کتاب از زبان خانومی(پروا) روایت می‌شد که در سن ١٦ سالگی مهاجرت کرده بود. الان تو جایی از زندگیش قرار داره که عزیزترین فرزندش برگشته ایران و همچنین شوهرش. و الان خودشه و خودش.
بعضی جاها هی یه‌سری حرف‌ها تکرار ‌می‌شد. مخصوصا وقتی حرف از سحر میومد وسط.
از این خوشم اومد که یک چهره‌ی جدیدی از حقیقت رابطه‌ی بین یک زوج رو به نمایش گذاشته بود. 
به‌نظرم می‌تونست چیزه بهتری دربیاد اما نشد. 
        

          شاید چون این مدت بیشتر رمان نوجوان خوندم، از این کتاب خوشم نیومد... 
کلا هیچ چیز قابل درکی برام نداشت، اما جوری هم نیست که فکر کنم حیف کاغذ و حیف وقت و ...
        

          کتاب خیلی خیلی خوبیه. دوسش داشتم