بریده‌های کتاب نفیسه نوری

شاید کرامت جز این نیست که در زندگی نفعی را نخواهی که به ضرر دیگری تمام می‌شود.

که گمان داشت که هست این همه درد در کمین دل آن کودک خرد...؟

فرار در تمام اجزای سازنده‌اش کاری دفاعی است.

بارنی گفت: «گفتم بیایم اینجا ببینم کاری از دستم برایتان بر‌می‌آید یا نه.» ولنسی با آرامش به صراحت گفت: «یک کار از دستتان برمی‌آید. با من ازدواج می‌کنید؟»

پیش از اینکه سوار ماشین بشوم، برای آخرین لحظه ایستادم.حس می‌کردم اتفاق بدی می‌خواهد بیفتد. با این همه نمی‌توانستم به چیزی غیر از زیبایی فلامینگو فکر کنم که در آسمان نیمه تاریک تابستان برق می‌زد. گردن باریک و کشیده‌اش کمی به طرف پایین خم شده بود و به جایی نگاه می‌کرد که لیبی خوابیده بود. چندتا شب‌تاب خودشان را قاطی نورهای رنگی کرده بودند؛ انگار داشتند عاشق می‌شدند. احساس کردم باید بگویم «خداحافظ» ولی در عوض دستم را به حالتی که انگار می‌خواهم به سلامتی فلامینگو چیزی بنوشم، بالا آوردم و بی صدا گفتم: « ازت متشکرم.» و گفتم دلم برایش تنگ می‌شود؛ برای خودش و برای شب‌هایی که خیالم راحت بود سر جای همیشگی‌اش توی انباری ایستاده. حتی می‌خواستم بروم دست‌هام را دورش حلقه کنم، ولی لورتا داشت ماشین را روشن می‌کرد، مادرم هم روی صندلی عقب دستش را به طرفم دراز کرده بود و اشاره می‌کرد که سوار بشوم.

تو به عنوان عکاس وقتی در ویتنام هستی خیال می‌کنی یک سپر به قطر ده اینچ جلوت است. فکر می‌کنی هرچه گلوله بیاید به تو نمی‌خورد. دوربین یک جسارت، یک بی‌باکی، یک تجاوزگری‌ای به آدم می‌دهد که بدون دوربین این‌ها را نداری.

ترجمه بیش از هرچیز شبیه در آغوش کشیدن است؛ دست گشودن تا بیشترین حد ممکن برای در برگرفتن حتی ظریف‌ترین و ریزترین ذراتی که زبان بیگانه در ظرف زبان ما می‌ریزد.

گاهی هم بهترین راه مراقبت از چیزی رها کردنش است. شاید اینطوری بهتر باشد. اصلا خدا را چه دیدید؟ شاید از جایی به بعد، رفت و برای خودش مراقب بهتری پیدا کرد.

شده‌ام کلکسیونر [] شکایت‌های بامزه‌شان مثل «یازده تا درد داشتم که الآنم بهش اضافه شده» ، «توی دلم ترامپولین میشه» ، «چشمم تلخ میشه»، «شکلات سفت -شیاف- دوست ندارم»، «قورتم درد میکنه»، «استخونام خراب شده»، «کله‌م سبز میشه» و «این گوشم گوش نمی‌کنه».

بهشت را هر وقت زیادی مصرف کنی، جهنم می‌شود...

عکاسی مستند مثل کفتربازی است.کفتربازها هم نمی‌توانند کسی را قانع کنند. یک عمر بالای پشت‌بام می‌چرخند و کفترهایشان را نگاه می‌کنند. خرج می‌کنند. وقت صرف می‌کنند.سفر می‌روند.درست مثل عکاس‌ها. می‌فهممشان: کیفی در آن کار هست که با عقل جمع نمی‌شود، لذتی می‌برند که با کلام جور نیست.

بچه که بودم، حتی با اینکه از شب می‌ترسیدم، بیشتر از روز دوستش داشتم چون در روشنایی روز همه چیز زیادی واضح بود و زشتیِ مطلق و لاعلاج بعضی چیزها بیش از حد به چشم می‌آمد.

The only thing Harry liked about his own appearance was a very thin scar on his forehead which was shaped like a bolt of lighting.

وقتی افراد به ما گوش فرا می‌دهند یا به کارهایمان توجه می‌کنند، احساس می‌کنیم کمی قدرت داریم، به همین دلیل احساس خوبی به ما دست می‌دهد.

غریب‌ترین تفاوت میان خوشبختی و شادی این است که خوشبختی جامد است و شادی مایع...

دنیا در کرانه‌ها و اعماقش آبی‌ست...

روزی روزگاری دو خرس بودند. اسم یکی خرس بزرگ بود و اسم دیگری خرس کوچولو. خرس بزرگ بزرگ بود و خرس کوچولو کوچک بود…