بریده‌های کتاب محمدمهدی حیدری

وقتی خدا بر دل کسی حکومت کند، او عاشق خدا می‌شود و بالاترین لذت برای یک عاشق این است که با معشوق خودش حرف بزند و لذت بالاتر آن است که معشوق، توجه به مکالمهٔ با او داشته باشد و از آن بالاتر و محبوب‌تر، حرف‌زدنِ معشوق با عاشق است. اگر چنین محبتی در کار باشد، امکان ندارد نماز شب نخواند و هنگام سحر خواب بمانَد. #محبوب_من💓

کتاب‌خواندن بی‌شباهت به عشق و عاشقی نیست. بالاخره خودش را یک جایی نشان می‌دهد و طرف را گرفتار می‌کند که نمی‌شود حدسش را زد. اما طبیعی است که از قبل باید در معرض و به فکرش بود تا آن یک نگاه خاص، آن حرف دلربا، آن اتفاق ویژه بیفتد‌‌. کتاب هم همین است. باید دل به دلش داد و پایش ماند، تا سال‌ها بعد، یک روز که داری کیسه یا کارتن یا مغز پُرازکتاب را این‌طرف و آن‌طرف می‌کشی و وزنش دارد شانه و کمرت را خسته می‌کند، به این فکر کنی که قصه از کجا شروع شد و گرفتارت کرد.

همانگونه که در جهان تکوین، عرش و فرش هست، در هستی انسان نیز عرش و فرش وجود دارد. فرش انسان، طبیعت او و عرش وی، قلب و روح اوست. «قلبُ المؤمنِ عرشُ الرحمٰن» این عرش، مانند عرش الهی که بر آب استوار است _«وَ کانَ عرشُهُ عَلی الماءِ»_ باید بر آب استوار باشد. آبی که عرش انسان بر آن استوار است، «اشک» است.

در دقایقی از تاریخ برای یک ملت زندگی جنگ است و جنگ، تمامی زندگی. در چنین دقایقی، ملت غدای جنگ می‌پزد. سرای جنگ می‌سازد. جامه جنگ می‌دوزد. خواب جنگ می‌بیند. و صبورانه، ساحرانه و سنگی می‌جنگد. و خوشا به حال ملتی که می‌داند برای چه باید جنگید و جان سپرد و جاودانه شد...

اگر زرادخانهٔ بی‌حساب آمریکا و اسرائیل و دولت‌های منطقه، مانع از آن شوند که ما با سرعت، دشمن را تار و مار کنیم و آن‌ها توانستند حتی بیش از آنچه جلو آمده‌اند باز هم جلوتر بیایند، ما از آن‌ها نیستیم که بگوییم ای بابا این‌ها که جلوتر آمدند پس چی؟! با صراحت می‌گویم، ما اگر دشمن را در اینجا هم ببینیم هیچ ترسی به دل راه نخواهیم داد، باز هم با او می‌جنگیم.

ابوحیدر فیلم خانه‌اش در جنوب را به من نشان داد. با خاک یکسان شده بود. می‌خندید و علامت پیروزی نشان می‌داد. پرسیدم آخر و عاقبت این جنگ چه می‌شود. چند نفر شروع کردند به بحث کردن. ابوحیدر صدایش را بلند کرد و گفت: " این جنگ، جنگ وجودی است، مرگ و زندگی است. گفتم جنگ وجودی یعنی چه؟ - یعنی یا ما می‌مونیم یا اونا. حالا بذار تا هر وقت که می‌خواد طول بکشه.

٬٬ ما اگرچه در ظاهر کم و کوچکیم؛ اما برای بزرگیِ ما همین بس، که ادامه‌ی نهضت روح‌الله‌ایم. ✌🏽

رسانه‌ها به ما القا می‌کنند که چیزهای زیادی نمی‌دانیم؛ زیرا آموزش هم به تجارت تبدیل شده است و گردانندگان رسانه‌های جمعی، اغلب از حوزهٔ آموزش منتفع هستند. همواره درنظر داشته باشید که عمل کردن به آنچه می‌دانید، آغاز درک آنچه نمی‌دانید است. پس به جای احساس ناکافی بودن و تلنباری آگاهی و افزایش اضطراب، به عمل به آنچه می‌دانید متمرکز شوید.

اما ما در شهری هستیم که موازی با واقعیت زندگی می‌کند؛ و فقط گه‌گاه برخوردی با آن دارد! #غزه..🌙

مخصوصاً از آقایان محترم که زیر بار نمی‌روند، تقاضا دارم که اگر یک وقت عصبانی شدید _که نباید بشوید_، اگر بد گفتید _که نباید بگویید_، وقتی غضب و عصبانیت شما برطرف شد، فوراً از همسرتان عذرخواهی کنید و تقصیر را گردن بگیرید. این زیر بار رفتن، نوعی خودسازی و تهذیب نفس است.

خیلی‌ها فکر می‌کنند زندگی در جنگ و شهید دادن برای ما عادی شده، ولی اینطور نیست. هرکدام این جوان‌ها را که از دست می‌دهیم، تکه‌ای از قلبمان کنده می‌شود. آدم هیچ‌وقت به از دست دادن عادت نمی‌کند.به آوارگی و ویرانی عادت نمی‌کند. فقط چاره‌ای به جز صبر ندارد. می‌دانی تا امروز ما چند قربانی در راه آزادی حاکمان و در مسیر اسلام داده‌ایم؟

هنوز در حال هضم حرف هایش بودم که خاطره‌ی دیگری رو کرد: « یکی از بستگان مادرم بچه ای خردسال داشته. موقع رسیدن اسرائیلی ها به روستاشون، یه جایی مخفی می‌شه. از ترس اینکه صهیونیسم‌ها صدای گریه‌ی بچه رو بشنون، دست می‌ذاره روی دهن بچه تا صداش درنیاد. وقتی صهیونیست ها می‌رن، یهو نگاه می‌کنه به بچه. می‌بینه صورتش سیاه شده و از نرسیدن اکسیژن فوت شده. مادرش بیشتر از ۴۸ ساعت دووم نیاورد؛ دق کرد و مرد. یالطیف...»

هرچه جلوتر می روم، مهدی را تنهاتر از حسین می بینم. پرچمش را می بینم که بر روی زمین افتاده. می بینم که کربلای مهدی ابوالفضل علمدار ندارد؛ حبیب ندارد؛ حر ندارد؛ هانی ندارد؛ زینب ندارد؛ اما آن‌طرف‌تر از کربلای مهدی را می بینم که تا چشم کار می کند، عمر سعد و حرمله و یزید و عبیدالله و شمر ایستاده است و تمام اهل کوفه را که امروز تمام جهان‌اند.