یادداشت‌های مژده ظهرابی دهدزی (72)

          فصل شیدایی مجنون‌ها...
روایتی از اصحاب سیدالشهدا در روز واقعه که شاید یکی از راویانش رو نشناسید و ندونید که سر بزنگاه به چه مصیبتی دچار شد و شاید مطالعه‌ی اون تلنگری باشه برای همه‌ی ما.
شاید ما همیشه موقع روضه خوندن، خودمونو یکی از اصحاب تلقی کردیم که اگر بودیم، چه‌ها می‌کردیم و چنین میشد و چنان میشد، در حالی که اطمینانی وجود نداره که هر کدوم از ما، مسیری که ضحاک در پیش گرفت رو در پیش نگیریم و عقل دوراندیشمون وقتی ببینه جان دادن در این مسیر، شرایط رو هیچ تغییری نمیده، نتیجه بگیریم که پس تا همون وقتی که فایده داریم فقط لازمه بمونیم!
از بیرون که بهش نگاه میکنم، تاسف میخورم به حالش، ولی وقتی عمیق میشم، هیچ از خودم دور و بعید نمیدونم که در این موقعیت چنین انتخابی نکنم!
پس شاید لازمه در تعاملاتمون با خودمون و با اماممون یکم دقیق‌تر بشیم که وقت به خاک سیاه ننشونیم خودمونو...
نثر آقای شجاعی بسیار نثر سنگین و با وقاریه و حقیقتاً شایستگی انتقال چنین مفاهیمی رو داره، این دومین کتابیه که از این موضوع ازشون میخونم، ولی با وجود اینکه هر دو از یک واقعه روایت میکنن و اتفاقات یکیه، احساس تکراری بودن بهم نداد. بسیار توصیه می‌کنم.
        

          شیرین و بانمک!
این کتاب هم مثل جلد قبلیش (آبنبات هل‌دار) پر از ماجراهای بانمکی بود که لحظه‌لحظه‌اش میتونست خنده رو روی لب بنشونه.
تفاوت سنی محسن رو از جلد قبلی تا الان خیلی خوب میشد فهمید و این از هنر نویسنده‌ست که طوری روایت کرده که مشخصه راوی کودکه یا نوجوان.
تصورات محسن شدیییییییییداً بانمک بود و از جهتی خیال‌پردازی‌هاش منو یاد خودم مینداخت و آینده‌نگری‌هاش و تلاشش برای کسب تجربه برای آینده هم واقعاً جای درس گرفتن داشت😅
خلاصه کتاب خیییییییلییییی بامزه‌ایه، من تا آخرین جلدشو سعی می‌کنم بخونم، شما هم بخونید.
        

          اللّٰهُمَّ إِنِّى قَدْ قَرَأْتُ مَا قَضَيْتَ مِنْ كِتابِكَ الَّذِى أَنْزَلْتَهُ عَلَىٰ نَبِيِّكَ الصَّادِقِ صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ، فَلَكَ الْحَمْدُ رَبَّنا . اللّٰهُمَّ اجْعَلْنِى مِمَّنْ يُحِلُّ حَلالَهُ، وَيُحَرِّمُ حَرامَهُ، وَيُؤْمِنُ بِمُحْكَمِهِ وَمُتَشابِهِهِ، وَاجْعَلْهُ لِى أُنْساً فِى قَبْرِى، وَأُنْساً فِى حَشْرِى، وَاجْعَلْنِى مِمَّنْ تُرْقِيهِ بِكُلِّ آيَةٍ قَرَأَها دَرَجَةً فِى أَعْلَىٰ عِلِّيِّينَ، آمِينَ رَبَّ الْعالَمِينَ.

خدایا آنچه را از کتابت دستور داده بودی خواندم، کتابی که بر پیامبر راستگویت (درود خدا بر او و خاندانش) نازل کردی، پس سپاس شایسته‌ی توست ای پروردگار؛ خدایا مرا از کسانی قرار ده که حلالش را حلال و حرامش را حرام می‌شمارند، به محکم و متشابهش ایمان می‌آورند و آن را مونس در قبر و قیامتم گردان و مرا از کسانی قرار ده که او را به هر آیه‌ای که می‌خواند در برترین جایگاه بهشت بالا بری، آمین ای پروردگار جهانیان.
        

          سومین کتاب از سطح ۵ طلیعه‌ی حکمت.
کتابی که مقدمه‌اش باعث به شهادت رسیدن شهید مطهری شده باید کتاب مهم و لازم‌التوجهی باشه، اگر سطحی نگاه کنید، تعجب می‌کنید که چرا باید برای همچین حرفایی بخوان یک فرد رو ترور کنن، ولی اگر عمیق ببینید، متوجه میشید، چیزی که اوایل انقلاب برخی از افراد سطحی‌نگر در اوج تلاششون با شاخ و برگش درگیر بودن، شهید مطهری داره از ریشه میزنه و خشکوندن این ریشه باعث میشد دیگه اون دسته از دوستان نیاز نباشه زحمت بکشن.
بخش نارسایی مفاهیم فلسفی غرب جزء مقرری نبود، ولی من چون میخواستم کتاب رو کامل بخونم، اونم خوندم، و الحق که کار خوبی کردن توی مقرری نذاشتنش چون یکم سنگین بود و برای کسایی که فلسفه نخوندن و زیاد با فلسفه آشنایی ندارن میتونه غیرقابل فهم باشه.
در کل پیشنهاد میشه، خیلی کتاب جالبیه.
        

          هرکدوم از آثار شهید مطهری برکت و بهره‌ی خاص خودش رو داره.
از این کتاب، بخش بسیار بسیار بسیار جالب توجهی که لازمه شاید جایگزین برخی از کتابای روانشناسی دانشگاهی بشه و بسیاری دربارش مقاله و تحقیق نوشته بشه، بخش "رشد" هست.
تعریفی که از رشد ارائه شده، چه در جنبه‌های شخصی و چه اجتماعی، بسیار تعریف متقن و عمیقیه، مصداق‌هایی که برای رشد بیان شده، بسیاری از شبهات  در موضوعات مختلف رو از بیخ و بن رد می‌کنه.
شاید عنوان کتاب با بحث رشد کمی متفاوت باشه، اما به لحاظ جاگذاری مقالات، مکمل مبحث امدادهای غیبی در زندگی بشر هست، که اون هم در موضوع خودش، جالب توجه و تفکر برانگیزه.
واقعاً احساس می‌کنم خوندنِ صرف برای این کتاب کافی نیست، نیاز دارم دربارش ساعت‌ها با کسی که حرفم رو بفهمه و خودش هم این کتاب رو مطالعه کرده، بحث و گفتگو کنم، تا مطالبش به روحم بشینه و صد حیف که هنوز چنین کسی رو پیدا نکردم، ان‌شاءالله که خداوند عنایت بفرماید.
        

          درباره‌ی دفاع مقدس کتابای زیادی خوندم، ولی هیچ‌کدوم به اندازه‌ی این کتاب منو با واقعیت جنگ مواجه نکرد.
شاید اولش توقعم این بود که نویسنده یه جایی اشاره کنه که این ماجرا و این شخصیت‌ها چقدرش واقعی بود، اما وقتی پیش‌رفت و باهاشون مانوس شدم، نظرم این شد که اصلاً اهمیتی نداره که این شخصیت‌ها چقد برگرفته از آدم‌های واقعی بودن، مهم روایتیه که از اصل دفاع مقدس داره و اون روایت برای من بسیار ارزشمندتر و مفیدتر از روایت‌های بیش‌از‌حد معنوی و افراطی خیلیای دیگه بود.
از اول تا آخر کتاب توی چند دقیقه‌ای که یه جانباز قطع‌نخاع موقع سقوط از یه پل روی جوی یکی از خیابونای تهران بین زمین و آسمون معلق شده بود روایت شد و این اوج هنر نویسنده رو نشون میده که اینهمه ماجرا رو در این بین توی افکار اون فرد روایت کنه و غیرطبیعی به نظر نرسه.
به طور کلی این کتاب چه زمان دفاع مقدس و شرایط پیش از عملیات‌ها، چه اوقات فرسایشی و کسل‌کننده‌ی رزمنده‌ها، چه وضعیت پشت جبهه‌ها، چه دورانی که بعد از جنگ بر رزمنده‌ها گذشت رو خیلی واقع‌بینانه به تصویر کشیده، چیزی که شاید خیلیا نپسندن و بخوان از جنگ صرفاً یه چیز بیش از حد مثبت توی اذهان عمومی فرو کنن در حالیکه نه با عقل و منطق جور درمیاد، و نه مخاطب از ما چنین چیزی رو می‌پذیره.
به هر حال خیلی از خوندنش لذت بردم و بسیار توصیه می‌کنم بخونیدش.
        

          دلم برای شهید مطهری تنگ شده بود...
این کتاب رو دفعه دوم یا سومیه می‌خونم، خیلی از مطالبش عیناً توی ذهنم بود، ولی چون میخوام دوباره سطح ۵ دوره طلیعه حکمت رو شروع کنم، ترجیح دادم از اول شروع کنم.
بسیار منطقی و عقلی بحث مبارزه بین حق و باطل رو در طول تاریخ بیان کرده، طوری که اگر از مثال‌هاش برای هر فرد غیرمذهبی و حتی ضدمذهبی استفاده کنید، اگر آدم منطقی‌ای باشه، فکرش مشغول میشه و می‌پذیره.
کتاب نقلی و مختصریه، در کنار همه‌ی آثار شهید مطهری توصیه می‌کنم بخونیدش.
        

          سرکاریم قشنگ!
یک کتاب با محتوای طنز و بانمک که برخورد حاج سیاح ایرانی رو با شرلوک هلمز انگلیسی سر یک پرونده‌ی فوق محرمانه‌ی بین‌الدولی روایت کرده و واقعاً موجبات خنده و سرگرمی رو فراهم می‌کنه.
نثر کتاب، از نوع نثر مصنوع قاجاریه، پر از اصطلاحات عربی و انگلیسی (با تلفظ خاص همون وقت) که خب این حسو به آدم میده که جدی جدی توی همون دوره نوشته شده.
نویسنده قشنگ گرفته ما رو، یعنی من مقدمه رو که خوندم اولش باورم شد، بعد که شروع کردم خوندن متن اصلی، متوجه شدم که سرکاریم، تا آخرش منتظر بودم یه جا بالاخره لو بده که سرکارمون گذاشته، دیدم تا آخر همونقد جدی پیش رفت و داستانو تموم کرد، طوری که برگشتم یه بار دیگه مقدمه رو خوندم و گفتم نکنه جدی میگه😐
در هر حال هیچ سند و مدرکی مبنی بر واقعی  بودن یا نبودن داستان وجود نداره و نویسنده اینو سپرده به مخاطب که باور کنه یا نه، که منم باور نکردم😂
کتاب بامزه‌ایه، توصیه میشه.
        

          عشق، خون، جنون، وحشی‌گری...
البته هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم کتابی رو که پر از خون و خونریزیه اینقدر دوست داشته باشم، ولی جادوی کلمات، وقتی به قلم نادر ابراهیمی باشه، توی هر موضوعی آدم رو شیفته می‌کنه.
آخرش نفهمیدم من هرچیزی که نادر نوشته رو دوست دارم، یا نادر هرچیزی رو جوری نوشته که من دوست دارم.
خیلی لذت بردم، خیلی متفاوت بود، حس بودن در صحرا، بین اوبه‌ها و چادرهای یموت و گومیشان.
بسیااااااااار پسندیدم که نوشته‌ها بافت محلی ترکمن‌ها رو به نحو احسن حفظ و منتقل کرده، از کاربرد کلمات محلی که معنیشونو یاد گرفتم، تا رسوم و احوالات مردم. خیلی عجیبه که کسی که اینا رو نوشته خودش ترکمن نیست ولی هر چیزی رو به نحو اعلی روایت می‌کنه.
هرچند اینهمه کشتار و خون و خونریزی رو دوست ندارم، ولی جوری بیان شده که آدم از خوندنش حس بدی نمی‌گیره، برعکس احساسات رو کاملاً درک می‌کردم، عشق، نفرت، غربت، غرور و... همه‌ی اینها رو حس می‌کردم و بعضاً برام تجربه‌ی جدیدی بود.
شخصیت‌ها هرکدوم منش و رفتار ویژه دارن، یکم که با کتاب جلو رفتم، انگار هرکدومو سال‌هاست که میشناسم، توی موقعیت‌های مختلف ازشون توقع رفتاری داشتم که طبق شناختم باشه و عموماً همینجور هم بود، ولی شگفتی‌هایی هم داشت.
ولی اون چیزی که من توی آثار نادر بیشتر از همه عاشقشم، خرده‌کلام‌هاییه که بین حرف‌ها و داستان‌ها از خودش میگه، و همین باعث میشه که هربار یک عالمه بریده از کتابی که خوندم برای خودم یادگاری بردارم.
خیلی دوستش داشتم، ولی ترجیح میدم تا جلد بعدی یکم تنوع بدم به ذهن خودم. به شدت توصیه می‌کنم همه‌ی آثار نادر ابراهیمی رو بخونید.

        

          قهرمان‌سازی به هر قیمت!
اینکه بخوای از دل داستان‌های واقعی، داستان بسازی و زوری اونو تو ماجراهایی که قبلاً اتفاق افتاده جا بدی، کارت سخته و با اینکه اگر بتونی این کارو بکنی، نتیجه خیلی جذاب درمیاد ولی احتمال موفق شدن پایینه، چیزی که از ابتدای خوندن این کتاب خیلی تو ذوق می‌زنه. یعنی ناهمخوانی شدیدی وجود داشت وقتی این شخصیت به ماجراهای واقعی جنگ و دهه شصت اضافه شده بود.
وقتی داستانی می‌نویسی که واقعی نیست ولی با نهادها و ماجراهای واقعی سروکار داره، باید طوری بنویسی که برای مخاطب باورپذیر باشه و سردرگم بشه که آیا واقعاً این اتفاقا اتفاده یا نه، ولی این کتاب طوری بود که مخاطب زیاده‌روی و اغراق نویسنده رو از همون ابتدا توی شخصیت‌پردازی متوجه میشه و این زیاد جالب نیست. به عنوان مثال حتی ماجرای زدن موسی خیابانی با اینکه واقعی بود، ولی جوری نوشته بود که اصلاً باورپذیر به نظر نمی‌رسید و اگر از قبل از جزئیات اون مسئله خبر نداشتم، باور نمی‌کردم که چنین اتفاقی به این صورت افتاده!!!
از طرفی وقتی داستانتو میاری تحت عنوان نهادها و مجموعه‌های خاص، باید مطابق قالب‌های اون‌ها بنویسی و دستت توی تخیلات بسته‌تر میشه، چیزی که توی این کتاب چندان جور درنمیاد و مخاطب رو دچار تناقضات زیاد می‌کنه و هرکس با این نهادها آشنایی نداشته باشه، احساس می‌کنه حتی توی مجموعه‌های کلانشون چقد بی‌در و پیکرن و این موضوع بسیاری از واقعیت‌هایی که وجود داره و بسیاری از ادعاها و ماجراهای دیگه‌ی کتاب رو زیر سوال می‌بره!
مورد بعدی بحث ادبیات محاوراتیه که تو کتاب به کار برده شده، به نظرم این که تصور بشه برای اضافه کردن جذابیت باید هر حرف و فحشی که بین عوام به کار برده میشه رو تو کتاب به کار ببری، فکر غلطیه، منکر کاربرد زیاد این الفاظ نیستم اما رسالت اصلی کتاب‌ها چیز دیگریست  و توقع نمیره اینجور الفاظ رو عادی‌سازی کنه.
البته با وجود تمام این نکات و خیلی چیزای دیگه (از جمله ایرادهای ویرایشی به شدت فاحش!) سیر داستانی جذابی داره و ذهن مخاطب رو درگیر حدس و گمان می‌کنه و باعث میشه با جدیت بیشتری ادامه‌ی ماجرا رو پیگیر بشه و این نقطه‌ی بسیار مثبتی برای این دسته از رمان‌هاست.
تجربه‌ی خوبی بود و پیشنهاد میشه.
        

          الله اکبر!
حقیقتاً کَف کردم!!!
البته برای من کلماتی مثل: رویان، سلول بنیادی، بزغاله‌ای به نام حنا، شنگول و منگول و... توی بخش کهنه‌ی ذهنم مونده بود از دوران بچگی و اخبارهایی که پدر نگاه می‌کرد، از آقای کاظمی آشتیانی هم در حدی که حضرت آقا ازشون به عنوان یک فرد برجسته یاد کردن و بخشی از یکی از درسای فارسی کلاس هفتم درباره‌ی ایشونه، در همین حد آشنایی داشتم. ولی جزئیات و شرح شکل گیری رویان و افرادی که درش کار می‌کردن رو که خوندم حقیقتاً کیف کردم، لذت بردم و افسوس خوردم به شدت، از اینکه چقد حیف که این سرمایه‌ی عزیز رو اینقدر زود از دست دادیم.
با اینکه هیچ‌وقت به زیست‌شناسی علاقه‌ای نداشتم اما موضوعات بیان شده از درمان ناباروری و شبیه‌سازی حیوانی و سلول‌های بنیادی و اینها خیلی برام جذاب بود، از ته دلم دوست داشتم توی اون آزمایشگاهی باشم که حسین بهاروند اولین نمونه سلول‌های بنیادی انسانی رو توی ایران تولید کرد و از نزدیک این اتفاق بزرگ رو ببینم.
این کتاب رو ببرید به کسایی که فکر می‌کنن آدمای مذهبی از علم و فناوری به دورن بدید بخونن، تا ببینن یکی از بزرگ‌ترین مجموعه‌های علمی دنیا رو یک آدم مذهبی با رعایت تمام شئونات اسلامی و حفظ دستورات دین چطوری تاسیس کرد و به حدی رسوند که از تمام دنیا افتخارشون شرکت در جشنواره‌ و گرفتن جایزه‌ایه که به نام این مجموعه‌ است.
اینم بگم که این آقای پروفسور حسین بهاروند عمیقاً به دل ما نشست و داریم میریم کتاب سلول‌های بهاری که خاطرات خودشه رو پیدا کنیم و بخونیم.🚶🏻‍♀️
        

          اولین کتاب از آثار هوشنگ مرادی کرمانیه که کامل خوندم.
ساختار کتاب، داستان به داستانه و متشکل از چندتا روایت مستقل، که منو یاد کتابای بچگیم مینداخت، مدت‌ها بود از این مدل کتابا نخونده بودم.
قلم نویسنده بسیار جذاب و گیراست، توصیف‌های غیرانسانش فوق‌العاده قشنگ و زنده‌ست، طوری که من تا مدت‌ها به اطرافم که نگاه می‌کردم احساس می‌کردم درختا و حیوونا دارن باهام حرف می‌زنن و شعر می‌خونن. خیلی این موضوع رو دوست داشتم واقعاً
بسیااااار توصیه میشه.
        

          نیمه‌ی اول این کتاب رو هم‌زمان با ترجمه‌ی الغارات می‌خوندم، حس اینو داشتم که دارم یک فیلم رو از زوایای مختلف می‌بینم و شاید اون بازه رو خیلی خوب و همه‌جانبه متوجه شدم.
ماجرا درباره‌ی فردی از خاندان بنی‌امیه‌ست که علی‌رغم چیزی که توقع داریم، همراه و هم‌سو و پیرو تمام و کمال امیرالمومنین بوده و این قوم و خویشی هم باعث شد خیلی بدرخشه و هم باعث شد در نهایت به بدترین شکل به شهادت برسه.

توصیه می‌کنم بخونید، خالی از لطف نیست.
        

          اول که خواستم این کتابو شروع کنم، ترجمه‌های متعددی ازش دیدم که به لحاظ متنی باهم تفاوت‌های زیادی داشتن! خیلی عجیب بود اینهمه تفاوت ولی بالاخره یکی از این ترجمه‌ها رو انتخاب و شروع به مطالعه کردم.
از ابتدای کتاب تا شکل گرفتن ماجرای اصلی خیلی طول کشید ولی خب اینطور هم نبود که توضیحات و فضاسازی اولیه زائد به نظر برسه.
روایت کتاب اما، روایت فردی بود که به‌خاطر گیر کردن در گذشته و رویاسازی از گذشته‌ی خودش در نهایت با وجود مال و ثروت فراوان به طرز بسیار تاسف باری مجبور به ترک دنیا میشه.
به طور کلی ماجرای دوست نداشتنی‌ای داشت و خوندنش لذت خاصی به آدم نمیده اما اونقدر هم بد نیست که بخواید نصفه‌کاره رهاش کنید.
        

          کتاب جالبی بود.
هر دو صفحه‌ی روبه‌روی هم، دوتا ماجرا رو روایت می‌کردن که یکیش مربوط به سیره‌ی اهل بیت(ع) بود و دیگری داستانی مرتبط یا مخالف اون سیره.
به لحاظ سبک نوشتن جالب و جذاب بود و خلاقیت خوبی بود.
اما من ارتباط بین بعضی داستان‌ها رو متوجه نشدم.
        

          این کتاب رو برای مسابقه‌ی کتابخوانی سایت "کتابخون" خوندم.
خیلی کتاب دوست‌داشتنیی بود و مشخصه حسابی برای نوشتنش فکر شده و برای قشر نوجوان و جوانی که سوالای اساسی دارن به شدت مناسبه.
هر کدوم از پرسش‌ها همراه با یک آیه قرآن، یک روایت، یک متن عقلی و منطقی و یک بخش ادبی همراه بود که به نظرم تمام نیازها رو پوشش میداد.
برای سخنران‌ها، معلمان و فعالان فرهنگی که با نوجوانان و جوانان مرتبط هستن بسیار مفیده.
        

          «ما اهل کوفه نیستیم، علی تنها بماند»

چقدر ما این شعارو دادیم ولی نفهمیدیم داریم چی میگیم!
اولش که شروع کردم به خوندن، توی مقدمه گفته بود سردار سلیمانی درباره‌ی این کتاب گفته: یک مقتل کامله. خب در اون لحظه تصور خاصی از این حرف نداشتم. وقتی خوندم و پیش رفتم تاره عمق فاجعه برام آشکار شد.
به نظرم اگر کسی این کتاب رو بخونه و ذره‌ای غیرت توی وجودش باشه باید بشینه زار زار گریه کنه یا سر خودشو بکوبه توی دیوار از حرص و غصه یا کارای اینجوری که اونم صرفاً تخلیه‌ی فشارهای عصبیه، وگرنه غمی که روی دل آدمو میگیره هیچ‌طوری برطرف نمیشه.
تاسف بزرگم بابت اینه که مردمان اون دوران بابت کوتاهی و تنبلی و تن‌پروری و دنیاپرستیشون کاری کردن که کل تاریخ زیر و رو بشه، اونم در جهت سقوط!!!
البته هرچقد تاسف بخوریم بی‌فایده‌ست و حق مطلب ادا نمیشه، فقط باید مواظبت کنیم که مبادا مبادا مبادا تکرارکننده‌ی چنین تاریخ اسف‌باری باشیم...
        

          این کتاب برای من از کتاباییه که از دوران دبیرستان تو ذهنم مونده. البته اینکه دقیقاً تو کدوم کتاب و چه درسی رو یادم نبود ولی بعداً که نگاه کردم دیدم توی فارسی سوم دبیرستانمون یکی از داستان‌های جالبش رو آورده بود.
کتاب شامل ۸ داستان از روستای "بَیَل" هست که در عین روایت ساده و بافت سنتی قدیمی، نمک خاصی دارن. اولش که شروع کردم به خوندن فکر کردم داستان‌ها غم‌انگیز و ناراحت‌کننده‌ هستن ولی جلوتر که رفتم، بانمک و جالب‌تر شدن.
کار جالب نویسنده این بود که کم‌کم یه فضایی رو توی ذهن خواننده می‌ساخت و پرورش می‌داد، از ازدواج افراد آشنای قصه تا رفت و آمد پاپاخ (سگ کدخدا) و بز سیاه اسلام.
جالب‌ترین شخصیت برای من، مشدی اسلام بود که کدخدا هم توی تمام مسائل به حرف اون عمل می‌کرد و نظراتشو همیشه طوری بیان می‌کرد که شان کدخدایی کدخدا، زیر سوال نره و البته توی داستان آخر که خیلی در حقش اجحاف شد و ماجرا در اوج، به پایان رسید.
        

          ای جان!
روایتی شیرین و کمی دلهره‌آور از دوران کودکی پیامبر عزیز و مهربانمون. کتاب از این جهت خیلی دوست داشتنی بود.
 نثر روانی داشت و محتوایی قابل اعتنا، داستان و ماجرا در حدود ۴ سالگی پیامبر روایت میشه ولی ماجراهای قبل از اون رو هم بیان می‌کنن.
ولی ایرادی که به چشم من می‌خورد این بود که بعضی کلمات با بافت متن همخوانی نداشتن، برخیشون کلمات اصیل فارسی بودن که خیلی رایج نیستن، برخیشون کلمات عربی بودن که لزومی نداشت. انگار این کلمات رو به‌زور توی متن گنجونده بودن و این حالت خوبی نداشت. با اینکه کاربرد و زنده‌کردن کلمات اصیل فارسی رو می‌پسندم اما به‌نظرم باید با رعایت تمام شرایط به کار برده بشن.