یادداشت‌های سارا خانوم (18)

          این کتاب درباره خانواده بهنام در دوران جنگ است و اثرات جنگ بر زندگی را تحلیل می کند و خیلی هم از نظر من موفق بوده چرا که گاهی اوقات هنگام خواندن به این فکر می کردم که جنگ واقعا چه چیز وحشتناکیست و این همان چیزیست که نویسنده به دنبال آن بوده.
بهنام در زمان جنگ به دنیا می آید در صورتی که هیچوقت پدرش را ندیده رشد می کند تا اینکه پدرش وقتی بهنام ۱۳سالش است با گروه آخر اسیران آزاد می شود. بهنام همیشه عکس پدر را روی دیوار دیده و فکر می کند الان یک مرد ترگل ورگل در خانه را باز می کند اما با چیزی مواجه می شود که تمام ذهنیتش را درباره واژه بابا زیر و رو می کند
در سوی دیگر داستان ما آرمن دوست مسیحی بهنام را داریم که الان بیست و اندی سالش است و نابیناست ولی عاشق دختری به نام ملینا شده ملینا با مخالفت خانه در برابر آرمن مواجه است و بین عقل و قلبش مانده است.
و همچنین ما در سوی دیگر داستان یاسمین کوچولو را داریم که کمی عقب ماندگی ذهنی دارد و پدرش اصلا با او خوب نیست و یاسمین قصه ما خیلی دوست دارد که با بهنام بازی کند اما بهنام از او خوشش نمی آید و داستان هایی دارند برای بهبود وضعیت یاسمین.
در واقع نویسنده در یک کتاب داستان سه شخص مرطبت با یکدیگر را نوشته که هرکدام در مواجه با جنگ آسیب هایی دیده اند(یکی نابینا شده و دیگری عقب ماندگی گرفته) و باید با این آسیب ها خود را وفق داده و تصمیمات سختی بگیرند و خودشان را جمع و جور کنند.
من خیلی داستان را دوست داشتم اما به کتاب نیم ستاره کم دادم به خاطر اینکه دوست داشتم تصمیم ملینا را به صورت واضح تر بفهمم و همچنین سرنوشت آرمن را.
        

          وقتی جلد سه را شروع کردم با خودم گفتم نکند مثل بیشتر رمان های چند جلدی امروزی نویسنده پایان داستان را باز بگذارد اما خبر خوش این بود که اصلا باز تمام نشد.
خیلی خوشحالم که این سه جلدی را خواندم.
بین خواندن این سه جلدی کتاب های دیگر حمیدرضا شاه آبادی را هم خواندم اما راستش را بخواهید این مجموعه جای خیلی ویژه تری نسبت به بقیه آثار در قلبم دارد‌
نثرش خیلی روان است و آدم به خودش می آید می بیند یک ساعت است دارد می خواند.
داستانش آنقدر پرکشش و زیبا هست که آدم بخواهد بنشیند تا آخرش را بخواند.
و بنظرم این اثر یک شاهکار ایرانی است که همه باید بخوانیم چه نوجوان و چه جوان.

        

          این کتاب درباره خانواده دوستی و محبته.
داستان درباره پسریه به اسم اسماعیل که از وقتی باباش رفته کویت کار کنه براشون پول نمی فرسته.
و در ادامه آن چنان براشون اتفاقات عجیب می افته که آدم با شخصیت ها همزادپنداری میکنه.
همون بازی با کلماتی که توی کتاب هستی بود خیلی خیلی کمتر اما توی این کتاب هم دیده می شد مثل«نون،انیر و پنگور»
با شخصیت اول داستان خیلی ارتباط کردم درست درک می کردم که الان چه احساسی داره ممکنه چه تصمیماتی بگیره.
و در کل کتاب و توی یک یا دو ساعت خوندم .
این کتاب رو هم مثل بقیه کتاب های آقای حسن زاده خیلی دوست داشتم .
        

          بیشتر اتفاقات این کتاب توی شب اتفاق می افتند و همین جذابیتش را برای من خیلی زیاد کرده بود چون من دقیقا شب به فکرم رسید که این کتاب را بخوانم و وقتی همه خوب بودند خیلی آرام کتاب را از توی قفسه در آوردم و صفحه گوشی را روشن می کردم تا بتوانم کلمات را ببینم و بخوانم.
انگار من هم یکی از آدم های تور بودم و گاهی آنقدر کل کل پدر و مادر توی کتاب برایم آشنا بود که می گفتن دست مریزاد.
به نظرم نویسنده از ظرفیت های طنز نویسی به خوبی استفاده کرده بود.
و یکی از شخصیت ها بود اسمش را خانم داروپخش گذاشته بودند چقدر شبیه آدم های روشن فکر این دوره و زمانه بود که خوشان هم  حرف های خودشان را باور ندارند.
و در آخر این کتاب برای من اولین تجربه کتاب خوانی در شب آن هم در تاریکی بود و اصلا از کارم پشیمان نیستم،پیشنهاد می کنم اگر برایتان مقدور است شما هم همین کار را بکنید چون 
واقعا به جذابیت کتاب می افزاید‌
این کتاب را خیلی خیلی دوست داشتم و پیشنهادش می کنم امیدوارم امسال بیشتر بتوانم از نویسنده اش کتاب بخوانم.

        

          حرف راست را از اقبال بشنو
        

          آن وقت که من توی کتاب فارسی دهم این داستان را خواندم هنوز با تولستوی آشنا نبودم و بعد یک دفعه تصمیم گرفتم دست به خواندن قلم تولستوی کنم و سه پرسش را انتخاب کردم .
اصلا هم یادم نمی آمد که این کتاب اسمش آشناست چون توی مدرسه برای من فقط حفظ معنی کلمات و آرایه هایش مهم بود.
توی بهخوان جست و جو کردم تیکه هایی از کتاب خواندم و آنوقت چراغی توی ذهنم روشن شد که این همان است.
به هر حال من همچین داستان هایی را زیاد دوست ندارم اما برای خستگی در کردن بعد از امتحان جغرافیا خوب بود.
        

          این کتاب باعث شد که کمی به فکر فرو برم.
واقعا توی این دنیای بزرگ یه نفر پیدا میشه که وقتی غصه داریم باهاش حرف بزنیم؟
یه نفر پیدا میشه که وقتی دهنمون و باز می کنیم بهمون پس گردنی نزنه و بی اعتنا رد نشه؟
یه نفر هست که بخاطر ما از خوابش بگذره؟
یه نفر فقط یه نفر می تونه برای ما صبر کنه تا حرفمون تموم شه؟
یا همه آدما فقط دنبال سواری گرفتنن؟
این اولین تجربه من از خواندن آثار چخوف بود و باعث شد به این فکر کنم که دوست دارم بقیه آثارش رو هم بخونم.
(البته من این کتاب رو بصورت صوتی توی برنامه کتابراه گوش دادم)

        

          اگر نمی دونید چطور باید پیشرفت کنی.اگر میخوای سال جدیدت متفاوت باشه .اگر برنامه ریزیت خوب پیش نمیره .اگر افسرده ای .و هزار اگر دیگر این کتاب برای توست.
فکر می کنم از پارسال شروع شد که مردم تصمیم گرفتند بعضی از کتاب هارا در لیست کتاب های زرد قرار دهند و این یکی از کتاب هایی بود که در آن لیست به چشم می خورد .اما می خواهم بگویم گول لیست های اینستاگرامی یا هر چیز دیگر را نباید خورد.
این خود ما هستیم که تصمیم می گیریم چه کتابی خوب یا چه کتابی بی محتواست . اگر قرار است کتاب های شبیه این که به عزت نفس انسان کمک می کند زرد حساب شود حتما (البته با احترام به همه دوست داران این کتاب _این نظر شخصی من است)کتاب های آکیرا و امثالهم را کتاب های پر محتوایی در نظر بگیرند.
این کتاب را خیلی دوست داشتم و حتما سعی می کنم بقیه کتاب های نویسنده را هم بخوانم .
پ.ن :این کتاب پیشنهاد می شود
        

          با احترام به تمام کسانی که ممکنه این کتاب رو دوست داشته باشن.
این کتاب بدترین کتابی هست که یه آدم می تونه بخونه.
داستانش شروع خوبی داشت و می تونست جور دیگه پیش بره.
من خیلی تعریف شنیده بودم و با خودم گفتم این عجب کتابیه باید بخونمش و تقریبا یک سال طول کشید تا من بلاخره این کتاب رو تموم کردم.
من متوجه پیام داستان هدف داستان یا هیچ چیز نمی شدم فقط اینکه نویسنده شخصیت پردازی خوبی داشت و تونسته بود یه آدم روانی رو خوب و خیلیییی خوب به تصویر بکشه.
جوری که می گفتم روانی اون چیزی نیست که ما فکر می کنیم این چیزیه که الان نویسنده دربارش نوشته
وگرنه مگه میشه عمه خودتو بکشی بدون احساس پشیمونی؟
عشق چیز اضافه ای بود که با هوس و همکلامی اشتباه گرفته شده بود .
پایانی داشت که اصلا درک نمی شد اینقدرر مبهم بود.
چطور یه جسد تو خونه داری و خونت بو نمیگیره؟
در کل این کتاب رو به هیچ وجه پیشنهاد نمی کنم.
اون یه ستاره هم بخاطره شخصیت پردازی بود.
و اینو یه موفقیت در نظر می گیرم که بلاخره تونستم بعد یه سال این کتاب و تموم کنم.
        

          با اینکه شخصیت های داستان هر کدوم غمی رو داشتن ولی من در طول داستان لبخند می زدم و گاه می خندیدم از خوندن این کتاب خیلی خوشحالم
        

          شعر ها کوتاه و زیبا بودی اما تنها چیزی که در خواندن اذیتم می کرد فونت نوشتاری کتاب بود
        

          کوتاه،زیباو دوست داشتنی 
        

          کتاب کوتاهی بود اما حرف هایی برای گفتن داشت.
پایان زیبایی داشت و خیلی خوب دو دختر را به هم وصل کرد.
ققنوس صدای آشنایی بود که همه ما شنیده بودیمش.
از این به بعد هرجا صدای عود یا سه تار را بشنوم با خودم می گویم نکند ققنوسی دارد از کنارم می گذرد.
در آخر می توانم بگویم خیلی دوستش داشتم
        

          چند وقتی می شد که توی قفسه های کتابخانه و کانون پرورش فکری می دیدم و فکرم را درگیر کرده بود.تا اینکه با خودم گفتم دفعه بعدی حتما باید بخوانمش.و این شد که آوردمش بخاطر درس و مشق وقت نمی کردم زیاد بخوانمش که تصمیم گرفتم که با خودم به مدرسه ببرمش آن قدر درگیر داستان بودم که حتی صدای معلم هارا نمی شنیدم . بچها که به دست و پایم میزدند تا متوجه نگاه معلم شوم انگار از خواب پریده ام.
میخواهم بگویم فرهاد حسن زاده اینقدر در نوشتن این کتاب موفق بوده که فقط میتوانم تحسینش کنم.
محبت چیزی بود که در سرتاسرش موج می زد.این داستان در بستر جنگ تحمیلی اتفاق میافتد که نه تنها موجب ضعفش نشده بلکه جز خط اصلی داستان است.
هستی در این زمان احساس و عواطف دوران بلوغ را می گذراند. این داستان به من نشان داد چیز هایی که پدر ها گاهی اوقات میگویند و کار هایی که انجام می دهند به این دلیل نیست که دوستمان ندارند بلکه گاهی به ما افتخار می کنند و اینکه شهادت چقدر می تواند غم انگیز باشد.
و چقدر من خاله را دوست داشتم و چقدر با او همزاد پنداری می کردم.
در آخر آقای فرهاد حسن زاده من از شما به خاطر نوشتن این کتاب متشکرم
        

          هیچوقت فکر نمی کردم اینقد به داستانش وابسته بشم. 
اولش با دوستام رفته بودم کانون پرورش فکری. دنبال کتاب می گشتیم که یهو دوستم این کتاب و پیدا کرد و نشونم داد. چند خط اول و که خوندم با خودم گفتم حتما باید تا آخر بخونمش. الان چند دیقه ایه که تمومش کردم چیزی توی قلبم داره تکون می خوره با خودم میگم کاش هیچوقت تموم نمی شد. می تونستم تا ابد بشینم و بخونمش. 
صمیمیت داستان خیلی زیاد بود. محبتی که توش موج می زد احساس آرامش و امنیتی که از اون خونه می گرفتم توی هیچ کتابی پیدا نکردم. 
در آخر این کتاب و تا آخر عمر به هرکی ببینم پیشنهادش می کنم و هیچکس نمی تونه نظر من و دربارش عوض کنه
        

          این کتاب حال و هوای مرگ داشت. با هر شعر نوعی از مرگ رو به تصویر کشیده بود. 
البته به نظر من! 
        

          باید بگم بی نظیر بود و واژگان زیبایی داشت. تصویر سازی خوبی داشت 
برای خوندنش میتونید بهم پیام بدید تا پی دی افشو براتون بفرستم
        

          میتونم بگم تک تک لحظات و با تمام وجودم احساس کردم. 
و آخرین بارونی که میبارید چقدر غم انگیز بود. 
اون آغوش پدر دختری چقدر تلخ بود و اون لحظه حس کردم صدای شکستن قلب اون پدر و شنیدم 
لحظه ای که تنها به رقص زندانیان نگاه میکرد چقدر واضح تعریف شده بود. و چی میتونم بگم جز اینکه یه شاهکار بود.