یادداشت‌های سیده هدیه شاهمیری (11)

          داستانی درباره عشق دختر یهودی به یک پسر ایرانی به نام شهریار، که در طول داستان به کودکی دختر هم سرک کشیده می شه، به قصه دختر نارنج و ترنج.
به طرد شدن اقلیت‌های مذهبی و دیدی که افراد جامعه بهشون داره بدون هیچ دیدگاه سیاه سفیدی اشاره شده.
توصیفات زیبایی در متن گنجانده شده و باتوجه به  این که در بستر جریان سیال ذهن بیان شده  اما روایتگری ساده و بدون تکلف  نویسنده،خواننده را با خودش دنبال می کند.
        

          کتابی که باید براش وقت گذاشت  چون هم متن و هم نگارش به نسبت سنگینی داره.
واقعیتش من این کتاب رو با صدای اقای عمرانی گوش دادم که هم صدای گوینده، هم موسیقی متن اولیه  خوب به داستان نشسته بود.
داستانم که همه چیزی بود که من می‌خواستم، معما و جنایت هایی در زمان قرون وسطا در صومعه.
همه اتفاقات داستان به شدت فکر شده بود.
شخصیت ادسو پسر کاراموز که داستان رو روایت می کرد و در این بین سادگی و شیطنت های یک فرد نو آموز رو  خیلی خوب به تصویر کشیده بود تا شخصیت ویلیام که به عنوان کشیش کاراگاه وارد صومعه پرماجرایی شد که در اون قتل ها یکی پس از دیگری  رخ می داد.
و   شخصیت ای که  قتل ها رو رقم زده بود و تعصب و غرض ورزیش صومعه رو به بیراهه  و نابودی کشوند.
و دختر دهقانی که حضور کوتاه و موثری داشت و شاید اگر حضور پررنگ تری داشت داستان قشنگ تر می‌شد.
آخر داستان رو دوست نداشتم و منتظر پایان هیجان انگیز تر و کوبنده ای بودم اما به نظرم قابل پیش بینی بود.
داستان نیاز داشت  کمی لطافت بهش اضافه بشه و یک سری  دیالوگ ها کوتاه تر و مختصرتر  تا کلام آنچنان که باید به دل می نشست‌.
در کل طرفداران داستان جنایی با حوصله می‌تونن باهاش ارتباط بگيرن   البته من کمی بی حوصله ام🫠
        

          هستی یه دختر نوجوان آبادانیه، عاشق فوتباله، از عروسک بازی ‌متنفره و عاشق اینه که با دایی اش بره  موتور سواری، حتی  باباش گاهی به  دل و جرأت این دختر حسودی می‌کنه، هستی  بی پرواست، هر کاری فکر می‌کنه درسته رو انجام می ده، بارها جون خانوادش رو نجات می‌ده اما همونقدر هم  خودش رو توی دردسر می‌اندازه.
این کتاب به آدم یادآوری می کنه همیشه یه آدم  بزرگ‌ که سن و سالی ازش گذشته عقل کل نیست، آدم بزرگا هم اشتباه می‌کنن و گاهی بچه ها بهتر از اونا می‌تونن عمل کنن، فقط کافیه به خودشون باور داشته باشن!
        

          تصویر روی جلدش کنجکاوم کرد خوندمش،  انقدر خالص و روون بود که اشکم رو در آورد  و  وسط  کتابفروشی ‌اشک ریختم.
دختری که زیباست هم اسمش هم رفتار بالغانه اش با این که سنش کمه، هم در آرزوی این که  پدرش یکبار اون رو زیبا و به شکل زیبایی هم صدا کنه و دوستش داشته باشه و درکش کنه اما پدر داستان همیشه عقبه انگار تلاشش رو می‌کنه ولی نمی‌تونه خودش رو برسونه به دخترش. 
قصه دختریه که مجبور بخاطر رفتار های نابالغانه پدرو مادرش بالغ و با درک باشه  اما یه جاهایی دلش می خواد فقط یه دختر بچه باشه  و پناه ببره به یه آدم بزرگتر از خودش اما همیشه این پناه ناامیدش می‌کنه....
        

          قصه، قصه ی عجیبیه، این که آدم رو وادار می‌کنه یه عالمه سوال از خودش بکنه، این که من  اگر به مرزی برسم که انقدر وجود خودم رو بی ارزش بدونم که بخوام بمیرم، حاضرم خودم رو بکشم یا  بفروشم به آدمی که ادعا می‌کنه وجود من ارزشمنده اما در صورتی که تبدیل بشم به یک شی و انسان بودنم رو بندازم دور؟
این که شهرت و زیبایی چقدر دووم داره؟ اصلا ارزش داره من بخاطرش خودم رو به آب و آتیش بزنم؟ برای رسیدن به این دو چقدر حاضرم  شرافت و انسانیتم رو له کنم؟
داستان، داستان  آشناییه، کافیه دور و برمون رو  نگاه کنیم  کیا رو می بینیم؟ آدم هایی که برای زیبا شدن دست به هر عمل جراحی می زنن انقدر که دیگه نمیشه گفت انسانن، آدمایی که برای شهرت در فضای مجازی هر فیلمی رو منتشر می‌کنند فقط برای این که بگن من رو ببینید اینجام!
این کتاب می‌گه آینده این جور آدما خیلی تلخه، یه رو ز پشیمون می‌شن اما شاید دیر باشه....
این که گاهی ما حسرت زندگی آدم های مشهور رو می خوریم اما نمی دونم بعضاً چه زندگی های سختی  دارن، از رژیم های سختشون تا تصمیماتی که بدون اجازه مدیرشون نمی تونن بگیرن و از اونا یه ربات بی روح می سازه...
در آخر آیا تو دوست داری یه شی هنری  قابل تحسین باشی که همه می‌پرستنت یا یک انسان  حتی اگه  طرد شده باشه؟
        

          از اون کتاب‌های دیده نشده به شدت دوست داشتنی منه!
ترکیب افسانه ایرلندی و قصه...
داستان از جایی شروع می‌شه که پادشاه لیر با وجود چهار فرزند بعد از مرگ همسرش با خواهر زنش ایفا ازدواج می‌کنه  اما ایفا در این بین درگیر حسادت و کینه می‌شه و فرزندان لیر رو  نفرین می‌کنه تا قو بشند. و ایفا نفرین نامرئی می‌شه و کسی دیگه نه اون رو می‌بینه نه به یاد می‌آره...
ابتدای فصل های کتاب شعرهای ایرلندی نوشته شده که بسیار زیبان و در آخر کتاب این که چه طور باید خونده بشن توضیح داده شده.
ایفا یه نامادری بد قصه است اما  من از اون دست آدمام که می‌گم چی شد یه آدم بد شد؟ آیا اون  با وجود بد بودن سزاوار همچین  بلاهایی بود یا نه؟ اگر ایفا محبتی که خواستارم بود رو به دست می آورد بازهم  می‌شد نامادری بد قصه یانه؟


        

          کیا یه دختری که تنهایی رو خود بلده، یاد گرفته کنار مرداب برای خودش یه جای امن درست کنه، طبیعت و توصیفاتش زیباست و روح رو قلقلک می ده.
اما به کتاب جنایی نیست شاید بشه گفت  قسمت جناییش یه نخ باریکی که رد شده ازش.
رد پای والدن و  قصر آبی رو داخلش می‌دیدم  و با همه این اوصاف دوستش  داشتم و خوب تونسته بود با جزئی نگری که داره من رو ببره کنار مردابی که مدنظرش بود.
        

          واقعا هر لحظه از داستان این جوری بودم پاشم  سید میران رو دوتا بخوابونم در گوشش!
انقدر که این مرد روی اعصابم بود، از آهو که نگم  فقط اون سه صفحه آخر کتاب بهش امیدوار شدم.
هما هم گاهی  یه زن بالغ و کاربلد بود و گاهی یه بچه سه ساله بی مغز.
هر چی بیشتر می‌گذشت  آدم بیشتر می موند یه زن چه ها که نمی‌کنه، این هم خوبه هم بد. خوبه چون یه زن می تونه تو رو به عرش اعلی ببره  اما بدش این که تو و کل خاندانت رو به اسفل سافلین ببره و  فقط به زنه که می‌تونه به یه زن دیگه چنان ضربه ای بزنه که از جاش پانشه! 
من و یاد بامداد خمار انداخت البته تو اون داستان یه  پرده از این داستان عقب تر بود یه مرد که به یه زن ضربه می زنه و تو این داستان زنه که یه مرد و زن دیگه رو نابود می‌کنه...
        

          ناطور دشت،  از اون کتابایی که هی بهم می‌گفتند بخون، بخون...
منم خوندم ولی واقعیتش تو سلیقه من نبود حالا این که نویسنده ساختار شکن بوده، داستانش یه جوره انگار  همین بغل گوشت اتفاق افتاده و ازت دور نیستش خوب بود، مدل طنز و بی پروایی هلدن  من رو یاد دهه هشتاد نودیایی امروزی می‌ندازه  و یه جورایی نقطه مقابل کتاب مزایای منزوی شدن بود و من چون خودم هیچ وقت هولدن نبودم  پس مجبورم چارلی منزوی رو بیشتر دوست داشته باشم.
اما  این که سلیقه من نبود نمی‌دونم من شاید توقعم بیشتر بود و متاسفانه توی همه  قصه ها دنبال  یه چیزیم که مغزم رو اذیت کنه ولی این داستان این جوری نبود و رئال بودنش و  سیر خطی داستانش گاهی  خستم می کرد اما نه اونقدرم خسته که رهاش کنم!
        

          سبیل،موضوع  متفاوتش، پایان دور از انتظارش، به چالش کشیدن ذهنی که کم کم به دنیای خود آدم نفوذ می کنه  باعث  می شه با خودت بگی  نکنه همه چیز اون شکلی نبوده که فکر می کردم؟من اشتباه می‌کنم یا بقیه؟ کی عاقل کی دیوونه؟ این که نویسنده   تورو با شخصیت  ها گیر می ندازه تو  داستان و می گه بگو  اگه راست می گی بگو کدوم راست می‌گه و تو دست و پا می زنی که بالاخره طرف کی رو بگیرم  و تا آخر داستانم نمی فهمی واقعا ! در اصل به زندگی خودتم شک می ‌کنی...
        

          یکی از دلایلی که باعث شد این کتاب رو بخونم تعریفایی بود که شنیده بودم ولی واقعیتش نا امیدم کرد و تا حدی پایان قابل حدسی داشت  و موضوعی که آشنا بود ولی شخصیت پردازی  و روند داستان رو می شد گفت بد نبود.