طول  کشید تا باهاش ارتباط بگیرم 
        

          آنقدر دوستش داشتم که از بیانش عاجزم.
خیلی وقت بود ، داستانی با موضوع جنگ نخوانده بودم که ضمن اینکه هم بخنداندم و هم بگریاندم، به شدت هم مشتاقم کند برای خواندن.
خیلی متفاوت و جذاب بود. 
و مشتاقم باقی کتاب های صادق کرمیار را هم بخوانم
        

          شخصیت پردازی ها خیلی خوب بود، آرام آرام با شخصیت آشنا می‌شدی و بعد می‌دیدی که شخصیتی شده است برای خودش.
اینکه مردان بزرگ امروز کشور را در آن روز ها به تصویر کشیده بود هم جذابیتی داشت، دوس داشتی بدانی که آنها در آن زمان چه کردند...
چند صفحه‌ی ابتدای داستان که  ماجرای هبوط بود واقعا برایم جذاب بود، در میانه‌های کتاب شاید چندین بار از ادامه دادن خسته شدم اما ادامه‌اش دادم و چه پایان غم‌انگیزی.
و من چقدر احساس عجز کردم از اینکه جانبازان جنگ این روز ها فراموش شده‌اند.
        

          از بهترین روز های عمرم روزهایی بود که مشغول خواندن این کتاب بودم. 
        

          درباره‌ی دفاع مقدس کتابای زیادی خوندم، ولی هیچ‌کدوم به اندازه‌ی این کتاب منو با واقعیت جنگ مواجه نکرد.
شاید اولش توقعم این بود که نویسنده یه جایی اشاره کنه که این ماجرا و این شخصیت‌ها چقدرش واقعی بود، اما وقتی پیش‌رفت و باهاشون مانوس شدم، نظرم این شد که اصلاً اهمیتی نداره که این شخصیت‌ها چقد برگرفته از آدم‌های واقعی بودن، مهم روایتیه که از اصل دفاع مقدس داره و اون روایت برای من بسیار ارزشمندتر و مفیدتر از روایت‌های بیش‌از‌حد معنوی و افراطی خیلیای دیگه بود.
از اول تا آخر کتاب توی چند دقیقه‌ای که یه جانباز قطع‌نخاع موقع سقوط از یه پل روی جوی یکی از خیابونای تهران بین زمین و آسمون معلق شده بود روایت شد و این اوج هنر نویسنده رو نشون میده که اینهمه ماجرا رو در این بین توی افکار اون فرد روایت کنه و غیرطبیعی به نظر نرسه.
به طور کلی این کتاب چه زمان دفاع مقدس و شرایط پیش از عملیات‌ها، چه اوقات فرسایشی و کسل‌کننده‌ی رزمنده‌ها، چه وضعیت پشت جبهه‌ها، چه دورانی که بعد از جنگ بر رزمنده‌ها گذشت رو خیلی واقع‌بینانه به تصویر کشیده، چیزی که شاید خیلیا نپسندن و بخوان از جنگ صرفاً یه چیز بیش از حد مثبت توی اذهان عمومی فرو کنن در حالیکه نه با عقل و منطق جور درمیاد، و نه مخاطب از ما چنین چیزی رو می‌پذیره.
به هر حال خیلی از خوندنش لذت بردم و بسیار توصیه می‌کنم بخونیدش.
        

          داستان کتاب درد(یا همان مردان نامرئی) از رنج یک جانباز قطع نخاع شروع می‌شود و به سال 63 و عملیات عاشورا می‌رود و با قطع نامه 598 به پایان می‌رسد.
این بار قرار است پای داستان جنگ از زاویه دید بچه‌های واحد اطلاعات عملیات بنشینیم. تنوع شخصیت‌ها و پردازش آنها حقیقتا خوب از کار در آمده است. روایت داستان، در واحد اطلاعات عملیات باعث شده کتاب به جز اینکه در دسته رمان‌های  دفاع مقدس قرار  می‌گیرد ورود خوبی هم به ژانر معمایی داشته باشد و سعی کند با رمزگشایی تدریجی از گره‌های داستان خواننده را با خود همراه کند. بدون شک در این مورد هم آقای کامیار موفق بودند. 
حضور شخصیت‌های متنوع و با اعتقادات مختلف باعث شده خواننده دیده واقعی تری نسبت به دفاع مقدس و حوادث آن پیدا کند. اما بر عکس خیلی از رمان‌های این چنینی ادبیات این داستان ضد جنگ نیست! 
نام بردن از افراد حقیقی مثل سردار قانی، قالیباف، رضایی و... و حضور در جلسات فرماندهان نشان می‌دهد داستان بر اساس واقعیت نوشته شده است و این نیز یکی از ویژگی های مثبت دیگر کتاب است. 
تنها چیزی که در قسمت پایانی اذیتم کرد پرشی بود که یک دفعه بعد از سفر درمانی شخصیت اول به آلمان اتفاق افتاد. بعد از این ماجرا دیگر خواننده از سرنوشت جاسوس‌های ایرانی و عراقی  با خبر نمی‌شود و نمی‌فهمد چه طور جنگ در جبهه ایران دچار چنین رکود دردناکی می‌شود. شاید اگر در پایان بندی تمام گره هایی که در طول داستان دنبالشان کردیم باز می‌شدند خواننده با حال بهتری کتاب را تمام می‌کرد. 
در کل کتاب درد که در چاپ‌های جدید به نام مردان نامرئی منتشر شده است یک رمان جاندار و جذاب است و به نظر من یکی از بهترین‌ها در ژانر خودش است.
        

          به نظر من «داستان» داشتن مهم است. نه راستش را بخواهید «داستان‌داشتن» مهم‌ترین است. هیچ قهرمانی بدون اینکه داستانش روایت شود، به معنای کلمه قهرمان نمی‌شود و قصه‌اش دهن به دهن نمی‌چرخد. بدون داستان مرام پدران به پسران و  مشی مادران به دختران نمی‌رسد و فرهنگ در خود می‌ماند، به دیگری نمی‌رسد و انباشت نمی‌شود، عمق و حجم نمی‌گیرد، رشد نمی‌کند و اضافه نمی‌شود. بدون داستان داشتن بشر ، بشر بودگی‌اش را از یاد می‌برد. 
هشت سال دفاع مقدس مردم ایران در برابر رژیم بعث عراق، یکی از داستان‌خیز ترین برهه‌های تاریخ است. درمورد آن بسیار گفته و نوشته شده اما هنوز جزایر کشف‌نشده‌ای در این سرزمین هست. هنوز سینه‌های بسیاری از اسرا و بازماندگان جنگ، مملو از حرف‌های شنیدنیِ ناشنیده است.  اما این تنها وجه افسوس‌برانگیز ماجرا نیست؛ چرا که بسیاری از آن‌ها که روایت شده‌اند نیز، بلااستفاده‌اند چون زبان شیوای داستان را نداشتند و در مستندهای تاریخی و زبان خشک و ضمختشان، باقی ماندند. به همین جهت هم در دالان کتاب‌خانه‌ها و انبار کتاب‌فروشی‌ها خاک می‌خورند. ما بسیار به نویسنده‌های خوش‌ذوق و با حوصله‌ای نیاز داریم که وقت بگذارند برای کاویدن تاریخ و به نثر کشیدن داستان‌ها و چشاندنشان به ما! 
کتاب « مردان نامرئی» از این جهت برای من جالب توجه است که این  وضعیت نابسامان را فهم کرده و  سعی کرده دفاع مقدس را با زبانِ داستان روایت کند. آنچه در این کتاب پیش روی شما قرار می‌گیرد، یک رمان بلند است که با الهام از اتفاقات واقعی جنگ اما با شخصیت‌های خیالی نوشته شده است. 
کتاب آمیزه‌ای از تخیل نویسنده و واقعیت است و مرز بین این دو تقریبا در دل متن مشخص می‌شود. در مواردی که نویسنده به جلسه‌ی خاصی ارجاع می‌دهد و از اسامی واقعی مانند محسن رضایی، قاسم سلیمانی، قاآنی و ... استفاده می‌کند. اما بخش عمده‌ی کتاب را شخصیت‌ها و موقعیت‌های خیالی نویسنده در بستر داستانی جنگ رقم می‌زنند. 
نویسنده لنز دوربینش را در مردان نامرئی، بسته است روی مسئله جاسوسی و جنگ امنیتی و نشان دادن اهمیت فوق‌العاده‌ی آن. کتاب  همان‌طور که از اسمش پیداست؛چند شخصیت جاسوس اساسی دارد که تا انتها نیز از ماهیت واقعی آن‌ها سر در نخواهید آورد و همین کتاب را برای من جالب‌تر می‌کرد. همین که کتاب در مورد جاسوسی است، برای امروزِ ما نیز خواندنی‌تر است، برای ما ایرانی‌هایی که بعد از جنگ 12 روزه با اسرائیل طعم تلخ ضربه‌خوردن از هموطن‌های اسمی‌مان را هم چشیدیم. 
 شروع کتاب درخشان بود! باید بخوانید تا بفهمید چه می‌گویم، البته اگر شما هم به استعاره مثل من علاقه داشته باشید. البته درخششی که در دیگر بخش‌های کتاب امتداد پیدا نکرد. و البته در مورد شخصیت‌پردازی‌های کتاب می‌شد که حوصله‌ی بیشتری به خرج داد و بیل را محکم‌تر زد... . در کل این اثر به خصوص برای آن‌ها  که سال‌های آخر نوجوانی را می‌گذرانند، یک داستان قبراقِ تودر تو برای شناختن لذت بخش و بدون دست‌اندازِ تاریخ جنگ است.