گاهی دانستن خیلی لذت بخش است، حتی در این حد که بدانی چه کسی پشت در است و دق الباب می‌کند. چیزی که دانستن را شیرین می‌کند حب است. حیات لذتش را از حب می‌گیرد و اگر انسان جوششی از محبت نداشته باشد لذتی از زندگی نمی‌برد

خشت اول در شناختنِ بنای جهان این است که بدانیم سرآغاز همه چیزهای خوب و پاکی که روی زمین به وجود آمده است، آب است؛ آب، رسول خداست که آیه و معجزه اش معماری است. زمین از وقتی زمین شد که سر از آب بیرون آورد و وقتی جان گرفت و زنده شد که دم به دم با آب آمیخت. آب، هنرمند است حُسن میآفریند و ذوق رنگ آمیزی و تصویرگری دارد گاهی ساده و متواضع نقاشی میکند؛ مثل طرح انگور و سبزی. گاهی متعادل و اطمینان بخش نقش میزند مثل زیتون و نخل و گاهی پر و فراوان ترسیم میکند با زمینه قدرت و اختیار، مثل باغ های انبوه دارای حصار و گاهی طرحش محفل ساز و نشاط آفرین است مثل میوه های رنگ به رنگ و بوستان گاهی نیز این همه را یکجا در بی رنگی و سادگی خلاصه میکند؛ مثل این بیابان لم یزرع. (تصویرگری برگرفته از سوره مبارکه عبس 25-۳۱) می گویند اولین جایی از زمین که سر از آب بیرون آورد این جاست؛ درست زیر خانه کعبه. خوب که دقت شود، این زمین بی آب و علف و این نقطه شروع و زایش بر ساحل دریاست؛ این جا آب مأمور است باشد اما دیده نشود. آب اهل آسمان است اما کارش را در زمین میکند؛ او خوب می داند این مأموریت را چگونه به سرانجام برساند. مأموریتش این است که خودش را برساند؛ دیده شدن و نشدن برایش فرقی ندارد. همین که رسید نفوذ میکند بیدار می سازد پاک میکند تازگی میبخشد می رویاند و تنوع ایجاد میکند. آب این جا گنجینه و ذخیره ابدی است. مایه ی حیات.

پدر ها نگهبان مادران هستند و این ماموریت آسمانی است. پدر را باید از دریچه ی چشم مادر فهمید. پدر برای بچه ها کتاب است و مادر سواد خواندن و قرائت کردن.