وقتی که شک تا عمق وجودت نفوذ پیدا میکنه...
راستی کی عاقله کی دیونه؟؟؟
حرف کیو باید باور کنم؟!

        

          داستان با کشش فراوانی شروع می‌شود و در هیجانی عمیق، ما را همراه خود می‌برد به دل خیابان‌های فرانسه، آنجا که گویا مردم دیوانه شده‌اند و  این سبیل سیاه چند ساله را نمی‌بینند. کشمکشی هیجان انگیز، محبت، عشق، توطئه‌، شوخی و دیوانگی در هم می‌آمیزند.

نیمه دوم کتاب روند آرام‌تر و کم‌هیجان‌تری را دنبال می‌کند، روندی از تکرارها، پرسش‌ها و قایق سواری‌ها. و در انتها، پایانی بهت آور!
        

          یک کتاب خاص از ادبیات فرانسه. ابتدای کتاب هر صفحه رو که می‌خوندم صفحه‌ی بعدی برام جذاب‌تر می‌شد و پیچیدگی و نوع روایت و عوض شدن فکری که راجع به شخصیت‌ها می‌کردم و اینکه نمی‌تونستم پیش‌بینی کنم که در صفحه بعد چه اتفاقی قراره بیفته خیلی هیجان‌زده‌م می‌کرد. اما از یه جایی به بعد این هنرمندی نویسنده در نوع روایتش برام خسته‌کننده شد‌ و انگار نتونست چکش‌کاری‌ش کنه (یا من نتونستم باهاش همراه بشم) و نیمه‌ی انتهایی کتاب رو به سختی تموم کردم. 
        

          موضوع کتاب جدید و خلاقانه است و مخاطب رو کاملا در ابتدا جذب می‌کنه اما شاید در ادامه خوانش کتاب کمی خسته‌کننده بشه که  البته هدف نویسنده رو در توصیف دقیق حالات بلاتکلیفی راوی و سرگشتگی و بی‌تصمیمی‌اش درک می‌کنم و اگر احساس نزدیکی به موضوع داشته باشید می‌تونید ترس شدید توصیف شده در حالات راوی رو درک کنید
        

          داستان از جایی شروع میشه که شخصیت اصلی داستان خطاب به زنش میگه نظرت چیه سبیلم رو بتراشم؟ و همسرش باهاش موافقت میکنه،اما بعد از اینکه سبیلش رو میتراشه،همسرش و اطرافیان اون واکنشی رو که باید نشون نمی دن و در مورد تغییر کردن مرد حرفی نمی زنن و از اونجا درگیری مرد با مقوله سبیل شروع میشه و باعث میشه به اینکه اطرافیانش سعی در تمسخرش دارن شک کنه.
از اینجا داستان حال و هوای مالیخویایی به خودش می گیره و خواننده داستان رو دنبال میکنه تا ببینه بالاخره حرف کدوم یک از شخصیت ها صحت داره مرد یا زن،مکالمه هایی که صورت می گیره باعث میشه ذهن خواننده مدام بین پارانویید بودن شوهر و دچار توهم شدنش حرکت کنه...
سبیل در اینجا به شکل استعاری در مفهوم هویت فرد آورده شده و درگیری فرد با این بخشی از هویتش شکلی جنون آسا به خودش می گیره،همون طور که اغلب داستان های ایمانول کارر حول محور هویت و توهم هست.توی این داستان هم درگیری شخصیت اول داستان با سبیل یا هویتش به شکل یک کمدی سیاه نوشته شده.
پایان داستان، پایانی تراژیک و استعاری هست و نشون میده چطور چیزهای معمولی زندگی ،چیزهایی که حتی ممکنه دیده نشن ولی بخشی از شخصیت یک فرد هستن و گاها درگیری فرد باهاش مثل یک شوخی به نظر میرسه،باعث بحران هویتی فرد میشه.
از طرفی خواننده انگار توی رمانی روانشناختی با ژانر وحشت هست شاهد این کمدی سیاه هست ،واقعا یک جاهایی از داستان احساس میکردم چقدر همه چیز میتونه راحت زیر و رو بشه و نبودن بخشی از هویتت چطور میتونه باعث بشه به همه چیز شک کنی.داستان زیبا و نفس گیری بود . از اثر یک فیلم خیلی خوب هم اقتباس شده که دیدنش رو پیشنهاد میدم.
        

          سبیل،موضوع  متفاوتش، پایان دور از انتظارش، به چالش کشیدن ذهنی که کم کم به دنیای خود آدم نفوذ می کنه  باعث  می شه با خودت بگی  نکنه همه چیز اون شکلی نبوده که فکر می کردم؟من اشتباه می‌کنم یا بقیه؟ کی عاقل کی دیوونه؟ این که نویسنده   تورو با شخصیت  ها گیر می ندازه تو  داستان و می گه بگو  اگه راست می گی بگو کدوم راست می‌گه و تو دست و پا می زنی که بالاخره طرف کی رو بگیرم  و تا آخر داستانم نمی فهمی واقعا ! در اصل به زندگی خودتم شک می ‌کنی...
        

          روایت هولناک فروپاشی روانی با یه اتفاق ساده... 👌👌