اگر نفس، ندایی باشد که در گوش ما می خواند: از آنچه واقعا هستیم بهتریم، می توان گفت نفس با جلوگیری از ارتباط مستقیم و صادقانه با دنیای اطرافمان مانع از دستیابی ما به موفقیت می شود. نفس نوعی جدایی آگاهانه است از همه چیز.

«جامعه ای که بخواهد روی کاکل زری یک آقا پایش بند باشد، اصلا مرگ بر این جامعه! خوب، ترورش کنند، یکی دیگر سر جای او می آید، اگر جامعه، جامعه است، یکی دیگر سر جای او می آید»

«آمادگی (واقعی) آن است که بعد از آن پشیمانی نباشد، چون بنده به چشمم، پشت میله های زندان از این آماده های پشیمان دیده ام»

ما بدون لذت نمی خوریم، نمینوشیم با تولید مثل نمیکنیم بدون درد از خود در برابر آسیب و مرگ محافظت نمیکنیم با بالا بردن نقطه تنظیم عصبی خود از طریق لذتهای مکرر به تلاشگران بی حد و مرزی تبدیل میشویم که هرگز از آنچه داریم راضی نمی شویم و همیشه به دنبال چیزهای بیشتر هستیم اما مشکل اینجاست که انسانها این جویندگان ابدی به چالش جست و جوی لذت و دوری از درد بسیار خوب پاسخ داده اند. در نتیجه ما جهان را از مکان کمبودها به مکانی با فراوانی بی نظیر تبدیل کرده ایم. مغز ما برای این دنیای فراوانی تکامل نیافته است. همان طور که دکتر تام فینوکان که دیابت را در شرایط تغذیه در حالت بی تحرکی مزمن مورد بررسی قرار داده می گوید: ما کاکتوسهایی در جنگل های بارانی هستیم و مانند کاکتوس های سازگار با آب و هوای خشک در دوپامین غرق میشویم

با قرار گرفتن طولانی مدت و مکرر در معرض محرک های لذت بخش، ظرفیت ما برای تحمل درد کاهش می یابد و آستانه تجربه لذت در ما افزایش می یابد