بریده‌های کتاب امین

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک آسمان آبی و ابر سپيد برگ‌های سبز بيد عطر نرگس، رقص باد نغمۀ شوق پرستوهای شاد خلوت گرم کبوترهای مست... نرم نرمک می رسد اينک بهار خوش به حال روزگار! خوش به حال چشمه‌‌ها و دشت‌ها، خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها، خوش به حال غنچه‌های نيمه‌باز، خوش به حال دختر ميخک -که می‌خندد به ناز- خوش به حال جام لبريز از شراب خوش به حال آفتاب. ای دل من، گرچه -در این روزگار- جامۀ رنگین نمی‌پوشی به کام، بادۀ رنگین نمی‌نوشی ز جام، نقل و سبزه در میانِ سفره نیست جامت -از آن می که می‌باید- تهی‌ست... ای دريغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسيم! ای دريغ از من اگر مستم نسازد آفتاب! ای دريغ از ما اگر کامی نگيريم از بهار! گر نکوبی شیشۀ غم را به سنگ؛ هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ!

دنیا فقط وقتی واقعی می‌شود که بتوانی با کسی به اشتراکش بگذاری.

هرقدر یک رفتار بیشتر به‌صورت خودکار صورت گیرد، احتمال اینکه آگاهانه و با تفکر قبلی آن را انجام دهیم، کاهش می‌یابد و وقتی یک کاری را پیش‌تر، هزار بار انجام داده‌ایم، کم‌کم به آن سرسری نگاه می‌کنیم. فرض می‌کنیم که دفعهٔ بعد هم مثل آخرین بار انجام می‌شود. آن‌قدر به کارهای همیشگی‌مان عادت می‌کنیم که دیگر از خودمان نمی‌پرسیم انجام چنین کاری درست است یا خیر. بسیاری از نقصان‌های عملکردی ما را می‌توان تا حد زیادی به فقدان خودآگاهی نسبت داد.

واقعیت گذرنامه‌ای که دارم دوباره توی صورتم خورده و یادم آورده که من مثل آن‌ها نیستم. انگار دنیایی آن بیرون است که منِ ایرانی فقط اجازه دارم از دریچۀ پنجره تماشایش کنم. صلیبِ هویتِ الصاقی‌ام را تا ابد به دوش می‌کشم و سنگینی‌اش هرگز اجازه نخواهد داد یک دل سیر در جهان بدوم. شوق پرواز دارم اما بال نه. از ذهنم می‌گذرد که سفر چیزهای زیادی به من آموخته، اما همزمان به رنجِ دانستن و نتوانستم هم افزوده است.

ظاهراً عرفان وقتی از احوال فردی خارج می‌شود و به قلمروی اجتماع پا می‌گذارد، تقریباً همیشه به نوعی فاشیسم منجر می‌شود.

فراموش کردن چیزی نیست که دست خودت باشد، برایت اتفاق می‌افتد.

اینکه کسی را خیلی زیاد دوست داشته باشی همیشه کافی نیست. دوست داشتن زیاد از او محافظت نمی‌کند.

گاهی اوقات وقتی انسان می‌خواهد با دادن پیشنهاد به کسی کمک کند، به سوتفاهم منجر می‌شود و تمام پیشنهادها خوشایند نیست.

آن روز تبدیل به روز انتظار شد که می‌دانست گناه است؛ باید از هر لحظه استفاده می‌شد. انتظار کشیدن هم ظلم در حق زمان آینده بود و هم در حق لحظاتی که در حال دور ریخته می‌شدند.

ریچارد دانسته بود که بلاها ترسو هستند؛ یکی‌یکی نمی‌آمدند، بلکه دسته‌دسته و همه با هم بر سرش نازل می‌شدند.

وقتی که می‌فهمی تمام کسانی که دوست‌شان داری سرآخر یا طردت می‌کنند یا یک روز می‌میرند، گریه کردن برایت خیلی ساده می‌شود.

اگه ندونی که چی می‌خوای، آخر سر دوروبرت پر می‌شه از چیزایی که لازم‌شون نداری.

حس من می‌گوید هر چندتا اتاق که داشته باشی، هر قدر هم که کتاب‌ها و فیلم‌ها و آهنگ‌ها در مدح زیبایی زندگی خانوادگی سخن رانده باشند، حقیقت این است که «خانواده» همیشه واقعه‌ای است با نوعی خشونت. فقط چند سال بعد است که، در گرداب بازنگری، می‌فهمی چه کسی آسیب دیده، چطور و چقدر.

فکر می‌کنم هر سکونتگاه خانوادگی‌ای جایی است برای خشونت‌های عاطفی، انباشته از خشم‌های سرکوب‌شده، خطی ممتد میان یأس‌های عمیق فردی. ذات بشر دوپا همین است که از یک واحد خانواده، هیچ‌کس منسجم یا با تمام چیزهایی که می‌خواهد بیرون نمی‌آید. یاد آن جمله‌ی شگفت‌انگیز جری ساینفلد می‌افتم: «چیزی به اسم خوشی همه‌ی خانواده وجود ندارد.» یکی باید چیزی را فدا کند؛ مسئله فقط این است که چقدر و برای کی.

اگر کلمات به‌طور عاقلانه به کار گرفته شود، می‌تواند تا حدی از زشتی‌ها بکاهد.

هر تب‌وتابی از نیاز ژرف‌تری خبر می‌دهد که برآورده نشده است، نشانه کمبودی است. نیاز کوزیمو به داستان‌گویی نیز نشان می‌داد که او چیز دیگری را جستجو می‌کند. هنوز عشق را نمی‌شناخت. بی‌شناخت عشق، تجربه‌های دیگر به چه کار می‌آید؟ بدون شناختن مزه زندگی، به خطر انداختن آن چه سودی دارد؟

وقتی عزیزترین کس آدم می‌ره، یه بخشی از وجود آدم رو با خودش می‌بره. یه جایی از وجود آدم برای همیشه خالی می‌مونه. این جای خالی می‌شه جای رفت‌وآمد هزار فکر و خیال، هزار جور حسرت و افسوس. حسرت اینکه چرا وقتی بود خوب تماشاش نکردی، خوب باهاش حرف نزدی، خوب به حرفاش گوش نکردی. یه عزیز وقتی می‌ره، رفتنش هرطور که فکر کنی ناگهانیه؛ حتی اگه خیلی پیر باشه، حتی اگر مدت‌ها مریض بوده باشه، رفتنش باورنکردنیه چون یه تیکه از وجود تو رو هم با خودش می‌بره.

جهل فقر می‌آره و فقر جهل، برای نجات مردم از این همه بدبختی باید جهل رو از بین برد.

شاید بزرگ‌ترین نعمت الهی به انسان نعمت فراموشی باشد. اینکه بتوانی خاطرات تلخ را فراموش کنی. اینکه بتوانی روزگار شیرین گذشته را از یاد ببری و به آنچه نصیبت شده عادت کنی و باور کنی از اول روزگارت همین بوده.

فردریک ویلهلم از خورد و خوراک افراد خانواده‌اش می‌زد و پول جمع می‌کرد و بعد آن را به باد فنا می‌داد و با همه‌ی این‌ها مدعی بود که مغز اقتصادی دارد. این را می‌گویند مغز سیاسی.