کتابی از پادکست های دکتر هوبرمن نوشته شده بود، همه نکات جمع و حور دقیقا همون طوری که واقعا تو پادکست ها هست بود.
      

        کتاب تابستان ۱۴ سالگی...
یادمه خیلی دوسش داشتم
      

        کتاب خیلی خوبی بود، مخصوصا منی که خیلی تفننی می‌دوم، خیلی لذت بخش بود، همراه شدن با هاروکی موراکامی، یه دونده استقامت که دویدن هاش کمکش میکنه به نوشتن، و واقعا هم همینطوره، نمیدونم این چه جادوییه، ولی وقتی میدویی و یکم و فثط یکم توش استمرار به خرج میدی، به طور معتاد گونه‌ای بهش عادت پیدا میکنی و بعد تاثیرش رو میبینی، هرکس به طور متفاوتی حس میکنه، اما فکر کنم همه جایی از زندگیشون بتونن لمس‌ش کنن.
کتابیه که چه به دونده ها و چه به غیردونده‌ها توصیه میکنم بخوننش، حتا اگر باعث نشه که پاشید برید دویدن رو شروع کنین، خوندش لذت بخش و آموزنده است.
      

        به نظرم این گزاره که انسان به حال خودش تنها رها نشده و یک جز از یک مجموعه بزرگتره و هر عملش نتیجه‌ای داره و هرکس چرخ‌دنده خیلی کوچیک از یک سیستم خیلی بزرگتره که با خراب شدنش کل سیستم می لنگه، خیلی تفکر جالبیه و جای فکر داره...
      

        اگر یه بمب بیافته و غالب مردم و کشور ها و سیاست ها از بین برن، به نظرتون روشی که باقی مانده ها در پیش میگیرن چیه؟ استبداد و زور گویی ؟ یا دموکراتیک و قانون گرایی ؟
بدون اینترنت و ماشین و هوش مصنوعی و همه داروهایی که میشناسیم، چقدر و چطور میخوایم دووم بیاریم؟
کتاب این داستان رو برای ما باز میکنه و تا صفحه آخر همراه خودش می‌بره به قلعه، کشش و تعلیق تا خط آخر همراه‌مونه و گاهی استرس و دل‌شوره...
یکی از بهترین کتاب هایی که خوندم، جزو تاپ ۱۰ که قطعا هست!
داستان گیرا و پرکشش و تعلیق های به جا و صحنه سازی های بی نقص! میشد یه نفس کلشو خوند و بعدش یه آخیییییش از ته دل گفت، ولی ترجیح دادم جرعه جرعه سر بکشم و مزه مزه‌اش کنم قشنگ، شما هرطوری بخونید لذت لازم رو می‌برید بی شک!
و ما آدم ها چقدر عحیبیم، چقدر ضعیف و چقدر قوی‌ایم، قدرت ما در اتحاد ماست، در باهم بودنمون.

پی‌نوشت: کتاب به هیچ وجه  مناسب رده سنی نوجوان نیست. 
      

        واقعا آیا این بدترین دنباله‌ای نبود که می‌شد برای کتاب اول نوشت؟
بیشتر شبیه یه مقدمه بود از کتاب بعدی.
به تنهایی ارزش یک اثر مستقل رو نداره، انتهاش قابل پیش‌بینیه، کلیشه است و با ارفاق بسیااااااار زیاد یک تثر متوسط، حتی در همین ژانر، حتی برای مخاطب نوجوان،
واقعا خورد تو ذوقم.
      

        I loved it!
      

        حماسه‌ای عاشقانه...
      

        خدا شهید آوینی و رحمت کنه، حقا که لقب سید اهل قلم مناسب و در خور بوده...
.
[عجب تمثیلی است این که علی مولود کعبه است یعنی باطن قبله را در امام پیدا کن
      

        خیلی ها سادگی قلم ایشون رو نقطه ضعف میدونن، اما به نظرم ساده نویسی یک هنره..
تصویر سازی های شفاف، خنده ای که رو لبم نشوند و اشکی که تو چشم هام جمع شد همه اینها یعنی کتاب خیلی خوبی بود، تا کربلا رفتیم...
      

        کتاب با کودکی های حضرت آمنه شروع میشه و روایت یک عشق آتشین بین حضرت آمنه و عبدالله... دقیقا به سبک کتاب های زندگی نامه شهدای مدافع حرم.. فقط به عشق تاریخی بودنش تا اواسط کتاب ادامه دادم و بعد دیگه نتونستم!
حیف این داستان...
این موضوع به خودی خود به قدری خوب بود که لازم نباشه برای جذب مخاطب به قول منتقد ها تا پشت در اتاق خواب بریم...
به امید روزی که این سبک نوشتن و جذب کردن مخاطب منسوخ بشه..
      

        روایت داستانی خوبی داشت اما میتونست بهتر باشه
      

        با خوندن این کتاب یه بار دیگه حسرت نبودن اقای ابراهیمی و توردم، کاش بودن و میرفتیم کافه بهشت، تا راجع بهداین کتاب برامون حرف بزنن...
سلام و رحمت خدا به فقها و دانشمندان دین
      

        بهترین کتاب تاریخ معاصر ایران
      

        برای من همیشه جذاب ترین صفحه کتاب، صفحه آخرشه و صفحه آخر این کتاب فوق العاده بود‌.
شاید وقتی تغییر میکنیم، خوب یا بد میشویم، ن عی از زایمرگی را تجربه میکنیم...
یا
این جمله آخر: فقط همینقدر میدانم که کشور ها را نیز مثل ایکه‌باگ ها می‌توان با مهرورزی آرام کرد...
و چقدر چقدر کشور ما نیازمند مهرورزیه...