بریده‌ کتاب‌های بیچارگان

من آدم خجالتی و مردم گریزی هستم؛ دلم می‌خواهد مدتها و مدتها در همان گوشه‌ی مأنوسم بمانم. ماندن در گوشه‌ای که به آن عادت کرده‌ای یکجورهایی بهتر است، حتی اگر نیمی از اوقات به غم و غصه خوردن بگذرد.

من دارم به تو فکر می‌کنم، و همین مرا خوشحال می‌کند...

خاطرات، چه شیرین چه تلخ، همیشه منبع عذاب هستن؛ دست‌کم برای من که چنین است؛ اما حتی این عذاب هم شیرین است. و وقتهایی که دل آدم پر است، بیمار است، در رنج است، و غصه‌دار، آن وقت خاطرات تر و تازه‌اش می‌کنند، انگار که یک قطره شبنم شبانگاهی که پس از روزی گرم از فرط رطوبت می‌افتد و گل بیچاره پژمرده را که آفتاب تند بعدازظهر تفته اش کرده، شاداب می‌کند.

و اینها هیچکدام به این دلیل نبود که پدر مرا دوست نداشت : او هم مادر و هم مرا عمیقا دوست داشت. مسئله فقط بلایی بود که بر سر شخصیتش آمده بود.

چرا یک پرنده نیستم، پرنده ای شکاری؟

دوست دارم تا ابد در گوشه‌ی دنج خودم بمانم و زندگی‌ام را بگذرانم.

روح من چنان پر است، پر از گریه... اشکها دارند خفه ام می کنند و مرا در هم می شکنند. خداحافظ. خدایا، چه اندوهی!

اما اگر به حال خودش بود می‌نشست و روزهای روز فقط سرش در کتابهایش بود. خیلی کتاب داشت، و آن هم کتاب‌هایی گرانقیمت، کتاب‌های نایاب. در چند جای دیگر هم درس می‌داد و پولی از بابت آنها می‌گرفت؛ به محض آنکه پولی گیرش می‌آمد می‌رفت بیرون و کتاب می‌خرید.

خاطرات، چه شیرین چه تلخ، همیشه منبع عذاب هستند؛

«... شاید تمام روز را به انتظار نیم کوپکی که از گرسنگی نمیرد می نوازد ، اما با اینهمه ارباب خودش است و نان خودش را در می آورد. از کسی صدقه نمی خواهد ؛ زحمت می کشد و مردم را سرگرم می کند ، مثل یک ماشین کوکی کار می کند تا مردم را سرگرم کند. می گوید :« بیایید ، هرکاری بلدم می کنم تا شما را سرگرم کنم.» بله ، البته تهی دست است ، نمی توان منکر شد ؛ اما شرافتمندانه تهی دست است؛ خسته است ، تا مغز استخوانش یخ کرده است، اما باز زحمت می کشد ، به شکلی که بلد است زحمت می کشد ، اما به هرحال زحمت می کشد و از این آدم های شرافتمند بسیارند ... »

تو نباید غمگین باشی، اشک‌ها غم تو را تسکین نخواهند داد.

حالا باید یاد بگیرید چگونه بی من زندگی کنید.

آدمهای بیچاره و بدبخت بایستی از هم دوری کنند، تا بدبختی‌شان به هم سرایت نکند و بیشتر نشود.

آه، ادبیات چیز شگفت‌انگیزی است، یک چیز خیلی شگفت. ادبیات چیز عمیقی است! ادبیات دل آدمها را قوی می‌کند و به آنها خیلی چیزها یاد می‌دهد. ادبیات یک تصویر است، یا به تعبیری هم یک تصویر است هم یک آینه؛ بیان احساسات است، شکل ظریفی از انتقاد است، یک درس پندآموز و یک سند است.