طول  کشید تا باهاش ارتباط بگیرم 
        

          داستان کتاب درد(یا همان مردان نامرئی) از رنج یک جانباز قطع نخاع شروع می‌شود و به سال 63 و عملیات عاشورا می‌رود و با قطع نامه 598 به پایان می‌رسد.
این بار قرار است پای داستان جنگ از زاویه دید بچه‌های واحد اطلاعات عملیات بنشینیم. تنوع شخصیت‌ها و پردازش آنها حقیقتا خوب از کار در آمده است. روایت داستان، در واحد اطلاعات عملیات باعث شده کتاب به جز اینکه در دسته رمان‌های  دفاع مقدس قرار  می‌گیرد ورود خوبی هم به ژانر معمایی داشته باشد و سعی کند با رمزگشایی تدریجی از گره‌های داستان خواننده را با خود همراه کند. بدون شک در این مورد هم آقای کامیار موفق بودند. 
حضور شخصیت‌های متنوع و با اعتقادات مختلف باعث شده خواننده دیده واقعی تری نسبت به دفاع مقدس و حوادث آن پیدا کند. اما بر عکس خیلی از رمان‌های این چنینی ادبیات این داستان ضد جنگ نیست! 
نام بردن از افراد حقیقی مثل سردار قانی، قالیباف، رضایی و... و حضور در جلسات فرماندهان نشان می‌دهد داستان بر اساس واقعیت نوشته شده است و این نیز یکی از ویژگی های مثبت دیگر کتاب است. 
تنها چیزی که در قسمت پایانی اذیتم کرد پرشی بود که یک دفعه بعد از سفر درمانی شخصیت اول به آلمان اتفاق افتاد. بعد از این ماجرا دیگر خواننده از سرنوشت جاسوس‌های ایرانی و عراقی  با خبر نمی‌شود و نمی‌فهمد چه طور جنگ در جبهه ایران دچار چنین رکود دردناکی می‌شود. شاید اگر در پایان بندی تمام گره هایی که در طول داستان دنبالشان کردیم باز می‌شدند خواننده با حال بهتری کتاب را تمام می‌کرد. 
در کل کتاب درد که در چاپ‌های جدید به نام مردان نامرئی منتشر شده است یک رمان جاندار و جذاب است و به نظر من یکی از بهترین‌ها در ژانر خودش است.
        

          آنقدر دوستش داشتم که از بیانش عاجزم.
خیلی وقت بود ، داستانی با موضوع جنگ نخوانده بودم که ضمن اینکه هم بخنداندم و هم بگریاندم، به شدت هم مشتاقم کند برای خواندن.
خیلی متفاوت و جذاب بود. 
و مشتاقم باقی کتاب های صادق کرمیار را هم بخوانم
        

          شخصیت پردازی ها خیلی خوب بود، آرام آرام با شخصیت آشنا می‌شدی و بعد می‌دیدی که شخصیتی شده است برای خودش.
اینکه مردان بزرگ امروز کشور را در آن روز ها به تصویر کشیده بود هم جذابیتی داشت، دوس داشتی بدانی که آنها در آن زمان چه کردند...
چند صفحه‌ی ابتدای داستان که  ماجرای هبوط بود واقعا برایم جذاب بود، در میانه‌های کتاب شاید چندین بار از ادامه دادن خسته شدم اما ادامه‌اش دادم و چه پایان غم‌انگیزی.
و من چقدر احساس عجز کردم از اینکه جانبازان جنگ این روز ها فراموش شده‌اند.
        

          درباره‌ی دفاع مقدس کتابای زیادی خوندم، ولی هیچ‌کدوم به اندازه‌ی این کتاب منو با واقعیت جنگ مواجه نکرد.
شاید اولش توقعم این بود که نویسنده یه جایی اشاره کنه که این ماجرا و این شخصیت‌ها چقدرش واقعی بود، اما وقتی پیش‌رفت و باهاشون مانوس شدم، نظرم این شد که اصلاً اهمیتی نداره که این شخصیت‌ها چقد برگرفته از آدم‌های واقعی بودن، مهم روایتیه که از اصل دفاع مقدس داره و اون روایت برای من بسیار ارزشمندتر و مفیدتر از روایت‌های بیش‌از‌حد معنوی و افراطی خیلیای دیگه بود.
از اول تا آخر کتاب توی چند دقیقه‌ای که یه جانباز قطع‌نخاع موقع سقوط از یه پل روی جوی یکی از خیابونای تهران بین زمین و آسمون معلق شده بود روایت شد و این اوج هنر نویسنده رو نشون میده که اینهمه ماجرا رو در این بین توی افکار اون فرد روایت کنه و غیرطبیعی به نظر نرسه.
به طور کلی این کتاب چه زمان دفاع مقدس و شرایط پیش از عملیات‌ها، چه اوقات فرسایشی و کسل‌کننده‌ی رزمنده‌ها، چه وضعیت پشت جبهه‌ها، چه دورانی که بعد از جنگ بر رزمنده‌ها گذشت رو خیلی واقع‌بینانه به تصویر کشیده، چیزی که شاید خیلیا نپسندن و بخوان از جنگ صرفاً یه چیز بیش از حد مثبت توی اذهان عمومی فرو کنن در حالیکه نه با عقل و منطق جور درمیاد، و نه مخاطب از ما چنین چیزی رو می‌پذیره.
به هر حال خیلی از خوندنش لذت بردم و بسیار توصیه می‌کنم بخونیدش.