یادداشت‌های کوثر محمودی (14)

          
این رو از قلب سگی بیشتر دوست داشتم.
واقعی بودنِ خاطرات، باعث شد توجهم بیشتر جلب بشه.
پا به پای آقا دکترِ نویسنده، استرس کشیدم تا زمانی که طرحش تموم شد؛ این بخش نوشته‌هاش، بوی "آخیش" می‌داد:)))
در کل، 
بخوانید.
 جالب است.



        

          فضاسازی داستان رو دوست داشتم؛ این مورد بعلاوه شخصیت‌ها
وایب سریالای تابستونه رو بهم داد. از لحاظ خوانش سریع نمره کامل بهش می‌دم.
مثل همیشه با اینکه می‌دونستم حدسم درمورد پرونده ممکنه درست نباشه، اما خودمو توی یه رقابت با نویسنده انداختم بلکه مچ‌شو بخوابونم ولی انگار اون همیشه یه چیزی برای غافل گیری داره :))))
        

          در کل به شلوغی‌ها و هرج و مرج‌های روزای به توپ بستن مجلس اشاره داره که حضرات از دخل و تصرف به چیزی از جمله کتاب‌های نفیس و خطی و چنین و چنان دریغ نکردن!
بخاطر نوشتار خاصش - کشتی با ادبیات-مدام  دست به گوشی برای سرچ کلمات بودم (کاش پاورقی داشت).
در نهایت اگه قصه‌ی چندمحوری پرسن، هستین توصیه می‌کنم.

        

          
کتاب، در واقع خلاصه‌ای از سفرهای ضابطیان به اروپا، آسیا و آمریکاست. همین ابتدای یادداشت بگم که اگه شما هم
" بابا سفرنامه‌ست و عکساش"،  آگاه باشید که تصاویرش رنگی نیست🤧
خاصیت سفرنامه به اینه که چیزهایی درباره کشورها متوجه میشید که شاید سالها خودخواسته برای دونستش اقدام نکنید.
بر خلاف تصور یه عده که فکر می‌کنن با یه سری اطلاعات خشک ممکنه مواجه بشن، باید بگم قلم نویسنده اصلا خسته کننده نیست، سریع تمومش می‌کنید و اتفاقا بعضی روایت‌ها - در نظر بگیرید تو دهه هشتاد باشه، تکنولاجیا هم نوظهور باشه- از زاویه دید جالبی بیان شده‌ان؛ بنابراین برای تشویق به کتاب خوانی، در کل کتابای ضابطیان می‌تونه هدیه مناسبی باشه.
        

           اولین من تو ادبیات و نثر عرب همین کتابه.
 قبلا تو پادکست کتاب باز درباره غاده السمان شنیده بودم ولی فقط در همین حد بود. اشعارش در ایران طرفدار داره ولی فکر نکنم به اندازه داستان هاش باشه. طول قصه، برای روایت بعضی قسمت‌ها در عین بی پروایی یه ملاحظه ادبی جالبی دیده میشه. برای عیان حرف زدنِ از یک مسئله‌ای، هم با ادبیات کشتی گرفت، هم بعضی جاهاش دیگه رها کرد و من به شخصه از این صراحت جا خوردم. تم داستان، تم آدم‌هاییه که زرق و برق بیروت، اونا رو از خود لبنان یا سوریه راهی این شهر می‌کنه ولی نمی‌دونن مثل هر پایتخت دیگه‌ای،از دور قشنگه. در واقع شخصیت‌ها از حجم بی عدالتی، فساد دولتی و سنت‌های مخرب جا می‌خورن و چون داستان عاری از ردپای هالیوود هست، عاقبت‌‌شون قابل حدسه.
علت نامگذاری کتاب: شروع جنگ داخلی لبنان.

        

          سفرنامه، شاید مورد علاقه خیلی‌ها نباشه،
بدلیل اینکه کاملا عینی هست، 
طنز قابل توجهی شاید نشه پیدا کرد، 
تخیل ندارن، خلاصه اون چیزی که در سایر کتابای ادبی دنبالش هستیم رو ممکنه بهمون نده.
 جلد خوشرنگ و لعاب کتابش این تصور رو بهم داد که تصاویرش هم حتما رنگیه در حالیکه بیشترش نبود!!! (شاید بخاطر چندتا دونه عکس غذاهاش باشه، شایدم نه)
خاطراتش مربوط به بهار ۹۶ بود یعنی هفت سال پیش!!!!!
 به همین خاطر موقع خوندن، داشتم فکر می‌کردم تا الان چقدر هزینه های سفر به مراکش و کلا شرایط داخلیش ممکنه تغییر کرده باشن.
فکر می‌کنم برای درک بهتر و نظر درست‌تر درباره قلم نویسنده 
باید سراغ بقیه کتاب‌هاش هم رفت. 
        

          به عنوان یک خانم باید دلیل محدودیت در پوشش رو بدونیم،
نیازه از این همه سر و صدا و سوال و جواب‌های تکراری  قانع نکننده بشینیم یه جا، 
یه گوشه و 
واقعا به چرایی بعضی چیزها فکر کنیم.
در این خلوت، یحتمل سوال هایی پیش میاد که برای دونستن‌ پاسخ‌های اون به زبانی، قلم‌ی نیاز پیدا می‌کنیم که بی طرف، منطقی و استدلالی صحبت کنه و بنویسه.
محتوای این کتاب با مثال های  روزمره و آشنا و دغدغه های روز، به کمکم اومد و تا حد زیااادی روشنم کرد.

        

          اپیزودهای داستان، قابل لمس و تصور بودن.
احتمال زیاد باعث قهقهه نمیشه اما جاهای زیادی، یهو خودتونو میبیند که با لبخند دارید ورق  میزنید تا بفهمید بعدش چی‌ میشه.‌


        

          بعضی کتاب‌ها نفْس دارند؛
از کلمات زنده‌ای، پر‌شده‌اند،
آدم دوست دارد با احترام از آنها یاد کند و یادش کنند.
...

روایاتی جالب از زندگی ماه بنی هاشم 'علیه السلام' بخوانید.
        

          " عمر دراز عیبش این است که دل آدم باید بار سنگین عزای همه عزیزانش را به دوش بکشد ...! "

پیچیدگی ندارد، نیاز به هزینه زیاد برای تفکر ندارد، همین است که میخوانید؛ ساده، روان، از دل همین زندگی‌های معمولی‌مان.
محمود، یک قصه گوی بومی‌‌ است پیش از آنکه نویسنده‌ی معروفی باشد.
        

          (فقط این جمله) های کتاب زیاده اما: 
" امروز میفهمم آنچه که فکر میکردم عشق است، میلی بود که به یک منبع زیبایی داشتم. سرچشمه ناشناخته‌ای که هنوز هم نمیدانم کجاست ... ! " 
        

          
اگر مایل به آشنایی با
آ سید علی آقای قاضی، 
این انسان موحد،
 مرد سلوک،
استاد بزرگ،
آن هم به طرزی متفاوت هستید، بخوانید.
قول میدهم که با سطوری به لحاظ محتوا
 نامنعطف و غیرقابل فهم مواجه نخواهید شد.