بریده‌های کتاب نرگس خالقی

طفلکم! دنیا هزاران تغییر ممکن است پیدا کند ولی اخلاق مردم را که در کار دیگران مداخله می‌کنند نمی‌شود تغییر داد. بگذار بکنند!

در دنیایی که شبیه دنیای همه ‌ی بچه‌هاست و آدم را مثل همیشه به فکر می‌برد که این دنیای مشترک، از کجای زندگی آدم‌ها جدا می‌شود که دیگر تاب تحمل هم را نداریم. بچه‌های کوبایی و آمریکایی ، بچه‌های آذری و ارمنی، بچه‌های سوری و بچه‌های دنیا آمده در خراب خانه‌ی داعش... همه شهروندان یک جهان اند که ناگهان بزرگ می‌شوند، می‌پاشند از هم و پرتاب می‌شوند به دنیاهایی که آدم‌هایش تاب تحمل هم‌وطن‌هایشان را هم ندارند، چه برسد به اینکه شهروندان دیگر دنیاها را تحمل کنند

به نظرم سگ بدبخت ترین موجود عالم است، به خصوص سگ هایی که اسیر آپارتمان ها و خانه های آدم ها شده اند.

و شاید نخستین درس من این بود که سیاه یا سفید دیدن اشیا و آدم ها، محروم ساختن خود از دیدن و شنیدن بسی رنگ های بدیع دیگر است.

مرغ نیسن! جانورن! مارن، اژدهان! ئومدن تو شهر ما- تو شرکت نفت، تو آب و برق، ادارات، شرکتها - بهترین حقوق، بهترین زندگی - ماشین، خانه، باشگاه، فرنیچر ، فوق العاده ، دوری از مرکز، بدی آب و هوا و هزارتا دزدی و مداخل دیگه - ئووقت ما نان نداریم بخوریم! رو نفت هم هستیم! تنها نوکری و کلفتی و باغبانی و آبداری و شوفری ش سی ما مانده - سیل دستام کن- سیل کن ببین چطور پینه بسته - پدرم در ئومد سی چندرقاز بس که نی شکر ببرم - مثل یک‌عمله - تو آفتاب شصت درجه - با دوازده سال درس- هاا، می ی کشم - باید از اینجا برن _

قیدار مکث می کند. بعد آرام می گوید: - مرگ، بیماری، گرفتاری! این سه تا را حلقه کن، آویزان کن به گوش ات... ناصر آرام تکرار می کند: - مرگ، بیماری، گرفتاری... قیدار شانه های ناصر را می گیرد: - مرگ، بیماری ، گرفتاری... این سه تا دشمنی بر نمی دارد...