یادداشت‌های فاطیما اربابی (20)

          عالی بود.
منم مثل پیپا ترسیدم. منم مثل پیپا ناراحت می‌شدم و حرصم می‌گرفت. 
 احساسات کارکتر‌ها برام قابله لمس بود. 
اون عاشقانه‌ی نرمی که توی داستان شکل گرفت واقعا قشنگ بود. 
شخصیت ویکتور رو واقعا دوست داشتم🥲
و راوی تا ابد>>> 
ترجمه روان بود. 
همچنین خط داستانی و طوری که ماجرا به جلو می‌رفت رو دوست داشتم،  بدون هیچ فلش بکی به گذشته بود و فقط یادآوری گذشته بود. 
همچنان مبهوت داستانم😔
        

          کتاب از زبان خانومی(پروا) روایت می‌شد که در سن ١٦ سالگی مهاجرت کرده بود. الان تو جایی از زندگیش قرار داره که عزیزترین فرزندش برگشته ایران و همچنین شوهرش. و الان خودشه و خودش.
بعضی جاها هی یه‌سری حرف‌ها تکرار ‌می‌شد. مخصوصا وقتی حرف از سحر میومد وسط.
از این خوشم اومد که یک چهره‌ی جدیدی از حقیقت رابطه‌ی بین یک زوج رو به نمایش گذاشته بود. 
به‌نظرم می‌تونست چیزه بهتری دربیاد اما نشد. 
        

          مطالب کتاب برام جالب تلقی نشد و هر چقدر سعی کردم خودم رو مجبور به پایان دادنش کنم و با خودم بگم "بیخیال ١٦٠ صفحه بیشتر نیست که" نشد و کتاب رو وسط راه ول کردم.
        

          گیرا نبود.
        

          کتاب سراسر رنج هستش.
من این کتاب رو بخاطر پیشنهاد یکی از بوک‌بلاگر‌ها گرفتم. ایشون می‌گفتن کتابیه که هر بار می‌خوننش و به هر کسی دادنش باهاش گریه کرده. منم انتظار داشتم یه چیز غم‌انگیز و گریه‌دار بخونم اما خب..
گریه‌دار نبود، حداقل برای من. بیشتر دلخراش بود و باعثه ناراحتی می‌شد.
هر چند که پایان خوشی داشت اما با این‌حال جمله‌ی پایانیش بسیار سنگین تلقی شد واسم.
        

          این کتاب داستان مردی چهل خورده‌ای ساله رو روایت می‌کنه که یک سال از به وفات پسر ١٢ ساله‌اش می‌گذره. عادات‌ها و حالات رفتاری‌ای که داره و طرز فکرش شما رو ترغیب می‌کنه ببینید چی میشه.(حداقل برای من که اینطوری بود.) و صددرصد اتفاقی که اول داستان می‌افته. 
حقیقتا من این کتاب رو بخاطر اینکه قیمت قدیم بود گرفتم و انتظار خاصی هم نداشتم نه تا حالا کاری از این نویسنده خونده بودم نه ترجمه‌ای از مترجم کتاب.
اما بعد با خوندن کتاب و جلو رفتن توی داستان انتظارم رفت بالا چون می‌خواستم بدونم خب تهش شخصیت اصلی چجوری قراره مشکلاتش رو حل کنه و چجوری نویسنده می‌خواد داستان رو جمع کنه؟
اما طوری کتاب به پایان رسید رو واقعا دوست نداشتم..شاید تو ترجمه اینطور شده بود اما با این‌حال پایان دلنشینی نبود.
یه چیزی راجبه این کتاب برام جالب بود اینکه نویسنده یه خانوم بود اما داشت کتاب رو از زندگی و گاه زبون مردی چهل ساله می‌نوشت و به‌نظرم این موضوع خیلی جذاب بود.
در کل کتابی نیست که پیشنهادش کنم به دیگران اما اگه شما هم از اون آدمایید که دوست دارید سرگذشت و افکار آدمی رو بدونید، این کتاب می‌تونه جالب باشه براتون. 
        

          وای! وای! وای! وای! 
من با شرل کتاب رو زندگی کردم. یجورایی انگار اون زمانی که داشت تو مسیر پاسیفیک کرست پیاده‌روی می‌کرد، من هم اونجا حضور داشتم. 
داستان زندگی یه زنی هستش که مادرش فوت کرده و بعد وفات مادرش زندگی و خودش به کل عوض میشه.
داستان بر اساس زندگی واقعی خود نویسنده‌است. 
توی داستان به این درک می‌رسید که بعضی وقت‌ها باید پذیرفت و این تنها کاریه که از دست‌مون بر میاد چون قلم زندگی ما فقط و فقط دست خودمون نیست و عوامل بسیاری درش دست دارند.   
به صفحات آخر کتاب که رسیده بودم دلم نمی‌خواست تمومش کنم. می‌خواستم باز هم داستان همینطوری ادامه داشته باشه اما کارکتر اصلی خودش رو پیدا و به مقصد رسیده بود، شاید حالا نوبت منه؟ 
        

          کتاب خوبی بود. نه‌تنها ارزش خواندن بلکه ارزش بار‌ها خواندن رو داشت. تلنگری شد تا بیشتر به اطرافم توجه کنم.
        

          کتاب از زیر سانسور‌های زیادی به اینی که هست بدل شده ؛ طبعیتا باگ‌ داره اما اونقدر نیست که حس کنی انگار چیزی از داستان رو نفهمیدی.
من لذت بردم. انگار آقای موراکامی من و اطرافیانم رو نوشته بود.
        

          اولین سفرنامه‌ای بود که خوندم و جدی مشتاقم کرد بیشتر سفرنامه‌ بخونم و همین مسیر رو ادامه بدم. شما با کتاب سفر می‌کنید از روسیه سرد رد می‌شید از ایران خودمون رد می‌شید و در کیپ تاون سفر به اتمام میرسه؛ به صورت ظاهری، اما هم برای نویسنده(رضا پاکروان) و هم برای شما خواننده‌ی عزیز تازه یک سفر جدید آغاز میشه.
خلاصه که کلی پیشنهاد می‌کنم.
راجبه ترجمه اگه بخوام بگم..ترجمه‌ی خوب و روانی بود اما یه‌سری غلط املایی‌ها تو ذوقم میزد.
        

          بامزه بودش. اولین تجربه‌ی من از خوندن خاطره نویسی بود؛ اونم از زبان یه بچه!
با این حال اونقدر کتاب رو دوست نداشتم که بخوام جلد دوم رو بخونم یا پنج‌تا ستاره بهش بدم. 
ولی مورد خوبیه، که بعد یه کتاب سنگین ٤٠٠صفحه‌ای بخونی.
        

          صدسال تنهایی کتابیه که حول محور خاندان بویندیا و دژاوو‌هایی که نسل در نسل تکرار میشه می‌چرخه.
حقیقتا داستان کتاب منو نگرفت و به درک این نرسیدم که چرا نوبل گرفته:)
البته ترجمه هم خیلی تاثیر داره؛ من کتاب رو از نشر پارسه با ترجمه‌ی خانومه  بیتا حکمی خوندم.
از یجایی به بعد فقط می‌‌خواستم بخونم که تموم بشه.
با این حال طوری که کتاب تموم شد رو دوست داشتم.
        

          حقیقتا من کتاب رو برای خواهر کوچیک‌ترم گرفته بودم اما اون گفت بخاطر چیزای ترسناکی که توش بهش اشاره میشه می‌ترسه.
تصمیم گرفتم خودم بخونمش. کتاب روایت یک دنیای دیگه‌ای رو داشت و باعث شد علاقه‌م به ستاره‌ها بیشتر بشه. نویسنده داستان جالبی برای آویزون موندن ستاره‌ها تو آسمون و اهمیت اونا خلق کرده بود. از یجایی به بعد دوست داشتم فقط کتاب رو بخونم و تموم کنم؛ البته بیشتر بخاطر این موضوع بود که زیاد با فانتزی میانه ندارم. اما دوستش داشتم. خیلی با شخصیت تیرین همزاد پنداری کردم و ناخدا هنوز هم برام گُنگه. کاش می‌گفتن که اون کلیده دقیقا برای چه کاریه و چیا رو فاش می‌کنه.
"نور قسمتی از وجود کایرو شده بود و هیچ‌وقت نمی‌گذاشت اشتباه کند"
امیدوارم بتونم تجربه‌اش کنم.
        

          پشم‌ریزان...از یجا به بعد تو هم حس می‌کنی مثل خود شخصیت اصلی دیوونه شدی.
        

          کتاب خوبیه.سبکه و خوبه برای یه استراحت.مناسب بهار🤌🏻
        

          داستانی‌هایی که توی خود رمان تعریف میشن>>>
        

          به نظرم اگه دست و بال نویسنده باز بود می‌تونست خیلی بهتر باشه و عاشقانه‌ی توی داستان کیلشه‌ای بود اما ایده جدید بود.
مشخصه بود نویسنده یه حرفی داشت که بخواد برسونه اما امکانش براش مهیا نبود.