بریدۀ کتاب

:هر دانه برف آه سینه سوز زنی است. کنجی از این عالم ، آه به آسمان رفته و ابر می شود . آن گاه به هیئت دانه هایی ریز و خاموش بر مردمان می بارد. گفته بود که برف ما زنان را یادآور می شود از کم و کیف رنجی که می بریم و خاموش آنچه را بر ما فرو می بارد، تاب می آوریم .