بریده‌ کتاب‌های امین

فراموش کردن چیزی نیست که دست خودت باشد، برایت اتفاق می‌افتد.

اینکه کسی را خیلی زیاد دوست داشته باشی همیشه کافی نیست. دوست داشتن زیاد از او محافظت نمی‌کند.

گاهی اوقات وقتی انسان می‌خواهد با دادن پیشنهاد به کسی کمک کند، به سوتفاهم منجر می‌شود و تمام پیشنهادها خوشایند نیست.

آن روز تبدیل به روز انتظار شد که می‌دانست گناه است؛ باید از هر لحظه استفاده می‌شد. انتظار کشیدن هم ظلم در حق زمان آینده بود و هم در حق لحظاتی که در حال دور ریخته می‌شدند.

ریچارد دانسته بود که بلاها ترسو هستند؛ یکی‌یکی نمی‌آمدند، بلکه دسته‌دسته و همه با هم بر سرش نازل می‌شدند.

وقتی که می‌فهمی تمام کسانی که دوست‌شان داری سرآخر یا طردت می‌کنند یا یک روز می‌میرند، گریه کردن برایت خیلی ساده می‌شود.

اگه ندونی که چی می‌خوای، آخر سر دوروبرت پر می‌شه از چیزایی که لازم‌شون نداری.

حس من می‌گوید هر چندتا اتاق که داشته باشی، هر قدر هم که کتاب‌ها و فیلم‌ها و آهنگ‌ها در مدح زیبایی زندگی خانوادگی سخن رانده باشند، حقیقت این است که «خانواده» همیشه واقعه‌ای است با نوعی خشونت. فقط چند سال بعد است که، در گرداب بازنگری، می‌فهمی چه کسی آسیب دیده، چطور و چقدر.

فکر می‌کنم هر سکونتگاه خانوادگی‌ای جایی است برای خشونت‌های عاطفی، انباشته از خشم‌های سرکوب‌شده، خطی ممتد میان یأس‌های عمیق فردی. ذات بشر دوپا همین است که از یک واحد خانواده، هیچ‌کس منسجم یا با تمام چیزهایی که می‌خواهد بیرون نمی‌آید. یاد آن جمله‌ی شگفت‌انگیز جری ساینفلد می‌افتم: «چیزی به اسم خوشی همه‌ی خانواده وجود ندارد.» یکی باید چیزی را فدا کند؛ مسئله فقط این است که چقدر و برای کی.

اگر کلمات به‌طور عاقلانه به کار گرفته شود، می‌تواند تا حدی از زشتی‌ها بکاهد.

هر تب‌وتابی از نیاز ژرف‌تری خبر می‌دهد که برآورده نشده است، نشانه کمبودی است. نیاز کوزیمو به داستان‌گویی نیز نشان می‌داد که او چیز دیگری را جستجو می‌کند. هنوز عشق را نمی‌شناخت. بی‌شناخت عشق، تجربه‌های دیگر به چه کار می‌آید؟ بدون شناختن مزه زندگی، به خطر انداختن آن چه سودی دارد؟

وقتی عزیزترین کس آدم می‌ره، یه بخشی از وجود آدم رو با خودش می‌بره. یه جایی از وجود آدم برای همیشه خالی می‌مونه. این جای خالی می‌شه جای رفت‌وآمد هزار فکر و خیال، هزار جور حسرت و افسوس. حسرت اینکه چرا وقتی بود خوب تماشاش نکردی، خوب باهاش حرف نزدی، خوب به حرفاش گوش نکردی. یه عزیز وقتی می‌ره، رفتنش هرطور که فکر کنی ناگهانیه؛ حتی اگه خیلی پیر باشه، حتی اگر مدت‌ها مریض بوده باشه، رفتنش باورنکردنیه چون یه تیکه از وجود تو رو هم با خودش می‌بره.

جهل فقر می‌آره و فقر جهل، برای نجات مردم از این همه بدبختی باید جهل رو از بین برد.

شاید بزرگ‌ترین نعمت الهی به انسان نعمت فراموشی باشد. اینکه بتوانی خاطرات تلخ را فراموش کنی. اینکه بتوانی روزگار شیرین گذشته را از یاد ببری و به آنچه نصیبت شده عادت کنی و باور کنی از اول روزگارت همین بوده.

فردریک ویلهلم از خورد و خوراک افراد خانواده‌اش می‌زد و پول جمع می‌کرد و بعد آن را به باد فنا می‌داد و با همه‌ی این‌ها مدعی بود که مغز اقتصادی دارد. این را می‌گویند مغز سیاسی.

پروفسور رایت عقیده دارد که اسکندر «بیش از هرچیز پیامبر صلح بود»، لابد ایشان اطلاع دارند؛ منتها به نظر می‌رسد که اسکندر پیام صلحش را از راه جنگ تبلیغ می‌کرد.

کارهای برجسته‌ای که آدمی به پیروی از وسوسه‌ای درونی می‌کند، باید ناگفته بماند؛ همین که آن را به زبان بیاوری و از آن لاف بزنی، چیزی بیهوده و بی‌معنی جلوه می‌کند و پست و بی‌مقدار می‌شود.

به دلیل‌هایی که آدم‌ها برای آدم‌کشی می‌آرن همیشه باید با بدبینی گوش کرد.

موجودات سبز این دنیا واقعاً فوق‌العاده هستن، مگه نه؟ ما کلی کار می‌کنیم تا اونا رو نابود کنیم، در حالی که اونا همون چیزایی هستن که ما رو حفظ می‌کنن.

خیلی وقت‌ها ممکن است ما لحن خود را خشن ندانیم، در حالی که اغلب کلمات و جملاتی که به کار می‌بریم، چه نسبت به خودمان و چه دیگران تلخ و گزنده است.