بریده‌های کتاب محمدمهدی حیدری

هنوز در حال هضم حرف هایش بودم که خاطره‌ی دیگری رو کرد: « یکی از بستگان مادرم بچه ای خردسال داشته. موقع رسیدن اسرائیلی ها به روستاشون، یه جایی مخفی می‌شه. از ترس اینکه صهیونیسم‌ها صدای گریه‌ی بچه رو بشنون، دست می‌ذاره روی دهن بچه تا صداش درنیاد. وقتی صهیونیست ها می‌رن، یهو نگاه می‌کنه به بچه. می‌بینه صورتش سیاه شده و از نرسیدن اکسیژن فوت شده. مادرش بیشتر از ۴۸ ساعت دووم نیاورد؛ دق کرد و مرد. یالطیف...»

هرچه جلوتر می روم، مهدی را تنهاتر از حسین می بینم. پرچمش را می بینم که بر روی زمین افتاده. می بینم که کربلای مهدی ابوالفضل علمدار ندارد؛ حبیب ندارد؛ حر ندارد؛ هانی ندارد؛ زینب ندارد؛ اما آن‌طرف‌تر از کربلای مهدی را می بینم که تا چشم کار می کند، عمر سعد و حرمله و یزید و عبیدالله و شمر ایستاده است و تمام اهل کوفه را که امروز تمام جهان‌اند.

یک شب اگر دستت در آغوش کتاب است، زن را سخن از نان و آب است، طفل تو بر دوش تو خواب است، این زندگی رنج و عذاب است ...

قاضی: چرا اون مرد رو کشتی؟ مورسو: هوا خیلی گرم بود؛ آفتاب هم مستقیم می تابید!

مردها پیر که می‌شوند، احساساتی‌تر می‌شوند. آدم ضعفِ خودش را که به چشم ببیند، منکسِر می‌شود.

گاه شرائط و زمانه بسیار دشوار می‌شود. مردم هم چه خوب چه بد، خواهان رهایی از شرایط هستند. هر فردی در ناخودآگاه خود به دنبال یک منجی بزرگ است تا او را از جور زمانه برهاند. مردم کوفه هم از ظلم و جور حکومت اموی سخت به تنگ آمده بودند. بنابراین از صمیم قلب به امام خود نامه نوشتند. نوشتند: «بیا! بیا تا راحت شویم!» اما حرف‌شان چیزی جز آسایش تن نبود. و طبیعی است کسی که امامی را برای راحتی عاجل خود می‌خواهد هرگز راحتی خود را فدای امام نمی‌کند. چنین انسان‌هایی تنها تا مرز راحتی، منتظر و دل‌باخته‌اند.

تاریخ این ایام را هرکس که خواهد خواند، جز این سخن از ما نخواهد راند: این نسل سر در گم، بر توسن اندیشه‌هاشان لنگ، فرسنگ در فرسنگ جز سوی تُرکستان نمی‌رانند ؛ تاریخیِ پیش از خویش را باری نمی‌خوانند...

آه فرزندم... ستمگران حکومت خویش را بر جهل و ترس و عادات مردم بنا می‌کنند. آیا نمی‌بینید که چگونه ثروتمندان را به ارضای شهوات و مفلسان را به سیرکردن شکم‌هایشان مشغول ساخته تا جز این‌ها اندیشه‌ای نداشته باشند؟

می‌روی با فرق خونین پیشِ بازوی کبود شهرِ بی‌زهرا که مولا ! قابل ماندن نبود با وضو آمد به قصد لیلة‌الفَرقت، علی ! ابن‌ملجم، در شب‌احیا چه قرآنی گشود 💔🏴

«به من خبر رسید که عده‌ای از شما دربارهٔ دین و امام‌زمانتان به شک و حیرت افتاده‌اید. پس غمگین شدم؛ نه برای خودم، بلکه برای شما. و دربارهٔ شما ناراحت شدم و نه دربارهٔ خود؛ چون خداوند با ماست و ما به غیر از او به چیزی نیاز نداریم؛ پس هرکس یا همهٔ دنیا با ما نباشند، هرگز ما به وحشت نمی‌افتیم؛ زیرا ما تربیت‌یافته و ساختهٔ خداوندیم و خداوند بعد از خلقت ما دنیا را آفرید. همهٔ موجودات به طفیل وجود ما و یا بنا بر خواست ما آفریده شده‌اند. | نامه حضرت به جمعی از شیعیانِ قم |

عده‌ای ثواب را در حور و قصور می‌دانند که عین جور و عین قصور است؛ ثواب را در تجلیِ تو و لقایت و بودن در جمع نیکان و ابرارِ بهشت می‌دانم، نه جنات و انهار.

اگر شما هر قانونی بگذارید، مربوط به حمل و نقل جاده‌ای باشد، مربوط به گمرک باشد، مربوط به اقتصاد باشد، مربوط به سیاست خارجی باشد،‌ هرچه باشد، یک آثار تربیتی و اخلاقی هم دارد؛ به این جنبه از قانون توجه بشود. اگر ما قانونی می‌گذاریم که روح قانون‌پذیری را در مردم تقویت می‌کند، این خوب است؛ اگر بعکس، قانونی می‌گذاریم که روح قانون‌شکنی و بی‌اعتنایی به قانون را در کردم به وجود می‌آورد _ولو به طور غیرمستقیم_ این مرجوح است. [مقام معظم رهبری ، ۱۳۸۸/۴/۳۰ ]

عاشق این کشورم. می‌دانم حرف باب روزی نیست. منظورم کل کشور است، بی‌کم‌وکاست؛ بدون کندن و دورانداختنی نیمهٔ بدتر کشور. یا باید ثابت کنید جمله‌ی « با اتحاد پیروزیم ، جدا از هم شکست خورده » دروغ است یا شما هم متهمید به کمک به ویرانی این کشور. من قبول نمی‌کنم در ویرانی کشور نقش داشته باشم، حتی حالا. من هنوز هم برای کل کشور ارزش بالایی قائلم.

عَن النَّبي -صَلّی‌اللّٰه‌ُعَلیه‌ِو‌َآلِه- : «اِنَّ اللهَ تَبارَکَ وَ تَعالی نَصَبَ فِی السَّماءِ السَّابِعۀِ مَلَکاً یقالَ لَه الدّاعی. فاِذا دَخَلَ شَهرُ رَجَبٍ، یَنادی ذلِک الملَکُ، کلَّ لَیلَةٍ مِنهُ اِلی الصَّباحِ: طُوبی لِلذّاکِرینَ! طُوبی لِلطائعِینَ! وَ یقولُ الله تَعالی: اَنا جَلیسُ مَن جالَسنی وَ مَطیع مَن اَطاعَنی وَ غافِرُ مَنِ استَغفَرنی؛ اَلشَّهرُ شهری وَ العبدُ عبدی وَ الرَّحمَةُ رَحمَتی، فَمَن دَعانی فی هذا الشَّهرِ اَجَبتَهُ وَ مَن سَأَلنی اَعطَیتُهُ وَ مَن استَهدانی هدَیتُه وَ جعَلَتُ هذا الشَّهرَ حَبلاً بَینی وَ بَینَ عِبادی، فَمن اعتَصَمَ بِهِ وَصَلَ اِلَیَّ.» ❤️