فتح خون داستان کربلا است. کتابی که ما رو از زمان حال جدا می‌کنه و به جایی می‌بره که همۀ تاریخ در اونجا قرار داره. فتح خون ما رو در کشاکش بلا رها می‌کنه تا خودمون رو بشناسیم و به ما نهیب می‌زنه که کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا...کتاب از دو بخش روایت و سخن راوی تشکیل شده که همزمان که روایت رو از حرکت امام و همراهان شروع و تعریف می‌کنه، راوی بینابین داستان صحبت می‌کنه...و چه میشه گفت از قلم آقا سید مرتضی آوینی که در جان آدمی رسوخ می‌کنه
          

            حسین به روایت آوینی
ترکیب محشری است!
حسین دردانه فاطمه که کارش عالم را شیدا کرده و آوینی که قلم و بیان و حس و ذهن و جانش شیدا بوده، آوینی حسین دوست، از محبوبش نوشته
از عقل، عشق، حرکت، راه و جان، جانی که باید برای جانان باشد...
این روایت با جان دل و شوق ذهن نوشته شده، با حال ناخوب هم بخوانیدش، خوب می‌شوید، حالتان شیدایی و سرتان پر شور باشد که مست می‌شوید...
          

            روایت نرم و آرام قیام عاشورا با قلم سید شهیدان اهل قلم جذاب و دلنشین بود و دلنوشته های شهید آوینی در مورد وقایع کربلا نکته خاص این اثر بود 
شهید آوینی خیلی زیبا اهداف قیام عاشورا رو لطیف بیان کرده بود و به اتفاقات عصر کنونی گره زده بود ، اهداف اصلی قیام از جمله مبارزه با ستم و ظلم حاکمان بسیار در محتوای کتاب مشهور بود و تحلیل های سیاسی و اجتماعی خوبی از آن دوران به میان آمده بود.
یکی دیگر از نکات قوت آن پاسخ به شبهات مطرح شده پیرامون حرکت امام حسین بود که در خلال مطرح کردن مباحث مختلف و روایت های تاریخی بیان میشد.
نقطه ضعف این کتاب به نظر من جامع نبودن بود ، البته هدف نویسنده جامع نگری نبوده و به بخش های خاص. و مورد نظر خود نگاه کرده اما به هر حال برای آشنایی کامل با قیام امام حسین نیاز هست که کتاب های مکمل دیگری نیز مطالعه شود
          

            نثر ادبی درباره ی عاشورا.کتاب از نظر اطلاعات تاریخی چیز زیادی اضافه بر آنچه تاکنون شنیده ایم را نمی گوید جذابیت کتاب آن جاست که همراه می شود با تحلیل های موجز و ادبی نویسنده.کتاب برای علاقه مندان به نثر آوینی مفید می باشد نثری که متعللق به خود اوست و شبیه قلم کسی دیگر نیست.چیزی که در گفتار متن های روایت فتح تکرار شده.
          

            " امام، آفتاب کرامتی است که خود را از ویرانه‌ها نیز دریغ نمی‌کند. آسمان را دیده‌ای که چگونه در گودال‌های حقیر آب نیز می‌نگرد..." تعریف آويني از امام و چه تعریف دقیق و لطیفی.
 "تو مپندار که عاشورائیان را بدان بلا آزموده‌اند و لاغیر.. صحرای کربلا به وسعت همه تاریخ است..." و این بهترین نتیجه‌ و درس از واقعه کربلاست که آويني آن را فاش می‌گوید.
          

            خب در آخرین روزهای ماه صفر دارم درباره کتابی که در اولین روزهای ماه محرم خواندنش را شروع کرده بودم مینویسم! خدایا شکرت! خدایا خودت، به عزت و جلالت قسم، بیست و چهار ساعت را به بیست و پنج ساعت افزایش بده! آمین!

1. این کتاب ناقص است. چه در روال تاریخی اش که ماجرای شهادت امام حسین ع را روایت نیمکند (یا نویسنده این طور پسندیده که به این بخش نپردازد)، چه در سیر تفسیری اش که از هر واقعه کوچک کربلا تفسیری عرفانی (و بسیار زیبا) دارد ولی طبیعتا با ناتمام ماندن ماجرا آن تفاسیر عارفانه هم رها میشوند.

2. این کتاب دچار تناقض است. لااقل من یکیش را کشف کردم. هرچه به شهادت امام حسین علیه السلام نزدیک تر میشویم نویسنده از این میگوید که جهان پست بی مایه بر مدار خواسته های کثیف و خواهش های نفسانی آدمهای شیطان صفت میگردد و از قدیم هم همین بوده و سر مبارک حضرت یحیی علیه السلام را به یک روسپی پیشکش میکنند... اما یکهو وقتی ماجرای ناکام ماندن عمر سعد در حکومت بر ری را روایت میکند میگوید حاشا که دنیا بر مدار خواست دنیاپرستان بگردد! بالاخره دنیا بر مدار خواست خوبها میگردد یا بدها! میدانم که فهم مسئله اصلا به این سادگی نیست ولی چرا اساسا مسئله باید این طور مطرح بشود؟

3. رفیقی گفت این کتاب شاهکار آوینی است! اصلا هم این طور نیست. قطعه "آینه جادو" وقتی از نظریه مارشال مک لوهان میگوید بهتر است. قطعا "توسعه و مبانی تمدن غرب" وقتی از ایستادگی "داستایوفسکی" در برابر حیثیت غرب میگوید بهتر است. این کتاب ظاهرا فقط برای بچه های اهل هیئت و روضه شاهکار باشد. برای این تیپ هم "پس از پنجاه سال" دکتر شهیدی را پیشنهاد میکنم.

و دیگر التماس دعا.
          

            سید مرتضی آوینی تو این کتاب سبک روایت گری رو در پیش گرفته
و یک جاهایی غم خود راوی کاملا ملموسه این باعث میشه موقع خوندن درک بهتری داشته باشید 
کتاب بسیار خوبیه
          

            امکان نداره این کتابو خوند و متن هاشواز یاد برد
هر جمله ش،یه دریا عمق داره
این کتاب نگاهی جذاب و عاشقانه به حماسه امام حسین داره که در خاطرتون موندگار میشه
خداوند شهید آوینی رو رحمت کنه
          

            اگر دستگاهی مرکب از از عرفان و فلسفه داشتیم و روایت کربلا را به عنوان خوراک به آن میدادیم ، خروجی دستگاه همین کتاب زیبای آوینی میشد!
همه فصلهای کتاب زیباست ولی به نظرم بهترینِ آن فصل مناظره عقل و عشق میباشد.

عقل میگوید بمان و عشق میگوید برو؛ و این هر دو ،عقل و عشق را، خداوند آفریده است تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود،اگرچه عقل نیز اگر پیوند خویش را با چشمه خورشید نبُرَد،عشق را در راهی که میرود تصدیق خواهد کرد؛ آنجا دیگر میان عقل و عشق فاصله ای نیست.

اكنون بنگر حیرت عقل و جرأت عشق را ! 
بگذار عاقلان ما را به ماندن بخوانند ... راحلان طریق عشق می دانند كه ماندن نیز در رفتن است . جاودانه ماندن در جوار رفیق اعلی ، و این اوست كه ما را كشكشانه به خویش می خواند .

 عجب تمثیلی است این که علی مولود کعبه است... یعنی باطن قبله را در امام پیدا کن! اما ظاهرگرایان از کعبه نیز تنها سنگ‌هایش را می‌پرستند. تمامیت دین به امامت است، اما امام تنها مانده و فرزندان امیه از کرسی خلافت انسان کامل تختی برای پادشاهی خود ساخته‌اند...
          

            زیبا بود و پر از جملات نغز. مثل بقیهٔ روایت‌های شهید آوینی به دل می‌شینه چون از یه دل صاف و صیقلی براومده...

https://taaghche.com/book/12206