این کتاب بر خلاف آنچه به عنوان معرفی در سایت های مختلف در موردش گفته‌اند، مجموعه‌ای از چند داستان کوتاه نیست. بلکه یک رمان کوتاه نوجوان است که مانند اکثر رمان‌ها، فصول مختلفی دارد.
با این‌که کتاب را برای گروه سنی «ج» و «د» مناسب دانسته‌اند  اما به نظر من با توجه به اشاراتی که در کتاب وجود دارد، بیشتر مناسب رده سنی «ه» است. چرا که شوخی‌هایی که نویسنده در کتاب از زبان یک پسربچه دبیرستانی بیان می‌کند گاهی برای کودکان پایان دوره دبستان سنگین است و حتی در مواردی از نظر اخلاقی مناسب آن رده سنی نیست.
داستان کتاب بسیار روان است و فضایی بسیار صمیمی دارد که حتی می‌توان این صمیمیت را در عنوان کتاب هم به راحتی مشاهده نمود.
اگر بخواهم بارزترین نکته مثبت این کتاب را بنویسم باید به نزدیک بودن شخصیت‌ها با حقایق جامعه اشاره کنم. نقش اول داستان که یک پسر دبیرستانی است به هیچ وجه آن شخصیت اتو کشیده‌ای که در برنامه‌های کودک و نوجوان نشان داده می‌شود را ندارد که احترام به والدین در اولویت افکارش باسد و همیشه به سمت خوبی‌ها گرایش داشته باشد و از بدی‌ها بیزار باشد. بلکه مانند اکثر نوجوان‌های جامعه از دست پدر و مادرش عصبی می‌شود و با آن‌ها قهر می‌کند و حتی گاهی با آن‌ها مشاجره می‌کند. اما دوستشان دارد و دلش برای هر دوشان می‌سوزد. حس استقلالی که متناسب یک پسر دبیرستانی است با ظرافت تمام نمایش داده شده است.ولی با وجود اینکه پرداخت شخصیت‌ها در داستان با در نظر گرفتن مخاطب با دقت لازم انجام شده اما در فضاسازی‌های عینی کمی دچار ضعف است. به نظرم با توجه به ذهن سیال یک نوجوان دبیرستانی باید کمی به تصویرسازی‌ها و توصیف فضاهایی که داستان در آن‌ها رقم می‌خورد بیشتر پرداخته می‌شد. شاید اصرار نویسنده به رعایت ایجاز موجب این موضوع شده باشد اما بستن بال پرواز خیال مخاطب، آن هم مخاطب نوجوان، اجازه نمی‌دهد که خواننده خودش را در آن فضا تصور کند و کنار شخصیت‌های داستان بنشیند.
البته کتاب بیشتر از این دو عنوانی که گفتم قابل بحث است اما برای معرفی تا همین‌قدر کفایت می‌کند و باقی موارد، صحبت را وارد فضای نقد می‌کند که هدف این نوشتار نیست.
        

          خیلی خیلی جالب و خنده دار یود😍🤩❤😊
واقعا خوشم اومد اولش اسمش رو که دیدم تعجب کردم گفتم یعنی چی؟ اما وقتی داستان رو خوندم فهمیدم که چه خبره و خیلی دوست داشتم این کتاب رو👍🏻
        

          ماجرا از این قرار است: 
حسامِ نوجوانِ المپیادی، از پدرش (آقای دکتر) دلخور است. آقای دکتر قول داده بود برای مسابقه پدر و پسریِ مدرسه بیاید. اما چه شد؟ نیامد! چون کار داشت! 
پس حسام با عصبانیتِ همراه با ناراحتی از مدرسه فرار می‌کند! 
این آغاز یک ماجراست! 
تصمیم هایی که حسام در طول داستان می‌گیرد، عاقلانه نیست، ولی قابل پذیرش است. 
هیجانی نیست، اما پر از احساس است! تصمیم هاش گاهی پر از احساس خشم‌اند، گاهی حس فداکاری و مسئولیت پذیری، گاهی حتی ترس و شاید شادی! 

        

          انواع بابا ها از نگاه یک نوجوان امروز(:
ایده و پرداخت خوبی دارد و مخاطب را به دانستن  مابقی ماجرا ترغیب می‌کند.پایانش زود اتفاق افتاد ولی نتیجه اش دوست داشتنی است.
ارزش خواندن دارد

        

          عالی بود! بسیار زیاد لذت بردم. اشک و قهقهه را باهم داشت.
هم برای نوجوان‌ها جذاب است هم برای پدر و مادرها، مخصوصا پدرها...
        

          از طریق قسمت جدید پادکست *رادیو خرمالو * با این کتاب آشنا شدم و چک کردم و تا دیدم صوتی داره بلافاصله شروعش کردم و همین امروز هم تموم شد!
عالی بود. عالی!! هم خود کتاب هم گویندگیش. چه قدر خندیدم باهاش. و موضوع و نوع پرداختش رو هم خیلی دوست داشتم. در کل یک رمان نوجوان هست که از زاویه‌ای جالب به موضوع رابطه‌ی پدر فرزندی پرداخته...
        

          عنوانش  برایم بی نهایت جذاب بود. داستان، آغاز خوبی داشت. ایده پرداخت خوبی داشت. اما  شاید پایانش می توانست مفصل تر و جذاب تر باشد. شاید!
        

          تا حالا شده از  دست کسی ناراحت باشید که مثلاً چرا این کار را انجام داد و بعد در وضعیتی قرار بگیرید تا کمی از احوالات او را درک کنید؟ راوی ما   از دست پدرش شاکی است. حالا شما فکر کنید آقا پسر ما  در همین گیر و دار با نوزادی روبه‌رو می‌شود. نوزادی که وسط راه او سبز شده تا خیلی چیزها یادش بدهد. ادامه‌ی داستان به چالش‌های او و بچه می‌گذرد که انصافاً نویسنده هنرمندانه این چالش‌ها را بیان می‌کند و در بیشتر داستان محال است از ته دل نخندید. حتی با اینکه تعداد صفحات کتاب کم است، نویسنده از تعلیق هم ما را محروم نمی‌کند. هر چند داستان طنزی را می‌خوانید، اما با تمام شدن کتاب احتمالاً به فکر فرو می‌روید و به کسانی فکر می‌کنید که خیلی برای بزرگ کردنتان زحمت کشیدند، پدر و مادرتان را می‌گویم...
        

          یک کتاب با راوی نوجوان که از دست بابا و بدقولی‌هاش و نبودن‌هاش عاصی شده و به‌هیچ وجه حاضر نیست عذرهای پدرش رو بپذیره‌.
اما جذابیت زندگی اینه که جوری می‌چرخه که مجبور بشی از زاویه‌ی دیگری هم به ماجرا نگاه کنی، حتی وقتی که از دست بابا ناراحتی و خودت بابا نیستی. 

**
رمانی کوتاه و شیرین که خیلی دلم می‌خواست طولانی‌تر بود.

        

          خیلی خوب بود، ولی چرا این قدر کوتاه بود؟! 
        

          تو انتخاب گزینهٔ صوتی بعدی مونده بودم و چون این خیلی کوتاه بود گفتم بذار همین یکی رو گوش بدم و دیگه سر کارای خونه تو یه روز تموم شد :)

بدون اینکه چیزی هم از داستانش بدونم رفتم سراغ این کتاب. فقط در این حد از دوستم شنیده بودم که یه رمان نوجوان بانمکه.

چون خودم اولش چیزی از داستان نمی‌دونستم اینجا هم چیزی ازش به شما نمی‌گم، حس می‌کنم بدون پیش‌زمینه برید سراغش نمکش بیشتره!
فقط بدونید برخلاف چیزی که تو طاقچه و یا بهخوان در توضیحات کتاب نوشته مجموعه‌ای از چند داستان کوتاه نیست و یه داستان به‌هم‌پیوسته‌ست.

و واقعا هم نمکی بود و باهاش خندیدم. 
ولی خب یه مقدار باور یه سری نکاتش سخت بود.
آخرش رو هم نویسنده به نظرم خیلی یهویی جمع کرد. انگار بهش گفته بودن دیگه از این تعداد صفحه بیشتر نباید بنویسی!

ولی در کل خوب بود. به نظرم خوندنش برای نوجوون‌ها خوبه و باعث می‌شه به نکات مهمی فکر کنن.
برای بزرگ‌سال‌ها هم خوندنش خالی از لطف نیست و اوقات خوشی رو میشه باهاش گذروند، مخصوصا اگه بخواید صوتی گوش بدید،‌ چون اجرای صوتیش نمک کار رو بیشتر کرده بود :)
        

          درنیومده بود.
        

          خیلی دوستش داشتم. اگر بخواهم به حجم خنده و گریه‌ای که بهم تحمیل کرد بنگرم شیرین پنج ستاره حقش است!
بروم نویسنده‌اش را پیدا کنم و بپرسم چرا بیشتر کتاب نمی‌نویسد؟
        

          از اون کتاباییه که‌ طرح تک خطیش هیچ وقت قرار نیست از ذهنتون پاک بشه. 
        

          چندخط یادداشت معصومه توکلی من را کشید سمت این کتاب. و صادقانه، خیلی دوستش داشتم. خیلی زیاد!
لحن راوی (پسر تخس دبیرستانی) عالی است. شوخی‌ها اندازه‌اند. قصه ریتم خوبی دارد و پایان‌بندی نه به درخشانی آغاز و میانه، اما قابل‌قبول است.
اگر بخواهم برای کسی نسخه بپیچمش، به نوجوان‌های شاکی، معلم‌های متوسطه، مامان‌ها، باباها و هرکسی که دلش بخواهد قدر هشتاد صفحه بخندد و خاطره زنده کند، توصیه‌اش می‌کنم.
و به‌قول خانم توکلی، کاش نویسنده‌ی خوش‌ذوقش بیشتر بنویسد.

یک تکه‌ی کوتاه از متن را اینجا گذاشته‌ام. :)