یادداشت‌های سارا🃏 (33)

          ابتدا فیلمش را دیدم هر دقیقه با خودم میگفتم چه کارگردان ماهری که چنین فیلم شاهکاری ساخته و بعد با وجود دانستن کل داستان، کتاب را خواندم.
تولستوی! اگر یک  بار زنده شوی و تو را ببینم از تو می‌پرسم چطور می‌شود  که در یک کالبد بود و این همه شخصیت خلق کرد احساس کردم خود تولستوی تمام  شخصیت های کتابش را زندگی کرده که این گونه با ظرافت و دقیق افکار،رفتار، باورها و سلایق آنها را ترسیم کرده است.
و بعد اتمام کتاب با خودم گفتم چه کارگردان ناتوانی که کتاب به این شاهکاری را سرهم بندی کرده است.
تولستوی جزو نویسنده های محبوبم شد.
        

          کتاب دومی که از جان مارس خواندم و روی تاریکی از هوشمند شدن جهان را نشان می‌داد
اینکه انسان ها چگونه می‌توانند از هوش مصنوعی سوء استفاده کنند و از این طریق اصلاح نژادی انجام بدهند
کتابی میخکوب کننده  که البته یک جاهایی از آن که درباره سیاست گذاری های دولت حرف می‌زد کمی برایم حوصله سر بر بود
امیدوارم کتاب های دیگر جان مارس هم به زودی ترجمه شود^^
        

          کتابی میخکوب کننده بود. تا به الان که تمومش کردم تمام فکر و
 ذکرم این بود آخرش چه می‌شود  و هیچ صفحه ای  نبود که جذابیتش اندکی کم شود. 
شخصیت اول داستان،لورا، برایم نمادی از شیطان بود هرچند که سرگذشتش را شرح داد با اینحال نمی‌دانم چرا ذره ای دلم برایش نسوخت و از همه رو اعصاب تر اینکه این بشر چرا انقدر خرشانسه‌‌‌...
آن یک ستاره ای هم که کم دادم به دلیل فضای سیاه و سنگین و خشونت بار حاکم بر داستان بود که به شخصه در این حدش را دوست ندارم
        

          داستان کشش لازم را داشت و افراد به درستی شخصیت پردازی شدند و برایم رفتارهایشان بسیار قابل باور  بود و ما به ازای بیرونی داشت
با کشور مراکش و سیاست و اقتصاد  آن آشنا شدم
اما لحن نویسنده تلخ بود مثل حنظل، اثری از عسل نبود
 نویسنده بیشتر تمرکزش بر روی بخش تاریک سنت ها و مذهب بود
جایی که در اینها افراط می‌شود و  آزادی انسان را محدود می‌کند
با همه ی اینها دوست دارم بقیه ی آثار طاهر بن جلون را بخوانم
        

          این کتاب همانند یک مستند حیات وحش بود به زندگی انواعی از حیوانات، از گورکن عسل خوار گرفته تا فیل و گورخر سرک کشید و چرایی برخی رفتارهایشان را جواب داد. لحن اثر را می‌توان به یک عموی جوان جهاندیده تشبیه کرد گرم و دوست داشتنی با چاشنی طنز و اندکی تخیل
جالب  ترین نکته قابل توجه برای من  این بود که نویسنده این‌ کتاب دانشمندی است که ماه های زیادی را صرف جواب به فرضیه ای داد که در آخر رد شد و این را یک شکست تلقی نکرد بلکه شروعی برای نوشتن این کتاب شد.
من از این کتاب بسیار لذت بردم

        

          کتاب از لحاظ علمی کم ندارد و برای علاقه مندان زیست شناسی با قلمی آغشته به طنز و کمی اتوبیوگرافی توانسته مطالب را به خواننده برساند
چیزی که کمی من را اذیت کرد ورود نویسنده به حیطه ای بود که در آن علمی نداشت و آن هم فلسفه بود.
نویسنده دانش و علمش را صرف گرفتن نتیجه درباره ی نفی ایده ی وجود آفریننده ی جهان کرده بود و این باور خود را در جای جای کتاب بروز می‌داد. از نظر نویسنده حیات صرفا واکنش های شیمیایی و مکانیکی ماشین‌گونه است. 
        

          کتاب جذابی از یک نویسنده ی برنده جایزه نوبل که جالب است بدانید اکنون در یک روستایی با جمعیت ۳۴۷ نفر زندگی می‌کند
قطعا این کتاب کاملا مناسب زیست شناسان است
علاقه مندان به زیست شناسی هم گرچه این کتاب در جاهایی تخصصی حرف زده اما می‌توانند بخوانند و لذت ببرند
کتاب درباره زیبایی است و خودش هم کم از نامش ندارد
        

          کتاب را با اشتیاق شروع به خواندم کردم اما ماه ها طول کشید تا تمامش کنم.
درباره تجربیات افراد از جلسات گروه درمانی با بیان سرگذشت و مشکلات شخصی خودشان بود.
هر تجربه گری از معجزه ی این جلسات گروهی و فردی می‌گفت اما آنقدر کلی درباره ی روند پیشرفت و دلیل بهبود حرف می‌زدند که باعث کمتر باورپذیری درباره ی اثرات تراپی می‌شد.
کلمات و عباراتی در این کتاب به کار رفته که مخاطبی که بیمار خانم روانشناس نیست نمی‌تواند کاملا درک کند و متوجه شود چون مخصوص روش خودشان هست.
نقطه قوت این کتاب آشنایی مردم با جلسات گروه درمانی بود

        

          داستان درباره ی دو کارگر در زمان بحران اقتصادی آمریکا ۱۹۲۹ هست. دو کارگری که برخلاف بقیه تنها نیستند، همدیگر را دارند.
دو کارگری که بر خلاف بقیه به آینده فکر می‌‌‌کنند و به آن امید دارند گرچه یکی کم عقل است و پر زور و دیگری برعکس.
هر اتفاقی که در این کتاب افتاد فکر شده بود مثل ماجرای سگ پیر و از کار افتاده ی کندی گرفته که سرنوشتش عینا در انتها تکرار می‌شود
نویسنده در این کتاب نه چندان ضخیم مشکلات بسیاری از آن دوره را به نمایش داده و در یک داستان به زیبایی بهم پیوند داده
از طرد شدگی سیاه پوستان، بی عدالتی و سنگدلی کارفرمایان، آرزوی کارگران برای رهایی از در به دری و...
اولین کتابی بود که از جان اشتاین بک خواندم و مشتاق خواندن خوشه های خشم شدم
        

          حس من به کتاب با یک داستان معمولی شروع شد و با شاهکار تمام شد
جلوتر که رفت بیشتر از قبل از خرید این کتاب راضی بودم
از آن ها نیست که یک بار بخوانی و رهایش کنی
پسرک ۱۰ ساله ای که به یک باره چند سال پیر شد حرف هایی می‌زند و تجربیاتی کرده‌است که هرکسی نکرده..
به خودی خود داستان تلخی است اما وقتی از زبان مومو روایت می‌شود به قول مترجم کتاب، لیلی گلستان، با رنگی گل بهی نقش کرده است.
عشق مومو به خاله رزا از باورپذیر ترین و شیرین ترین عشقی بود که کتاب ها به تصویر کشیده‌اند.
        

          مناسب بچه های کارشناسی و ارشد  زیست شناسی
        

          بعد اتمام کتاب مبهوت مانده ام نه اینکه پایانش شوک آور باشد،نه...بلکه مبهوت از این سیستم فاسد اجتماع. از بی‌رحمی دخترانی که پدری عاشق را فرسودند. از انسان‌های متظاهر و توخالی که در مجالس مجلل پاریس قدم می‌زدند...
من کتاب های سبک رئالیسم را دوست دارم اما فکر می‌کنم باباگوریو نوشته ای بود در نقد بی رحمانه ی اینکه انسان ها صرفا مهره هایی هستند در جامعه سرمایه داری که پول مهم تر از زندگی می‌شود تو بمیر اما پولدار بمیر
بالزاک در این کتاب تلاشی برای به تصویر کشیدن نیمه روشن وجود کرده بود اما این نیمه هم به مرور زمان رنگ باخت و تیره شد 
راستش را بخواهید متوجه شدم با وجود گیرایی رمان ، جهانی که نویسنده به ما ارائه داد کمی با واقعیت فاصله دارد یا لاقل من جهان را بدین گونه نمیبینم.
شاید بالزاک با نوشتن این کتاب هشدار داده است و هشدار ها هم که همانطور که می‌دانید با زبان شیرین گفته نمی‌شود، تلخ و گزنده است مانند این کتاب
        

          داستان زندگی مردی ترسو اما جاه طلبی به نام گابریل لامبر 
در طول داستان بیشترین نمود شخصیتی ای که این مرد داشت بزدلی بود و الکساندر دوما با ظرافت این  ترس و بزدلی را در جای جای کتابش برایمان به جا گذاشته بود
اوایل کتاب کمی کند پیشرفت اما ۱۰۰ صفحه آخر را بدون وقفه خواندم 
        

          کتابی که جک لندن به زیبایی دنیای بعد از یک پاندمی بیماری خیالی ای یه نام طاعون سرخ را به تصویر می‌کشد 
دنیایی که طبقه ی تهیدست جامعه سر به عصیان می‌گذارد و مرفهین را برده خود می‌کند و خشم و نفرت تهیدستان  است که فرهنگ و علم را رو به زوال می‌کشد
        

          به دنبال هولدن کالفیلد قدم زدم. در دنیای او  سرک کشیدم
دنیایی که فرسنگ ها با من فاصله داشت و همین بود که من را جذب کرد
هولدن پسری نوجوان، عصیانگر، و به دنبال هدفی برای زندگی در منهتن بی هدف و سرگردان به این سو آن سو سر می‌زند تا کمی از آینده ای که آن می‌ترسد فرار کند
او به دنبال سادگی و حقیقت است گو اینکه به هر جا رفت ریاکاری و دو رویی عایدش شد
        

          کتابی که هیچ گاه نام راوی اش برای ما فاش نمی‌شود و نام کتاب نام فردی است که هیچ گاه حضور ندارد اما سایه اش همیشه روی زندگی راوی سنگینی می‌کند
دفنه دو موریه به زیبایی هر چه تمام شخصیت پردازی کرده و تا انتهای کتاب خواننده را غافلگیر می‌کند
آنقدر با جزئیات ماندرلی را توصیف کرده که مخاطب باور نمی‌کند این چنین جایی وجود خارجی ندارد
بسیار پیشنهاد میکنم خوانده شود
        

          کتاب دومی که از خالد حسینی خواندم
به اندازه بادبادک باز داستان کشش و جذابیت داشت  و به همان اندازه هم درد و رنج
کتابی که این بار درباره زنان و دختران افغانستان است
درست در لحظه ای که گمان می‌کنی دیگر دنیا به آگاهی و تمدن رسیده این حقیقت جلوی چشم این گونه پدیدار می‌شود که هنوز جاهایی مثل افغانستان هستند که زنانش حق تحصیل و کار و ... ندارد. زنان هنوز هم قربانی خشونت هستند
        

          با این کتاب به این باور رسیدم که تاثیر داستان چقدر زیاد است بر افکارمان 
تا قبل از این از افغانستان فقط در همین حد می‌دانستم که تحت سیطره طالبان است اما الان میتوانم ساعت ها درباره تاریخ افغانستان،  قوم های افغانستان، محله ها و آدم های افغانستان و ... صحبت کنم آن هم با خواندن تنها یک کتاب درباره پسری به نام امیر و سرگذشت او از کودکی تا بزرگسالی
به معجزه کلمات با این کتاب می‌شود پی برد
تنها نکته ای که داشت این بود که پایانش برای من حداقل زیاد راضی کننده نبود به قول خود نویسنده ، دنبال این بودم ببینم در آخر سهراب به این زندگی خو می‌گیرد  یا نه
        

          مثل همیشه قلم آگاتا کریستی انسان را در تلاش های پوارو برای حل معما همراه می‌کند و فقط هم به حل معما بسنده نمی‌کند بلکه داستان زندگی پیرزنی مستبد را می‌گوید که فرزندانش را بردگانش ساخته و این رابطه و رفتار را از لحاظ روان‌شناسی بررسی می‌کند 
کتاب را یک سره خواندم بدون توقف

        

          کتاب پر از نماد و سمبل است هر شخصیت هر شی  و هر رفتار 
مرا به شدت به یاد کتاب قلعه حیوانات می اندازد
به این فکر می افتم که آیا آدمیزاد اگر قانون جلودارش نباشد همیشه به سمت وحشی گری و دوری از تمدن تمایل دارد؟ ولو کودک باشد. کودکی که همه تصور می‌کنند نمادی از معصومیت است اما نویسنده این چنین نظری ندارد 
کتاب پر از توصیف است اما با این وجود کشش خود را حفظ کرده
بعد از خواندن کتاب پیشنهاد می‌کنم نقد آن را هم بخوانید تا هر چه بهتر متوجه مقصود نویسنده شوید
از آن کتاب هایی است که دوستش داشتم اما دیگر نمی‌خوانمش