یادداشت‌های آرزو ارجمند (142)

          اینکه داستان درباره نقاشی و نویسندگی بود دوست داشتم. مسائلی که مطرح می‌شد قابل تفکر بود. رمان ریتم آرومی داشت. زیاد داستان‌های اسطوره‌ای و افسانه‌ای رو نمی‌شناسم و خیلی نتونستم ارتباط بگیرم.
        

          اولین بار بود از اسماعیل فصیح می‌خوندم و حقیقتا عاشقش شدم. جایی که باید احساس نشون می‌داد، جایی که باید ریتم و هیجان به داستان می‌داد. شخصیت‌ها پخته می‌شدن و آدم بهشون نزدیک می‌شد. عالی بود. و البته که الان تو غم پایان داستان به سر می‌برم!
        

          مستقیم حرف زدن برشت قابل توجه است. انتقادهایی که دارد را خیلی حرفه ای در شخصیت ها می‌گنجاند و خواننده را به فکر وامی‌دارد. ننه دلاور نماد یک حقیقت انسانی در مقابل فاجعه و جنگ است.
        

          جالب بود. خیلی تو دیالوگاش حرف داشت و واقعا حیف که همیشه باید حقیقت رو انکار کرد تا زنده موند.
        

          اولین کتابی بود که از داستایفسکی می‌خوندم. با قلمش آشنایی ندارم. از نظر من طنز جالبی جریان داشت ولی موضوع خیلی رو بود. یعنی نمی‌شد جایی هیجان زده شد و اوجی تو داستان نبود. یه داستان خیلی خیلی معمولی بود. در کل خوب بود چون نگاه سیاسیش قابل درک بود.
        

          این دومین کتاب از بیژن نجدی بود که می‌خواندم. کتاب برایم احساسات متناقضی را به همراه داشت. اوایل کتاب از حجم خیالات نویسنده خسته شده بودم، نمی‌توانستم آنهمه جمله‌ی مبهم و خیال‌مانند بدون ذره‌ای واقعیت بخوانم. اما پیش بردم. بخش دوم کتاب برایم جذاب‌تر بود، از خلاقیت نویسنده خوشم آمد و بخش آخر به نوعی تمرین نویسندگی بود، داستان‌ها را با کتاب داستان‌هایی که تمام کرده بود مقایسه می‌کردم و به قدرت چینش کلمات و تاثیرگذاریشان ایمان می‌آوردم. 
به عنوان اولین کتاب از بیژن نجدی پیشنهاد نمی‌کنم. به نظرم بهتر است از قبل با نوع قلمش آشنایی داشت.
        

          خیلی موضوع عجیب و دردناکی داشت.
        

          موضوع نمایشنامه قابل توجه بود. تغییر شخصیت اصلی به موقع و در اوج داستان اتفاق افتاد. آموزنده و در عین حال غمگین بود.
        

          اولین نمایشنامه‌ای بود که از برشت می‌خوندم ولی واقعا به دلم نشست. ترکیب شعر و نثر و در نهایت آموزنده بودنش فوق‌العاده بود. خیلی دوسش داشتم.
        

          آخرش بی‌رحمانه تمام شد! به عقیده‌ی من.ویلیامز به وضعیت زنان جامعه می‌پردازد. از واقعیت‌ها می‌گوید.  شخصیت ها از کدام نماینده قشری از جامعه بودند.
        

          روان بود. واقعیت زندگی قشری از جامعه رو نشون می‌داد که انگار تو همه جهان همین شکلیه!
        

          خیلی با اشعار ارتباط نگرفتم
        

          روایت رابطه پدر و پسر بود. شروع جذاب و پایان غافلگیر کننده‌ای داشت. کشش داستان عالی بود و روایت‌ها اکثراً تصویر داشت. گاهی دلم سوخت و گاهی دلم خنک شد.
        

          غمگینم!
دوست نداشتم اینطوری تموم شه. خیلی قشنگ بود. از اونجایی که عاشق نامه‌نگاری هستم، نامه‌های هلین به فرانک و تمام اعضای کتابفروشی رو دوست داشتم عمیقاً. کتاب روونیه. باعث شد برم دنبال کتاب‌هایی که محور اصلی‌شون نامس.
        

          شخصیتا خیلی رو بودن. فقط یک راز بود که بین شون می‌چرخید تا آخر برملا شد و صحنه سازی هم صورت گرفت. نظر خاصی ندارم چون چیز خاصی دستگیرم نشد. فقط رفتاری که با مادربزرگه میشد رو دوست نداشتم.
        

          پایان غم‌انگیزی داشت. از اینکه کسی بیاد و از دوستیش بگه نخونده بودم که این داستان قشنگی بود. داستان های نشر ماهی هرکدومو خوندم دست رد به سلیقم نخورده. همشون یجوری خوبن.