یادداشت‌های جادوگری به نام جود🪄 (65)

          این کتاب فکر کنم دو ساله توی کتابخونه‌ام هست برای وقتیه که تازه کتاب خوندن رو شروع کرده بودم و دقیقا وسط مدرسه‌ها بودم و چون اون موقع کتاب زیادی نداشتم مامانم یه سری از کتاب‌هاش رو که از نوجوانی داشته بود داد به من تا بخونم اما شرایط و تایم اون موقع جوری نبود که بتونم همه‌شون رو بخونم و الان بعد دو سال بالاخره این کتاب رو خوندم
اولش خیلی جاهاش کلیشه‌ای بود ولی در کل کتاب جالبی بود بیشتر از خود داستان این حس رو دوست داشتم که موقع خوندنش هی با خودم فکر می‌کردم یعنی اون موقع که مامانم اینو می‌خونده توی این قسمت شاد بوده ناراحت بوده یا هیجان زده بوده؟؟
        

          کاراوال برای من مثل دری بود به دنیایی که مرز خیال و واقعیت توش گم میشه هر صفحه انگار یه بازی تازه بود پر از رمز و فریب جایی که آدم هیچ وقت مطمئن نیست باید به چشم هاش اعتماد کنه یا به قلبش

اسکارلت برایم نماد کسی بود که همیشه توی قفس ترس هاش زندگی میکرد اما کاراوال مجبورش کرد برای اولین بار انتخاب کنه عقل یا دل خواهر یا خودش، چیزی که بیشتر از همه برام ارزشمند بود رابطه خواهرانه اش با دوناتلا بود عشقی که بارها ثابت کرد قوی تر از هر سحر و جادوییست

وقتی کتاب رو بستم حس کردم کاراوال فقط یه بازی نبود یه آزمون بود برای اینکه بفهمم گاهی بزرگ ترین جادو توی زندگی شجاعت انتخاب کردنه

        

          خب این مجموعه به پایان رسید🥲
با  وجود تمام هیت هایی که گرفته بود من واقعا خیلی خیلی این مجموعه  رو دوست داشتم و دلم برای تمام شخصیت های کتاب تنگ میشه 

خطر اسپویل :

بخاطر اینکه این مجموعه  تموم شدخیلی ناراحت شدم و پایان این جلد واقعا برام خیلی شوکه کننده بود و واقعا از نریمان انتظار نداشتم این کار رو انجام بده بخاطر عشق اش به ریتا، جان کلی آدم رو گرفت در صورتیکه  ریتای بیچاره عاشق اشکان بود و اشکان هم عاشق ریتا بود و صفحه های آخر وقتی دیدم اشکان مرد ریتا هم مرد خیلی ناراحت  بودم براشون و عشق شون خیلی خیلی قشنگ بود 
و خب من هنوز این حجم از هیت به این مجموعه رو درک نمی کنم و برای خودم به شخصه این داستان تازه ای بود که یک نویسنده ایرانی همچنین داستانی روایت کنه دراکولا یا خون آشام ها  اونم کجا توی تهران !ایده به شدت جالبی بود و خودم به شخصه تا حالا کتابی نخونده بودم راجب خون آشام ها اونم در  تهران  و یک نکته ای که مجموعه  رو جالب تر کرد این بود که حجم کمی داشت و توی یک روز می شد تمومش کرد 
و دل تنگ آقای گلشیری  میشم با داستان ها خوبش 🥲

        

          وقتی تهران کوچه اشباح رو شروع کردم برق‌ها رفته بود و تنها توی خونه بودم راستش باورم نمی‌شد که کتاب اینقدر ترسناک باشه ولی از همون خط اول فهمیدم چرا همه تعریفشو می‌کنن چیزی که برام خیلی جذاب بود این بود که برای اولین بار خون‌آشام‌ها رو نه توی اروپا بلکه همین‌جا توی تهران دیدم همین حس آشنا بودن فضا ترسش رو واقعی‌تر می‌کرد


        

          جلد اول برام یه شوک کامل بود از همون فصل‌های اول حس کردم که هیچ‌چیز قراره طبق انتظار پیش نره مرگ، ترس، دیوها و یه پسری که یهو همه‌چی رو از دست میده: گروبز
نمی‌دونم چرا ولی خیلی باهاش هم‌حس شدم انگار داشتم خودم می‌دویدم، قایم می‌شدم، جیغ می‌زدم... داستان یه‌جوریه که نمی‌ذاره نفس بکشی

اما... یه چیزی واقعا اذیتم کرد
بیل-ای
از همون لحظه‌ای که اومد تو داستان یه حس عجیبی نسبت بهش داشتم سرد، مغرور یه جوری که انگار می‌دونه همه‌چی چطوریه ولی هیچ‌وقت کامل نمی‌گه انگار فقط منتظره خراب‌کاری بشه تا خودش بدرخشه نمی‌تونم تحملش کنم 😒

در کل این جلد مثل یه کابوس جذاب بود پر از صحنه‌هایی که هنوز تو ذهنم مونده
و حالا... فقط یه چیز می‌خوام بدونم: قراره گروبز از این همه تاریکی جون سالم به در ببره یا نه؟ 😬

—
نوشته‌ای از یه خواننده‌ی پر از سوال و کم‌طاقت برای جلد دوم
        

          کتاب رو بستم و حس کردم انگار بخشی از خودم رو جا گذاشتم. لارتن کرپسلی برام فقط یه شخصیت نبود مثل دوستی بود که کنارش بزرگ شدم، خندیدم، گریه کردم و باهاش ترسیدم داستانش پر از تاریکی و اشتباه بود
 اما همین واقعی بودنش باعث شد عاشقش بشم هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم قهرمان داستانی که می‌خونم انقدر انسانی باشه
 با دردهاش با تصمیم‌های اشتباهش و با لحظاتی که شک می‌کرد

بیشتر از همه فهمیدم قهرمان واقعی کسی نیست که بی‌نقص باشه بلکه کسیه که با وجود همه ضعف‌هاش ادامه میده و حالا که این سفر تموم شد حس دلتنگی عجیبی دارم چون با لارتن زندگی کردم و حالا باید خداحافظی کنم
ممنونم از این کتاب که به من نشون داد حتی تاریک‌ترین مسیرها هم می‌تونن پر از درس و احساس باشن
        

          واقعا نمیدونم چرا ولی یه چیزی توی اسکارت و آیوی بود که از همون اول گرفت دلمو
همه چی انقدر راحت و روانه که اصلا نمیفهمی چجوری صفحه ها رو یکی یکی بلعیدی
داستان یه حس مرموز قشنگی داره نه اون مدل ترسناک یه جور جذابش
از همون اول که آیوی بدون هیچ توضیحی میفرستن مدرسه اسکارت یه چیزی ته دلم میگفت یه خبراییه
هی دنبال سرنخ میگشتم هی شک میکردم به همه و هر بار یه چیز جدید معلوم میشد
کتاب خیلی دوست داشتنیه هم توی شخصیت پردازی هم توی فضاسازی هم توی حس تعلیقی که داره
فقط تنها چیزی که یکم اذیتم کرد این بود که آخرش خیلی سریع تموم شد
حس کردم تازه دارم کامل وارد فضای داستان میشم که یهو تموم شد
ولی خب چون جلدای دیگه ای هم هست معلومه که داستان هنوز کلی حرف واسه گفتن داره
و حالا که آیوی بالاخره خواهرشو پیدا کرده یه حس عجیبی تو دلمه
یه جور آرامش یه جور شوق برای ادامه ماجرا
        

          وقتی این کتاب رو شروع کردم، وسط جنگ بود و ما خونه فامیل‌هامون بودیم. برای رهایی از استرس، خشم و بچه‌های روی مخ فامیل، به کتابی که با خودم آورده بودم پناه بردم. یادمه اونجا آنقدر همه باهام حرف می‌زدن و صدای جیغ و داد بچه‌ها زیاد بود که اصلا تمرکز نداشتم و چیزی نمی‌فهمیدم.
برای همین، هر روز صبح حدود ساعت ۶ یا ۷ بیدار می‌شدم، وقتی همه خواب بودن، بی‌صدا روی مبل می‌نشستم و کتاب رو می‌خوندم کتاب فوق‌العاده قشنگیه و واقعا از ایده‌های نویسنده خوشم اومد  با ذوق، توی یکی دو روز تمومش کردم 
حتی الان که دارم این یادداشت رو مینویسم دوباره همون حس ترس رو دارم و انگار بغض گلوم رو گرفته چون اون روزها برای همه مون روزهای سختی بود
        

          دریای خون دومین ایستگاه از سفر پرماجرای لارتن کرپسلیه. یه سفر که از اولش بوی مرموز بودن میده، ولی توی نیمه دوم، دیگه رسماً می‌زنه تو تاریکی مطلق. اولش فکر می‌کنی قراره چندتا ماجراجویی خون‌آشامی ببینی و بری، اما یهو می‌فهمی داری با خودت، با تصمیماتت، با گذشته‌ای که نمی‌ذاره روت نفس بکشی، روبه‌رو می‌شی.

وای که چقدر دلم می‌خواست بعضی جاها داد بزنم:
«لارتن چرا این تصمیمو گرفتی؟! چرا این کارو کردی؟!»
واقعا بعضی از انتخاباش آدمو از کوره درمی‌برد. یه‌جوری که می‌خوای بری توی کتاب، شونه‌شو بگیری و بگی: «یه لحظه وایسا، فکر کن!»

نیمه دوم داستان؟ اوه... اون‌جاست که همه چی یه‌دفعه دارک می‌شه نه از اون دارک‌های فانتزی خوشگل نه از اون دارک‌هایی که می‌زنه توی دل آدم از اون لحظه‌هایی که حس می‌کنی قهرمانت داره توی باتلاق فرو می‌ره و تو فقط می‌تونی تماشا کنی
یه حس سنگین  یه غم آروم که هی دور دلت حلقه می‌زنه

اما با همه اینا، هنوزم لارتن برام عزیزه. شاید چون واقعیه چون اشتباه می‌کنه چون زخمی می‌شه  چون نمی‌دونه همیشه باید چی‌کار کنه و خب مگه ما خودمون همیشه می‌دونیم؟


        

          مجموعه اسپایدرویک 
نویسندگان: هالی بلک و تونی دیترلیزی
ژانر: فانتزی، ماجراجویی، مناسب نوجوانان

مجموعه اسپایدرویک یکی از اون سری‌های فانتزی کوتاه و پرماجراییه که خوندنش خیلی سریع آدمو جذب می‌کنه. داستان درباره‌ی دو برادر و یک خواهر  به نام‌های جارد، ملودی و سیمون که بعد از نقل مکان به یه خونه‌ی قدیمی، متوجه می‌شن که دنیای اطرافشون پر از موجودات جادویی و خطرناک مثل بختک ها، کوتوله ها، پری‌ها و ... هست. همه چیز با یه کتاب عجیب شروع می‌شه؛ راهنمای دنیای جادویی نوشته‌ی آرتور اسپایدرویک.

هر جلد این مجموعه کوتاه و پراتفاقه، و این باعث می‌شه خوندنش خسته‌کننده نشه. داستان‌ها بیشتر از اینکه پیچیده باشن، پرهیجان و سریع‌پیش‌رونده‌ان و بیشتر روی ماجراجویی و کشف تمرکز دارن. تصویرسازی‌های جذابش هم به فضای قصه خیلی کمک کرده.

نظر شخصی من:
من از این مجموعه واقعاً لذت بردم چون هم فضای فانتزی جذابی داشت، هم ماجراهاش هیجان‌انگیز بودن و حوصله‌مو سر نبردن. با اینکه برای سن پایین‌تر نوشته شده، اما دنیای جادوییش اون‌قدر خوب ساخته شده بود که منو هم با خودش برد. مخصوصاً آخرش که همه چیز بهم وصل شد، خیلی راضی‌کننده بود.
اگه من بچه بودم و این مجموعه رو می‌خوندم، بدون شک عاشقش می‌شدم! البته الان هم این مجموعه رو به‌شدت دوست دارم
        

          گاهی فقط یک دیوار نیست که آدم‌ها را از هم جدا می‌کند، بلکه ترس، سکوت و دنیای تاریکی‌ست که بین‌شان فاصله می‌اندازد.
در «یک شب فاصله»، همراه گرتا بودم، در هر قدم از تونل، در هر نفسی که با ترس و امید کشیده می‌شد. این داستان فقط یک رمان نبود، یک سفر بود… سفری پر از دلهره، دلتنگی، شجاعت و اشتیاق برای آزادی.
پایانش قلبم رو فشرد، ولی هم‌زمان نوری از امید هم داشت. این کتاب برای من فقط قصه‌ای درباره‌ی فرار از دیوار نبود، بلکه قصه‌ای درباره‌ی عبور از دیوارهای درون خودمون هم بود.
یک ماه با گرتا زندگی کردم، و حالا که داستان تموم شده، انگار یه دوست خوب رو بدرقه کردم.
        

          
یه ماجراجویی دیگه از لیف، جاسمین و باردا! این‌بار وارد جایی می‌شن که هیچی اون‌طور که به نظر میاد، نیست. هر لحظه ممکنه چیزی که باور کردی، یه دروغ بزرگ باشه! کتاب پر از اتفاقای غیرمنتظره‌ست و تا آخرش نمی‌تونی حدس بزنی چی می‌شه. اگه دوست داری توی دنیایی پر از رمز و راز غرق بشی، این کتاب رو از دست نده!

📖 یه چیزی که دوست داشتم: توی این کتاب همه‌چی سرابه، و خودت هم همراه با شخصیت‌ها شک می‌کنی که چی واقعیه و چی نه!


        

          خیلی وقت بود این مجموعه  رو کنار گذاشته بودم بخاطر اینکه درگیر کتاب های دیگه شدم و الان خیلی خوشحالم دوباره این مجموعه رو شروع کردم اولا منو یاد وقت هایی می انداخت که توی مدرسه بودم زنگ ورزش تنها توی کلاس رو صندلی دراز کشیده بود داشتم با لذت می خوندمش یا وقتی زنگ فارسی بود کنار دوستام نشسته بودم داشتم  میخوندمش   خلاصه من با مجموعه اول در جست و جوی دلتورا زندگی کردم 🥲🥺
        

          از جایی که یادمه کلی تعریف از این کتاب شنیدم و هنوزم این تعریف ها ادامه داره وقتی پی دی آف  اش رو پیدا کردم گفتم برم بخونم ببینم  چیه که انقدر ازش تعریف میکنن از صفحه ۵ اینا به زور دیگه میخوندم تا فقط تمومش کنم و  به کسایی که میخوان این کتاب رو بخرن باید بگم خدایی پول تون رو حروم نکنید و نخریدش ارزش نداره اگه میخواید بخونید پی دی اف بخونید 
        

          وقتی بچه بودم رسما دیونه انیمیشن آقای روباه شگفت انگیز بودم چند ماه پیش فهمیدم‌کتاب داره و خیلی دنبال کتابش بودم که متاسفانه هیچ جا موجود نبود که سه شنبه  هفته پیش رفته بودم مدرسه و تعداد بچه ها کم و زنگ آخر بود و نگارش داشتیم که معلم مون درس نداد و گفت کتاب میدم انتخاب  کنید خلاصه نویسی یا رونویسی کنید به طور شانسی این کتاب پیدا کردم با کلی ذوق امانت گرفتم و داشتم فصل اول که راجب نویسنده بود را میخوندم تازه فهمیدم نصف کودکی من با فیلم های آقای دال رولد گذشته مثل ماتیلدا ،چارلی و کارخانه‌ شکلات سازی،جیمز و هلوی غول پیکر و ....... ولی  کتابش خیلی با فیلم تفاوت داشت  توی فیلم آقای روباه یک بچه داشت که حالا آخر فیلم نشون میده که باز همسرش باردار هست اما توی کتاب سه تا بچه بود فکر کنم یا پایان کتاب بین بوگیس بانس  باز همون کنار خونه روباه میشنند تا  روباه بیاد بیرون اما توی فیلم آخرش اینجوری نبود ... 



        

          یادداشت به هاگوارتز:

هاگوارتز عزیز،

این چند خط رو برای چی می‌نویسم؟ شاید به این دلیل که نمی‌تونم از دنیای جادوییت جدا بشم، شاید به این دلیل که بعد از مدت ها هنوز حس می‌کنم توی این راهروهای سنگی پر از رمز و راز قدم می‌زنم. همیشه برام سوال بود که چرا هیچ وقت به‌طور کامل از دنیای تو جدا نمیشم. شاید دلیلش اینه که با هر صفحه‌ای که ورق زدم، بیشتر از همیشه احساس کردم که تو بخشی از منی.

درس‌های زندگی که از هری و دوستانش گرفتم:

شجاعت در مواجهه با ترس‌ها: هری و دوستانش هیچ وقت از تاریکی نمی‌ترسیدن، حتی وقتی معلوم نبود چی منتظرشه. این باعث شد که همیشه به خودم یادآوری کنم که برای مقابله با مشکلات باید شجاع بود، حتی اگر نتونم راه‌حل‌ها رو ببینم.

دوستی واقعی: بهترین چیزی که هری پیدا کرد، دوستی واقعی با رون و هرمیون بود. این بهم یاد داد که توی سخت‌ترین لحظات هم میشه به دوستان وفادار تکیه کرد.

پذیرفتن خود: حتی وقتی هری می‌خواست شبیه پدرش بشه، یاد گرفت که باید خودشو بپذیره. این یعنی هیچوقت نباید به کسی اجازه بدیم که ما رو از مسیر خودمون منحرف کنه.


چند لحظه خاطره‌ای که همیشه توی ذهنم می‌مونه:

لحظه‌ای که هری به رون و هرمیون گفت: "ما از اینجا نمی‌ریم." این جمله یه حس همبستگی و تعلق داشت که واقعاً توی زندگی به من انگیزه داد.

وقتی هری در تالار اسرار با تام ریدل رو در رو شد. اون لحظه برای من یه درس از جرات و حقیقت بود. همیشه باید برای حقیقت بجنگی، حتی اگه بهای سنگینی داشته باشه.


و در نهایت، چیزی که از تو یاد گرفتم: که زندگی یه معجون جادویی از خوشی‌ها و سختی‌هاست. باید همیشه با امید و ایمان به جلو بری، حتی وقتی که دنیا پر از تاریکی به نظر میاد.

مرسی از این که همیشه با من بودی، حتی وقتی صفحه‌ها تموم شد.

با محبت،
[جادوگری به نام جود]
سیریوس بلک عزیزم:

وقتی به یاد سیریوس بلک می‌افتم، قلبم پر از احساسات پیچیده می‌شه. او نه تنها یک پسر آزاد و شجاع بود، بلکه یک دوست واقعی بود. حتی وقتی همه فکر می‌کردن او یه قاتل بی‌رحم هست، واقعیت چیزی متفاوت بود. سیریوس به من یاد داد که زندگی همیشه به سیاهی و سفیدی تقسیم نمیشه و هر کسی ممکنه تحت شرایط سخت دچار اشتباهاتی بشه.

سیریوس، دوست حقیقی هری:

سیریوس نشون داد که حتی در سخت‌ترین لحظات، همیشه می‌شه در کنار کسانی که دوست داری بود. اون به هری نه تنها به عنوان یک پسرِ یتیم نگاه نکرد، بلکه او رو مثل پسر خودش می‌دید. این برای من یادآوری بود که عشق و دوستی فراتر از خون و نسبه.

وقتی سیریوس می‌خواست هری رو از دنیای تاریک جادوگری نجات بده، همیشه برای اون آماده بود. سیریوس به من یاد داد که در دنیای واقعی هم باید مثل او برای کسانی که دوست داریم، از خودگذشتگی کنیم.


سیریوس و آزادی: سیریوس همیشه برای آزادی خودش جنگید و حتی وقتی زندان آزکابان نتونست روح آزاد او رو بشکند، فهمیدم که آزادی حقیقی به انتخاب‌های خود فرد بستگی داره، نه به شرایط محیطی.

و در نهایت، سیریوس به من یاد داد که: هیچ چیزی مهم‌تر از وفاداری به دوست‌ها و ایستادن در کنار کسانی که به آنها اعتقاد داری نیست. حتی در لحظات دشوار، باید برای کسانی که دوستشان داریم، مبارزه کنیم.

سیریوس بلک همیشه در قلب من جایی خواهد داشت. او نه تنها یک شخصیت در دنیای هری پاتر، بلکه الگویی از شجاعت، صداقت و عشق به دوستانش بود.
        

          تموم شد حس میکنم کتاب منو تموم کرده نه من کتاب
رو پا به پای شخصیت ها شاد بودم غمگین بودم خوشحال بودم گریه میکردم تمام حس هاشون رو درک کردم راستش نمی‌تونم توی کلمات توصیف کنم زیبای کتاب رو دلم برای گاس و ژانويه تنگ میشه و دلم برای اینکه با  ذوق هر صفحه را ميخوندم هم تنگ میشه😭🤧
        

          اول اینکه آمیکو عجیب نیست فقط داره توی دنیای خودش زندگی میکنه واقعیت نفهمیدم مفهوم‌ کتاب رو بار ها و بار ها خوندم اما نفهمیدم اما واقعا خیلی سرش احساسی شدم اون جا هایی که مادرش خونه بود اما انگار نبود حرص میخوردم میگفتم زن خب دو تا بچه داری اوکی عزاداری کردی تمومش کن حداقل نذار این دو تا رو از دست  بدی اگه دوباره شروع میکرد زندگی کردن شاید پسرش آنقدر بد نمی شد یا شاید آمیکو آنقدر حالش بد نمی بود حالا نمیدونم قصاوت من اشتباهه یا درسته