بریده‌ کتاب‌های بیچارگان

دوست دارم تا ابد در گوشه‌ی دنج خودم بمانم و زندگی‌ام را بگذرانم.

بگذار بگویم ممکن است آدمی یک عمر زندگی کند و نفهمد که کنار دستش یک کتاب هست که کل زندگی‌اش را به سادگیِ یک ترانه بیان می‌کند ... ( در مدح پوشکین )

خاطرات، چه شیرین چه تلخ، همیشه منبع عذاب هستند؛

«... شاید تمام روز را به انتظار نیم کوپکی که از گرسنگی نمیرد می نوازد ، اما با اینهمه ارباب خودش است و نان خودش را در می آورد. از کسی صدقه نمی خواهد ؛ زحمت می کشد و مردم را سرگرم می کند ، مثل یک ماشین کوکی کار می کند تا مردم را سرگرم کند. می گوید :« بیایید ، هرکاری بلدم می کنم تا شما را سرگرم کنم.» بله ، البته تهی دست است ، نمی توان منکر شد ؛ اما شرافتمندانه تهی دست است؛ خسته است ، تا مغز استخوانش یخ کرده است، اما باز زحمت می کشد ، به شکلی که بلد است زحمت می کشد ، اما به هرحال زحمت می کشد و از این آدم های شرافتمند بسیارند ... »

تو نباید غمگین باشی، اشک‌ها غم تو را تسکین نخواهند داد.

آدمهای بیچاره و بدبخت بایستی از هم دوری کنند، تا بدبختی‌شان به هم سرایت نکند و بیشتر نشود.