یه کتاب فوق العاده با ترجمه شاهکار محمد قاضی 
گاهی داستان کشدار میشه ولی در همین حین اتفاقی میفته که شما رو وادار میکنه بیشتر ادامه بدین
        

          از بهترین کتاب‌هایی که خوندم. عیبش این بود که تموم شد.
        

          «پسر جان! این با ما نیست که بگوییم زنده خواهیم ماند یا خواهیم مرد. آدم برای این زنده است که به زندگی ادامه بدهد. زندگی مثل کار می‌ماند، پس بهتر اینکه آن را به انجام رساند نه اینکه هرجا مشکل شد نیمه‌کاره ولش کرد!»

ترجیح می‌دم از داستان هیچی نگم چو‌ن لو میره و حیفه واقعا.
ولی حقیقتا پرودگارِ توصیف و شخصیت‌پردازی بود. ششصد صفحه‌ای که خسته‌تون نمی‌کنه و واقعا شیرین و لذت‌بخشه. مخصوصا اینکه قهرمان داره و به شدت قابلیت نزدیک شدن داره.
واقعا ناراحتم که چرا از روبر مرل تا حالا نخونده بودم!
و ممنونم از سیداحمد بطحایی که دو هفته پیش برای مطالعه این رمان بهمون اصرار کرد!
و واقعا نمیشه از ترجمهٔ بی‌نظیر مرحوم قاضی گذر کرد.

و البته اینکه تا حدی هم جنسیت‌زده است و مردان در اکثریت. شاید!
        

          چقدر خوب بود این کتاب.
چقدر روح داشت.
 زندگی جاری بود با همه سختی ها و شیرینی ها 
چقدر دستان اوه لین کوچولو را میشد حس کرد.
من چندین بار در طول خواندن این کتاب بغض کردم دو بار گریه کردم و چندین و چند بار خندیدم و با اتمام کتاب چقدر حسرت خوردم ...
        

          یکی از بهترین کتاب‌هایی که تا به الان خوندم و چه حیف که خیلی شناخته شده نیست. من غبطه می‌خورم به حال کسانی که برای اولین بار می‌خوان این کتاب رو بخونن، چون خوانش این کتاب بسیار لذت‌بخشه و بسیار عمیق و پر محتواست. اگر این کتاب رو نخوندین پیشنهاد می‌کنم هرچه سریع‌تر بخونین و لذت ببرین. بعد از خوانش این کتاب، شخصیت اول داستان تا همیشه در خاطرتون ماندگار می‌شه.
        

          این کتاب را سروش صحت در اینستاگرام معرفی کرد و در معرفی آن گفت:"روزی یکی از دوستانم از من پرسید کتاب قلعه مالویل را خوانده ای؟ گفتم نه! او پاسخ داد خوش بحالت و وقتی تعجب مرا از این پاسخ دید اضافه کرد که چون میتوانی با خواندن این کتاب لذت فراوانی ببری" من هم واقعا خوشحالم که تونستم با خواندن این کتاب لذتش را بچشم
داستان کتاب علیرغم حجم زیادش چنان کششی دارد که به هیچ وجه خسته کننده نیست و اتفاقات به سرعت میافتند و به سختی میتوانی کتاب را رها کنی. داستان به جنبه هایی از زندگی انسان و خصوصیات وی نیز میپردارد. به قول نوشته پشت جلد کتاب:" از نظر روبر مرل، تاریخ تکرار ابدی است" و به زیبایی این مفهوم را در قالب داستان بیان کرده است. 
به کسانی که هنوز لذت خواندن این کتاب را نچشیده اند، به شدت پیشنهادش میکنم
        

          بی نظیر بود. 
        

          هرچقدر از قشنگی این کتاب بگم کمه . 
شاهکار 
فوق‌العاده‌
مسحور کننده. 
ذهنم از توصیف این کتاب ناتوانه
        

          یکی از بهترین رمان هایی هست که خوندم.با خوندن این کتاب خودتون رو به عنوان یکی از اعضای مالویل تصور خواهید کرد که در یک دوران پسا آخرالزمانی زندگی می‌کنید. پیشنهاد میکنم اصلا از دست ندین این کتاب رو و بخونین
        

          روبرت مرل علاقه زیادی به تصویرسازی از جوامع کوچک دارد. در قلعه مالویل با جامعه کوچکی پس از یک جنگ اتمی مواجه هستیم که  بازماندگان نسل انسان در تکاپو برای حفظ بقای بشر هستند.
مرل در این کتاب، ضمن به تصویر کشیدن غرایز و جنبه‌های حیوانیِ انسان، به کلیسا و کشیشان به عنوان نمادی از فریب و فریبکاری می‌پردازد و کشیشان را همدست و هم‌وزن با جنایتکارانی نشان می‌دهد که نفاق در شخصیت آنها متجلی است. افرادی که از مذهب و عقاید مردم به عنوان ابزاری برای سوار شدن به جامعه و تسلط بر حاکمیت استفاده می‌کنند.

با توجه به اینکه بمب اتم در این داستان باعث شده که زندگی بشر از جهات بسیاری شبیه قرون وسطا شود، می‌توان اینطور برداشت کرد که نویسنده درصدد آن است که این گزاره را بازتکرار کند که عصر جدید با پس زدن مذهب و عقاید افراطی کشیشان کلیسا، ساخته خواهد شد. 

موضوع زن نیز در این کتاب جای تامل بسیار دارد. نویسنده جامعه‌ای ساخته که تعداد زن‌های آن از تعداد مردان کمتر است و طبعا برای بقای بشر و تامین غرایز انسانی، چاره‌ای جز آنکه هر زن بین چند مرد تقسیم شود وجود ندارد!
        

          این کتاب به خیلی از سوال های آدم ها درباره خودشناسی و جهان هستی به صورت عملی جواب میده.... بسیار خواندنی و قابل تفکر!!
        

          قلعه مالویل داستان هم‌زیستی چند دوست از جمله امانوئل( شخصیت اصلی داستان) ، توما، پسو، کولن و مسونیه‌ بعد از انفجار بزرگ است. این انفجار زمانیکه به طور اتفاقی در زیرزمین بودند رخ میده. انفجاری که حرارت زیادی ایجاد میکنه و بعد از این انفجار متوجه میشن که بیشتر موجودات زنده‌ای که بیرون از زیرزمین بوده‌اند از بین رفتند و کسانی‌که زنده موندن شروع میکنن به تهیه نیازهای اولیه، ضروری‌ و ابتدایی‌شون مثه غذا، مسکن و....
من بیشتر اون قسمت‌هایی از کتاب رو دوست داشتم که به نحوه شکل‌گیری و تأسیس حکومت دیکتاتوری مذهبی توسط فولبر در لاروک ( روستای مجاور مالویل) می‌پرداخت.
داستان اونقدر جذاب و پرکشش بود که اصلا متوجه نشدم چطوری ۵۸۰ صفحه رو تو ۱۰ روز خوندم.
        

          در پنجاه صفحه اول اونقدر جذابه که میشه بی وقفه خوندش و پلک نزد🥲
        

          یادداشتی بر پایان 《قلعه مالویل》:
اولین باری که کتاب رو دست گرفتم فکر کنم دو یا شاید هم سه سال پیش بود، یادم میاد که تا کمی بعد از توصیف روز واقعه کتاب رو ادامه دادم و کنار گذاشتم. راستش اون روز به این فکر کردم که زمان خوندن این کتاب هنوز نرسیده و باید صبر کنم تا خودش من رو صدا کنه. 
اولین روز از جنگی که گذشت کتاب رو باز کردم، حس می‌کردم اینبار واقعا من رو صدا زده. خوندم و پیش رفتم ولی راستش خیلی احساس سنگینی می‌کردم و شاید ترس! وضعیت خودمون رو شبیه داستان کتاب می‌دیدم و این برام عجیب و سنگین بود. 
من اول کتاب رو با سختی خوندم با این حال، چه کتابی بووود! کیف کردم و لذت بردم. چقدر به لحظه لحظه های کتاب فکر کردم، چقدر تک تک موقعیت ها رو تصور کردم و چقدر در خیال خودم تونستم دیوار های مالویل رو لمس کنم و صدای اعضای "گروه" رو بشنوم!
ترجمه کتاب واقعا روان و خوب بود، چندتایی کلمه های تابه‌حال ندیده داشت که با یک سرچ کوچولو کاردرمیومد. 
به قول سروش صحت از اون کتاب هاییه که میگی کاش حافظم پاک بشه و بتونم از نوع لذت ببرم ازش. 
به آخرین صفحه ها که رسیدم غصه دار بودم که تموم شده و با خودم می‌گفتم کاش توما تمام اتفاق های بعد از امانوئل با جزئیات تعریف می‌کرد، درست مثل خود امانوئل. اونموقع شاید غصه‌دار بودیم اما حداقل زود تموم نمی‌شد و باز هم با فراز و نشیب های مالویل شاید تا روزها همراه بودیم.

پ.ن کتابخوان to کتابخوان :
مالویل دوست‌داشتنی پیشنهاد من برای برای تمام کتاب خوان های دنیاست. بخونید و لذت ببرید.
        

          وقتی کتابی را شروع میکنم دوست دارم وقتی مجبورم ترکش کنم، مشتاق باشم که دوباره آن را بخوانم... این برای من شاید خیلی شخصی باشد و نظرم با بقیه زمین تا آسمان فرق کند

کتاب را تا انتهای فصل ۴ خواندم و هر بار به زور سراغش آمدم ، نیمه کاره رها کردم  و کتاب دیگری را شروع میکنم ‌ 
توصیف های زیاد از حد برای یک تصویر و کلی سوال که جوابی نداشت  باعث شد بذارمش کنار ... 
حالا راحت شدم 😇
 دلم میخواست بهخوان  قفسه ای داشت برای کتابهای که نیمه رها کردم .. 
        

          یک دنیا دیستوپیایی، متنی که ای کاش میشد اون رو 
علمی - تخیلی دونست، اما واقعیت امر اینکه به شدت حقیقی و حتی قابل لمس و تصور هست.
مالویل را باید خوند از جهت شناخت و آشنایی با 
ذات پست آدمی! 
ترجمه آقای محمد قاضی فوق العاده هست.
قطعا پیشنهاد میکنم این اثر بینظیر رو بخونید و غرق در لذت بشید.
        

          وای از توصیف‌های بی‌نظیر این کتاب...
وای از توانایی نویسنده در به تصویر کشیدن جزئیات افکار راوی داستان، جوری که حس می‌کردی این آدم واقعیه و این اتفاقاتی که افتاده رو به چشم دیده...
وای از سادگی داستان و گره‌های پشت سر همی که نمی‌ذاشت کتاب رو با خیال راحت ببندی و بری دنبال کارات...
وای از قلعه‌ی مالویل و ترجمه‌ی عجیبش...
وای... وای... خوشحالم بابت خوندن این کتاب.

+ فقط اونجایی که امانوئل می‌گفت یاالله یا الحمدلله :))  بقیه‌ی ترجمه عالی بود و من کلی واژه‌ی جدید یاد گرفتم‌.
        

          آخیشششششششش، روحم به اورگاسم رسید.
دوستانی که حقیر را دنبال می‌کنند به خوبی می‌دانند که جمله‌ی فوق را وقتی در ابتدای یک ریویو استفاده می‌کنم که از خواندن سطر به سطر آن کتاب لذت برده باشم، پس پر واضح است شروع این ریویو می‌دهد خبر از سر درون.

گفتار اندر ستایش محمد قاضی
نخستین کتابی بود که با ترجمه‌ی آقای «محمدقاضی» می‌خواندم و هر چقدر که فکر کردم نتوانستم ریویوی خود را بدون ستایش ایشان آغاز کنم.
بابت ترجمه‌ی بی‌نظیر و روانی که برای ما کتاب‌دوستان به یادگار گذاشته‌اند لازم می‌دانم از ایشان صمیمانه تشکر و قدردانی و صدالبته برای روحشان آرزوی شادی نمایم.

گفتار اندر ستایش دوستان
پس از قدردانی از مترجم، لازم می‌دانم از دوست نازنینم «کتایون» که این شاهکار بی‌نظیر و نویسنده‌ی خلاق و توانایش را به من معرفی نمود و همچنین مدتی که در مسافرت بودم برخی کتاب‌خانه‌های رشت را به تنهایی و باقی را به همراه من به دنبال کتاب گشت تشکر می‌نمایم و نهایتا از «مهدی محمدزاده» عزیز فروشنده‌ی کتابِ‌ اهل ارومیه که کتاب را برایم ارسال نمود صمیمانه تشکر و قدردانی می‌نمایم.

گفتار اندر محتوای رمان
همانطور که «شادمهر عقیلی» روزی خواند:
«ساده بگم، ساده بگم دهاتیم»
من نیز در مورد این کتاب ساده لب به سخن می‌گشایم:
همه چیز مطابق با روال خود جریان دارد.
خورشید صبح‌ها از شرق طلوع و عصرها در غرب از دیده پنهان می‌شود، گویی او هم از چند ساعت تابیدن خسته شده و دلش کمی بازی می‌خواهد و مثل همیشه چه بازی‌ برای او بهتر از قایم باشک؟!
آدم‌ها نیز به قول نویسنده مثل همیشه دشمن جان همند و در عین اینکه به هم لبخند می‌زنند و کنار یکدیگر به خوبی و خوشی زندگی‌ می‌کنند و از خوشی‌های زودگذر زندگی لبخند به لب و از مصائبش رنجور می‌گردند، مشغول نابودی یکدیگرند!
حیوانات نیز در کنار انسان‌ها به خوبی و خوشی در حال زندگی هستند و سرانجام خدایی که به قول نویسنده تردیدهای جدی در این وجود دارد که حتی توان تطهیر وجدان انسان‌ها را داشته باشد چه برسد به ... نیز طبق معمولِ تمام ادوار تاریخ یک پای ثابت این زندگی‌ست!
تا اینکه بووووووووووووووووووووووووووووم!
بمب ترکید و همه چیز به تنظیمات کارخانه برگشت!
زمین‌های کشاورزی، حیوانات اهلی، پرندگان خوش‌صدا، انسان‌ها، خانه‌ها و ... همه چیز نابود شدند و عده‌ای اندک از انسان‌ها به شکل جذابی که در داستان می‌خوانیم جان سالم به در می‌برند و حال این نقطه درست شروع ماجراست...
شروع ماجراست چون انسان باید از این لحظه خیلی چیزهایی که پیش از واقعه داشت کنار بگذارد!
مالکیت خصوصی؟ زندگی راحت؟ همسر؟ فرزندان؟ امنیت و ... بیخیال بابا همه را باید کلاغی در نظر گرفت و گفت: «کلاغ.... پر» و درست در این نقطه است که به قول سهراب: «چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید.»

گفتار اندر مخلوقاتِ روبر مرل
عاشق «مومو» بودم و در یک بخش از کتاب ناخودآگاه برایش بغض کردم و بی‌اختیار اشک ریختم و حتی تا روز بعد حس و حال ادامه‌ی خواندن کتاب را نداشتم.
امانوئل، شخصیت اول رمان است، شخصیتی که چند بار مرا به یاد شخصیت «چسپر دین» مخلوقِ «استیو تولتز» در رمان «جز از کل» انداخت، او و دوستانش به شکلی که در داستان می‌خوانیم در قلعه‌ی مالویل جان سالم به در برده‌اند و هر یک با عقاید مختلف و گاها متضاد قرار است در کنار یکدیگر زندگی و برای ساخت آینده بکوشند و از همه مهمتر از خود محافظت کنند.
عرض کردم شخصیت‌هایی با عقاید متفاوت و گاها متضاد چون از وزنه‌ی دین، در بین این چند نفر بی‌دین، دین‌دار، خنثی و خداناباور و از وزنه‌ی سیاسی نیز افکار متفاوت بود و بین کمونیسم، سوسیالیسم و مارکسیسم و ... حضور داشتند و امانوئل مخلوقی بود که توسط خالقش از همان بدو کودکی مشخصات یک مدیر را در ذاتش داشت و سال‌ها سال بعد با سیاست‌های خود توانست گروهی را متحد نماید و ... .
من به تک تک شخصیت‌ها ورود نمی‌کنم همانطور که در داستان کتاب ورود نکردم چون حیف می‌بینم لذت خواندن کتاب را از شما دریغ کنم.

هشدارنامه

در صورتیکه که این شاهکار را تا بدین لحظه مطالعه ننموده‌اید، از خواندن بخش بعدی یعنی «نقل‌قول نامه» خودداری فرمایید چون متون زیادی از بخش‌های مختلف کتاب در این بخش گردآوری گردیده است و خواندن آن می‌تواند موجب اسپویل گردد و در نتیجه برای شما عزیزان دلخوری به وجود آورد.

نقل‌قول نامه
"در جامعه‌ مصرف، کالایی که انسان بیش از هر چیزی مصرف می‌کند خوشبینی است."

"بین آنچه آدم می‌داند و آنچه می‌بیند فرق است."

"مرگ دوست انسان نیست."

"اگر ما هم مثل امانوئل بگوییم سفر پیدایش «شعر زیبایی» است، در حکم این است که آن همه اشتباهات علمی موجود در تورات را نادیده گرفته‌ایم."

"همیشه بدترین مصیبت‌هایی که به سر آدم می‌آید از طرف کسان خودش است."

"گرایش به معنای پذیرش نیست."

"مذهب، تریاکِ خلق است."

"آدم با چیزهایی که مایه حیاتش هستند خو می‌گیرد، چندان که با آنها خودمانی می‌شود و آنها را جزو حتمیات می‌انگارد و این درست نیست، هیچ‌چیز را برای همیشه نمی‌دهند و همه چیز زوال‌پذیر است."

"وقتی دیگر روزها و سال‌ها با آن سرعت وحشت‌آور از جلوی چشم ما نمی‌گذرند و بالاخره وقتی آدم فرصت زندگی کردن دارد،‌از خود می‌پرسم که چه چیز از دست رفته است."

"همه از آدم خایه‌دار حساب می‌برند."

"آدمیزاد به مقتضای اینکه از عملی که با طرز فکر خودش جور نیست، منتفع می‌شود یا نه، دو نوع تلقی دارد."

"برای پیروز شدن به مقیاس وسیعی هوشیاری لازم است و نیز به تعقل بسیار نیاز است."

"برای داشتن احساس ملکوتی لازم نیست کسی به خدا عقیده داشته باشد."


"وقتیکه تقریبا چیزی برای خوردن پیدا نمی‌شود، قویترها شروع به خوردن می‌کنند."

"مردم در پنهان کردن معایت خود از خود، بسیار چیره‌دست‌اند."

بیست و دوم مهرماه یک‌هزار و چهارصد
        

          راستش اصلن حوصله ریویوو نوشتن ندارم. و صادقانه بگم باخودم فکر میکنم خب که چی؟
اما عوضش یکم درموردش وویس دادم.

جزو هدیه های نوروزی ۴۰۴ بود و برام ارزشمنده