بریده‌های کتاب بهار

مارتین شین رو کرد به من و گفت《می‌دونی پطرس مقدس موقع واردشدن به بهشت به همه چی می‌گه؟》وقتی هاج‌ و واج نگاهش کردم، مردی که زمانی رئیس بود، گفت:《پطرس می‌گه هیچ‌ جای زخمی نداری؟ وقتی اکثر آدم‌ها با افتخار جواب می‌دهند خب نه راستش ندارم، پطرس می‌گه چرا نداری؟ هیچی توی زندگیت ارزش جنگیدن نداشت؟》

بیوک‌اوچی! شما آن‌قدر عاقل هستی که به نصیحت اخلی احتیاجی نداشته باشی؛ اما هیچ‌کس آن‌قدر عاقل نیست که به نصیحت هیچ‌کس احتیاج نداشته باشد.

زمزمه میکنم:《من هرگز چیزی رو احساس نمیکنم، اما هر بار یادم می‌آد چقدر خودت رو حقیر میدونی عصبانی میشم. دوست دارم تمام کسانی که باعث شدن تو باور کنی لیاقتت اینه که تنها باشی رو ازت دور کنم. چون اینجور دردها آدم رو نابود می‌کنن. باعث میشن ایمانت به همه چیز از بین بره، درست مثل هملت، اما تو؟ تو بیشتر از هرکسی توی این دنیا به من نگاه میکنی و هیچکس تا به حال دو بار به من نگاه نکرده . من مثل یک جمجمه در یک قبرستون هستم. خالی‌ام.》

《چرا این وقت شب روی لبه پشت‌بوم داری پرسه میزنی هیکاری؟ نمیترسی پرت بشی؟》 می‌گوید:《البته که میترسم. اما ترس فقط یک سایه گنده با یک ستون فقرات کوچیکه.》

تو تمام آن چیزی هستی که هیچ‌وقت نمی‌دونستم همیشه میخواستمش.

کتاب را که بستم و داشتم به سمت در میرفتم ، پرسیدم :《 می‌دونی مشکل قهرمان‌ها و قدیس‌ها چیه، نیکولای ؟ همیشه آخرش می‌میرن.》

ولی آدم نباید درد و رنجش را پنهان کند، آن هم از کسانی که دوستشان دارد . به تجربه یاد گرفته بودم که مواجه شدن با رنج، رشد درونی و عفو سرانجام بهبودی را به همراه خواهد داشت .

اشک از چشم‌هایم جاری شد و حس کردم که هرگز بند نمی‌آید ، اما هر چقدر هم که گریه میکردم ، به نظر نمی‌رسید بتوانم خودم را جمع و جور کنم . حتی چراغ را هم روشن نکرده بودم . فقط وسط اتاق روی زمین افتاده بودم و زار میزدم. این فکر احمقانه به ذهنم رسید که ای کاش اشک‌هایم نفت بودند؛ چون در این صورت پولدار می‌شدم ، اما چنان فکر احمقانه ای بود که اشکم را بیشتر در‌آورد .

ونسان متوجه شد که موهای پدرش سفید‌تر شده و پلک سمت راستش افتادگی بیشتری نسبت به قبل پیدا کرده است . گویی کهولت سن صورتش را کوچک کرده بود و حتی ریش هم نداشت تا به نوعی این عیب را بپوشاند و کوچکی چهره‌اش را جبران کند. حالت صورتش که همیشه بیانگر این عبارت بود :《خودم هستم.》 حال به عبارت 《آیا این خودم هستم؟》 تغییر کرده بود .

موش کور پرسید :《 لیوان تو نصفش پره یا نصفش خالیه ؟》 پسرک گفت :《 فکر کنم فقط از این خوشحالم که لیوان دارم .》

سیرک بی خبر از راه می‌رسد . خبر آمدنش در هیچ یک از اطلاعیه‌ها ، اعلامیه های کاغذی روی تیرک‌ها ، یا بیلبورد‌ها و آگهی های تبلیغاتی روزنامه‌های محلی چاپ نمی‌شود . ناگهان از جایی که روز گذشته ، اثری از آن نبود ، سر در می‌آورد .

میخوای بدونی وقتی زندگی کلافه‌ت میکنه ، چی کار باید بکنی ؟...فقط به شنا کردن ادامه بده . به شنا کردن ادامه بده . فقط شنا کن ، شنا کن ، شنا کن .