یادداشت‌های SMKazemi (22)

          فکر کنم از این کتاب حس بهت دخترک موقع گفتن این جمله یادم می مونه. 
" فکر می کردم به همان حال ولم می کنی."
        

          این کتابو 12 سالگی خوندم و واقعا ذوق مرگ بودم که چه راز بزرگی رو کشف کردم و چه موهبتی بهم اعطا شده... لطفش این بود که به همون نسبت که زود با دنیای موفقیت زده ی روانشناسی زرد اشنا شدم،  زودتر هم ازش ناامید و دلزده شدم. 
        

          این کتاب هم رفت در ردیف کتاب های حال خوب کنی که دوست دارم بعدها دوباره و دوباره مرورش کنم. به ویژه به عنوان سرمشقی برای روایت نویسی. قلم طنز و نیش دار امیرخانی، (که البته خاص خودشه) هم در به  تصویر کشیدن  طنز موقعیت ها و هم در بیان  انتقاداتش  کار رو در اورده بود و  باعت شده بود این  سفر که ممکن بود چیزی بیشتر از یک  سفرنامه کلیشه ای شبیه گزارش های پوششی  صدا و سیما نباشه، روایت جون داری پیدا کنه که بعد بیست و دو سال هم بشه باهاش ارتباط گرفت. 
        

          بر خلاف بقیه آثار مونتگمری این کتاب شخصیت محوری نداره و ماجراهای شخصیت های مختلفی از یک فامیل پر جمعیت رو روایت میکنه(از جهاتی شبیه وضعیت سفید اما پر جمعیت تر) و اندازه همه‌ی رمان های دیگه اش دلگرم کننده و سرشار از زندگیه
        

          بر خلاف بقیه آثار مونتگمری این کتاب شخصیت محوری نداره و ماجراهای شخصیت های مختلفی از یک فامیل پر جمعیت رو روایت میکنه(از جهاتی شبیه وضعیت سفید اما پر جمعیت تر) و اندازه همه‌ی رمان های دیگه اش دلگرم کننده و سرشار از زندگیه
        

          اولین کتاب از مونتگمری بود که ناتمام گذاشتمش 
        

          باز هم #نوجوانی.. یادمه خیلی مجذوب داستان شده بودم و با شخصیت اصلی همذات پنداری میکردم‌.
        

          کتابی با شخصیت های باور پذیر و احتمالا به یاد ماندنی.
ترجمه خیلی روان نبود و بعضا می شد از عبارت های رایج تر و گویاتری استفاده کرد.
        

          پیش دانشگاهی بودم که این کتابو خوندم. اولین کتابی بود که درباره جنگ می خوندم و حیرت کرده بودم که این اتفاقات در همین دنیایی افتاده که من درش زندگی می کنم؟!
این روایت های نه چندان دور سرزمین منه که من چیز زیادی ازشون نمی دونستم و تو دنیای فانتزی خودم زندگی میکردم؟ 

یکی از روایت هایی که  از این کتاب تو ذهنم مونده صحنه ای بود که راوی در دوران اسارتش، در زندان رژیم بعث  دیده بود، تعریف می کرد:
مردی عراقی رو  به جرم اینکه حاضر نبود عضو حزب بعث بشه و در جنگ مسلمان علیه مسلمان شرکت کنه، گرفته بودند. 
آباد تعریف می کنه که مرد رو، که پدر یک خانواده بود، جلوی چشم زن و فرزندانش برهنه کردند و بی توجه به زاری و التماس خانواده اش با کابل کتکش می زدند..
        

          تلخ بود. از اون تلخی هایی که هر از گاهی برای روح لازمه تا از خودخواهی هایی که بهش آغشته شده پاک بشه
        

          نوجوانی ام با این مجموعه گذشت
        

          اگر از روی این کتاب یک فیلم ساخته بشه(که شایدم ساخته شده نمیدونم)، جزو فیلم های معمولی حال خوب کن قرار می گیره.
        

          سوم دبیرستان خوندم این کتابو. اولین کتابی بود که درباره یک شهید میخوندم. چیزی که باعث شد سمتش برم کنجکاوی برای شناخت کسی بود که معیار های موفقیتی که اون سال ها مدام تو گوش ما میخوندن باید براش بجنگیم و درس بخونیم، رو داشت اما دست کشید ازش. و برام سوال بود که چطور فکر میکرده این ادم.
این جملات از شهید که در توضیح نقاشی شمع اورده بودن، صاف رفت تو قلبم. انگار یکجای مشخصی براش خالی بود که من‌ تازه متوجه‌اش شده بودم:

"شاید من نتوانم تمام این تاریکی را از بین ببرم اما میتوانم با همین نور اندک فرق بین روشنایی و تاریکی را نشان دهم. 
و کسی که به دنبال نور است این روشنایی در قلب او بزرگ خواهد بود.
‌کسی که به دنبال نور است. کسی مثل من..."

الان که فکر میکنم؛ میتونم بگم خوندن این کتاب منو در ابتدای مسیر دیگه ای قرار داد.
        

          ازون کتابایی که آدم دوست داره همه‌ حداقل یکبار بخوننش
        

          بالاخره بعد چندسال و چندبار نیمه کار رها کردن، تموم شد.
از اواسطش با ترجمه کوروش صفوی که به نظرم قابل فهم تر بود، ادامه دادم.
        

          بعد خوندن این کتاب پر از خشم و غم بودم. برای اولین بار بود که ذره ای از ظلم و ستمی که به این مردم شده رو حس کردم.
        

          خوندنش تقریبا یک ساعت وقت برد. چون از قبل کتاب های دیگه‌ی آلن دوباتن در این زمینه رو خونده بودم و با طرز فکر کلی‌ش اشنا بودم، نکته جدیدی نسبت به اونا نداشت ولی به طور کلی کتاب مفید و صریحیه
        

          خیلی سال پیش خوندم. یک نسخه قدیمی‌شو توی کتابخونه پیدا کردم. یادمه بعضی قسمت هاش با انیمه‌ش فرق داشت و بعضی از اتفاقایی که موقع دیدن انیمیشنش ربطشو بهم متوجه نمیشدم موقع خوندن کتاب فهمیدم.