بازخوانی مجموعه‌ای که برای اولین بار در سن و سالی نزدیک به سن و سال هری، وقتی فهمید جادوگر است، با آن آشنا شده بودم، حالا، زمانی که خود صاحب دختری ۱۱ساله‌ام، حال و هوای عجیب ولی جالبی داشت. خیلی جاهای متن سن و سال و خانه و زندگی و بچه‌ها را فراموش می‌کردم و پابه‌پای هری، هرمیون و رون، چالش‌ها و دردسرها را پشت سر می‌گذاشتم. 
        

          خاطره انگیزترین کتاب تخیلی فانتزی که شما رو سرگرم می‌کند و براتون صحنه های خارق‌العاده‌ای رقم می‌زند.
        

          در نهایت ، جنگ مقدر شده شروع می شود 
طلسم ها فریاد زده می شوند ، چنگال مرگ گلوی بسیاری را می درد ، راز های عمیقی از جنس عشق و حسرت ، راهنمای هری در انتخاب نهایی اوست
پسری که زنده ماند ، می تواند دوباره از مرگ فرار کند ؟!
.
جلد مورد علاقه ی من این مجموعه ، جلدی که معنای عشق در اون غوغا می کنه
        

          همه ی یادگاری های یادگاران مرگ به جایی دور از دسترس رسیدند و پسری که زنده ماند همچنان... 😂خب دوست داشتنیه بجز عاقبت چند نفر که واقعا حیف بودن برای مرگ 🥲💔:) 
        

          هری پاتر حقیقتا یکی از فوق العاده ترین مجموعه کتابی بود که تو زندگیم خوندم.واقعا جی کی رولینگو تحسین میکنم :) من به معنای واقعی کلمه باهاش زندگی کردم.مخصوصا با هرماینی گرنجر که مثل خودم به شدت درسخونه.نمیتونم احساساتمو بروز بدم :) فقط میگم که بخونید تا بتونید قدم به قدم کنارشون زندگی کنید.البته هری پاتر و فرزندان نفرین شده مونده ولی دیگه تمومه :) آرزوی من در آخر:کاش این بخش از حافظم میرفت تا میتونستم دوباره کتابو بخونم :)
        

          نویسنده در این جلد تلاش کرده با کشتن چند تا از شخصیت های اصلی خودش داستان غمگین و عمیق نشان دهد. که از نظر من کار بسیار بیهوده بود.  چرا که یک داستان با فلسفه در پشت خودش دارد عمیق می شود نه با تعداد مرگ هایش 
        

          یادداشت به هاگوارتز:

هاگوارتز عزیز،

این چند خط رو برای چی می‌نویسم؟ شاید به این دلیل که نمی‌تونم از دنیای جادوییت جدا بشم، شاید به این دلیل که بعد از مدت ها هنوز حس می‌کنم توی این راهروهای سنگی پر از رمز و راز قدم می‌زنم. همیشه برام سوال بود که چرا هیچ وقت به‌طور کامل از دنیای تو جدا نمیشم. شاید دلیلش اینه که با هر صفحه‌ای که ورق زدم، بیشتر از همیشه احساس کردم که تو بخشی از منی.

درس‌های زندگی که از هری و دوستانش گرفتم:

شجاعت در مواجهه با ترس‌ها: هری و دوستانش هیچ وقت از تاریکی نمی‌ترسیدن، حتی وقتی معلوم نبود چی منتظرشه. این باعث شد که همیشه به خودم یادآوری کنم که برای مقابله با مشکلات باید شجاع بود، حتی اگر نتونم راه‌حل‌ها رو ببینم.

دوستی واقعی: بهترین چیزی که هری پیدا کرد، دوستی واقعی با رون و هرمیون بود. این بهم یاد داد که توی سخت‌ترین لحظات هم میشه به دوستان وفادار تکیه کرد.

پذیرفتن خود: حتی وقتی هری می‌خواست شبیه پدرش بشه، یاد گرفت که باید خودشو بپذیره. این یعنی هیچوقت نباید به کسی اجازه بدیم که ما رو از مسیر خودمون منحرف کنه.


چند لحظه خاطره‌ای که همیشه توی ذهنم می‌مونه:

لحظه‌ای که هری به رون و هرمیون گفت: "ما از اینجا نمی‌ریم." این جمله یه حس همبستگی و تعلق داشت که واقعاً توی زندگی به من انگیزه داد.

وقتی هری در تالار اسرار با تام ریدل رو در رو شد. اون لحظه برای من یه درس از جرات و حقیقت بود. همیشه باید برای حقیقت بجنگی، حتی اگه بهای سنگینی داشته باشه.


و در نهایت، چیزی که از تو یاد گرفتم: که زندگی یه معجون جادویی از خوشی‌ها و سختی‌هاست. باید همیشه با امید و ایمان به جلو بری، حتی وقتی که دنیا پر از تاریکی به نظر میاد.

مرسی از این که همیشه با من بودی، حتی وقتی صفحه‌ها تموم شد.

با محبت،
[جادوگری به نام جود]
سیریوس بلک عزیزم:

وقتی به یاد سیریوس بلک می‌افتم، قلبم پر از احساسات پیچیده می‌شه. او نه تنها یک پسر آزاد و شجاع بود، بلکه یک دوست واقعی بود. حتی وقتی همه فکر می‌کردن او یه قاتل بی‌رحم هست، واقعیت چیزی متفاوت بود. سیریوس به من یاد داد که زندگی همیشه به سیاهی و سفیدی تقسیم نمیشه و هر کسی ممکنه تحت شرایط سخت دچار اشتباهاتی بشه.

سیریوس، دوست حقیقی هری:

سیریوس نشون داد که حتی در سخت‌ترین لحظات، همیشه می‌شه در کنار کسانی که دوست داری بود. اون به هری نه تنها به عنوان یک پسرِ یتیم نگاه نکرد، بلکه او رو مثل پسر خودش می‌دید. این برای من یادآوری بود که عشق و دوستی فراتر از خون و نسبه.

وقتی سیریوس می‌خواست هری رو از دنیای تاریک جادوگری نجات بده، همیشه برای اون آماده بود. سیریوس به من یاد داد که در دنیای واقعی هم باید مثل او برای کسانی که دوست داریم، از خودگذشتگی کنیم.


سیریوس و آزادی: سیریوس همیشه برای آزادی خودش جنگید و حتی وقتی زندان آزکابان نتونست روح آزاد او رو بشکند، فهمیدم که آزادی حقیقی به انتخاب‌های خود فرد بستگی داره، نه به شرایط محیطی.

و در نهایت، سیریوس به من یاد داد که: هیچ چیزی مهم‌تر از وفاداری به دوست‌ها و ایستادن در کنار کسانی که به آنها اعتقاد داری نیست. حتی در لحظات دشوار، باید برای کسانی که دوستشان داریم، مبارزه کنیم.

سیریوس بلک همیشه در قلب من جایی خواهد داشت. او نه تنها یک شخصیت در دنیای هری پاتر، بلکه الگویی از شجاعت، صداقت و عشق به دوستانش بود.
        

          شخصیت‌های منفی، منفی‌اند چون ماجرا از زبان قهرمان داستان روایت میشه. چی میشه اگه زاویه دیدمون نسبت به داستان تغییر کنه؟ چی میشه اگه بفهمیم بعد از این همه مدت، شخص اشتباهی رو قضاوت کردیم؟ 
احتمالا اکثر علاقه‌مندان فیلم و کتاب حداقل یه بار اسم هری پاتر رو شنیدن. خب، تو مجموعه کتاب هری پاتر شما با احساسات گوناگونی روبه‌رو میشید. اشک میریزید و غصه میخورید، از خنده ریسه میرید، نفرت میورزید، عاشق میشید، حسرت میخورید و آرزو میکنید که در همچین دنیایی زندگی کنید. 
من اول از طریق فیلم‌های هری پاتر با این دنیا آشنا شدم و بعد از چند ماه به سراغ کتاب‌هاش رفتم. 
این جلد نزدیک دو سال بود که برای من طلسم شده بود و نمیتونستم تمومش کنم. نه چون برام جاذبه نداشت و خسته شده بودم، نه. حقیقتش تنبلی میکردم برم ادامه‌ش بدم چون باید از طریق پی‌دی‌اف میخوندمش، اما بالاخره طلسمش شکست. 
سلیقه‌ها متفاوتن. شما ممکنه از اون دسته افرادی باشید که در وصف هری پاتر بگن "زیادی تخیلیه و مسخرست" یا بگید "یه داستان بچگونست" و یا حتی کم لطفی کنید و از صفت "زشت/حوصله سر بر" استفاده کنید. یا ممکنه مثل من عاشقش باشید و تو قلبتون یه اتاقک مخصوص براش داشته باشید. 
خب این بستگی به سلیقتون داره و کاملا محترمه. اما میخوام بگم هری پاتر برای من چه جایگاهی داره. 
هری پاتر همون دنیاییه که من همیشه آرزوی دیدنش رو داشتم. قلعه‌ی بزرگ و دوست داشتنی هاگوارتز با چیدمان کلاسیک، حیوانات و گیاهان عجیب غریب، چوب‌دستی‌های جادویی، افسون‌ها و وردهای مختلف و دنیایی بدون گوشی و به جای اون، نامه‌هایی که توسط جغدها حمل میشن. 
تمام صفحات و خطوط کتاب‌های هری پاتر برای من حس زندگی داشت، بهترین تجربه‌ی کتابخوانی بود برام. 
همه‌ی شخصیت‌‌ها عمق داشتن و بسیار قوی از ذهن خلاق نویسنده، زاده شدن. 
جی. کی. رولینگ عزیزم، قلم فوق‌العاده‌ای داره و شما رو غرق اتفاقات داستان میکنه. 
برای یه بارم شده به این مجموعه یه شانس بدین، شاید شیفته‌ش شدین.
و اگر خواستین این کارو کنین، من پیشنهاد میکنم اول فیلم رو ببینید و بعد اگه دوسش داشتین کتابو بخونید. 
. 
از اینجا به بعد هم برای فیلم هم کتاب اسپویل داره: 
. 
همه از سه شخصیت اصلی میگن، اما من میخوام از دراکو بگم. از پسر مظلومی که قربانی قدرت پدرش شد، پسری که انقدر تنها بود که با این هوش و ذکاوتش دوستانی مثل کراب و گویل نصیبش شد. کسی که از لحظه‌ی تولدش تو گوشش خوندن "اصالت اصالت اصالت"، از هر نظر غنی بود اما از لحاظ عاطفی؟ 
هیچ‌جا به اندازه‌ی جلد شاهزاده‌ی دورگه دلم براش نسوخت. اون فقط یه پسر تنها بود که بدون خواست قلبی خودش وسط اون همه مرگ‌خوار اسیر شده بود. اون نمیخواست دامبلدور، کسی که چندین سال معلمش بود رو بکشه، نمیخواست حضور هری داخل عمارتشون رو به خانواده‌ش لو بده. نمیخواست به هیچکدومشون آسیب بزنه. اون فقط یه پسربچه بود که هری پاتر _پسری که زنده موند_ به درخواست دوستیش جواب منفی داد. 
پارسال یه متن خوندم که نظر رولینگ رو درمورد شخصیت دراکو مالفوی نوشته بود. آیا اون گناهکاره؟ یا فقط یه پسریه که قربانی شد؟ 
خب رولینگ اینطور اظهار داشت که هرچقدرم دراکو قربانی بوده باشه، حتی اگه هیچکدوم از کارهای بد خانوادش رو تایید نکنه، باز هم شخصیت منفی‌ای هست و در هر صورت گناهکاره. حق انتخاب داشت و اینطور انتخاب کرد. 
اما من بازم معتقدم محیط میتونه رو آدم اثر بذاره و دراکو رو عمیقا دوست دارم. 
درمورد تفاوت بین کتاب و فیلم، بدیهیه که کتاب کامل‌تر و با جزئیات بیشتریه، پس صددرصد قشنگتره از نظر من. اما اگر فیلمشو ندیده بودم شاید به این شدت علاقه‌مند نبودم به این دنیا. خوشحالم که اول فیلم رو دیدم بعد کتابو خوندم چون الان انگار تکه‌های پازل برام کامل شده و زاویه دید بازتری به اتفاقات داستان دارم، اگه اول کتابو میخوندم، با دیدن فیلم تفاوت‌ها خیلی بیشتر به چشمم میومد. 
مثلا جلد پنجم _محفل ققنوس_ تو فیلم انگار هیچ چیز خاصی نداره. فقط همون ارتش دامبلدور خیلی به چشم میاد درحالی که داخل کتاب فضای خیلی متفاوتی داشت. جلد پنج و شش بخش قابل توجهیش داخل خونه‌ی ویزلی‌ها بود. حتی کارنامه‌ی امتحان هری رو دیدیم. انقدر جزئیات زیبا داشت که محفل ققنوسی که فیلمش رو کمتر از همه دوست داشتم، کتابش جزء بهترین‌ها شد برام. این جلد هم همینطوره. من اونقدر که فیلم‌های قبلیو دوست داشتم، از این یکی زیاد خوشم نمیومد. فضاش زیادی تاریک بود و ماجراها با سرعت زیاد نشون داده شدن اما کتاب انقدر همه چیز رو مفصل گفته که هیچ ابهامی باقی نمیمونه. 
دامبلدور، کسی که فکر کنم هممون خیلی دوسش داشتیم، الان نمیتونم مثل قبل بهش نگاه کنم، دیگه بهش اعتماد هم ندارم. 
اسنیپ، پروفسور عزیزم، همه‌ی ماهایی رو که قضاوتت کردیم ببخش، تو شجاع‌ترین مرد این دنیا بودی، هستی و خواهی بود. 
هرماینی، لونا و جینی قشنگم، دخترای مورد علاقم که هرکدومشون یه‌جوری برام عزیزن.(ناگفته نمونه که به نظرم من ترکیبی از هرماینی و لونا ام) 
از پروفسور مک گونگال میخوام به عنوان یه استاد جسور و مهربون یاد کنم. 
خانواده ویزلی دوست داشتنی، آرتور و مالیِ مهربون، فرد و جورج بامزه و بقیشون که هرکدوم جذابیت خودشونو دارن. 
شخصیت منفور؟ قطعا جیمز پاتر، آمبریج، بلاتریکس، لوسیوس مالفوی و پتی‌گرو و در آخر ولدمورت. 
احتمالا تو همه‌‌ی دفتر کتابا و پیامرسانا و برنامه‌های داخل گوشیم یه اسمی از هری پاتر هست. 
قلبم متعلق به دنیای هری پاتره.:) 
از سریالش که جدیدا دارن میسازن انتظارات زیادی دارم. مخصوصا که از بازیگراش خوشم نمیاد. 
از اونجایی که ما ماگل زاده نیستیم، بیاید همگی چوب‌دستی‌هامونو بالا ببریم و به احترام از دست رفتگان هاگوارتز و دنیای جادوگری، یک دقیقه سکوت کنیم. 
برای جیمز و لیلی پاتر، برای سوروس اسنیپ، سیریوس بلک، ریموس لوپین، نیمفادورا تانکس، آلبوس دامبلدور، پروفسور مودی، فرد ویزلی. 
برای سدریک دیگوری، کالین کریوی، هدویگ و  دابی. 
پ. ن: به امید روزی که مجموعه‌ی کامل و زبان اصلی رو داخل کتابخونم قرار بدم.:) 
        

          هری پاتر تا همین دو سه سال پیش برام یه کلمه آشنا بود که گاهی وقتا می‌شنیدم ولی هیچ وقت سراغش نرفته بودم 
تا اینکه یه روز توی مدرسه یکی از دوستام فیلمشو پیشنهاد داد و شروع کردم به دیدن فیلم های هری پاتر 
فیلم ها رو خیلی دوست داشتم حتی وقتی بعضی قسمت هارو نمی‌فهمیدم که چه اتفاقی داره میوفته، ولی همچنان ادامه دادم تا فیلم های آخر که دیگه متوجه شدم هیچی از فیلم ها نمی‌فهمم و خیلی برام مبهمه و این شد که تصمیم گرفتم برم سراغ کتاب ها😌
دو تا کتاب اولو از کتابخونه گرفتم و علاقه ام به مجموعه هری پاتر هزار برابر شد ولی بقیه کتاب هارو کتابخونه نداشت و من مجبور شدم از کتاب الکترونیک و کتاب صوتی استفاده کنم 

خیلی ناراحتم که این مجموعه رو تموم کردم و دلم برای همه شخصیت‌ها تنگ میشه🥹

و در آخر از اون دوستم که باعث آشنایی من با هری پاتر شد کلی تشکر میکنم🩵

        

          اگه بهم بگن تابستون امسالم چه رنگی داشت،
با چی گذشت و مغز و ذهن و وجودم درگیرش شد،
قطعا می‌گم رنگ هاگوارتز و هری‌پاتر:)
.
از دوسال پیش می‌خواستم این مجموعه رو بخونم و امسال بلاخره شروع کردم،
علاقه‌ای نداشتم، از روی کنجکاوی و اینکه ببینم چرا این مجموعه اینقدر معروف شده تصمیم به خوندش گرفتم.
و حقیقتا، هیچ‌وقت فکرش رو نمی‌کردم که عاشق این کتاب بشم و یک نفس همه جلد‌هاش رو بخونم.
دنیای جادوگری هری‌پاتر، تجربه‌ای بود که با هیچ کتابی تجربش نکردم،
شخصیت‌های دوست‌داشتنی و جذاب،
که همشون دست به دست هم دادن تا مفهوم جدیت، شجاعت، رفاقت، محبت، غیرت، فداکاری، و از همه مهم‌تر عشق و مرگ رو به ما برسونند.
هرچی از وسعت دنیای هری‌پاتر بگم کم گفتم، در این حد که حتی خانم رولینگ به فکر واحد پول جادوگرا، بانک و بیمارستان و وزارت مخصوص خودشون، حمل و نقل، موجودات و گیاهان عجیب‌الخلقه‌ی جادویی و خوراکی‌های بامزه‌ی جادویی هم بود؛ عجیب نیست که پنج سال تمام، 
فقط روی محیط و شخصیت‌ها تمرکز کرده بود.
قلم سحر‌آمیز خانم رولینگ تو بیان احساسات، فضا و شخصیت‌ها، به جرئت می‌تونم بگم اصلا و ابدا نظیر نداره.
ممنونم خانم رولینگ،
ممنونم که دنیایی رو خلق کردی که بهترین لحظات زندگیم رو باهاش گذروندم، 
هری‌پاتر، اولین کتابی بود با هرلحظش زندگی کردم،
ذوق‌زده شدم، اشک ریختم، از هیجان و جذابیت کتاب، سر از پا نشناختم.
خانم رولینگ،
تو خالق شخصیتی هستی که تا دقیقه‌ی آخر ازش متنفر بودم، ولی از اون، یه آدم عاشق و قهرمان ساختی،
خالق تبهکاری که جز اصالت‌پرستی، خودخواهی و ترس از مرگ، کار دیگه‌ای بلد نبود،
کتابی رو نوشتی که به بهترین و زیباترین نحو ممکن، عشق، محبت و همبستگی رو درک کردم.
کتابی که هیچچچچ ردی از کلیشه، داستان‌های بی‌مفهوم و توخالی نداشت.
و هیچ‌وقت این تابستون رویایی،
دقایقی که به خوندن این کتاب گذرونم و درس‌هایی که ازش یاد گرفتم رو فراموش نمی‌کنم.
کتاب نمی‌گم، هری‌پاتر یه شاهکار محضه،
شاهکاری که هیچچچ رمانی رو دستش نیومده، نمیاد و نخواهد اومد.
.
𝑯𝒂𝒓𝒓𝒚, 𝒔𝒖𝒇𝒇𝒆𝒓𝒊𝒏𝒈 𝒍𝒊𝒌𝒆 𝒕𝒉𝒊𝒔 𝒑𝒓𝒐𝒗𝒆𝒔 𝒚𝒐𝒖 𝒂𝒓𝒆 𝒔𝒕𝒊𝒍𝒍 𝒂 𝒎𝒂𝒏! 𝑻𝒉𝒊𝒔 𝒑𝒂𝒊𝒏 𝒊𝒔 𝒑𝒂𝒓𝒕 𝒐𝒇 𝒃𝒆𝒊𝒏𝒈 𝒉𝒖𝒎𝒂𝒏.
هری، رنج کشیدن نشون می‌ده تو هنوز یه انسانی! درد بخشی از انسان بودنه. [آلبوس دامبلدور]
        

          جلد آخر هری پاتر پر از تنش، احساس، و لحظه‌هایی که آدم رو وادار می‌کنه هم گریه کنه، هم لبخند بزنه.  
اینجا دیگه خبری از کلاس‌های جادویی و مسابقات کوییدیچ نیست؛ اینجا همه چیز جدی‌تره. مرگ واقعی‌تره، عشق عمیق‌تره، و انتخاب‌ها دردناک‌تر.
هری، اون پسرک یتیم که یه روز با نامه‌ی هاگوارتز زندگی‌ش عوض شد، حالا باید با گذشته‌ی دامبلدور و رازهای خودش روبه‌رو بشه. 
برای من، این کتاب یه درس بود:اینکه قهرمان بودن یعنی گاهی باید بگذری، ببخشی، و حتی بمیری.