فارسی با عنوان اصلی کتاب هست.( خودتون بررسی کنید)

اما این قطع -رقعی- برای این کتاب بنظر انتخاب درستی نبوده. باز کردن کامل کتاب از نیمه اون به بعد سخت میشه و ممکنه کتاب از برگ برگ بشه ( برای من این اتفاق افتاد). 

از متن کتاب:

 یکی از بزرگترین خطاهایی که خیلی از انسان‌ها مرتکب می‌شوند این است که اصلا هیچ فلسفه‌ای برای زندگی‌شان ندارند. این آدم‌ها عنان زندگی‌شان را به ساختار تکاملی‌شان می‌سپارند و تحت کنترل و هدایت آن با جد و جهد تمام به دنبال چیزهایی می‌روند که حس خوبی به آنها می‌دهد و از چیزهایی که حس بدی در آنها ایجاد می‌کند، دوری می‌کنند. 

از راهکارهای کتاب برای مقابله با توهین:

 معمولا وقتی به ما توهین می‌شود، عصبانی می‌شویم. رواقیون معتقد بودند چون عصبانیت احساس منفی است که می‌تواند آرامشمان را به هم بزند، باید راهکارهایی پیدا کنیم تا نگذاریم توهین و تحقیر باعث عصبانیتمان بشود؛ راهکارهایی که زهر توهین را بگیرد و تسکینمان دهد. یکی از راهکارهای تسکین‌دهنده رواقیون این است که دمی درنگ کنیم و ببینیم حرفی که شخص توهین‌کننده می‌زند راست است یا نه. اگر حرف درستی زده باشد که جای ناراحت شدن ندارد. مثلا فرض کنید کچل باشید و کسی به خاطر کچل بودن شما را مسخره کند. سنکا می‌پرسد: چرا شنیدن چیزی که عیان است، توهین به حساب بیاید؟

این خوشبینی رواقی برای من واقعاً جالب بود:

 ما معمولا کسی را خوشبین می‌دانیم که نیمه پر لیوان را می‌بیند. این میزان از خوشبینی، تازه اول کار فرد رواقی است. او بعد از نشان دادن خوشحالی‌اش از اینکه به جای یک لیوان نیمه‌خالی لیوانی نیمه‌پر دارد، از این هم که اصلا لیوانی دارد ابراز خرسندی می‌کند: ممکن بود لیوانش شکسته یا حتی دزدیده شده باشد. اگر آن فرد رواقی دوآتشه‌ای باشد یک گام از این هم پیش‌تر می‌رود از اعجاب ظروف شیشه‌ای حرف می‌زند: ظروفی که ارزان و نسبتا مقاومند، طعم و بویی به محتوایشان نمی‌دهند و عجب معجزه‌ای! حتی می‌توانی تویشان را ببینی. شاید اینها کمی مسخره به نظر بیاید اما برای کسانی که توانایی لذت بردن را از دست نداده‌اند، جهان جای شگفت‌انگیزی است.

 به عقیده موسونیوس باید فلسفه آموخت چون در غیر این صورت نمی‌توان به داشتن یک زندگی خوب امیدوار بود. او همچنین معتقد بود فلسفه باید عمیقا بر تک‌تک ما اثر بگذارد. در واقع به نظر او، وقتی فیلسوفی صحبت می‌کند، کلماتش باید لرزه بر اندام مخاطبان بیندازد و احساس شرمندگی و خجالت در جانشان بیفکند و وقتی سخنانش به پایان رسید، باید مخاطبانش به جای تشویق او به تفکر و سکوت فرو بروند.
        

0