یادداشت‌های عاطفه سادات قریشی (102)

          و قسم به خستگی چشمانش که
اللهم انا لا نعلم منه الا خیرا

لطفا مجموعه چهارجلدی را با هم بخوانید
اول چایت را من شیرین می کنم
دوم مثل بیروت بود
سوم باروت خیس
چهارم باروت سوخته
        

          مرد سيادپوش وسط چهارچوب در واميسته. لوله اسلحه رو نشونه ميره سمتم. دیگه حال ترسيدن ندارم؛ ولى دروغ چرا؟ ته دلم مى‌لرزه. زياد. خيلى زياد. اما تيس دليل خوبى براى موندن تو كثافت زندگيم نيست. أخرين نفسم رو حبس مىكنم ۔ چشمهام رو مىبندم و منتظر مى مونم

من آدم مردن تؤ رختخوابَ. تو بيمارستان. تو تصادف نبودم ۔ می‌دونستم. هميشه می دونستم. آخرش يه روز گلوله جونم رو مىگيره. البته. خيلی هم بد به نظر نمى آد. حداقلش اينه كه قشنگ تموم مىشه؛ مثل فيلمها. هيجانى. اكشن. دراماتیک. کاش واسه تیتراژ پایانی هم فیروز بخونه یا لااقل کاظم الساهر. به لبخند تلخ روی لبم لم میده. از اون زهرماری ها. از اونا که هر کودنی ببینه می فهمه چقدر ویرونی، چقدر آواری چقدر دلت مردن می خواد…


        

          خواهری به دنبال برادر داعشی گمشده خود با حقیقت دین آشنا میشود...
        

          فوق العاده خوش خوان. یک رمان امنیتی در فضای مبارزات لبنان و گروه های مقاومت با اسرائیل.
حضور حاج قاسم و حاج اسماعیل فضا را واقعی تر کرده.
خیلی وقت بود رمان لذت بخش نخوانده بودم
اگر خواستید این کتاب چهار جلدی را بخوانید به ترتیب بخوانید
اول چایت را من شیرین می کنم
دوم مثل بیروت بود
سوم باروت خیس
چهارم باروت سوخته

بخوانید و از خوانش زیبایش لذت ببرید
        

          مگر نبی خدا چند نفر بود که مدینه اینچنین خالی شده است؟ تن بی طاقت حبیب آبستن کینه ای دیرین است؛ کینه ای جان گرفته از تار و بود بی مهری های روزگار به خیالش علی ، تمام دلخوشی هایش را به تاراج برده است... 
        

          شبث یک جنگجوی نامتعادل بود. یک بار مسلمان می‌شد یک بار مرتد. یک بار همراه امام علی(ع) بود و یک بار همراه دشمنانش. یک بار در صف یزید قرار می‌گرفت و یک بار در صف مقابل یزید. او برای امام حسین(ع) نامه نوشت که به کوفه بیاید تا همراهی‌اش کند؛ اما خودش از جمله آدم‌های کوفی بود که به جنگ امام در کربلا رفت. شبث هیچگاه به راه درست نرفت و حرف درست نزد. او نشانی راه خدا را بلد نبود. اگر هم در میان مسلمانان حضور می‌یافت از سر حقه و نیرنگ یا به دنبال اسم و پول و شهرت بود. هیچکس نمی‌دانست شبث چه جور آدمی است و دنبال چه چیزی است؟! او برای خودش مسجد ساخته بود. مسجدی که به جای تکرار اسم خدا، دنبال نام شیطان بود... 
        

          کتاب خوبی بود
سرگذشت یکی از یاران پیامبر به نام خالد بن سعید
پنجمین مسلمان از قبیله بنی امیه
داستان ایمان آوردن تا هجرت به شام و ازدواج با امینه و در کنارش روایتی زیبا لز زندگی جعفر برادر امیرالمومنین
        

          فرزند اموی ها بود، به عشق علی بزرگ شد، به عشق علی پیکار کرد و جان خود را در راه علی فدا کرد و هرگز اسیر وسوسه های نزدیکان اموی خود نشد.

محمد ابی حذیفه
        

          روایت زندگی کنیزی که جد صاحب الزمان می شود

این کتاب و کتاب ح مشدد به دوران ولادت امام زمان و داستان عموی ایشان جعفر کذاب می پردازد. هر دو زیبا و خواندنی هستند
        

          سرشار از رنج و صبر

لقد خلقنا الانسان فی کبد

و رنجی که تو را رشد دهد بهتر از رفاهی ست که تو را غافل کند
        

          هر کس باید هبوطش را خودش به تنهایی تجربه کند
        

          خاطرات رهبری از زبان خودش
تکه های مربوط به دیدار شهید نواب با سیدعلی جوان را دوست داشتم. حس و حالش را درک کردم.
        

          من کردستانی را قبول دارم که با ایران و همراهش باشد. ایران مثل درخت با شاخ و برگی است که هرچقدر شاخ و برگش بیشتر باشد، هم زینتش و هم سایه‌اش بیشتر است. کُرد هم یک شاخه از آن درخت است. آیا من باید آن شاخه را بکَنم!؟ من زبان، لباس و فرهنگم را دوست دارم و از آن دفاع می‌کنم، ولی نه با دلارهای آمریکایی!
        

          در نوجوانی خواندمش. شخصیت آنا من را آشفته کرد. شاید برای سن من مناسب نبود.
        

          کتاب را سال پیش خواندم.
وقتی فیلم اخت الرضا را در سینما می دیدم انگار فیلم برایم تکاری بود. بس که تصویرپردازی کتاب زیبا و روان بود
        

          فقط پاکی چشمانش آنهم از روی کاغذ کافیست که گناهی را ترک کنیم

امید به شهادت را با وساطت نگاهش دارم
        

          سفری از زمین تا عرش

وقتی به او اعتراض می کردند چرا می روی؟میگفت اسم من مصطفی ست. این اسم تبعات دارد. وگرنه من را کامبیز صدا می کردند.
        

          کتاب را پنج سال پیش خواندم.  نیمه شب ها بعد از خواباندن دخترکم لحظات لدت بخشی را با این کتاب گذراندم. 
کتاب روایت رنج برده داری خانواده ای است که قدرتمند است. و همین تضاد آن را دلچسب کرده بود.
        

          ممنونم از خانم مهناز رئوفی بابت نگارش کتاب های ارزنده ای چون سایه شوم،مسلخ عشق و فریب
کتاب هایی درباره بهاییت و تشکیلات بهاییان در ایران به قلم داستان
هم لذت بردم و هم به معلوماتم اضافه شد
        

          خیلی سفرنامه نخوانده ام. راستش خیلی هم دوست ندارم. اما کتاب الی دا اول به اعتبار نویسنده اش بعد به اعتبار موضوعش و در نهایت به اعتبار سلیقه جناب بهروز دلاور خواندم و همچون باقی کتاب های خانم غفار از خواندنش لذت بردم.