کتاب رو پارسال خوندم ولی قصد دارم دوباره بخونم، این کتاب در پایه‌ی اصلی‌اش آدم رو وارد بُعد انسانی و عاطفی چرنوبیل می‌کنه، اون هم با جزئیات کافی، فضای غم غلبه داره و بیان جزئیات تلخ همراهشه. در کل من قبل خوندن کتاب تصورم بر این بود که یه شرح مبسوطی از فرآیند‌های فیزیکی-شیمیایی و یه کتاب شبه علمیه، درحالیکه برعکس بیان اتفاقات از دیدگاه افراد نزدیک به فاجعه‌ست و درون مایه احساسی هم می‌گیره.
      

        دُز معما‌گونه بودن تو این کتاب نسبت به بقیه‌ی آثار آگاتاکریستی خیلی بیش‌تره، هر چی داستان جلوتر می‌ره، پیچیدگی بیش‌تر می‌شه مثل یک کلاف در هم پیچیده که در نهایت در بخش‌های آخر داستان پرده ازش برداشته می‌شه، علاوه بر قالب جنایی یه گریزی هم به قضیه جادو و جنبل داره تو محتواش.
      

        بی‌نهایت تلخه داستان‌ش ولی من خوشم اومد از محتواش، البته حقیقتاً اشک  دَراره. و من اشک‌م دراومد چند بار، ولی رمان دل‌چسبیه.
      

        به لحاظ درگیر کردن فکر و این‌که مدام ذهن آدم رو پاس می‌ده به جهت‌های مختلف که از معما پرده برداره جذابه، البته آگاتا کریستی کلاً در این زمینه چیره‌دسته. داستانِ این کتاب، این طوریه که در بخش‌هایی یه حدس‌هایی از این‌که چه کسی قاتله می‌شه زد، ولی داستان طور دیگه‌ای پیش می‌ره.