برای همه بچه‌ها توصیه نمی‌کنم.
فقط برای موقعیت خاص فرزند خواندگی 
      

        فعلاً از بین ۴ تا کتاب مجموعه داستان‌های زیر آب این جلدش را بیشتر از همه دوست داشتم.
هشت‌پا جان ما خیلی دوست دارد بقیه رو قلقلک بدهد اما همه این رو دوست ندارند یک بار قلقلک دادنش باعث  دردسر شد پس سریع تصمیم گرفت خودش مشکل به وجود آمده را حل کند و در این مسیر به توانایی‌های خودش پی برد که نکات علمی کتاب درباره سرعت و انعطاف و دفاع هشت‌پاهاست.
در یک قصه بامزه هم درباره این گفت که همه از اینکه بهشان دست بزنی خوششان نمی‌آید و هم الگویی از مسئولیت‌پذیری داشت و هم نکات علمی با تصویرگری‌های خیلی شاداب.
فقط یکی دو تا جمله بود که خیلی دوست نداشتم آنجا که هشت‌پا درباره داشتن استعدادهای دیگر صحبت می‌کند که کمی از ادبیات کودکانه دور می‌شد.

      

        عنوان کتاب را خیلی دوست نداشتم.
هرچند در متن کتاب به این کلمه اشاره نشده بود و برای خواندن پیش بچه‌ها ترجیح می‌دهم که اسم عنوان را نگویم.
مسئله بعدی موضوعی است که نارضایتی درباره یک عضو بدن هست و برای مخاطب کودک این کتاب خیلی مسئله نیست. اما با این حال خیلی از امتیاز کتاب خیلی کم نمی‌کنم چون خیلی عمیق و بغرنجش نکرده بود و خبری از حرف‌های بزرگسالانه داخلش نبود و یک جور واقع‌بینی در پرداختش می‌دیدم که خب چنگال‌های خرچنگ از پس بعضی کارها برمی‌آید و از بعضی‌هایش نه. شاید من اگر خودم جای نویسنده بودم به‌جای اینکه مستقیم به نارضایتی از چنگال می‌پرداختم مثل کتاب‌های فرانکلین تمرکز را روی توانایی‌ها و نقاط ضعف می‌گذاشتم.
      

        تصاویر این کتاب را خیلی دوست داشتم خیلی شاداب و کودکانه بود و پایانش هم برایم جالب بود و انتظارش را نداشتم.
      

        این کتاب و کتاب اتاق دوست داشتنی من(به نویسندگی فرزانه رحمانی) حس و حال  مشابهی دارند اینکه بازی‌های بچه‌ها برای آن‌ها خیلی واقعی است. 
      

        برای اینکه بتوانم یادداشت بنویسم کتاب را با سرعت دوباره خواندم و دوباره در موومان سوم اشک توی چشمانم حلقه زد که خانیان چقدر لطیف این سونات عاشقانه‌های یونس در شکم ماهی را نوشته.
اول کتاب راوی نوجوان داستان، سارا، توصیف پدرش از سونات تودیع بتهوون را اینگونه می‌گوید: « این سونات رو بتهوون وقتی تصنیف می‌کنه که فرانسوی‌ها داخل خاک اتریش می‌شن و  ولیعهد اتریش مجبور می‌شه پایتخت رو ترک کنه. به خاطر همینه که قسمت اول سونات با یه آهنگ آهسته و غمگین شروع می‌شه. و قسمت دوم که خیلی هم تند و پرهیجانه نشون می‌ده که بتهوون نازنین چقدر از این اتفاق ناراحته. اوج این ناراحتی درست وقتیه که یه نوای آهسته غم جدایی و هجران رو نشون می‌ده. ولی همه چیز خیلی زود تموم می‌شه، و قسمت سوم با یه آهنگ تند و نشاط‌آور بازگشت دوست رو مجسم می‌کنه. این اثر حرف نداره.» 
و سارا ( در واقع جمشید خانیان) داستان را سونات‌وار مثل همین توصیف پدر از سونات تودیع تصنیف می‌کند:  «این جوری بود که من با نوعی از موسیقی آشنا شدم که به آن سونات می‌گویند و به‌نظرم خیلی خیلی شخصی است. شاید به‌خاطر همین شخصی بودنش است که اجرای آن فقط با یک یا دو ساز انجام می‌گیرد؛ مثل پیانو یا ویولن، یا پیانو و ویولن با هم؛ و شاید به همین دلیل است که شما امشب، در اولین اجرای رسمی پیانوی من، در حال شنیدن قصه‌ای هستید که کاملاً شخصی است، و فرم موسیقیایی آن سونات است.»
سوناتی که یونس قولش را از سارا گرفته بود تا بسازد حتی اگر سازی نداشته باشد.

      

        مجموعه متل‌واره‌های کانون به نویسندگی طاهره ایبد از متل‌های معروف کودکانه استفاده کرده و  متل‌واره‌ای بامزه‌ای برای بچه‌ها از توی آن‌ها پدید آورده.  همان طور که از اسمش پیداست نباید از متل و متل‌واره انتظار معنا و قصه خاصی داشت بیشتر به‌خاطر آهنگین بودن و قافیه و تکرار برای بچه‌ها می‌تواند بامزه باشد.
من خودم این جلدش را بیشتر از همه دوست داشتم. 
      

        من واقعاً تصویرگری‌های علی خدایی را دوست دارم: کودکانه و پرنشاط.
این هم یک کار بامزه بدون متن از این بود برای بچه‌های خردسال.
      

        نام آقای شیخ رضایی را روی کتاب‌های فلسفی دیده بودم اما اینجا روی کتاب کودک و نوجوان که دیدم برایم تعجب‌برانگیز بود. کتاب را که خواندم دیگر تعجبی نداشتم!
این کتاب بیشتر شاید مناسب نوجوان باشد. داستانی ندارد. حالت معماگونه دارد در تمام کتاب چیزی را توصیف می‌کند که ما انسان‌ها را از بقیه موجودات متمایز کرده است و در آخر آن را بیان می‌کند. حالا به‌نظر شما آن چیست؟
      

        نگذارید بچه‌ها این کتاب را ورق بزنند چه برسد به اینکه بخوانند!
پ ن: منِ الان (در مقایسه با چند سال پیشم) واقعاً دوست ندارم کتاب کودک را بدون درنظر گرفتن خود کودک بخوانم و بررسی کنم برای همین امتیازهایم هم بر همان اساس است. 
      

        یک روز دختر داستان مامانش را به مهد کودکش دعوت می‌کند اما انگار مامان تا حالا به مهدکودک نرفته چون هیچ‌کدام از قوانین مهدکودک را نمی‌داند و رعایت نمی‌کند!
      

        امروز در غرفه چ نمایشگاه کتاب، این کتاب روی میز کنار کلی کتاب کودک دیگر گذاشته بود در حالی که تصاویرش می‌تونه کابوسی بشه برای بچه‌ها! 
ابتدای کتاب هم نوشته بود هم برای کوچولوها هم بزرگ‌ترها.
برای بچه‌ها نخوانید و نگیرید!
      

         تیل اولن‌اشپیگل ظاهراً یک شخصیت مشهور در ادبیات فولکلور آلمان است که نماد مسخره بازی و به سخره گرفتن است.  
حالا در این کتاب اریش کستنر ۱۲ ماجرا از تیل را تعریف می‌کند که چطور مردم را مضحکه خودش کرده بود. قصه‌ها کوتاه هستند بیشتر مثل یک حکایت کوتاه هستند.
کتاب من را یاد مردم شیلدا می‌انداخت  اما  چه شد که این شباهت برایم رنگ گرفت؟ کستنر آخر کتاب نوشته بود: «تیل تا آخر عمرش همین کارها را می‌کرد و همیشه هم دهکده یا شهری را پیدا می‌کرد که مردمش زود گول او را می‌خوردند، چون آن‌وقت‌ها احمق‌ها نمی‌مردند.» اینجا بود که جرقه شباهت خورد ظاهراً آقای کستنر خیلی از حماقت بدش می‌آید که موضوع این دو کتابش شبیه هم هستند. 
ترجمه کتاب خوب نبود لحن طنز را درنیاورده بود و زمان فعل‌ها کمی گیج‌کننده بود و روانی کتاب را کم کرده بود. 
      

        این کتاب چند روایت از نویسنده در زمان جنگ یوگسلاوی است.
شاید موضوع تکرارشونده در خیلی از فصل‌ها این بود که جنگ آدم‌ها رو به عناصر جمعی تقلیل می‌دهد که فردیت و حتی بیشتر انسانیت را از آدم‌ها می‌گیرد تا تصمیم‌گیری درباره آن آدم را ساده‌تر کند: محدود شدن به ملیت، اهل بالکان‌بودن، اروپایی بودن، پناهجو بودن/نبودن، سابقاً کمونیست بودن و ... . و می‌خواست نشان دهد که هر کدام از این دسته‌بندی‌ها چه مسائلی ایجاد می‌کنند و چطور خود مردم تداوم‌دهنده  این دسته‌بندی‌ها هستند. یک بخشی از کتاب بود که پشت  جلد هم آمده: آنچه متوجهش نیستیم این است که با چنین مرزبندی‌هایی داریم خودمان را هم گول می‌زنیم. با این کار در واقع خودمان را هم در معرض این خطر قرار می‌دهیم که در شرایطی متفاوت تبدیل به آن «دیگری» شویم.
      

        موضوع و پیرنگ اصلی داستان خوب و ارزشمند است اما  روایت آن ضعیف بود. انگار خود نویسنده دو بار داستان را نخوانده که روایتش را یکدست کند. بعضی طنزهایش که به داستان مربوط می‌شد بامزه بود اما نویسنده بعدش در مقام راوی حرف‌هایی می‌زد که با خودت می‌گفتی داشتی خوب پیش می‌رفتی چرا خرابش کردی؟ یا این چه ربطی به داستان داشت؟ در نیمه دوم کتاب هم که فضای مربوط به جنگ پررنگ‌تر می‌شد از طنز کاسته شده بود ولی لااقل داستان با دست‌انداز کمتری پیش رفت و تازه انگار قصه شروع شده بود و نویسنده می‌توانست به جای مزه پراکنی در ابتدای کتاب روی شخصیت‌هایش بیشتر کار کند.
جدای از خود داستان نام کتاب طراحی جلد و معرفی پشت جلد کتاب اصلاً مشخص نمی‌کند کتاب مرتبط با دفاع مقدس است حتی در شناسنامه کتاب تنها موضوع داستان فارسی خورده است که این هم ضعف دیگری است برای اینکه کتاب به دست مخاطبش برسد.