بریده‌های کتاب زهرا بجلی

من از جایی به بعد، در زندگی فهمیدم آن قدر ها وقت ندارم که بنشینم مویه کنم بر زندگی و جوانی از دست رفته خودم و خانواده ام. مجبورم جایی میان زندگی، همراه با اشک ریختن و پذیرفتن همه شکست ها و فقدان ها بلند شوم، راه بروم، رانندگی کنم، کار کنم، پول در بیاورم، ظرف بشویم و بخندم و معاشرت کنم.

می گویم:(حاجی من یک دوره ای نگران بودم اگر توی بهشت چای ندهند چه؟) و با خنده و تعجب پیرمرد روبرو می شوم، حبه ای قند گوشه لپم می گذارم و می گویم:(آخر خدا قربانش بروم همه اش وعده شراب داده است! ماهم که چای خور...)

هر بار که سفر می کنم، بیشتر به این باور می رسم که ریشه ما عمیق تر از آن است که بشود بریدشان و رفت. در سرزمین ما خیلی چیز ها ایده آل نیست. محدودیت ها و مشکلات را می دانم، اما هرچه باشد مال خود ماست. ارث پدرمان است، غمش را فراوان خوردیم اما شادی هم کم ندارد... می مانیم و شادی هایش را زیادتر می کنیم.

مردم کوبا قرار نگذاشته اند چیزی را تغییر بدهند و همین زندگی‌شان را سرخوشانه می کند. این که خوب است یا نه را نمی دانم، این را جامعه شناس ها بگویند. کوبایی ها برعکس ما هستند که در طول تاریخ به همه چی کار داشته ایم و کار داریم. از سوراخ لایه اوزون تا حل بزرگترین مشکلات فلسفی بشر.

از او می پرسم آیا خانه همینگوی را دیده است یا نه. انتظار دارم اولین جایی که دیدنش برای یک آمریکایی جالب باشد. خانه ارنست همینگوی باشد، اما کنی می پرسد:(خانه کی؟) و تازه می فهمم که نه تنها نمی داند همینگوی سال ها در حومه ی هاوانا زندگی کرده که حتی نمی‌داند نویسنده ای به این اسم وجود دارد.

زیر پایم زمین از ظلم انسان به انسان می نالد...

چه ترحم انگیزند آن ها که عاشق کامل زادگاهشان نیستند و چه خشم انگیزند آن ها که از میهنشان همان گونه نام می برند که از یک ستاره دور