یادداشت‌های زهرا نجاری (124)

          من از خوندنش خیلی لذت بردم. از نظر محتوایی، جذاب و هیجان انگیز بود. اتفاقاتی که برای راوی افتاده بود متفاوت بود با بقیه ی سرگذشت هایی که خونده بود. دلیلش هم این بود که این بار راوی اهل سردشت و کرد و اهل سنت بود و ماجراهایی که براش پیش میومد به طبع فرق داشت. 

متاسفانه من درباره ی کومله و دموکرات و نیروهای معاند غرب کشور چیز زیادی نمی دونم، شاید اگر بیشتر می دونستم، بهتر میتونستم کتاب رو تصویرسازی کنم و ازش استفاده ببرم. 

به نظرم قسمتهایی که از دید سعدا (همسر راوی) روایت میشد میتونست بیشتر و مفصلتر و قوی تر باشه. یعنی در کل پتانسیل خیلی زیادی داشت. اما خب میدونم سرگذشت نامه ها با رمان فرق دارن. یکی شون داستان ادمهای واقعیه که باید برای نوشتن خط به خطش خیلی چیزها رو در نظر گرفت و اون یکی کاملا حاصل تخیل نویسنده ست و دستش خیلی بازتره.
        

          متاسفانه ارزش خوندن نداشت. در تمام طول کتاب مدام از زاویه دید یک شخصیت می پریدیم به زاویه دید شخصیت بعدی و این طوری میون دو تا زن و یک مرد دست به دست می شدیم. حالا فکرهاشون چی بود؟ چرا فلانی حرف زد؟ چرا فلانی نگاه کرد؟ چرا فلانی نشست؟ چرا فلانی پا شد؟ یعنی فکر کنم بیشترین کلمه ای که توی این کتاب به کار رفته «چرا» باشه. اتفاق خاصی هم آخه نمی افتاد. هیچی! هیچ! کل ایده ی کتاب رو میشد شاید در یک داستان کوتاه جمع کرد و تمام.

ضعیف بودن پیرنگ و شخصیت پردازی و توصیفات یک طرف، اینکه یک جا وسط پاراگراف فارسی ناگهان نوشته بود:«های فایو» یک طرف دیگه. یعنی مثلا می نوشت فلانی زد قدش چی می شد؟ خیلی برام سواله بدونم چرا اون وسط باید می نوشت های فایو؟

خدا رو شکر تموم شد و راحت شدم.
        

          تابستان ۱۴۰۴ را با این کتاب روی مبل محبوبم در خانه گذراندم. هر بار که کتاب را باز می کردم هوای گرم ِ اتاق کم کم سبک می شد و نسیم خنکی لای موهایم می پیچید. من این کتاب را «نخواندم» بلکه ان را با کوچکترین جرعه های ممکن مزمزه کردم و آن قدر کند پیش رفتم تا بتوانم روزهای کمی بیشتری را در میان سطور آن بگذرانم. 

و در نهایت، تمام شد.

این کتاب، جستارهایی از اخمد اخوت و نویسندگان داخلی و خارجی متعدده درباره ی کتاب خواندن. به نظر من، درباره ی با کتاب زندگی کردنه! 

 ویرجنیا ولف، سلینجر، ربکا، آقای حقوقی معلم ادبیات دبیرستان ادب اصفهان و کلی آدم دیگه که زندگی شون به نحوی با کتاب خوندن ارتباط داره در این کتاب زندگی می کنن. 

یکی از شیرین ترین کتابهایی بود که خوندم. 

مخصوصا کلمات و اصطلاحات فارسی نابی که آقای اخوت در جای جای کتاب گذرونده و روح ایرانی رو نوازش میدن. چندتاش رو در ادامه میارم:

- کتابهای دلی
- خویش داستان
- تعلیق نویسی
- دقیق خوانی 
- آستربدرقه ی کتاب
- کارهای نا‌به‌خود
- گذشته ی حسی اشیاء
- زمان مند بودن
- رستاخیز ِ خاطره
- قصه های درونه ای 
- ناقص خوانی


و در نهایت، یکی از قشنگ ترین اصطلاحات کتاب اینه: لذت ِ دیروزخوانی
یعنی لذت به پایان نرسیدن یک کتاب! دلت میخواد خوانده های دیروز را دوباره بخوانی و به پایان نرسی و خوشی روز قبل را تکرار کنی!

لذتی که دلم میخواد بارها برای این کتاب تجربه ش کنم!
        

          سریالکی به نام شمال و جنوب تماشا کردم و بعد فهمیدم اقتباسی از یک رمان به همین نامه. مشتاق شدم رمان رو بخونم. معمولا تماشای فیلم یا سریال اقتباسی باعث میشه نتونم دیگه از مطالعه ی کتابش لذت ببرم. در این مورد خاص خوشبختانه چنین اتفاقی نیفتاد. 

شمال و جنوب، تلاقی ِ انگلستان صنعتی و سنتی در قالب دو شخصیت اصلی کتابه. ما با میلتون، یک شهر صنعتی رو به پیشرفت از زاویه دید مارگارت آشنا میشیم که به اجبار به میلتون مهاجرت میکنه و اونجاست که باورهای فکریش کم کم عوض میشه و البته کم کم عاشق میشه!

متاسفانه فصل های انتهایی کمی هول هولکی نوته شده، چون سردبیر نشریه ای که فصلهای کتاب در اون چاپ میشدن اصرار به پایان یافتن داستان داشته و نویسنده هم خودش از این موضوع ناراحت بوده، اما همچنان تونسته یکپارچگی داستان رو تا حد خوبی حفظ کنه.
        

          یک کتاب خیلی کوتاهه که در یکی دو ساعت تموم میشه. منتها زمان خوندنش دم ایام فاطمیه هست تا کمکمون کنه از این ایام بهترین استفاده رو ببریم. مخصوصا اگر خودمون دست اندرکار هستیم و می خواهیم هیئتی راه بندازیم یا روضه خونگی برگزار کنیم.
        

          حول و حوش صفحه ی ۵۰ کتاب رو رها کردم و دردناک بود. رها کردن یک کتاب نیمه خوانده همیشه برام سخته، اما موضوع این کتاب - فلسطین- که جایی مخصوص در قلب من داره این کار رو سخت تر کرد. 
چرا رهاش کردم؟ چون کیفیت نوشتار پایینتر از چیزی بود که بتونم تحمل کنم. کتاب مجموعه ای خاطرات یک زن باردار جوون در خوابگاه متاهلی دانشگاهه که با یک خانواده فلسطینی همسایه ست. انتظار خیلی بالایی نداشتم. معمولا خاطرات به زبان ساده و نزدیک به گفتار نوشته میشن. نباید انتظار کلمات قملبه سلمبه یا تشبیه های عمیق ادبی داشت. من هم نداشتم.
 اولین جایی که توی ذوقم خورد همون اولین خاطره بود. از آتش سوزی ای که نفهمیدم چی بود، چطور شروع شد، چطور تموم شد و یهو یک عالمه شخصیت رو ریخت توی ماجرا. و از خاطره ی بعدی هم به کلی رد پاش محو شد، انگار هیچ وقت چنین اتفاقی نیفتاده.  درحالیکه خاطره ی بعدی بهتر و قشنگ تر بود و حتی کنجکاویت رو برمی‌انگیخت! یعنی بهتر بود اولین خاطره از کتاب حذف می شد ، هیچ آورده ای نداشت. خب... ادامه دادم. برای قضاوت زود بود. 
اینجا و اونجای متن کلمات و تعابیری بود که اذیتم می کرد. اما قرار نیست خط به خط یک کتاب لذت بخش باشه پس ادامه دادم. اما جی باعث شد نرسیده به نصف کتاب، رهاش کنم؟ 
عدم انسجام شخصیت اصلی
شخصیت اصلی یک جا در ابتدای کتاب گفته بود که چیزی از فلسطین نمی دونه. فقط صحنه هایی رو در تلویزیون دیده و تصورش از مردم فلسطین، پسرهاییه که چفیه پوشیدند و سنگ پرتاب می کنند. کلا تاکیدش روی اینه که چیزی از فلسطین نمیدونه و کم کم داره از معاشرت با همسایه ش اطلاعات بیشتری از فلسطین کسب می کنه. اون وقت کمی جلوتر یک جا این جمله رو به عنوان نظرش درمورد شعر فلسطین نوشته: « شعرهای عاشقانه ی هیچ شاعری در جهان  به پای این همه شاعران فلسطینی نمی رسه. » 
نتونستم از این جمله جلوتر برم. این تناقض آشکار در شخصیت پردازی یک کتاب ۲۰۰ صفحه ای قلبم رو به درد آورد. تمام مدت باور کرده بودم که چیزی از فلسطین نیم دونه. اصلا یکی از پایه های کتاب همین ندانستنه که مکالماتش با خانواده ی فلسطینی رو بتونه توجیه کنه. کسی که فقط اسم فلسطین رو شنیده و راهمپایی روز قدس رو توی تلویزیون دیده و به اعتراف خودش چیزی از تاریخ یا فرهنگ فلسطین نمی دونه، «این همه شاعران فلسطینی» رو از کجا می شناسه و کی شعرهاشون رو خونده که میتونه اینطور تحلیل و مقایسه ارائه بده؟

همین.
        

          از عید غدیر شروع به خوندنش کردم، چون کتاب با حال و هوای آخرین حج پیامبر و روز غدیر شروع میشه. همراه با اتفاقات کتاب پیش رفتم و اشک ریختم و چند روز مونده به شروع محرم تمومش کردم. انگار امسال قراره محرم رو عمیق تر درک کنم، چون حالا بیشتر میدونم چه اتفاقاتی در جامعه ی اسلامی افتاد که زمینه چینی محرم رو کرد. 

هدف کتاب نقل و تحلیل اتفاقات از غدیر تا شهادت حضرت زهراست. همه ی وقایع با سند ذکر شدند و نثر کتاب نه اونقدر سخت و علمیه که نتونی بخونیش و نه اونقدر احساسی و شاعرانه ست که حوصله رو سر ببره. 

اتفاقاتی که در کتاب ذکر شده نسبتا کامله. خیلیاش رو نشنیده بودم، یا شنیده بودم اما جزئیاتش رو نمی دونستم (مثلا جزئیات حمله به خانه ی حضرت زهرا) و چند اتفاق کوچک هم بود که شنیده بودم اما در کتاب نیامده بود. مثلا فردای دفن حضرت زهرا در کتاب نبود چون کتاب با شهادت ایشون تموم میشه.

در کل بسیار مفید بود. خیلی از این مسائل گفته نمیشه، یا به صورت سربسته گفته میشه که البته منطقیه. اما به عنوان شیعیانی که فاطمیه رو عزاداری می کنیم باید بدونیم دقیقا چی شده و چرا عزاداریم. 

قطعا خوندنش رو توصیه می کنم. مخصوصا در حول و حوش غدیر یا ایام فاطمیه 🖤
        

          فوق العاده بود
هدف کتاب مشخص بود: بررسی دو شخصیت مشهور که در لباس مرجعیت کلی هزینه برای نظام تراشیدند:
۱- آقای شریعتمداری
۲- اقای منتظری

مطالب کتاب در چهار مقاله جمع آوری شده. مقاله ی اول که نوشته ی محمد حسین صاحب فصول هستش خیلی خوب بود. البته بقیه ی کتاب هم خوب بود ولی این مقاله یک جور دیگه بهم چسبید و خدارو شکر مفصل تر از سه تا مقاله ی دیگه بود.

من همیشه اسم اقای شریعتمداری رو شنیده بودم و میدونستم به پاره کردن عکس امام ربط داره ولی بیشتر از این چیزی بلد نبود. این کتاب کاملا برام روشن کرد که این ادم چی بوده، از قبل انقلاب چکار می کرده، چه ارتباطاتی با ساواک داشته و بعد انقلاب چه کار کرده. 

در مورد اقای منتظری اطلاعات بیشتری داشتم ولی بازم این کتاب برام مفید بود چون من فقط قضایای مهدی هاشمی رو می دونستم ولی متوجه شدم نه بابا هادی هاشمی هم هست، نوشین نفیسی هم هست، سعید منتظری هم هست! 
البته کتاب خیلی کوتاهه و برای مطالعه ی مفصل تر کافی نیست. اما سرنخ های بسیار خوبی برای مطالعات بعدی به دستم داد!
        

          اگر کتاب انقدر کوتاه نبودِ، حتما رهاش می کردم. اما دیدم خوندنش نهایتا دو روز ازم وقت می گیره و میتونم یکی به تعداد کتابهای خوانده شده ی امسالم اضافه کنم، پس ادامه دادمش تا تموم شد. اما مشخصا ازش لذتی نبردم. 

من هیچ وقت مخاطب رادیو هفت نبودم، اما می دونم بسیار پرمخاطب بوده، پس حتما محتوایی که ارائه میشده جذاب بوده. اما همون محتوا رو وقتی من به صورت داستان های کوتاه می خوندم اصلا برام جذابیتی نداشت. شخصیت ها آبکی، سوژه ها الکی و لحن نویسنده هم بیشتر قصه گویی بود تا داسنان. فکر میکنم نوع روایت و اجرای امیرعلی نبویان در رادیو هفت بسیار تاثیرگذار بوده و بر شیرینی داستان ها اضافه می کرده. اما همون داستانها به صورت کتاب اصلا برام جذاب نبود.

فقط یک احتمال میدم، اونم اینکه شاید برای مخاطب نوجوان جالب تر باشه، مطمئن نیستم، فقط یک احتماله!
        

          این کتاب هفتصد صفحه ای برامون شرح میده که اوضاع عربستان قبل از بعثت پیامبر و در هنگام تولدشون چطور بود و بعد سیر تاریخی اتفاقات مهم تاریخ اسلام رو از زمان بعثت پیامبر تا شهادتشون میگه. 
مطالعه ی کتاب به من کمک کرد تا اطلاعات پراکنده م از تاریخ اسلام رو در یک سیر تاریخی به ترتیب بچینم و بفهمم کدوم اتفاق قبل یا بعد از اتفاقات دیگه افتاده. همچنین یک جاهایی کمک کرد که چرایی اتفاقات رو هم متوجه بشم. 
سطح کتاب به نظرم بالاتر از خواننده ی عمومیه. یک جاهایی برای من سخت بود خوندنش. یک جاهایی پاورقی های زیاد اذیت می کرد. یکی از فصل ها هم که معرفی سیره نویسان و تاریخ نگاران مختلف پرداخته بود برام حوصله سر بر بود و ازش گذشتم. فکر میکنم با هدف مخاطب حرفه ای تری نوشته شده باشه، اما خب... کتاب دیگری که اینطوری سیر تاریخی رو کامل گفته باشه به تور من نخورده بود پس از این کتاب بسیار راضی هستم. 
جلد ۲ کتاب رو هم قبلا خونده بودم و فوق العاده بود. متنش هم راحت تر از جلد یک فهمیده میشد!
        

          این کتاب را به توصیه ی استاد غلامی شروع کردم و فکر نمی‌کردم انقدر جذبم کنه. اما حالا که تمام شده باید بگم به نظرم خوندن این کتاب بر هر مسلمان شیعه در عصر غیبت واجبه. برای مایی که اماممان را نمی بینیم و نمی شناسیم و «انتظار فرج» بالاترین عبادتمان است.
        

          ارتشبد حسین فردوست، دوست پنجاه ساله ی محمدرضا پهلوی، بعد از انقلاب ایران میمونه و خاطراتش رو می نویسه. این آدم از ده سالگی کنار محمدرضا بوده و شاه اونقدر بهش اطمینان داشته که بهش در مهمترین نهاد بازرسی کشور مسئولیت میده. یعنی فردوست میشه چشم و گوش شاه.!

فردوست به واسطه ی شغل‌هایی که داشته از اتفاقات پشت پرده ی زیادی خبردار بوده، و خیلی از اونها رو در کتاب آورده. لحن کتاب خاطراته. پس ما داریم اتفاقات رو از زاویه دید حسین فردوست می خونیم، یک جاهایی تحلیل به پای خودمونه.

به نظرم هرکسی که به تاریخ معاصر ایران علاقه داره حتما حتما حتما باید این کتاب رو بخونه. در ویراست جدید کتاب، هم طراحی جلد بهتره، هم فهرست نویسی و دسته بندی بخش ها و غیره حرفه ای انجام شده.
        

          مسعود بهنود در این کتاب قصد کرده که قصه ی زندگی به هم پیوسته ی سه زن رو شرح بده: 
۱- ایران،دختر تیمورتاش
۲- مریم، دختر فرمانفرما
۳- اشرف، دختر رضا پهلوی

خوندن این کتاب به دلیل نگاه نویسنده ش برای من جالب بود. طبیعتا همه ی ماجراها اونطوری نیست که من قبول داشته باشم، اما جزئیات ظریف و زیادی رو هم شرح میده که در کتابها و منابع دیگه تایید شده.  

نثر کتاب یک جاهایی شیرین و جذابه، یک جاهایی هم خسته کننده و حوصله سربر میشه. اسم های فراوانی این جا و اونجای کتاب پاشیده شدن و انتظار میره که خواننده بدونه همه ی اینا کی هستن و چکاره بودن. این قضیه خودنش رو سخت میکنه اما اگر در کنار کتاب بهتری مثل خاطرات فردوست خونده بشه، مشکلی نیست.
        

          به نظرم این یکی از مهمترین کتابهای تاریخی معاصر ایرانه. کتابی که هر ایرانی حتما باید اون رو بخونه. 

چه خوشمون بیاد چه خوشمون نیاد، اشرف پهلوی یکی از مهمترین و موثرترین فرد در دربار محمدرضا شاه بوده. این فرد اونقدر روابط داشته و اونقدر اثرگذار بوده که دکتر مصدق بعد از نخست وزیری اون رو  تبعید می کنه تا توی ایران نباشه. حتی در بحبوحه ی انقلاب هم ایران نبوده و زمانی هم که به سختی به ایران برمیگرده، با عصبانیت برادرش مواجه میشه که اون رو برمی گردونه. 

برای من مهم بود بدونم این شخص کارهایی که کرده رو چطور توجیه می کنه. اصلا کدوماش رو قبول داره. و کلا زاویه ی فکریش چطور بوده. با اینکه اشرف پهلوی در نظر من فرد منفوریه، اما متن کتاب  بسیار بسیار شیرینه و در یک روز تمامش رو خوندم و کلی هم حاشیه نویسی کردم.

من همزمان با این کتاب، کتاب «این سه زن» رو خوندم که یکیشون اشرف پهلویه. موازی خوانی خوبی بود.
        

          من جزئیات را دوست دارم. دوست دارم بدونم آدمها چطور کودکی کردن، اتاقهاشون چه شکلی بوده، چه بازی هایی می کردن...
دوست دارم زندگی آدمها رو از جزئیاتش بفهمم
نیمه‌ی اول کتاب پر از جزئیات این چنینی بود و من رو برد به درون عمارت‌های اواخر قاجار و از اونجا به مدارس شبانه روزی بلژیک و بعدتر باز ایران

مهین بانو با اینکه در خانه‌ی مهمترین آدمهای مملکت زندگی می کرده و با شاه رفت وآمد داشته، اما متاسفانه اطلاعات سیاسی خاصی نداره، اونهایی هم که داره درست نیست. اعتقاد داره میرزا کوچک خان کمونیست بوده و مشروطه به درد ایرانی ها نمی خوره چون « ما رو باید اداره بکنن نه که خودمون مجلس راه بندازیم.» البته از حق نگذریم، ادعای خاصی هم در این زمینه نداره!

کتاب، قوی نیست. شرح خاطرات خودگفته شده ست. راحت خونده میشه. یک جاهایی تفاوت دیدگاه ها حرصت رو درمیره، یک جاهایی هم کنجکاو میشی بیشتر بخونی که ببینی چی شد. 

راضی ام که خوندمش.
        

          دوستش داشتم. 

بخش اول کتاب سرگذشت کودکی و نوجوانی این بانوی ژاپنی بود و خوندن رسم و رسوماتشون، سبک زندگی شون، اتفاقات دوره ی جنگ و توصیف طبیعت زیبای زادگاهش بسیار دلچسب بود. بخش دوم کتاب سرگذشت این مادر شهید در ایرانه. تکرار مکررات نداشت، سریع خونده می شد و قشنگ بود. با بخش هایی که کشتار میدان ژاله و روز برگشتن امام خمینی به وطن رو توصیف می کرد اشک ریختم. 
جالبه جایی از کتاب میگه ما ژاپنی ها عادت نداریم وقتی چیزی رو تعریف می کنیم احساساتی بشیم، ولی متن خیلی زلال بود. خیلی خوشحالم که خوندمش. 

☀️ ایرانی نبودم. از خاور دور، از سرزمین خورشید تابان، آمده بودم. اما غرور شکسته شده ام در هیروشیما و ناکازاکی را اینجا - هزاران کیلومتر دورتر از سرزمین مادری ام - باز یافتم. ☀️
        

          من از ته دلم دوست داشتم این کتاب رو دوست داشته باشم... اما نشد!
این سالها که از متن کتابهای تاریخ مدرسه دور شدم، از تاریخ خوندن خیلی لذت می برم. گاهی اوقات مطالعه کتابهای تاریخ برام به اندازه ی خوندن رمانهای معمایی و عاشقانه شیرینه. اما این کتاب دوباره من رو یاد کتابهای درسی انداخت.

کل کتاب کمتر از ۲۵۰ صفحه است و توی این حجم داره سیر چندهزار ساله ی شروع تاریخ تا پایان قرون وسطی رو شرح میده. ناگفته پیداست که چقدر هول هولکی و کلی از آب در اومده. فایده ش برای من این بود که مطالبی رو که به صورت مفصل در کتابهای دیگه مثل نگاهی به تاریخ جهان خونده بودم برام دوره می شد. اما قطعا اگر با مطالب بیگانه بودم دووم نمی اوردم و کتاب رو رها می کردم. 

به نظرم کتابهای تاریخی خیلی بهتری وجود داره و متاسفانه خوندن این کتاب رو توصیه نمی کنم.
        

          اگر خوره ی یادگیری باشید، موضوع کتاب براتون جذاب خواهد بود، اما اگر قبلا درباره ی یادگیری و حافظه مطالعه کرده باشید، مطالب تکراری زیادی در این کتاب به چشمتون می خوره. 
ایده ی بیش یادگیری اینه که خودمون به صورت خودآموز یک موضوع یا مهارت یا پروژه رو در مدت کوتاهی یاد بگیریم. 
برای مثال اسکات یانگ به همراه دوستش به مدت یک سال یک پروژه ی یادگیری زبان داشتند به طوری که کل این یک سال نباید انگلیسی حرف می زدند و هر سه ماه به یک کشور جدید سفر می کردند تا زبانش رو یاد بگیرند. 
تجربه ها و مثالهای کتاب خیلی جذاب بود برام  و سعی کرده بود مطالب آموزشی مفید و دسته بندی شده ای رو هم ارائه بده اما یک بخشیش برای من تکرار بود. که البته ممکنه برای شما نباشه!
        

          این کتاب رو در یک روز پاییزی در حیاط دانشگاه شهید بهشتی خوندم و تا عصر همون روز تموم شد. 

مثبت ۱
به نسبت شرح حال های دیگری که از زبان همسران خونده بودم، نسبتا جذاب تر بود و دلم میخواست سریع ورق بزنم و بعدش رو بخونم. تکرار مکررات و توصیفات الکی نداشت یا خیلی کم داشت. 

مثبت ۲
جزئیات زندگی در دهه ی ۶۰ همیشه برام جالب بوده و هست. اینکه یک دختر جوون داس توی کیفش داشته چون طبیعی بوده که برن کمک کشاورزها بکنن و داس های معمولی دستش رو اذیت می کرده پس داده یک داس گوگولی مخصوص خودش درست کنن و با خودش این ور اون ور می برده.

منفی ۱
من این مشکل رو با اکثر شرح حال هایی که همسران عزیز شهدا می نویسند دارم: همه چیز گوگولی و گل و بلبله. به معنای واقعی کلمه همه چیز! مرد بسیار عاشقه. توی خرید عروسی هرچی خانم بخواد براش می خره. کهنه بچه می شوره. بر خلاف بقیه آقایون توی خونه کمک میده و ظرف میشوره. به خانم میگه بیرون از خونه کار کن و فعالیت اجتماعی داشته باشه ...
همه چیز عالییییهههههههه
و این باعث میشه نتونم به اندازه ی کافی از کتابهای این چنین لذت ببرم.

البته بگم: من مطمئنم حتی یک کلمه از این صحبتها در این کتاب دروغ نیست. مطمئنم شهید  احمد یوسفی عزیز شخصیت خاص و قوی و مهربانی داشته. اما حس می کنم جزئیات ِ کمتر مثبتی وجود داره که توی چنین کتابهایی گفته نمیشه که اگر میشد، باورپذیری داستان رو بیشتر می کرد و لااقل من بیشتر میتونستم با کتاب ارتباط بگیرم

منفی ۲
به نظرم خیلی از شخصیت ها و اتفاق ها میتونستن بسط بیشتری پیدا کنن. مثلا مامان لعیا شخصیت جالبی بود که دوست داشتم بیشتر دربارش بدونم. یا کنجکاو بودم بدونم رابطه ی بین پدرزن و داماد در نهایت به کجا رسید. یا اینکه روزی که انقلاب پیروز شد این دختر پرجنب و جوش و فعال کجا بود و چکار می کرد. به نظرم این داستان ظرفیت های بیشتری داشت که به اندازه ی کافی بهش پرداخته نشده

نظر نهایی

دوستش داشتم. از شخصیت های زن توی خونه نَنشین خوشم میاد و فخری هم همین بود.