بریده‌های کتاب محمد هادی روشنی

افرادی که معیارهای بالایی را برای ارزیابی خود در نظر می گیرند عموماً سخت کار می کنند و سخت کار کردن پاداش های واقعی را برای آنها فراهم می آورد. در همین حال رسیدن به اهداف والا مشکل است و افرادی که اهداف والایی دارند مستعد يأس و افسردگی نیز هستند. بندورا می گوید این افراد میتوانند با تمرکز بر خرده اهداف از افسردگی دوری کنند. یعنی به جای اندازه گیری پیشرفت خود بر مبنای اهداف دور از دسترس باید اهدافی قابل حصول و واقعی را برای فعالیتهای روزمره شان در نظر بگیرند و هنگامی که به آنها می رسند به خودشان پاداش بدهند .

بالبی می گفت :<< تنهایی یکی از بزرگترین ترسها در زندگی انسان است>>. ممکن است ما چنین ترسی را "ابلهانه " "روان رنجورانه" یا " کودکانه" قلمداد کنیم ولی دلایل زیستی خوبی در قبال چنین ترسی وجود دارد در خلال تاریخ بشر انسانها زمانی میتوانسته اند به بهترین وجه در مقابل بحرانها و در مواجهه با خطر استقامت کنند که کمک دیگران را همراه داشته اند (بالبی، ۱۹۸۲)

دیدن با شکوه ترین و فصیح ترین انسانی که می شناختم در حالی که بزاقش جاری بود و برای گفتن کلمه ای جان می کند، بسیار تکان دهنده بود پس از چند بار شروع ،اشتباه، سرانجام توانست بگوید: من.... من... من ترسیده ام بدجوری ترسیده ام و من هم ترسیده بودم^ "*من هم از دیدن سقوط یک تندیس بزرگ و ویرانی اش ترسیده بودم^"*

میفهمید که برادرش راهب شده است" که برتر از کسانی باشد که خود را از او برتر میشمردند " و درست میفهمید برادرش با ورود به صومعه نشان میداد که آنچه را که در نظر دیگران چنین مهم میآید و او خود پیش از آن مهم می شمرد خوار میدارد و خود را به پایگاهی برکشیده است که از فراز آن بر کسانی به تحقیر فرو نگرد که پیش از آن به آنها رشک میبرده است.

یوسف گفت :« حرف اساسی من این بود که بهشان گفتم به این آسانی که شما خیال می‌کنید نیست. گفتم مارکسیسم یا حتی سوسیالیسم شیوه فکری مشکلی است که تعلیم و تربیت دقیق می‌خواهد. گفتم تطبیق آن با زندگی و روحی و روش اجتماعی ما،مستلزم پختگی و وسعت نظر و فداکاری بی‌حد و حصری است. گفتم می‌ترسم نمایشی با بازیگران ناشی روی صحنه بیاورید ، چند صباحی به علت وجود بازیگران تازه به حرف‌های تازه‌ترشان، عده زیادی را به خود جلب کنید، اما زود قالب تماشاگران و بازیگران را ناامید و خسته و دل زده و واخورده کنید. من گفتم روشن دلی لازم است ا بتوان با روشنفکری و بی‌دخالت غیر،برای مردم این مملکت کاری کرد...»

سرآخر انگار کل این دنیا با تمام ساکنانش از ضعیف و ،قوی با خانمان‌شان، چه دخمه های فقرا و چه قصرهای مطلای اغنیا در تاریکی دم غروب به رؤیایی خیال انگیز و جادویی میماند؛ که مثل خوابی بود سر خواهد آمد، مثل دودی که در آسمان آبی تیره محو خواهد شد.

بله جانم ، مردم این شهر شاعر متولد می‌شوند اما شماها شعرشان را کشته‌اید. گفتم پهلوان‌هایشان را اخته کرده اید. حتی امکان مبارزه هم باقی نگذاشته‌اید که لااقل حماسی بگویند و رجزی بخوانند... گفتم سرزمینی ساخته‌اید خالی از قهرمان . گفتم شهر را کرده‌اید عین گورستان ، پر جنب و جوش‌ترین محلش محله مردستان است

به روز های اندوهباری بیندیش که تسلیم شدگی را نفرین خواهی کرد ، به روزهای ملال، به روزهایی که هزار نفرین حتی لحظه‌ای را برنمی‌گرداند

نمی‌توانست باور کند و از خشم به خود می‌لرزید. از پله‌های زیرزمین پایین رفت . آنجا فقط سیاهی و نیستی بود. آب سیاه رنگی کف زمین را پوشانده بود. بوی ویرانی و مرگ می‌آمد،بوی بشر اولیه ، بوی حیوانیت. انگار کسی را سوزانده‌اند و خاکسترش را به در و دیوار مالیده اند.

گر شما خاطرات گذشته تان را از دست بدهید یادتان می رود کی هستید و اگر خاطرات آینده تان را از دست بدهید، سرآخر شما می مانید و زندگی بی پایان در زمان حال اما زمان حال بدون گذشته و آینده مگر اصلاً معنایی میدهد؟ با این حال چه کار میشود کرد؟ وقتی خط آهن بریده قطار مجبور است به توقف.

از آخرین باری که آدم کشتم بیست و پنج سال ،گذشته یا بیست و شش سال؟ به هر حال همین حدودهاست انگیزه ام آن وقتها آن جور که مردم معمولاً خیال میکنند، شوق به کشتن یا یک جور انحراف جنسی .نبود. یأس بود. امید به لذتی کاملتر هربار مقتول را دفن میکردم پیش خودم میگفتم دفعه بعد بهتر عمل میکنم. دلیل اصلی این که دست از گشتن برداشتم این بود که امیدم ناامید شد.

اراسموس نیز گاهی قضاوتهای اشتباه میکرد گاهی شهوتش بر او غلبه میکرد گاهی طعمه توهمات و ترسهای غیر منطقی میشد، گاهی هنگام آشنایی با اشخاص جدید خجالتی رفتار میکرد و حتی گاهی در مراسمهای مهم هنگام صرف شام اشیاء از دستش سقوط میکردند. این نکته بسیار دلگرم کننده است، چون به این معناست که حماقتهای مکرر ما نباید مانع شود که در جمع های خوب و عالی حضور یابیم اینکه "گاه احمق به نظر میرسیم مرتکب اشتباهات لپی میشویم و کارهای عجیب شبانه انجام میدهیم دلیل نمیشود که صلاحیت حضور در جامعه را از دست بدهیم"

*گاهی لازم است بعضی چیزها را زود فراموش کنیم ، طول که بکشد، کینه می‌آورد. قلب را سیاه و سنگین می‌کند. *دوست داشتن یک حس لحظه‌ای است ولی داشتن دوست استمرار لحظه‌های دوست داشتن است

این دنیای بدون ادبیات، دنیای بی‌تمدن بی‌بهره از حساسیت و ناپخته در سخن گفتن، جاهل و غریزی، خامکار در شور و شر عشق این کابوسی که برای شما تصویر می‌کنم مهمترین خصلتش سازگاری و تن دادن انسان به قدرت است از این حیث این دنیا دنیایی مطلقاً حیوانیست، غرایز اصلی تعیین کننده رفتار روزانه می‌شوند و ویژگی عمده این زندگی مبارزه در راه بقا ترس از ناشناخته‌ها و ارضای نیازهای مادی است وجایی برای روح باقی نمی‌ماند

این باور روشنفکرانه که بچه‌ها فقط کسانی را دوست دارند که با آنها برخورد محبت آمیزی داشته باشد همیشه صادق نیست ،مدت‌ها پیش متقاعد شده بودم که بچه‌ها افرادی از نوع دیگر را بیشتر دوست دارند و احترام بیشتری برایشان قائلند .مهارت بالا، دانش دقیق و مطمئن ، هنر، دست‌های ماهر ، گزیده و عاقلانه صحبت کردن ، پرهیز از شعارهای توخالی ، آمادگی همیشگی برای کار همان ویژگی‌هایی هستند که تا حدود زیادی بچه‌ها را به سمت افرادی با این مشخصات جذب می‌کنند. شاید شما تا سرحد ممکن با بچه‌ها خشک برخورد کنید و بی‌نهایت در موردشان سختگیر باشید و یا حتی وقتی مدام دور و برتان هستند به آنها توجهی نداشته باشید یا علاقه آنها نسبت به خودتان برایتان بی‌اهمیت باشد اما اگر با کار خود با دانش و موفقیت خود بدرخشید به راحتی می‌توانید "«روی عشق و جانبداری آنها حساب کنید.» "

مرگ خیلی آسان میتواند به سراغ من بیاید . اما من تا می توانم باید زندگی کنم نباید به پیشواز مرگ بروم ، البته اگر وقتی ناچار با مرگ روبه رو شدم _ که میشوم_ مهم نیست ، مهم این است که زندگی یا مرگ من چه اثری در زندگی دیگران داشته باشد .

روباه گفت : آدم‌ها این حقیقت رو فراموش کردن، اما تو نباید فراموش کنی . تو تا آخر عمر برای چیزی یا کسی که به خودت وابسته می‌کنی مسئولی ، تو مسئول گلت هستی...

ما افرادی بسیار معمولی بودیم که بر سر راهمان هزار مشکل وجود داشت واقعیت امر این است که ما در کار خود حرفه‌ای نبودیم هر روز کاری پر بود از اشتباه ، گام‌های نامطمئن ، افکار به هم ریخته. در برابر ما فضای مه آلود بی‌پایانی گسترده بود که هنگام طی مسیر به سختی راه اصلی منتهی به اهداف آتی نظام آموزشی و تربیتی را تشخیص می‌دادیم فقط دو چیز بود که در مورد آن شکی وجود نداشت : عزم راسخ ما برای ادامه کار تا حصول نتیجه ، هر چند نتیجه ناخوشایند و دیگری جریان داشتن زندگی در اردوگاه و دنیای اطراف