بریده‌های کتاب بیچارگان

من خاطرات خوش اندکی را از گذشته‌ام به زندگی تازه‌ام می‌برم؛ پس آنچه از همه چیز برایم گرانبهاتر است یاد و خاطره‌ی شماست، و یاد و خاطره‌ی شما گرانبهاترین چیز در دل من خواهد بود.

من آدم خجالتی و مردم گریزی هستم؛ دلم می‌خواهد مدتها و مدتها در همان گوشه‌ی مأنوسم بمانم. ماندن در گوشه‌ای که به آن عادت کرده‌ای یکجورهایی بهتر است، حتی اگر نیمی از اوقات به غم و غصه خوردن بگذرد.

بخت غالبا به در خانه دیوان احمق می‌رود. انگار کسی هست که می‌گوید: تو ایوان دستت را روی کیسه های پول خانواده‌ات بگذار،بخور،بنوش،و شاد باش؛ اما تو اسمت هر چه هست، می‌توانی فقط دور لبت را بلیسی و نصیبت از این دنیا همین است، بنده خدا.

من آدم خجالتی و مردم گریزی هستم ؛دلم می خواهد مدتها و مدتها در همان گوشه مانوسم بمانم.در گوشه ای که به آن عادت کرده ای یکجورهای بهتر است،حتی اگر نیمی از اوقات به غم و غصه خوردن بگذرد.

من به چکمه احتیاج دارم، مامکم، عزیزم، تا بتوانم شرفم و آبرویم را حفظ کنم.

خاطرات، چه شیرین چه تلخ، همیشه منبع عذاب هستن؛ دست‌کم برای من که چنین است؛ اما حتی این عذاب هم شیرین است. و وقتهایی که دل آدم پر است، بیمار است، در رنج است، و غصه‌دار، آن وقت خاطرات تر و تازه‌اش می‌کنند، انگار که یک قطره شبنم شبانگاهی که پس از روزی گرم از فرط رطوبت می‌افتد و گل بیچاره پژمرده را که آفتاب تند بعدازظهر تفته اش کرده، شاداب می‌کند.

و اینها هیچکدام به این دلیل نبود که پدر مرا دوست نداشت : او هم مادر و هم مرا عمیقا دوست داشت. مسئله فقط بلایی بود که بر سر شخصیتش آمده بود.

چرا یک پرنده نیستم، پرنده ای شکاری؟

امروز چیزی جز عذاب ،ملال و غم حس نکردم . این هم روزی بود مثل روزهای دیگر!.

دوست دارم تا ابد در گوشه‌ی دنج خودم بمانم و زندگی‌ام را بگذرانم.

چیزی را که نمی‌شود چاره کرد، باید تحمل کرد

روح من چنان پر است، پر از گریه... اشکها دارند خفه ام می کنند و مرا در هم می شکنند. خداحافظ. خدایا، چه اندوهی!

.... ببین،الان من دارم به تو فکر میکنم،و همین مرا خوشحال می‌کند..

اما اگر به حال خودش بود می‌نشست و روزهای روز فقط سرش در کتابهایش بود. خیلی کتاب داشت، و آن هم کتاب‌هایی گرانقیمت، کتاب‌های نایاب. در چند جای دیگر هم درس می‌داد و پولی از بابت آنها می‌گرفت؛ به محض آنکه پولی گیرش می‌آمد می‌رفت بیرون و کتاب می‌خرید.