به نظرم برجسته ترین ویژگی اش پرکاری و خستگی ناپذیری بود. نمی دانم شاید به حکم (لَیْسَ لِلْاِنْسَانِ اِلَّا مَا سَعَی) مُهر شهادت خورد بر تقدیرش.

اخم آلود گفتم :آقا مهدی این چه کاریه می کنی؟ _کدوم کار؟ همین که می ری از بچه ها عذرخواهی می کنی. مگه تقصیر تو بود؟ اصلا حتی اگه تقصیر تو هم باشه، اینا باید یادبگیرن فرمانده هم گاهی اشتباه می کنه، اما دلیل نمی شه بی احترامی بکنن. مهدی جدی گفت:من این چیز ها سرم نمی شه، بچه ها به حرفم اعتماد کردن، نمی خوام از دستم ناراحت باشن یا حق الناسی گردنم باشه.