یادداشت‌های رضا محمدی (42)

          علی (ع) یا معاویه؟
یزید یا حسین(ع)؟
ما اگر بودیم کدام طرف تاریخ می ایستادیم؟!
شاید بگوییم، خب این که معلوم است، اما کمی تامل باید کرد.
آن موقع غبار حوادث بالا نرفته بود که مردم حق و حقیقت را تشخیص دهند، در دل حادثه هم اتفاقات سهمگینی رخ داده بود،
شرایط به آسانی امروز نبود، در هر دو صف، عابد و زاهد به وفور یافت می شدند، آن هم عابد و زاهدی که در دینداری و عبادت شاید به گرد پایشان هم نرسیم.

این کتاب شرح این حوادث تاریخی بیشتر مهم، اما کمتر بازگو شده است و  شیوه عبرت گرفتن از این وقایع را مطرح میکند.
اینکه حسینی باشیم یا یزیدی، یا اهل وقوف و نشستن به دعا.

قبل از شروع محرم این کتاب را بخوانید، حتما محرم پر بارتری خواهید داشت.

این خاطره را هم که درد این روزهای ماست بگویم و تمام:
در جمعی نشسته بودیم و به اقدامات فرهنگی جنگ فعلی فکر میکردیم، دوستی گفت:« عجله کنیم که تا محرم نیامده کارها را تمام کنیم، محرم کسی هیئت را رها نمی‌کند.»
به نظرم آمد که "کل یوم عاشورا، کل ارض کربلا" کجاست پس؟
اگر قرار است من بشینم در هیئت و گریه کنم، پس چه کسی حسین را یاری خواهد کرد؟ آیا من هم از اهالی تپه ندبه نمی شوم که دیدند که بر چه حسین(ع) آمد و حرکتی نکردند؟

پس غور دیگری در تاریخ عاشورا باید کرد، و این کتاب فرصت مغتنمی برای نگاه تازه به کربلاست، و کربلایی بودن، نه به ندبه، که به خیرش است.
        

          به نظرم ناشر در تبلیغ اثر کمی مبالغه کرده..
کتاب از حیث اینکه بلافصل و مستقیما از زبان امام صادر می شود، ارزشمند و جذاب است.
ولی بیشتر از زندگینامه خود گفت امام ، که ناشر به آن تاکید کرده، عمدتا شامل آرا و نظرات ایشان است.
صرفا در صفحه های ابتدایی و مختصرا، بیوگرافی امام مطرح می‌شود.
بنابراین برای درک شاکله فکری امام، کتاب کاربردی و مفید است، اما برای شناخت موجز زندگی و آنچه بر وی گذشته، انتخاب درستی نیست.
        

          کتاب از منظر برسی علی و علمی داعش و اعضای آن، و همچنین منازعات و مناسبات مختلف مقاومت بسیار کاربردی است و اطلاعات خوب و دست اولی را منتقل میکند که حاصل مطالعات و تجربیات عینی نگارنده است.
اما شخصا سبک قلم و نوشتاری خاطرات را نپسندیدم، این روز نوشت ها از یک جایی به بعد حرف تازه ای نداشتند و همین موجب از بین رفتن شوق و اشتیاق خواندن میشد.
در کل برای یکبار مطالعه و فهم عمیق برخی مسائل سلفی گری و داعش خوب است.
        

          در نوجوانی این کتاب را دو بار خواندم، و هر دو بار حسابی کیفور شدم.
بی راه نیست اگر بگویم قلم داود امیریان  کتابخوانی، تخیل، و اندک نوشتار مرا، جهت داد و تسریع کرد.
این کتاب را به نوجوان ها هدیه دهید، شاید که آغازگر مسیر آگاهی و مطالعات آنها باشد.
        

          حالا که کتاب "اهالی تپه ندبه" را تورق میکنم، بهتر فضای فکری طرماح و امثالهم را درک میکنم.
افرادی که سره از ناسره را تشخیص میدهند، اما حاضر نیستند در آن راه جهاد کنند و جان دهند.
افرادی که فغان و ندبه را به تکبیر و تغییر ترجیح می دهند.
و جانم به مکتب رحمانی اباعبدلله که به این افراد هم وعده شفاعت میدهد.
        

          کتاب های خانوم غفاری حدادی را میشود یک جرعه سر کشید، جذاب هستند و تعلیقی دارند که حتی پس از پایان کتاب هم رهایت نمی‌کنند.
با این حال معتقدم این سفرنامه می‌توانست با برخی اشارات خارج از روزنوشت های شخصی هم همراه شود.
        

          خیلی وقت بود که رمان به این خوبی نخونده بودم.
داستان گیرایی داشت، و فوق العاده انسانی بود، هدف پیچیده ای هم نداشت، سه چهار فریم از زندگی واقعی رو نشون میداد و به شدت در این کار موفق بود.
اسم و خلاصه داستانش کافی بود که انتخابش کنم، و از خوندنش لذت بردم.
برای یک مکث کوتاه پیشنهاد میشه.
        

          کمتر پیش می آید که کتابی را به زور تمام کنم.
اما این کتاب از همان کمترین ها شد.
وقتی در تیتر کتاب درشت نوشته شده :«سفرنامه لبنان»
بیجا و عدم احترام به مخاطب فهیم است که نصف بیشتر کتاب، صرف افاضات صد من یک غاز نویسنده شود.
اظهاراتی که نه پایه دارد نه اساس، فقط نیش است و کنایه.
من از خواندن این کتاب سفرنامه و توصیف لبنان می‌خواهم، نه تحلیل؛ اگر قصد نوشتن تحلیل است، لطفا عنوان را هم درست مرقوم کنید.
        

          🖋️در ماگادان کسی پیر نمی‌شود، واژه‌ها از زیر برف بیرون می‌آیند و خاطره‌ها در تبعید جوان می‌مانند. فتح‌الله‌زاده با زبانی شاعرانه، ردّ درد را در دل تاریخ دنبال می‌کند؛ نه برای سوگ، که برای سرودن. این کتاب، زمستانی‌ست که در دلش آتش روشن است.
        

          🖋️در عمود ۱۴۰۰، قدم‌ها روایت می‌شوند و اشک‌ها کلمات را خیس می‌کنند. این کتاب، سفرنامه نیست؛ دل‌نوشته‌ای‌ست بر جاده‌ای که خاکش نور دارد و نفسش نذر. علی‌اکبر والایی، از مسیر می‌گوید، نه فقط راه؛ از دلدادگی، نه فقط رفتن. عمود به عمود، دل را می‌برد تا آخرین ایستگاه عشق.
        

          کتاب شیرین بود، و روایات مختلف باعث شناخت بیشتر و بهتر مقام معظم رهبری میشدند.
اما در جاهایی لحن و روایت و موضوع کاملا تکراری و ملال آور بود، و میشد روایت های جذاب دیگری در این گلچین جمع کرد.
به هر حال وجود همچنین کتاب هایی نعمت است.
        

          غرور آفرین و موجب تقویت امید ملی🇮🇷
اما روایت کتاب ضعیف و درهم است.
باید دست به تلاش دوباره ای برای روایت این رویا  زد.

        

          کاش این دست کتاب ها زیاد شوند و زیاد هم خوانده شوند.
روایت پیشرفت امید افزاست و تبیین گر بسیار خوبی هم هست.
برای ایران اسلامی ما و رشد و پیشرفت های سخت اما درخشان و خارق العاده ی آن.
امیدوارم فیلم و سریال سازی این دست کتاب ها هم تسریع شوند.
این کتاب را که فرای یک خط لوله انتقال نفت است، با جان و دل و لاجرعه سر بکشید‌.
        

          کتاب روایت و خاطرات ناب و دست اولی داشت.
جوری که دوست داشتم تموم نشه و خاطرات مردم مظلوم فلسطین و لبنان رو ثبت و ضبط کنه.
چقدر از این خاطرات زیر خاک مدفون شده، خدا می‌دونه.
بعد مطالعه کتاب، حس بی‌نظیری دارم.
به امید آزادی فلسطین شریف
        

          شعر فاضل همیشه نظر کرده است.
زیبا، گیرا، پر مفهوم
        

          🖋️زندان این‌جا دیوار ندارد، اما فرار از آن جان می‌طلبد. «پاپیون» قصه‌ی مردی‌ست که تنش اسیر شد، اما روحش نه. آنری شاریر، با چشمی باز و دلی زخمی، از بند می‌نویسد؛ نه فقط برای رهایی، که برای بقا.
        

          شیرین
بسیار شیرین
با اتمام کتاب لحظاتی گنگ و منگ بودم.
پایان بسیار عالی بود.
و باور اینکه دیگر خبری از محسن و داستان های زیبای او نخواهیم داشت، تلخ بود.
کاش آقای صدقی همچنان از محسن برایمان بنویسند.
        

          پستچی از اولین رمان هایی بود که خواندم.
اوایل نوجوانی بود و دوستی که به منزله ی استادم بود،معرفی اش کرد.
یک جرعه کتاب را سر کشیدم.
مست بودم از قلم، از حال و از روایت چیستا یثربی.
پس از چندین سال هنوز حال خوب پستچی، حال خوب عشق آن، و حال خوب آدم هایی که به خاطر حال خوب جهان، از خود و زندگی خود گذشته اند ، کنار من است.
        

          به علت ایجاد فانتزی های صورتی در جامعه، این کتاب شایسته و برازنده یک شهید عالی مقام نیست.
چرا می گوییم صورتی؟!
چون زندگی متاهلی درگیر و سرشار از مشکلات و مسائل مختلف است، اما در این کتاب ذره ای به آن اشاره نشده است.
بله یک روی زندگی متاهلی عشق و علاقه و محبت است.
اما روی مهمتر قضیه که باید به مدیریت و استغنا برسد، همین چاره اندیشی برای مسائل شخصیتی زوجین است که در هر خانه و خانواده ای موج می زند و ناگزیر است.
حالا نوجوان یا جوان ما با خواندن این کتاب از همسر آینده خود، صرف یک رابطه عاشقانه ی موهوم رو می‌خواهد، در حالی که سکه ی رابطه روی دیگری هم دارد، نتیجه چه می شود؟! اولا که رابطه از هم می پاشد، دوما نگاه به دین و مذهب هم عوض می شود.
راجع خود شهید و زندگی ایشان قطعاً من و امثال من کوچکتر از آن هستیم که نظر بدهیم.
این نظر راجع نوع روایت و لحن روایتی است که نویسنده انتخاب کرده است و اشکال وارده به هیچ وجه به شهید و همسر محترمشان ارتباطی ندارد، بلکه نویسنده و زاویه روایت او را شامل می شود.
رهبر انقلاب هم راجع کتاب تعریفی نداشته اند و در یک سخنرانی در رابطه با شخصیت خود شهید اشاراتی کرده اند.
همینطور این کتاب بخشی از جامعه را درگیر آدرس غلط و ارتباط غلط با شهدا می کند که خود جای تامل دارد.
        

          اگر میخواهید اسرائیل را بدون روتوش و از درون بشناسید، خواندن این کتاب توصیه می شود.