بریده‌های کتاب هزار خورشید تابان

مردها می‌توانند کارهایی را که زن‌ها را به خاطرش سنگسار می‌کنند، با افتخار انجام دهند.

لیلا یادش آمد که یک روز مامان به بابا میگفت با مردی ازدواج کرده که هیچ اعتقادی ندارد. مامان درک نمی کرد. درک نمیکرد که اگر در آینه به خودش نگاه کند، تنها اعتقاد راسخ زندگی بابا را می بیند که دارد نگاهش می کند.

من مشتری هایی دارم، مریم، مردهایی که زن هاشان را می آورند مغازه من. زن ها بی حجاب می آیند و یک راست با من حرف می زنند و بدون خجالت تو چشمم نگاه می کنند. آ رایش می کنند و دامن های بالای زانو می پوشند. گاهی حتی پاها را برای اندازه گیری کفش جلو من می گذارند و شوهرهاشان می ایستند و نگاه می کنند. اجازه این کار را می دهند. عین خیالشان نیست که نامحرمی به پای زنشان دست می زند! به نظرم چون درس خوانده اند، خود را مرد امروزی و روشنفکر می دانند. متوجه نیستند که ننگ و ناموسشان به باد می رود.

از ذهنش گذشت که پسرها با دوستی، همان برخوردی را دارند که با خورشید دارند، وجودش را انکار نمی کنند؛از تابش اش بیشترین لذت را می برند، امّا مستقیم نگاهش نمیکنند.

_ کاری که مرد در خانه اش می کند به خودش مربوط است. + پس قانون به چه درد می خورد ، سرکار رحمان؟

لیلا می‌گوید: متأسفم و غرق حیرت می‌شود که چطور هر افغانی داستان هایی از مرگ و فقدان و غصه تصور ناپذیر دارد، با این حال می‌بیند مردم راهی برای بقا و ادامه زندگی پیدا می‌کنند...

لیلا به فکر فرو میرود که چطور قصه زندگی هر افغانی با مرگ و فقدان و غم و غصه های تصور ناپذیری رفم خورده است. 😞

یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور کلبه ی احزان شود روی گلستان غم مخور ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکَنَد چون تو را نوح است کشتیبان ز توفان غم مخور

مورد توجه زنان: -زنان باید همیشه در منزل بمانند. جایز نیست که زنان بدون هدف در خیابان ها پرسه بزنند.اگز زنی بخواهد بیرون از منزل برد، باید یکی از محارم همراهش باشد. اگر زنی تنها در خیابان دیده شود، پس از تحمل تازیانه، به خانه بازگردانده خواهد شد.

دوست جوان من، حکایت کشور ما این است، یک مهاجم پس از مهاجم دیگر. مقدونی‌ها، ساسانیان، عرب‌ها، مغول‌ها، حالا هم که شوروی‌ها. اما ما مثل آن دیوارها هستیم. در هم شکسته، بدون هیچ قشنگی چشم‌گیری، اما هنوز سر پا.

من از این نمی ترسم که از این دنیا بروم، این دنیایی که با سماجت میخواهد ما غم روی غم بگذاریم تا جایی که نتوانیم تاب بیاوریم. نه، به عقیده ی من وقتی اجلم برسد ، من با طیب خاطر این دنیا را ترک می کنم.

مریم تعادلش را حفظ کرد و دسته بیل را محکم گرفت. آن را بالا برد. اسم رشید را صدا زد. می‌خواست او را ببیند. «رشید!» رشید سرش را بالا گرفت و نگاه کرد. مریم ضربه را زد. به شقیقه اش زد. ضربه، رشید را از روی لیلا به کناری انداخت.

آن گفتهٔ معروف یادت هست؟ در جزیرهٔ متروکی هستی و میتوانی پنج‌تا کتاب با خودت داشته باشی. کدام‌هارا انتخاب میکنی؟

مریم گفت:« کجاست این آقا خبر دارد جلیل خان کجاست؟» مکثی برقرار شد:«می‌گویند سال ها پیش از دنیا رفته، سال ۱۹۸۷» دل مریم هری فروریخت...

+مگر خودت نمی‌گفتی نباید پشت سر مرده حرف زد؟ _فکر کنم بعضی ها نمی‌توانند کاملا مرده باشند.

چینی ها می گویند اگر به آدم سه روز غذا ندهند بهتر از این است که یک روز چای ندهند. :)