یادداشت‌های زهرا حق شناس (23)

          یکی از کتاب های بسیار کاربردی درموردنظم برای مربیان و والدین که از قبل از تولد تا پایان دوره ششم یعنی سی سالگی به جزئیات بررسی شده، برای مطالعه موردی دوره های مختلف نیز به شدت پیشنهاد می‌دهم
        

          نامیرای شگفت انگیز که هر لحظه از خوندنش رو دوست داشتم تموم شد.
کتاب خیلی خوب و واضح خط فکری کوفیان رو نشون میده و روند نزولی ایمان اون هارو می‌سنجه.
بیشتر کتاب دائم این حرف شهید مطهری تو ذهنم پرسه میزد که ( شک معبر خوبی است، ولی منزل خوبی نیست) خوش به حال کسانی که تو یاری امامشون شک نکردن، و بیشتر خوش به حال کسانی که اگر شک کردند، از این معبر با موفقیت عبور کردند:)
        

          پرهیب ها مثل عروسک خانه داستان سرکشی از عرف زن ستیز بود، ابتدای کتاب آورده است که شاه اسکار دوم به ایبسن گفت: ولی کاش پرهیب هارو نمی‌نوشتی‌.
خانم آل وینگ، زن داستان برعکس نورای عروسک خانه از کشیش شهر قبول می‌کند که هر چقدر زندگی سخت است «برگرد پیش شوهر قانونی ات» حالا نمایشنامه سالهای بعد از مرگ این مرد را در سه پرده به تصویر می‌کشد.
        

          بالاخره تمام شد ^ـ^
کتابی واجب برای مربی و والدین کودکان از قبل از شروع هفت سالگی تا پایان دوره ی دوم (۱۴ سالگی)
کتاب دوره ی دوم رشد انسان رو به ظهور مشورت و ادب نام گذاری کرده است و طی مراحل ۶ گانه در هر سال گام به گام به تبیین چگونگی رشد صحیح فرزند می‌پردازد.
قبل تر هم در سخنرانی های آقای پناهیان شنیده بودم که ادب مقدمه لازمه ی دین داری است و حالا به تفکیک در مورد این مفهوم مطالعه کردم.
کتاب پر از روایات جالب و کاربردی و قابل توجه و مثال های پرکاربرد برای والدین و مربیان است. همچنین از این کتاب، از همین نویسنده کتاب کاربردی تری با عنوان خیرگزینی منتشر شده است.
        

          مثل اکثر کتاب های آقای پناهیان، نکته سنجانه، همراه با راهکار های عملی و جوان پسند.
        

          کتاب از جوانب مختلف به بررسی مذمومیت خواب صبح و فواید خواب شب می‌پردازد و راه حل هایی برای اصلاح خواب پیشنهاد می‌کند.
به طور کلی برای مطالعه موردی کتاب مناسبی بود
        

          کتاب روند جالبی داره، ابتدا و انتهای داستان در ابتدا و انتهای کتاب نیست بلکه هر فصل انگار داستان خودشو داره. از این جهت، هم فراز و نشیب چندانی تجربه نمی‌کنی، هم حوصلت سر نمیره؛)
برای استراحت و یک بار خوندن پیشنهاد می‌کنم.
        

          فاطمیات بعد از مدت ها همنشین سجاده ام بودن، شب ولادت امیرالمومنین (علیه السلام) تمام شد.
مدتی طول کشید که بفهمم چگونه باید این کتاب را توصیف کنم و در نهایت از توصیفش منصرف شدم.
تنها می‌شود گفت کتاب جلوه ی عینی عطر یاس در صدر اسلام است.
کتاب باید به حیات حضرت خدیجه،فاطمه، زینب و ام‌کلثوم بپردازد ولی تقریبا یک بار تاریخ صدر اسلام را دوره می‌کند و نشان می‌دهد چگونه تمام وقایع صدر اسلام به حیات فاطمیات وابسته است.
جدا از بیان تاریخ، استفاده مکرر از قرآن و اصطلاحات دقیق قرآنی در زمینه خیلی تفکر آفرین است. متن هم به قلمی ادبی و دلپذیر ولی بسیار بسیار روان نوشته شده.
فاطمیات یکی از بهترین تجربه های مطالعه امسالم بود.
        

          کتاب با ادبیات مردم تنگسیر در دوره احمدشاه روایت می‌شد این مسئله در ابتدا کمی خواندن را مشکل می‌کرد اما رفته رفته تبدیل شد به یکی از نقاط قوت داستان.
قهرمان داستان محمد، مثل اکثر کتاب های چوبک قربانی تباهی و رکود جامعه شده اما نقطه عطف داستان آنجاست که شخصیت اصلی برخلاف باور های دینی درونی اش خود به انتقام از جامعه بلند می‌شود.
در کل تجربه ی متفاوت و لذت بخشی از رمان ایرانی بود.
        

          کتاب را در سفر اربعین خواندم
می شود با هر جمله ش ده عمود فکر کرد و هزاران مصداق از زندگی روزمره نوشت ..
والعصر، ان الانسان لفی خسر  
        

          داستان کشش خوبی داشت، آغاز جالب اما پایان بندی ناقص و تقریبا باز، نسبت به داستان های ایرانی که در این فضا نوشته شده نسبتا متوسط بود، ولی برای اوقات فراغت داستان سالمی بود که ارزش یک بار خواندن دارد.
        

          نمایشنامه ای باشکوه از روند سرخورده شدن اکثر زنان جهان 

اوایل خواندن بخاطر واضح بودن داستان احتمالا بنظر کمی زیاده روی می آید ولی با لحظه ای تامل می‌شود فهمید چگونه زنان مختلف به همین شیوه در برهه های گوناگون تاریخی حتی همین امروز تنها «عروسک» اند.
ابتدا عروسکِ پدر که هیچ نظری از خودشان بروز نمی‌دهند
بعد عروسکِ بی زبان همسر که همه بر خامی و سادگی اش اتفاق نظر دارند.
به عنوان تجربه ی اول از آثار ایبسن، بی نظیر بود.
        

          یک روایت ساده، تاریک و تلخ از مرگ.
مرگی که به راستی پایان بود ... در طول داستان به پیرمرد ها و پیرزن هایی که میشناسم فکر کردم، به اینکه گاها چقدر در مرگ حل شدند.
مرگ در داستان تولستوی دقیقا نقطه ی پایان بود، برخلاف باور عموم ما با مرگ همه چیز در زندگی ایوان ایلیچ تمام شد.
یک زندگی ساده که در مسیر خوب و مناسب بنظر می رسید ولی نزدیک مرگ واقعیتی فلاکت بار و چرک داشت.
می شود گاها که از حرکت می افتیم به این کتاب برگردیم و ترس همچین تمام شدنی حرکت را برایمان معنی دار کند.
        

          این کتاب در کنار دو کتاب دیگری که امسال از ادبیات روسیه خواندم، تجربه های جالب و متفاوتی از خواندن، بودن
به علاوه، ساختار نمایشنامه خیلی برام جالب بود ... شخصیت ها و کنایه ی عمیقی که داستان داشت به طور جالبی کنار هم آورده شده بودند.
        

          دومین اثری که از داستایفسکی خوندم، بر خلاف اثر اول ( شب های روشن ) داستان خیلی زود با خودش همراهم کرد، با وجود غمی که طول داستان جریان داشت هیچوقت کسل کننده نشد. 
        

          روند داستان بسیار کند و پر از جزئیات بود، خیلی بیشتر از حدی که انتظار داشتم خوندنش طول کشید، داستان نقطه عطف خاصی نداشت و گاهی اوقات یکنواختی باعث می‌شد حواست پرت بشه
        

          اگر محفلی با هدفی مشخص دارید این کتاب می‌تونه خیلی کمک کننده باشه؛)
گاهی برای اعضای محافل خوبه که به خودمون بیایم و نقص ها و مشکلاتمون رو برطرف کنیم، تا نقص ها و مشکلات جمعمون برطرف بشه
        

          داستان خیلی زود تورو درگیر خودش می‌کنه و عمیقا غمش رو حس می‌کنی، حین خوندنش دائما به بچه های اوتیسم فکر می‌کردم .. دنیا از دید بعضیا خیلی متفاوت تر از چیزیه که ما می‌بینیم
        

          خیلی وقته که بار ها به این کتاب برخوردم و گفتم یه روزی می‌خونمش، امروز کمالگرایی برای داشتن نسخه فیزیکشو کنار گذاشتم و نسخه الکترونیکیشو خوندم.
پر از جملاتیه که عمیقا باید بهشون فکر کنی
بعضیاشون خیلی درست و قشنگن و شنیدنشون می‌تونه کل چیزی باشه که برای یه هفته احتیاج داری ...
بعضیا هم کلیشه ای تر و بعضاً نادرستن
مثلا حقیقت اینه که خوشحالی و حال خوب ما، مهم ترین چیز دنیا نیست و اولویت ها بر اساس درستی و نادرستی تغییر می‌کنن؛)
ولی از اونجایی که فقط ده دقیقه وقتم رو گرفت واقعا خوندنش می‌ارزید؛)
        

          داستان عمیق و غم انگیز
جمله ی آخر کتاب از اون دسته جملاته که یک بار می‌خونی ولی مدت ها بهش فکر می‌کنی