یک جهان بینی شسته رفته تر از سایر راویان، مورخان و نظریه پردازان شیعی راجع به وقایع کربلا‌
‌
کتاب پر از جملات ناب و زیباست
به نظرم نیازه که نگاه امام موسی صدر به کربلا را به همه ی اقامه کنندگان عزای اباعبدالله الحسین علیه السلام تعمیم بدیم.
نگاهی قهرمانانه به شهدای کربلا و بازماندگان
نه نگاه محقرانه و ترحم برانگیز
        

          فرزندم، این دو سه کتاب را بخوان، عاشورا را بفهم

توی همین کتاب خواندن‌ها یاد گرفته‌ام که برای فهمیدنِ اینکه تویِ سرِ یک متفکر چه می‌گذرد، نباید به یک کتابش اکتفا کرد. همین است که وقتی می‌خواهم کتابِ فکری و اعتقادی، از نویسنده‌ یا متفکرِ جدیدی بخوانم، مجموعه کتابش را می‌گیرم. البته می‌خرم. این مدل کتاب‌ها را باید خرید و گذاشت تویِ قفسه. چون احتمال رجوعِ دوباره به آن کم‌وبیش وجود دارد.
امام موسی صدر یکی از این متفکران است. چهار جلد از کتاب‌هایش را خریدم. این کتابِ سفرِ شهادت، تقریبا می‌شود معروف‌ترین کتابش. قصدم نقدِ و لو دادن محتوایِ کتاب نیست. البته زیرعنوان کتاب خودش همه‌چیز را تابلو کرده است «گفتارهایی درباره‌ی واقعه‌ی عاشورا». اینجا می‌خواهم مقایسه‌ای کنم بین سه کتابِ عاشورایی که خوانده‌ام. «انسان 250 ساله»، «حماسه حسینی» و «سفرِ شهادت».
از خواندنِ دو کتابِ اول خیلی وقت است می‌گذرد. اما آنچه تهِ ذهنم ته‌نشین شده را می‌توانم هَم بزنم تا چیزهایی بیاید رو.
نکته‌ی اول اینکه هر سه کتاب مجموعه سخنرانی است. در واقع مطالب و محتوایِ کتاب برای عمومِ مردم از بازاری تا زن و مرد و نوجوان آماده شده و می‌شود گفت همه‌خوان است. سخرانی‌هایِ آیت‌الله خامنه‌ای که محتوایِ کتاب انسانِ 250 ساله است، سخنرانی‌های پراکنده‌ی آیت‌الله خامنه‌ای از سال‌های 59 تا 89 بوده که بعد پیاده و شده کتاب. محتوایِ حماسه حسینیِ شهید مطهری در سال‌های نزدیک به هم است. کارِ خوبِ گردآورندگان، کنارِ هم گذاشتنِ این سخنرانی‌هایِ پراکنده بوده. 47، 48، 49، 52 و 56 سال‌هایی بوده که شهید مطهری درباره‌ی قبامِ امام حسین(ع) و واقعه‌ی عاشورا سخنرانی داشته. سفرِ شهادتِ امام موسی صدر، حاصلِ سخنرانی‌های امام موسی صدر درباره‌ی واقعه‌ی عاشورا در سال‌های 55 تا 57 شمسی، در لبنان است.
اما بعد؛
اگر دوباره برگردم به 18 سالگی و بخواهم درباره‌ی واقعه‌ی عاشورا بخوانم، حتما از «انسانِ 250 ساله» می‌خوانم. آخر بدیهی است که من باید اول بدانم که چرا سربازان عمر سعد، در روزِ عاشورا، از سرِ کینه با حسین می‌جنگیدند. این کینه از کجا آمده؟ باید برگردم شصت‌هفتاد سالِ قبل‌تر. پس این کتاب آیت‌الله خامنه‌ای این وسعت دید را به من خواهد داد. البته این کتاب از پیامبر شروع می‌شود تا آخرین امام. ولی سه فصل را اختصاص داده به واقعه‌ی عاشورا. تبیین واقعه‌ی عاشورا در این کتاب فوق‌العاده است.
باید در پرانتز گفت که کتاب «همرزمان حسین» نیز از آیت‌الله خامنه‌ای، که محتوایِ آن در سالِ 51 در تهران ایراد شده، به گونه‌ای مکمل این کتاب می‌باشد. که بهتر است قبل از حماسه‌ی حسینی خواند.
و اما حماسه‌ی حسینی. در کتابِ قبلی ما با مبارزات ائمه (ع) آشنا شدیم. هدفِ قبامِ اباعبدالله (ع) را شناختیم. الآن چه کنیم؟ اینجاست که باید به دنبال خواندنِ حماسه‌ی حسینی باشیم. در این کتاب است که شهید فریاد می‌زند که شمر زمانه‌ات را بشناس. حالا این سخنرانی چه سالی است؟ حدود سال 50. زدنِ این حرف‌ها در آن دوران کار ساده‌ای نبوده. اما می‌زند. گرچه اهدافِ قیامِ حسینی را هم واکاوی می‌کند. اما به این بسنده نمی‌کند. تحریفاتِ واقعه‌ی عاشورا را در فصل‌های آخر عنوان و تحلیل می‌کند. من اگر بخواهم دو کتاب به فرزندم معرفی کنم که بگویم بخوان، عاشورا را بفهم، «انسان 250 ساله» و «حماسه‌ی حسنی» است.
ولی یک کتابِ دیگر را هم می‌گویم اگر فرصت داشتی بخوان. چه کتابی؟ «سفرِ شهادت». امام موسی صدر در این کتاب که تقریبا سال‌های 55 شمسی ایراد شده، به جنبه‌ی احساسی واقعه‌ی عاشورا تکیه می‌کند ولی تأکیدش آن نیست. یعنی چه؟ در هر سخنرانی از یک زاویه به واقعه‌ی عاشورا می‌پردازد. (بعضی از گفتارها به نظر تکرار مباحث قبل است. شاید سخنرانی در مکانِ دیگری بوده و مضمون تکرار شده.) از هر زاویه که به عاشورا می‌نگرد، اشاره‌اش به جنبه‌ی احساسی کربلا است و تلنگری به مخاطب می‌زند که «حواست کجاست؟ کربلا و عاشورا فقط احساس و گریه کردن نیست.» و حتی یک جایی تذکر می‌دهد که وسط سخنرانی می‌خواهید گریه کنید، بلند گریه نکنید. اما حرفِ حسابِ این کتاب چیست؟ حماسه. او هم می‌گوید الآن یزیدِ زمان اسرائیل است و ما باید حسینی‌وار و زینبی‌وار در مقابل یزید بایسیتم. البته باید کمی تاریخ را ورق زد که حدود سال‌های 1975 چه حرکت‌هایی در منطقه جنوبِ لبنان و فلسطین در حال انجام بوده که اینگونه سخنرانی‌ را اقتضا می‌کرده است. هر چه هست تمرکزِ سخنران، یعنی سیدموسی صدر، انتهایِ هر گفتارِ عاشورایی، فلسطین و لبنان در مقابلِ اسرائیل است. این کتاب ارزش قرار گرفتن در کنارِ دو کتاب بالا را دارد. چون حرف‌هایی از عاشورا مطرح می‌شود که در ایران ایراد نشده. ولی حرفِ مشترکی می‌خواهد بزند. و این خوب است.
بعد از یادداشت باید این را بنویسم که دائره‌ی مطالعاتی من پیرامون عاشورا آنقدرها گسترده نیست. اما بین کتاب‌هایی که خوانده‌ام، به این دو سه کتاب رسیده‌ام. این یادداشت را 8 بهمن 1400 قلمی کرده‌ام. شاید 1410، ده کتابِ دیگر از عاشورا خواندم و نظرم عوض شد. اصلا شاید آن‌موقع به فرزندم گفتم نمی‌خواهد سخنرانیِ پیاده شده را بخوانی، برو فلان سریال را ببین. کسی چه می‌داند.

        

          این کتاب مجموعه‌ای از سخنرانی‌های امام موسی صدر در مورد عاشورا و واقعه‌ی کربلا است؛ که در کنار این موضوع به اتفاقات آن روزهای لبنان هم اشاره می‌کند. 
با خوندن این کتاب نقش حضرت زینب در صحنه‌ی کربلا و بعد از آن برایم خیلی پررنگ‌تر شد.
اولین کتابی بود که از امام موسی صدر خوندم، بعد از خوندن این کتاب دوست دارم بیشتر ازشون بخونم و بیشتر با شخصیتشون آشنا بشم.
        

          مسئولیت‌پذیری، درد، شفافیت، شجاعت، ارزش‌محوری، تربیت و انس با مرگ کلیدواژه‌هایی است که این کتاب با خود به ذهن متبادر می‌کند. تمرکز کتاب بر امتدادبخشیدن عاشورا تا زندگی امروز ما و بیان جان‌مایه‌های سعادت‌بخش و کاربردی این حادثه برای زندگی روزمره‌ی ماست؛ عبرت‌ها و درس‌هایی که بی‌شک همگانی‌ترین، شفاف‌ترین و نزدیک‌ترین راه‌ها به رستگاری هستند.
        

          مجموعه سخنان سید موسی صدر با موضوع عاشورا و امام حسین در این کتاب جمع اوری شده
سید موسی صدر برخلاف خیلی از روحانیان امروزی به دنبال کاربرد دین در زندگی ست و زاویه دیدش درمورد دین چیزی فراتر از نماز و احکامه 
اما عیب کتاب به خاطر ضعف انتشاراته که اومده جمله به جمله سخنرانی ها رو در کتاب اورده و باعث شده مطالب کتاب تکراری زیاد شه(سخنرانی ها در جاهای مختلف و زمان های مختلفی بوده پس برای سخنرانی طبیعیه ولی خواننده رو اذیت میکنه )
        

          اگر شما هم حسین‌ علیه‌السلام رو برای یک عمر زندگی و جهان می‌خواید و نه فقط برای چند شب هیئت، حتما گوش جان بسپرید به افق‌های دید وسیعی که این مرد دانا به تصویر می‌کشه!
عین سخنرانی‌ها پیاده شده و ممکنه یکم برای بعضی راحت خوان نباشه.
        

          سفر شهادت سخنرانی های گردآوری شده  امام موسی صدر درباره واقعه عاشورا و امام حسین( علیه السلام) هست که توی دوره خاصی ایراد شده؛ توی دوره ای که لبنان در حال اشغال و فلسطین در حال از دست رفتن بود. مردم جنوب لبنان آواره می شدند و دولت و ارتش لبنان کار چندانی براشون نمی کرد.
عملا توی هر سخنرانی امام موسی صدر اشاره ای به مسئله فلسطین می کنن و  شرایط جامعه زمان خودشون رو شبیه به شرایط جامعه عاشورا می دونن. شرایطی که جامعه انگار مرده و  افراد اهتمامی به آینده و سرنوشت خودشون ندارن و فقط به فکر منافع روزمره خودشون هستن. خوندنش توی شرایط غزه دردناک و تاسف بار بود. اینکه جلوی گسترش بلای صهیونیسم رو می شد گرفت اما اهمال کاری و سستی و ناهشیاری در برابر نقشه دشمن فرصت طلایی رو از امت اسلام گرفت و اینکه چطور هنوز عده ای نمی دونن چرا باید به مسئله فلسطین اهتمام داشت وقتی "خودمون هزارتا بدبختی داریم".

        

          اندیشه ها ی امام صدر خواندنیست👌
        

          این کتاب شامل هفده متن سخنرانی و گفتارهای امام موسی صدر در مورد حرکت امام حسین و واقعه عاشورا می باشد. بیان ایشان محکم، شیوا و صریح همراه با عبرت گیری های ارزنده از حرکت و رفتار و گفتار امام است.
درس ها و نکات تحلیلی ایشان بسیار بسیار ارزنده و آموزنده می باشند.
چکه هایی از کتاب:
● اگر در میدان جنگ تنها ابن زیاد و یزید و عمرسعد بودند، آیا امام حسین به آن شکل دردناک به شهادت میرسید؟ قطعا نه! میتوانیم بگوییم آن امت همگی با قول و فعل و سکوت و خشنودی و فرمانبری خود، بر کشتن امام اجماع کردند.
● کسیکه (برای امام) گریه میکند اما در عین حال برای پایمال کردن اهداف امام حسین تلاش میکند، همانند عمر بن سعد است که گریه میکرد ولی دستور کشتن امام حسین را هم داد!
        

          آن‌طور که من دیدم و خواندم، این کتاب با باقی کتاب‌های هم سبک خودش تفاوت‌هایی داشت. امام موسی صدر در سخنرانی‌هایش که متن این کتاب را پوشش می‌دهند سعی دارد تا به چند سوال به ظاهر ساده‌ای پاسخ دهد که درگیر آن‌ها بودیم اما موشکافانه به آن‌ها فکر نکردیم. ایشان تلاش می‌کنند که بدانیم چرا گریه می کنیم؟ برای چه کسی؟ با چه هدفی؟ در واقع شاید این مطالب جهت برانگیختن و ترغیب لبنان در برابر اسرائیل است.
        

          در انتظار اثری بهتر...😮‍💨
اول صحبت بگم. به عنوان یک دوستدار امام موسی صدر این کتاب، حرف های زیادی در برابر خیلی کتاب های دیگه نداره و نکات منفی داره! 
در ادامه اشاره میکنم به چند مورد و چرایی اون... 
کتاب در مورد مجموعه سخنرانی های امام موسی صدر هست
در اصل من کتاب رو دو بار مطالعه کردم. یک بار برای آشنایی با مطالب و خواندن اون و یک بار برای خارج کردن مطالب دقیق تر و خاص تر  که بولد هست.
 محتوی رو میتونم به سه دسته تقسیم بکنم.
(که همشون به هم ارتباط دارند)
1.دینی و معنوی2. تاریخی3. سیاسی (لبنان)
 من میخوام توجه بیشتری به بُعد تحلیلِ تاریخی  موسی صدر در این کتاب بکنم.
اگر کتاب عاشوراشناسی اقای اسفندیاری رو بخونید، هدف حرکت امام چند مورد تعیین شدن. حکومت| شهادت|شهادت سیاسی| سه مورد پرطرفدار بین علما هستند برای شیوه به ثمر نشستن هدف امام حسین که امر به معروف و نهی از منکر و یا اصلاح جامعه است. 
امام موسی صدر در اینجا به وضوح تمایل به برداشت شهادت طلبانه و جهادی از فاجعه عاشورا داره و صریح بحث حکومت رو رد میکنه و کاملا حرکت ها و کنش های عاشورا رو ضد مظلومیت (بُعد مظلوم بودن امام که غالبا در روضه های سنتی بوده) تفسیر میکنه و حتی روایاتی هم اگر بوده  اون رو نفی میکنه به دلیل اینکه اون ها رو خلاف هدف والای امام میدونه. 
در مورد کارکردِ منفی حکومت، دیدگاهی بسیار شبیه به مرحوم فیرحی داره. یعنی استفاده از قدرت سیاسی و حکومتی توسط یزید و سو استفاده از دین و واعظان و راویان برای ستم و حیله بر جامعه و بدنام کردن امام حسین و اون رو خطرناک ترین حرکت یزید میدونه برای از بین بردن اسلام. 

این از دو جنبه دوست و دشمن  و اهداف اون ها و شیوه عمل اون ها.

حالا میخوام مقداری وارد نقد دیدگاه ها و مباحث کتاب بشم.
یکی از موارد آشکار و مهم کتاب برای بنده که قابل نقد و اشکال هست، جنبه روایت و تاریخی اون هست به شکلی که انگار یکسری روایت و صحبت ها در خلال این روایت حذف و نادیده گرفته شده و یا دارای تداخل و اشکاله.
به طور مثال در مورد حرکت یزید و حکومتش بیان میکنه که این ها قصد داشتن همراه با بدنام کردن امام اون رو در سکوت بکشن و به راحتی روش سرپوش بزارن. این قضیه عملا نمیتونه با نقشه دشمن همخوانی داشته باشه! به دو دلیل: یک مورد که خود  موسی صدر هم اشاره کرده این هست که یزید علنا میخواسته انتقام پدران خودش در بدر رو از علی و اولادش بگیره و این رو اعلام میکنه و یک مورد دیگه جشن و دور دادن  حضرت زینب و کاروان کربلا هست که در شهرهای مختلف و گاهی با مهمانان خارجی برگزار میشده...
واضحه که این روایت کامل نیست و با منطق تاریخی و عقلی دشمن جور در نمیاد، با وجود اینکه شاید گوشه  ای از اون درست باشه.
یک مورد دیگه این هست که موسی صدر گاهی از روایت و تحلیل خودش جدا میشه! یعنی چی؟ یعنی اینکه از اون جنبه عامدانه شهادت و جهاد و خون در راه خدا، می بینی که یک جا سخن به زبان میاره که راه امام یعنی آمادگی برای آتش بس و گفت و گو!
این صحبت یک سخن درسته و جزو روایت و تاریخ عاشورا، ولی همخوانی با نقل های پیشین موسی صدر نداره.
در مورد ناله و شیون هم نگاه امام زیادی منفی هست :) که اصلا سمت اون نمیره که البته بیش از حده. بالاخره ما در این فاجعه روایت های کمی بابت گریه و ناله کودکان و اهل خیمه و یا جمله معروف هل من ناصر ینصرنی رو داریم که نشان از مظلومیت و فغان اهل بیت هست و اصولا قابل حذف نیست حتی با یک روایت فوق حماسی و شهادت طلبانه.
در کتاب سخن زیادی در باب سکوت نکردن مقابل ظلم  گفته شده  و خواسته شده که به هر صورتی که شده در مقابل اون ایستاد. من اینجا هم میخوام یک نکته اضافه بکنم که قابل تامل هست.
از زمان حرکت امام به سمت کوفه و مقابله با حر و یا آشنایان و یا حتی در کربلا امام وقتی در مقابل دشمن ها قرار میگرفت یکی از اولین جملاتش دوری کردن از جنگ و کشتار بود! نقل معروف به حر که بگذارید من به یک نقطه دور برم و به نوعی منصرف میشن از حرکت در قبال نامردی کوفیان، از نکات قابل تامل هست که با جمله دشمنی با ظلم و ستم در هر جایی و هر مکانی در تضاده.
ممکن بود دشمن یا حر اجازه بده به امام که بره در یک منطقه دور افتاده! در اون صورت یعنی امام در مقابل ظلم سکوت کردن و بی خیال شدن؟!

این ها یکسری تاملاتی بود که موقع بررسی کتاب بهشون رسیدم.

ولی به جز جنبه تاریخی و تحلیل اون، در بعد معنوی و برداشت دینی و سیاسی، واقعا امام موسی صدر مثل همیشه زیبا و قشنگ موضع گرفتن و موضوعاتی مثل انواع ستم، رابطه حج و حسین ع، تقابل با غزلت نشینی علما، قبیح بودن تحریف هدف والای امام و به خصوص  (در سخنرانی های حضرت زینب) بحث عدالت و تربیت جامعه هست و توجهی که به زنان در این امر میکنه از زیبایی های کتاب هست.

در آخر هم باید انتقاد بکنم به ناشر و جمع آوری این مطالب. 
به شخصه میتونم دلیل تکرار شدن مطالب و سخن ها رو بفهمم ولی نمیتونم با عدم مرجع و سند نویسی مطالب کنار بیام! مثلا این کتاب حجم زیادی نداره و از سمت انتشارات اختصاصی موسی صدر منتشر شده، طبیعیه که من انتظار دارم اگر در سخنرانی حدیثی و  واقعه ای  بیان میشه، بدونم منبع این نگاه و حدیث چه هست و این نکته برام ناراحت کنندست که باید بر طرف بشه. 

در مجموع نمیتونم بگم از مطالعه این کتاب استفاده و بهره ای نبردم، ولی میتونم این رو بگم در مقایسه با آثار دیگه امام موسی صدر ضعیف تر هست و نه اینکه تماما بده
و در آخر این ها نظر شخصی منه🌿🌹

        

          این کتاب را با دید بسیار مثبتی که نسبت به موسی صدر داشتم آغاز کردم. موسی صدری که گفته‌ام متخصص پر کردن خلاءهای افکارم هست. به‌حق که نسبت به علمای زمانه‌ی خودش و حتی علمای حاضر بسیار به روز بوده (و هست!) طوری که وقتی دقت کردم و دیدم متن سخنرانی‌ حاضر در کتاب برای سال ۱۹۷۴ هست شوکه شدم و تازه یادم آمد در حال مطالعه‌ی کلام چه زمانی هستم... در رد خرافات، پرداختن به نقش زنان، استفاده از منابع معتبر و...
اما متاسفانه موسی صدر هم مثل باقی افرادی که به تحلیل واقعه عاشورا در موازات با وقایع زمان خود پرداختند، قشر مخالف خود را مطلقا یزید توصیف کرده. و سکوت مردم در برابرشان را یزیدی...
در حالی که به گفته ی خود کتاب نیز "حلقه ی امام حسین متفاوت و ویژه است" امام حسین(ع) حق مطلق بودند و در حق‌های کنونی، از جهت اینکه قطعا منافعی برای افرادِ حق‌طلب ایجاد میکنند، ناخالصی هایی وجود دارد. یا به گفته ی خود کتاب:"فداکاری امام حسین فداکاری بزرگی بود زیرا او همه چیز را برای خدا تقدیم کرد."
از یک جای کتاب به بعد، هر توصیفی که صدر در ابتدای سخنرانی‌اش با آن شروع میکرد ناخودآگاه حدس میزدم که بله از این جهت این مورد را بیان کرده که اینگونه به مسئله فلسطین ربطش دهد و در آخر همینطور هم میشد. نه اینکه مخالف حق بودن فلسطین در مقابل اسرائیل باشم، اما انگار دیگر نمیتوانستم باور کنم که این مسئله صرفا برای حق بودنش گفته شده...
و در آخر؛
پاراگراف مورد علاقه‌ام:
"انواع سه‌گانه‌ی ستم سردمدارانی دارد. اینان قبلا بوده‌اند و اکنون نیز هستند. انا سرانجام ستم در برابر اکثریت شکست میخورد و ستمکار نیز درهم می‌شکند. سپس جامه‌ی نو بر تن میکند؛ جامه‌ی انبیا و لباسِ دین. به دعوت جدیدی فرامیخواند و شعار دفاع از مصلحت مردم را سر میدهد. اعلام میکند که در کنار مستضعفان است. مستضعفان می‌بینند ستم از درون خودشان است. در این هنگام نبردی دیگر آغاز میشود. بدین گونه این نبرد از ازل تا ابد پاینده است."
        

          نبرد حق و باطل با حسین (ع) 
به اوج خود می‌رسد،
امّا این نبرد همچنان ادامه دارد..
پیش از امام حسین (ع) بود،
و پس از او هم خواهد بود ! 
        

          مسئولیت‌پذیری، درد، شفافیت، شجاعت، ارزش‌محوری، تربیت و انس با مرگ کلیدواژه‌هایی است که این کتاب با خود به ذهن متبادر می‌کند. تمرکز کتاب بر امتدادبخشیدن عاشورا تا زندگی امروز ما و بیان جان‌مایه‌های سعادت‌بخش و کاربردی این حادثه برای زندگی روزمره‌ی ماست؛ عبرت‌ها و درس‌هایی که بی‌شک همگانی‌ترین، شفاف‌ترین و نزدیک‌ترین راه‌ها به رستگاری هستند.
        

          از کتاب های خوبی که هرسال بهش سر میزنم
برای فهم صحیح و عمیق و از آن واقعه عظیم و در ادامه وظیفه و رسالت ما در قبال ادامه این جریان عظیم، بسیار  مناسبه.
از ویژگی های خوبش لحن بی تکلف و پیچیدگی شه.
ساده و صریح و شفاف بیان میکنه مطلب رو.
        

          ((انواع سه گانه ستم سردمدارانی دارد، اینان قبلا بوده‌اند و اکنون نیز هستند. اما سرانجام ستم در برابر اکثریت شکست می‌خورد و ستمکار نیز در هم می‌شکند. سپس جامه نو بر تن می‌کند، جامه انبیا و لباس دین. به دعوت جدیدی فرا می‌خواند و شعار دفاع از مصلحت مظلوم را سر می‌دهد، اعلام می‌کند که در کنار مستضعفان است، مستضعفان می‌بینند که ستم از درون خودشان است‌. در این هنگام نبردی دیگر آغاز می‌شود، بدین گونه این نبرد از ازل تا ابد پاینده است.))
.
        

          مجموعه‌یِ سخنرانی‌ها و گفتارهایِ امام موسی صدر درباره‌یِ واقعه‌یِ کربلا؛ همان‌گونه که درباره‌یِ کتابِ «انسانِ آسمان» نوشتم امام صدر از صحبت کردن درباره‌یِ امام علی (ع) و امام حسین (ع) [ائمه (ع) جنبه‌یِ تربیتی مدِّ نظر دارد. از این وقایع استفاده می‌کند تا انسان را به خودباوری و تبعیّت از حق و ایستادن جلویِ باطل برساند. شاید بیشترِ کتاب به «امر به معروف و نهی از منکر» بپردازد.

نکته‌ای که بسیار به چشم می‌خورد تاکیدِ امام صدر بر نقشِ زن در چنین جریاناتی است. تاکید بر نقشِ حضرتِ زینب (س) گواهِ این امر است. از همین رهگذر دیدِ امام صدر نسبت به «زن» را می‌توان تا حدودی فهمید. [البتّه دیدِ نهاییِ امام صدر را باید در کتابِ «ادیان در خدمتِ انسان» جُست؛ زیرا درباره‌یِ حضرتِ فاطمه (س) (و به تبع زن) سخنانِ قابلِ توجّهی دارد امام صدر می‌گوید «در اسلام زن تکمیل‌کننده‌یِ حرکت و رسالتِ مرد است.»

اما، امام صدر عبارتِ جالبی دارد که شاید متناسب با حال و هوایِ این روزها هم باشد:
«آنان که این حادثه را بزرگ می‌دارند، باید همچون حسین (ع) همواره برای گفت‌وگو، آتش‌بس، تلاشِ جدّی در راهِ ساختِ میهن و کوشش مشترک در راهِ نجات وطن و هموطنان آماده باشند.»
واقعاً جا دارد بحثِ «گفت‌وگو در واقعه¬یِ کربلا» را مطرح کرد. چرا که با مطرح کردنِ این سوال نگرش‌هایِ مختلف به صحنه می‌آیند و اینجا جالب می‌شود. ویدیویی از مرحوم احمد قابل درباره‌یِ «حرکتِ امام حسین» هست. شاید برایِ دوستان جالب باشد.
        

          حسین (ع) کشته شد، ولی کشته شدن او یکباره و ناگهانی اتفاق نیفتاد، بلکه نتیجه سلسله حوادثی بود که پس از رسول خدا و با روی کار آمدن معاویه آغاز شد و به شهادت حسین بن علی (ع) انجامید. انحرافی که ابتدا پدید آمد، جزئی بود: سکوت یا ترس یا گرفتن دینار و درهم، گرفتن ده یا پانزده لیره یا چند متر زمین. جنایت اینگونه آغاز شد و کم کم سرعت گرفت و بزرگ شد و تا به آنجا رسید که به کشته شدن پسر دختر رسول خدا انجامید، آن هم به شکلی فجیع و دردناک، و هیچ کس دم برنیاورد، همه ساکت ماندند.
        

          کتاب "سفر شهادت"، مجموعه‌ای از سخنرانی‌ها و نامه‌های امام موسی صدر دربارهٔ ماجراهای عاشورا است. این سخنرانی‌ها در لبنان انجام شده است. امام موسی صدر، با پیوند زدن عاشورا به مسائل روز لبنان و اسرائیل، از منظر متفاوتی به واقعهٔ عاشورا نگاه می‌کند؛ اینکه امروز چطور باید از این حرکت درس بیاموزیم؟ 
هدف امام از این حرکت، آسیب‌شناسیِ سوگواری و هدف از سوگواری نیز دیگر مباحث مطرح شده در کتاب هستند.
بخش مهمی از کتاب به حضور پررنگ و تأثیرگذار زن، یعنی حضرت زینب سلام‌الله‌علیها، در واقعهٔ عاشورا می‌پردازد.
در انتهای کتاب نیز خطبهٔ قدرتمند حضرت زینب سلام‌الله‌علیها که در کاخ یزید صورت گرفته، آمده است.
چون کتاب از گردهم‌آیی سخنرانی‌ها تنظیم شده، برخی از مطالب تکراری هستند. خواندن این کتاب می‌تواند زوایای دیگری از واقعهٔ عاشورا را پیش روی خواننده باز کند و دریچه‌ای برای آشنایی با اندیشه‌های امام موسی صدر به شمار رود.
        

          مجموعه سخنرانی‌های امام موسی صدر در رابطه با قیام عاشورا و تاثیر حضرت زینب  بعد از واقعه عاشورا . 
با  سخنانی ساده و شیوا  به موشکافی واقعه پرداختند ؛  وقایع را با مسائل روز آن زمان که گاها خیلی شبیه زمان حاضر است، مرتبط نموده‌اند.

پاراگراف پشت جلد کتاب قابل تامل است.
اگر در میدان جنگ تنها ابن زیاد و یزید و عمربن سعد بودند، آیا امام حسین(ع) به آن شکل دردناک به شهادت می‌رسید؟
آن امت همگی، با قول و فعل و سکوت و خشنودی و فرمانبری خود، بر کشتن امام حسین(ع) اجماع کردند؛ جز اندکی از آنان.