یادداشت‌های معصومه میرابوطالبی (28)

          ترجمه خیلی خوب بود. از تک تک جملات لذت بردم. ماجراهای جذابی برای ابن عربی رخ میده و درگیری خودش با هر موقعیت این شخصیت رو یک مرحله و حتی گاهی چند مرحله جا به جا میکنه. نکته دیگه تجربه ابن عربی در عشقه. وای که چندجا گفتم بیچاره ابن عربی. موقعیتهای اجتماعیش، خلفایی که ملاقات میکنه، شهرهایی که هیچ کدوم سرگردانی و حیرتش رو جواب نمیده و اوتادش. که دوتاشون برای من واقعا شگفت بودند. 


        

          
خشک‌سالی آخرالزمانی است که دور نیست، دیر نیست و همین‌جا هم رخ‌داده. شکستن لوله‌های انتقال آب از استانی به استان دیگر. بله آن وحشت لوله‌های خالی رخ نداد، اما آیا خیلی دور از دسترس است؟ 
رمان خشک‌سالی برای من یک رمان وحشتناک بود. ماجراهای آخرالزمانی گاهی آن‌قدر دور از دسترس به نظر می‌رسند که موقع خواندنش خواننده با خودش فکر می‌کند کو تا آن موقع. اصلاً این اتفاق نمی‌افتد. اصلاً آدم‌ها این‌جوری نمی‌شوند. اصلاً آن موقع ما نیستیم. اما رمان خشک‌سالی آخرالزمان قابل‌درکی بود. همه‌مان شاید در همین تابستان به درکی از موقعیتش برسیم. 
بعضی صحنه‌ها آن‌قدر برای من تأثیرگذار بود که کتاب را رها می‌کردم. تپش قلبم آن‌قدر بالا می‌رفت که احساس می‌کردم تحمل این‌همه وحشت را ندارم. باید از کتاب فاصله می‌گرفتم، چک می‌کردم آب در لوله‌هایمان باشد و دوباره برمی‌گشتم سر کتاب.
بچه‌های گم‌شده، جنایت، ناامنی و مرگ، همه ارمغان لوله‌های خالی است. 
شخصیت‌پردازی این رمان عالی بود، الیسا، جکی، هنری و کلتون. هر کدام نماینده یک گروه فکری در برابر فجایع هستند و نمونه‌هایشان دوروبرمان زیاد است. 
اواسط رمان، وقتی وحشت به من غالب می‌شد به شوسترمن‌ها التماس می‌کردم این کار را امیدوارانه تمام کنید. من طاقتش را ندارم. و دمشان گرم. خوب تمامش کردند. 
ممنونم از دوست عزیزم خانم توکلی که این رمان را به من معرفی کردند.

        

          درمورد مجموعه هفت نشانه
نویسنده: مایکل آدامز

با یک مجموعه هفت‌جلدی مواجیهم که داستان اکنون و فردای ماست. گره زدن اکنون و آینده به هم از طریق تکنولوژی، روبات‌ها، شبکه‌ها و اینترنت. در مجموعه هفت‌جلدی هفت نشانه ما با فنّاوری افسارگسیخته طرفیم، اما افسارگسیختگی‌ای که از همان اول می‌دانیم برنامه ریزش یک انسان است. شخصی به نام نشانه ساز، نشانه‌هایی برای هفت برنده جایزه شهامت می‌فرستد. هفت نشانه‌هایی که نشان از هفت حمله‌اند، به هفت قاره. اولین حمله در مصر رخ می‌دهد، و تعقیب و گریز برنده‌های شهامت شروع می‌شود. 
هفت برنده شهامت ما قبلاً در مسابقه‌ای بزرگ برنده‌شده‌اند، امکانات و ابزارهایی در اختیاردارند که کسی ندارد. در دسترس داشتن این امکانات این حس را به آن‌ها منتقل می‌کند که باید کاری کنند. اگر کسی قرار است جهان را از این حملات نجات بدهد همین هفت نفر هستند. اما آیا این هفت نفر موفق می‌شوند؟ می‌توانند نشانه‌ها را رمزگشایی کنند؟ می‌توانند بفهمند نشانه ساز چه کسی است؟
از روی طرح جلد و تعداد داستان‌ها می‌توانید حدس بزنید که چندان هم موفق نیستند. در هر جلد به یک قاره می‌روند و یک آشفتگی را تجربه می‌کنند. 
بخش‌هایی از فساد جامعه، خطای رسانه‌ها و قدرت‌طلبی در داستان برای مخاطب ساخته می‌شود. در کنارش دوستی بین هفت‌دختر و پسر از جای‌جای جهان و حمایت و دلسوزی‌شان گروهی فعال را تشکیل می‌دهد. داستانی داریم با گروه قهرمانان، که ترس و مشارکت و هیجان را تجربه می‌کنند. 
داستان هیچ فاکتور فانتزی‌ای ندارد و این حجم از تنش برای یک مسئله، اینکه نشانه ساز کیست و هدفش چیست، به نظر زیاد می‌آید. اما وقتی داستان را می‌خوانید می‌بینید خیلی هم زیاد نیست. هر فاجعه، بخشی از انسانیت آدم‌های روی این سیاره را به چالش می‌کشد. آدم‌هایی که کمک می‌کنند، آدم‌هایی که سوءاستفاده می‌کنند و آدم‌هایی که فقط بلدند از موقعیت فرار کنند. 
داستان زمان محدودی دارد، هفت جلدداریم و عملا هفت روز و شاید کمی بیشتر. لحظه‌نگاری‌های دقیقی در داستان وجود دارد و همین داستان را ملموس می‌کند. اما داستان از نفس هم نمی‌افتد. ریتم تندی دارد و این ریتم تندش به‌شدت برای من جذاب بود. 
نقطه عطف بزرگی که در مجموعه هفت نشانه درک کردم، همبستگی بود. تو می‌توانی مثل یاسمین دختری محجبه باشی از مصر، مثل جی جی پسری باشی از کره جنوبی، پسری با خاطره‌های تلخی از کودکی و دو پای روباتی و یا هرکدام از بچه‌های دیگر از اروپا، آمریکا، استرالیا، آمریکای جنوبی و قطب جنوب. 
تو می‌توانی برای خودت بجنگی، برای کشورت، یا می‌توانی برای دیگری بجنگی. برایش زخمی شوی، ناراحت شوی و با جان و دل مبارزه کنی. پس همه این کره زمین از آن توست، تویی که مجموعه هفت نشانه را می‌خوانی.

        

          ایزدان اسکاندیناوی جون میدن برای داستان نویسی
یعنی خیلی لازم نیست زحمت بکشی
اینا انقدر ماجرا دارند برای زدن تو سر و کله همدیگه
که تکون بخورن داستان میشه
ثور
اودین و از همه داستانی ترشون لوکی
کتابها و انیمه ها و فیلمهای زیادی با این کاراکترها خلق شده
خشن و بی رحمند درست مثل خود وایکینگها 
        

          وقتی تعداد جلدهای یه رمان بالا میره، به خصوص در ژانر فانتزی، نویسنده ها به تکرار می افتند. قابل حدس میشن و عنصر غافلگیری رو از دست میدن. میراث لورین اصلا این طور نیست و تا همین جلد، هر کتاب نقطه تعکیسی داره که داستان رو پرت میکنه به یه مرحله دیگه. 
        

          وقتی از جنگ می‌گریزی، زندگی‌ات را رها می‌کنی، خسته‌ای ، ترسیده‌ای، به کسی اعتماد نداری، روزگار شکل سخت خودش را نشان می‌دهد.
آن سوی جنگل خیزران به نظر من رمان جنگی خوبی است. هر چند روی زشت جنگ کره و ژاپن را نشان می‌دهد، اما جنگ همه جا یک رو دارد. 
        

          خیلی وقت بود میخواستم این کتاب رو بخونم. اما طول کشید تا برم سراغش.
این جمله فکر میکنم چکیده کل کتابه: بچه ها اگه بخوان یه کاری رو انجام بدن، انجام میدن. پس بهتره ما پدر و مادرا کنارشون باشیم تا اون مسیر درست طی بشه. 
        

          
حکایت خوندن داستانهایی از فلسطین برای من کشفه، کشف فلسطین و آدمهاش. یک فلسطین در تیترهای خبری است و یک فلسطین سرزمین آدمهاییه که هنوز توش زندگی میکنند.
وقتی میگم زندگی واقعا منظورم زندگیه. یعنی ازدواج میکنند، کلاس رقص میرن و میخوان فقط یه شیشه از خاک قدس رو داشته باشند.
این داستان، داستان زندگی در کنار قدسه برای مردمی که همه چیزشون رو اسراییل ازشون گرفته، اما هنوز هستند و اسمشون فلسطینیه. 
        

          فکر نمیکردم یه رمان دیگه با محوریت مدرسه جادوگری بتونه این همه جذاب باشه. شباهتهاش به هری پاتر زیاده اما این چیزی از جذابیت هاش کم نمیکنه. چون نویسنده کار خودشو درست انجام داده. 
        

          همین اول تکلیفتان را با این کتاب روشن کنم، اصلا قرار نیست در این کتاب بفهمید کتاب کودک چه است، این کتاب یادداشت‌ها و سخنرانی‌های پراکنده نیل گیمن، این نویسنده طراز اول فانتزی است.
بعضی از یادداشت‌ها مقدمه‌هایی هستند که نیل گیمن بر کتاب دوستانش نوشته است که من یادداشت‌هایش برای  دایانا وین جونز، داگلاس آدامز و تری پرچت را دوست داشتم. چون این نویسنده‌ها را هم دوست دارم.
در سخنرانی‌هایش، گیمن، از آرزوهایش می‌گوید. از تجربه‌هایش در کمیک‌نویسی، از فانتزی‌هایی که ساده شکل گرفتند و بعد جهانی ساختند مثل کتاب گورستان.
من خواندن این کتاب را دوست داشتم هر چند نمی‌دانم توصیه‌اش می‌تواند برای بقیه راهگشا باشد یا نه.
و نکته‌ای که از گیمن یاد گرفتم این است که ایده‌هایم را جدی بگیرم و بنویسمشان. حتی اگر چاپ نشوند.
این دیگر برداشت خودم است: ایده نوشته شده، ایده زنده است. ایده‌های ننوشته، قبل از تولد مرده‌اند.
        

          ابرتندر هوش مصنوعی مهربان و دلسوزیست که در دوره نامیرایی امور زمین را در دست دارد. تنها جایی که از دسترس ابرتندر خارج است شهر داس‌هاست. داس‌هایی که امور مرگ‌ آدمیان را کنترل می‌کنند.
ابرتندر جلد دوم کتاب داس مرگ است.
داستان جذاب است و واقعا نیاز است که کتاب داس مرگ‌ قبل از ابرتندر خوانده شود، وگرنه بخش‌هایی مبهم می‌ماند. با این همه نمی‌دانم چرا روی جلدها شماره نخورده.
روند داستان تند، شخصیت‌ها جذاب و در عین حال ساخت جهان داستان کامل است. فقط اینکه بعضی از حوادث قابل حدسند. 
جهان پیشرفته کاملی که انسان‌ها باید از همه جهت در آن احساس امنیت کنند، ملعبه دست عده‌ای زیاده‌خواه می‌شود‌. کسانی که کشتار بیشتری می‌خواهند و قرار است قدرت برتر شوند.
داستان، روایت خواسته‌های بشریست، خواسته‌هایی که نظم جهانی که قرن‌ها بعد منظم شده را به هم‌می‌ریزد.
        

          اگر داستان می‌نویسید، این کتاب به کارتان می‌آید. به شما کمک می‌کند طرح یک رمان بزنید یا به یک طرح پیچیده برای فیلم‌ برسید. از تکنیک‌های جزئی خبری نیست، اما درام را خوب می‌سازد و در شخصیت‌پردازی مباحث خوبی را مطرح می‌کند و راهگشاست. برای شروع یادگیری داستان‌نویسی من این کتاب را مفید نمی‌بینم.
        

          عنوان رمان خورده کلاسیک، پس موقع خواندن انتظار یک‌ پیشکسوتی، یک نگاه سنی‌تر و حتی شاید توصیف‌های خسته‌کننده‌تر داریم. اما داستان بهتر از چیزی بود که انتظار داشتم. با اینکه گاهی در نگاه و توصیف قدیمی به نظر می‌اومد و گاهی من رو یاد رمان مومو از میشل انده می‌انداخت، اما در واقع کار پر کششی بود. شخصیت اصلی که دختر نوجوانی بود، ترکیبی از انواع ناسازگاری نوجوانانه بود، خشم، پرخاشگری و نارضایتی. اما در بین‌ تمام ماجراها یاد گرفت که چطور از این همه خصلت ناخوشایند بهره ببره و چیزی که براش ارزشمنده رو نجات بده، یعنی خانواده.
        

          جلد اول از یک مجموعه فانتزی معمولا ویژگی‌های مشترکی دارد، ساخت جهان، معرفی شخصیت‌ها و طرح مسئله کلی‌تر‌.
جلد اول مجموعه جنگاوران جوان این ویژگی‌ها را کامل دارد. در این جهان بر ساخته، پادشاهی حکومت می‌کند که یک دشمن قسم‌خورده دارد. دشمنی که به هر قیمتی ضربه خودش را به این نظام پادشاهی می‌زند. اما ما همراه ویل هستیم. شاگرد یک رنجر، بچه یتیمی که پشتوانه خانوادگی متشخصی هم ندارد. اما ویل خیلی چیزها را تغییر می‌دهد. او اصلی‌ترین جنگاور جوان ما در این رمان است.
نکته ظریفی که در این رمان وجود دارد، کم کردن از تلخی وقایع است. نبردها، مرگ‌ها و خونریزی‌ها وجود دارند اما تلاش‌ها بی‌نتیجه نیستند، پس می‌شود همه اینها را تحمل کرد.

        

          همین اول بگویم چند بار این کتاب را شروع کردم. تا این بار با ممارست تمامش کردم. یعنی کشش متن کم بود.
داستان روایت سه بچه است که راهی سفر می‌شوند. ارتباطات متفاوتی را تجربه می‌کنند و هر کدام با یک روش بزرگ‌تر و بالغ‌تر می‌شوند.
در مجموعِ رمان، من کم می‌دیدم، بیشتر می‌شنیدم.
یعنی بیشتر گفته می‌شد تا نشان داده شود. من خودم خیلی به این شعار کلیشه‌ای قائل نیستم، همون نگو نشان بده قدیم....
اما واقعا جاهایی از رمان دوست داشتم ببینم.
داستان اهمیت تجربه، جسارت و درک هستی را برای بلوغ فکری در بطن خود دارد.
        

          من این کتاب رو خیلی دوست دارم. وقتی دلم‌برای صمیمیت تنگ میشه میرم‌سراغش. داستانها سعی میکنند چیزهایی رو روایت کنند که گاهی از نظر ما دور می افتند اما خیلی ارزشمندند. روشون میشه بحث فلسفی کرد. در کل خوندن ریگو و رزا رو توصیه میکنم.
        

          نویسنده جهان فانتزی خوبی ساخته، با دغدغه های انسان دوستانه. میشود به این کتاب پنج ستاره داد اما من یک ستاره را به خاطر روایت کند کتاب کم میکنم. داستان به ماجرای زندگی پسر هفتم هفتمین پسر جادوگری میپردازد که قدرتمند میشود، دزدیده میشود و همراه همیشگی شاهزاده خانم است. اما اینها کافی نیست.‌پای اژدهایان هم وسط می آید.
قصه هر جلد مستقل است اما بهتر است سری وار خوانده شود.
        

          مجموعه میراث لورین از آن مجموعه‌های جذاب فرازمینی است، پر از مبارزه، نیروی خارق‌العاده و تسخیر زمین.
این مجموعه بیشتر از اینکه علمی تخیلی باشد فانتزیست. خیلی به قواعد علمی کاری ندارد و بیشتر ماجرا محور است. پس دوست دارم مجموعه را فانتزی بدانم. 
یکی از ویژگی‌های فانتزی غیرقابل حدس بودنش است. یعنی فانتزی خوب از نظر من این معنا را دارد که نباید کپی یا رونوشتی از یک جریان دیگر باشد. باید مدام خواننده‌اش را میخکوب کند و یک برگ جدید برای برنده شدن رو کند.
میراث لورین دقیقا همین‌طور است و در جلد چهارم باز هم خواننده را میخکوب سر جای خودش می‌نشاند.
قطعا میراث لورین در لیست فانتزی‌های خوب می‌گنجد و همچنان باید منتظر چاپ جلدهای بعدی باشم تا پایان ماجراهای لورینی‌ها برایمان آشکار شود.