سبک ویژه رمان‌های جنایی سوئدی چند سالی است که اقبال گسترده‌ای پیدا کرده است. شاید بشود گفت که اقتباس‌های سینمایی بعضی از این آثار مثل دختری با خالکوبی اژدها در سینمای سوئد و بعدتر هالیوود در امر موثر بوده اما نمی‌توان منکر فضای خاص این رمان‌ها شد. 
حال و هوایی سرد و تاریک و پر از برف و باران و توفان. در داستان‌ها چه اتفاقی می‌افتد. همان روند معمول پرونده‌های جنایی در همه جای دنیا. تفاوت رمان‌های جنایی سوئدی در همین جاست. 
برخلاف عرف معمول این گونه ادبی، خبری از هوشمندی خاص بازپرس یا طراحی‌های عجیب و غریب جنایت یا جنایتکاران فوق عادی نیست. جنایت‌ها معمولی هستند؛ حتی انگیزه ها. در این رمان‌ها مثل همین رمان قاتلان بدون چهره؛ حتی مدت زمان طولانی رسیدن به نتیجه و اطناب این مسیر حذف نشده است.
داستان در عرف پرونده‌های جنایی عادی است اما در عرف رمان‌های جنایی غیر متعارف. 
شاید راز جذابیت رمان‌های جنایی سوئدی همین باشد، جنایت های معمولی در جهانی سرد و توفانی.
        

          به نظرم جالب بود که نویسنده یکی از شخصیت‌های داستان رو ایرانی انتخاب کرده (البته این ایرانی پناهنده و در حد یک صفحه) و سرگرمی دوران بچگی  ایرانی. 
می‌تونست رمان کم حجمی باشه و الکی طولانی نباشه مخصوصاً حدود 50 صفحه آخر. در کل خوب بود.
        

          یک جنایی کاملا معمولی با مخلفات اضافه.
داستان از یک جنایت خشونت بار آغاز میشود و بلافاصله پلیس وارد قضایا میشود، شروع میکند به برچیدن سرنخ ها از محل وقوع قتل، خیلی معمولی و کسالت بار.
ما با سانتیمتر به سانتیمتر تحقیقات پلیس همراه هستیم به علاوه تعداد زیادی شخصیت با اسامی مشابه که تشخیص دادن انها از هم سخت است.
کورت والاندر نقش اصلی تقریبا شخصیت سازی خوبی ندارد، روایت اعضای  خانواده و تعاملاتش با انها به شخصیت پردازی اش کمک نمیکند.
بقیه ی شخصیت ها هم چندان اثرگذار نیستند که نویسنده به فکر شخصیت پردازی چندانی باشد.
توصیف عملا در کتاب بی معنی است، نه کمکی به فضا سازی میکند و نه پیشبرد داستان.(اگر خون بر برف را خوانده باشید، درک میکنید که توصیف چه قدر میتوانست فضای سرد سوئد و خشونت حاکم بر داستان را بهتر تصویر کند)
پایان کتاب خیلی شکه کننده نبود، فهمیدن این که در تمام مدت در جاده‌ای اشتباهی رانده‌ایم به جذابیت داستان کمک چندانی نکرد.
خلاصه خوب که نبود هیچ، بد هم بود...

        

          اول از همه، ترجمه به شدت افتضاحی داشت که خوندن کتاب رو طاقت‌فرسا کرده بود. 
و اما بعد، خود داستان هم چندان قوی نبود. داستان کتاب در سال ۱۹۹۰ رخ میده اما نمی‌دونم زمان نگارشش هم برای همون سالهاست یا جدیدتره. چیزی که هست یه قتل جنایی و خوفناک اول کتاب داریم که پلیس‌های محلی و در راسشون کورت والاندر تلاش می‌کنن تا حقیقت رو کشف کنن. اما این وسط کلی توصیف، ماجرا و اشارات بیهوده و اضافی هست که فقط داستان رو بیخودی کشدار کرده بود. مثلا دلیل حضور و اشاره به اسب، پرورش‌دهنده اسب و تشبیهاتی بر اساس اسب چی بود؟ نویسنده خواسته یه نخ تسبیح درست کنه؟ 
خیلی از مواردی که داستان رو پیش می‌برد بر اساس یه اتفاق یا بهتر بگم دستِ یاری نویسنده بود. داستان خیلی جاها دیگه رمان نبود بلکه فقط یه دفتر خاطرات گزارش‌گونه بود تا زمان رو جلو ببره. به طور خنده‌داری هم مدعی بررسی جامعه‌شناختی از سوئد و معضلات اجتماعیش بود اما به هر کدوم از معضلات مدّ نظرش یه نوک زده و رهاش کرده بود. 

در کل به عنوان یه عاشق ادبیات جنایی و پلیسی، "قاتلان بدون چهره" کتابی نیست که بخوام به کسی توصیه کنم بخونه.

به قول یکی تو قسمت نظرات فیدیبو، تنها قسمت خوبش چهره جذابی بود که از یه ایرانی نشون داده بود.
        

          واقعا و انصافا و حقیقتا توانایی خوندن کتاب الکترونیک یه هنره. با تمام وجودم با الکترونیک خوندن کتاب شکنجه میشم و میخوام در و دیوارو گاز بگیرم . و این در حالیه که من اصلا آدم سخت گیری نیستم . تا این کتاب رو تموم کنم  شش هفت تا کتاب کاغذی خوندم ولی نمیتونستم این یه دونه رو تموم کنم. 
داستان هم که ماشالله خیلی بد بود این همه سر نخ چید کنار هم تهش از هیچ کدوم استفاده نکرد و اتفاقی قاتل رو پیدا کرد یا للعجب.
ساعت رو چرا انقدر اعلام میکرد؟
توضیح در مورد خونواده والاندر هم که بیخود و بی جهت بود .
احتمالا داستان کتاب تو عهد درشکه میگذشت که انقدر برای والاندر سوال بود لوگرن با چه وسیله ای از روستاشون رفته شهر که بعد بخواد از همچین چیزی به عنوان سرنخ استفاده کنه؟ نصف کتاب دنبال این قضیه بود.
اون دوستش که پرورش اسب داشت چرا تو قصه بود؟
چی بود واقعا این کتاب؟😒