سلام من هلیا داربوی هستم. 
عضو کتابخانه مکتب فرهاد خارگ. 
قصه های امیرعلی یه کتاب طنز و خیلی باحاله و اثر امیرعلی نبویان هستش. 
که در هر سنی دنبال کننده های خودشو داره. و همه رو جذب میکنه. 
من فصل های مختلف این کتاب رو از بچگی میخواندم و حتی اینقدر برام جذاب بود ک میدادم دیگران برام بخوانند. 
حتما پیشنهاد میکنم تهیه کنید . اگر یه داستان از یه فصلشو بخوانید حتما جذب میشید ادامه بدید🖤
        

          قصه های امیر علی کتابی طنز با قلم منحصر به فرد امیرعلی نبویان.
قلم راحت واستفاده از کلمات منحصر به فرد اقای نبویان، کشش خواننده برای ادامه‌ی داستان بیشتر میکنه.
 داستان ها در عین حالی که حقیقی نیستند، بسیار ملموس و قابل لمس هستند و کاملا برای خواننده باور پذیر هستند و خیلی جاها با شخصیت داستان همزاد پنداری میشه، اونهم در قالب طنز، که جذابیت این کتاب رو چند برابر میکنه.
        

          خیلی بامزه بود! کلی خندیدم.... :دی

مرسی از آهنگ :>
        

          کتابی بود که گاهی باهاش لبخند میزدم و گاهی حتی بلند میخندیدم. از اون طنزها بود که هم حرص میخوری و هم میخندی
        

          خيلي ساده و صميمي و خنده دار.
        

          دوست‌داشتنی بود.
        

          چقد خوب بود این کتاب ، چقد خوبه ، حتما حتما بخونین ، از جلد یک تا جلد چهارشو ، حتما بخونین ، من دوست داشتم ..

البته این انتشاراتی رو نگرفتم من !.
 جدا جدا ، چهار جلد ، نشر نقش و نگار ، نسخه چاپی
        

          توی سمنان و توی خوابگاه یه دختر خیلی خیلی مهربون بود به اسم زهرا قویدل. از بچه‌های خراسان شمالی
یه فرهیخته تمام عیار بود.
از این فرهیخته دلنشین‌ها
برای خودش به عنوان کادوی تولد چهار جلد قصه‌های امیر علی رو خریده بود.
البته من به واسطه برنامه واقعااااااا دلنشین و بی‌نظیر رادیو هفت پنجشنبه شب‌ها قصه‌های امیر علی با اجرای خود امیرعلی نبویان رو دنبال کرده بودم
اما خوندنش تو کتاب خیلی لطف‌ها داشت.
یکی‌اش این بود وقتی می‌خوندم لحن و خوندن قیافه امیرعلی نبویان واسم مجسم می‌شد و خیلی می‌خندیدم.
مرسی زهرا بابت کتاب‌هایی که می‌گذاشتی من بدزدم و بخونم
و مرسی سمنان.
نصف بیشتر خاطرات خودم ختم می‌شه به همین سمنان و همون خوابگاه و همون آدما که یسری‌هاشون خیلی فرهیخته بودن.
        

          هر ۴ جلد این کتاب رو چند سال پیش خوندم .
ادبیات طناز جذاب آقای نبویان و حال و هوای مفرح کتاب  ...!
"گاهی دست رد بر سینه ی هجمه ای از دارایی ها میزنم و دلم  سمت یک لبخند خالص می دود که خنکایش بر جانم نشیند"
        

          شاید جز معدود کتاب های طنزی بود که واقعا باهاش خندیدم
اولین با با امیرعلی نبویان تو برنامه دلنشین رادیو هفت آشنا شدم، ازقضا آیتمی که دستش بود خوندن و روایت همین داستان هاش بود
داستان های امیرعلی رو که می‌خونی یاد شیطنت های دوران دبیرستان خودت میفتی! 😈
شاید همین  همزادپنداریه که باعث خنده آدم میشه
        

          طنز خالص، بدون توهین، بدون تحقیر، بدون وقایع غیرقابل باور،
اگر دوست دارید بخندید، در خواندن این کتاب یک لحظه شک نکنید 
        

          کتاب بامزه ای بود. برای وقتایی که آدم حوصله فکر کردن نداره و فقط میخواد یه چیز جالب بشنوه، خاطرات طنز رو با ادبیات درباری قاطی کرده و گفته. 👌 عاشق شخصیت خواهرش شدم😅
        

          قصه های امیرعلی قصه هایی با چاشنی طنز و نثر ادبی هستند که بسیار خوشمزه و خوردنی اند.اگر دنبال کتابی هستید که با خواندن آن خنده مهمان صورت شما شود این کتاب را به شما پیشنهاد میکنم.علاوه بر این با کلماتی آشنا خواهید شد که یا نشنیده اید یا کمتر ممکن است شنیده باشید‌.
        

          (سومین باریه که دارم تلاش میکنم از این کتاب بنویسم و امید وارم این دفعه دیگه پاک نشه ...)
قبل از خوندن این کتاب خیلی میترسیدم و بدبین بودم، به دلایل مختلفی که یکیش این بود که دومین کتابم با یک نویسنده‌ی ایرنی بود و یکی دیگش هم این بود که اولین کتابم با ژانر طنز بود که به خاطر مریضی کمال گرایی کوچیکی که داشتم دلم میخواست بهترین کتابو توی این زمینه پیدا کنم و بخونم ولی بی خیالش شدم برای مقابله با اون حس و قصه های امیر علی رو خوندم، توقعم از نبویانِ بازیگر و پادکستر که اسطوره‌ی مافیاست به عنوان یک نویسنده خیلی کمتر بود و واقعا میشه گفت اولین تجربه‌ی خوبی برای یک کتاب طنز بود برام.
خیلی جاهاش لبخندای ملیح میزدم از طنازی هاش و گاهی صدای خندم خیلی بلند میشد.
و در اخر یک بار دیگه بهم یاد آوری کرد که یک کتاب رو از روی جلدش قضاوت نمیکنن.
پ.ن: نقاشی های خیلی عجیب و جالبی داخلش بود که واقعا جذبشون شدم 😂😂
        

          جالب بود بیشتر یاد نشان مردی افتادم
        

          امیر علی نبویان در  مقدمه نوشته است برایش جالب بوده علت  تفاوت آرا و سلایق  اهالی دهه پنجاه و شصت را با هفتاد  بفهمد.اینکه چرا  شکاف بزرگ  بین متولدین این دهه‌ها شکل گرفته است. و بعد هم می‌گوید  دوست دارد این فاصله را کم کند تا این چند نسل به هم نزدیک شده و فضای گفتگو و هم اندیشی داشته باشند. 
در نهایت هم  عنوان کرده اگر مخاطبین دهه هفتادی یا هشتادی با امیر علی احساس نزدیکی کنند،به آنچه می خواسته،رسیده است.
به عبارتی نویسنده در تلاش بوده که ثابت کند این عبارات روشنفکرانه که همدیگر را درک نمی کنیم و نمی فهمیم! زیاد محلی از اعراب ندارد و اگر وارد جزئیات زندگی هر نسل شویم می بینیم که چه قدر شبیه هم هستیم.
به این گزاره  فکر کردم که چطور باخواندن داستان‌های طنز از یک سری  آدم می توان آنها را فهمید. نتیجه این بود که پیدا کردن تشابه در آدم‌های اطرافمان و کشف  شبیه مشکلات ما  و دیدن عادت‌های رفتاری شبیه دور و بری های ما کمک می کند سر تکان دهیم و تایید کنیم که هم دردیم.
و به قول نویسنده تازه باب گفتگو باز می شود.
پس خواننده ‌های جوان عزیز،اگر خواستید این کتاب را بخوانید حتما راستی آزمایی بفرمایید که حرف نویسنده را فهمیده‌‌اید یا نه.چون منِ نگارنده یک دهه شصتی هستم و تقریبا روزگار امیر علی را تجربه کردم.
کتاب سی داستان کوتاه طنز دارد که ابتدا در برنامه رادیو هفت خوانده شد و سپس به شکل کتاب در آمد.
متن کتاب کمی سخت خوان است.نه این ادبی باشد یا خیلی واژگان غریبه داشته باشد ،بلکه نحوه‌ی گفتن مطالب راست و صاف و مستقیم نیست و پیچیدگی های استعاری و کنایی دارد.
اما وحشت نکنید.فقط گفتم  در جریان باشید.
از هیچ کدام از داستان‌ها از شدت خنده روی زمین نیوفتادم  ولی شخصیت پردازی ها و موقعیت‌های طنز ش  را دوست داشتم.
خلاصه که یک کتاب معمولی بود.برای موافقی که نی خواهید بادی به کله‌تان بخورد و افکار عمیق بیرون بیایید گزینه خوبی است
        

          واقعا چقدر می‌تونم قلم خلاق و بامزه‌ش رو دوست داشته باشم؟
خب داستان از زبان خود امیرعلی بیان می‌شه، توش منتظر اتفاق خاص یا نقطه‌ی اوجی نیستیم. ولی چیزی که توجه‌ها رو جلب می‌کنه، نوشتار جالبش‌ه. بامزه و بامزه و سرگرم‌کننده.
اول ۴ستاره داده بودم و بعد فکر کردم که اون یه دونه‌ای که ندادم برای چی بود؟ دیدم دلیلی نداشت ۵ستاره ندم. 
بی‌شک ۳تا کتاب دیگه‌ش رو هم خواهم خوند.
        

          در اینکه طنز و طرز نوشتار امیر علی پدیده خاص و بی نظیری عه شکی نیست طوری که بعد از صدمين بار خوندن کتاب هم همچنان با يه سری از قسمت هاش قهقهه میزنم ولی به شخصه چیزی که برام این سری داستان هارو جذاب تر میکنه خاطره اولین باريه که اونارو شنیدم و اون هم يه شب بود که برای اولین بار رادیو هفت رو میدیدم و اتفاقا همون شب هم نوبت قصه خوانی امیر علی نبویان بود و از اون روز من با اشتیاق هر شب منتظر برنامه رادیو هفت میشستم و هر هفته منتظر قصه جدید آقای نبویان که به تازگی شناخته بودمش و اون خوانش به شدت خوبش که الانم وقتی دارم کتابارو میخونم با صدای ايشون تو مغزم پخش ميشه که جذابیت و طنز داستان هارو برام دو چندان میکنه!!!
        

          قلم آقای نبویان فوق‌العادست واقعا:))
        

          زیاد جالب نبود.