دروغ‌های کوچک بزرگ، یک کتاب برای بزرگسالیه. کتابیه که از همون ابتدا دوربینش رو جوری تنظیم کرده که دغدغه‌های سی‌وچندسالگی (و حتی چهل سالگی) به بعد رو نشون بده. دغدغه‌هایی که بیش از هرچیزی رنگ‌وبوی درگیری ذهنی و آبروداری دارن. 

فصل مشترک همه زن‌هایی که جزو شخصیت‌های اصلی داستان هستن، مادر بودنشونه. اما تو باقی چیزها هیچ اشتراکی وجود نداره‌. توی کتاب، هم ازدواج مجدد داریم، هم مادر مجرد، هم خشونت خانگی، هم فرزند نوجوان داشتن، هم تفاوت‌های بنیادینی که زن متوجه میشه همیشه با شوهرش داشته، هم دوگانه مادر خانه‌دار و مادر شاغل، هم چشم‌وهم‌چشمی‌های بعد مدرسه رفتن بچه‌ها بین مامانا، هم کنجکاوی و سرک کشیدن، هم دوستی خاله‌خرسه، هم زنده بودن کودک درون و هم خیلی چیزای دیگه که باید حوالی این سن و سال باشید تا براتون آشنا، دلچسب و گاهی خجالت‌آور باشه.

نقطه قوت کتاب بدون تردید، رئال بودن و ملموس بودنشه‌‌. بدون اینکه فانتزی‌های داستانی و جزئیات بی اهمیت تینیجری اونا رو آلوده کرده باشه. مخصوصا که بر خلاف سربه‌مهر بودن رازها و حرف‌های هر شخصیت تو دل خودش، ما به عنوان خواننده از تک‌تک اون حس‌ها و حرف‌ها و کشمکش‌های درونی باخبریم و بارها تو موقعیت‌های مختلف شخصیت ‌های مختلف، خودمونو می‌بینیم که بلاتکلیف ایستادیم و باید تصمیم بگیریم! این رو هم می‌بینیم که این حفظ ظاهرها تا چا حد کاربردی‌ان و از بیرون چطور بنظر می‌رسن. و احتمالا وقتی کتاب رو می‌بندیم داریم به این فکر می‌کنیم که اساسا آبروداری مرزش کجاست؟ کی تعیین‌ش می‌کنه و ما تا کجا حاضریم بخاطرش سکوت کنیم یا دروغ بگیم؟ و اصلا این سکوت‌ها و دروغ‌ها کمکی به ما یا دنیا می‌کنه؟ کسی بخاطرش ازمون تقدیر می‌کنه؟ یا دست‌کم زندگی خودمون بهتر از قبل میشه؟
سوال‌های به ظاهر ساده‌ای که جواب‌های بی‌رحمانه‌ای براشون وجود داره.

زندگی‌های به‌ظاهر خوب و بی‌نقصی رو می‌بینیم که از درون بحرانی‌ن. آدم‌های شاد و سرزنده و حسرت برانگیزی رو می‌بینیم که شب‌ها از فکروخیال زاروزندگی خوابشون نمی‌بره. پولدارهایی رو می‌بینیم که چالش‌هایی دارن که با پول نمی‌تونن حل‌شون کنن، آدم‌هایی رو می‌بینیم که تو زندگی دوم چنان زیرورو شدن که حسرت همسر اولشون رو برانگیخته می‌کنن و بارها به خودشون میگن این اگه اینجوری بود من هیچ نیازی نبود ازش جدا شم و خودشونو سرزنش میکنن که شاید خودشون شایسته خوب رفتار کردن رو نداشتن ( بدون این‌که  به این نکته توجه کنن که اگه تجربه غلط زندگی اول باهاش نبود، هیچ‌وقت درس نمیگرفت و زندگی جدید رو متفاوت شروع نمیکرد)و خلاصه بنظرم کتاب برای بزرگسالی، یه تراپی رایگان و ارزشمنده!

اگه قرار باشه دوتا درسی که از کتاب گرفتم رو باهاتون به اشتراک بذارم، بی‌تردید این‌هاست:

✔️همه‌چیز برای همه می‌تونه اتفاق بیفته و فقط غیر ممکن، غیر ممکنه.

✔️بزرگسالی می‌تونه تازه نقطه شروع زندگی باشه، یه شروع با کلی تجربه و درس عبرت!
        

          کتاب شروع جالبی داشت. نصفه‌شبی شیطان خبردار میشه یه پرهیزگار از نوع پنجم به نام آقای پورعلیزاده در زمین هست که با وجود حقوق کمش، رشوه قبول نمی‌کنه. برای همین دست به کار میشه تا ببینه چه کاری برای از راه به در بردنش از دستش برمیاد و کل داستان ماجرای همین تلاش‌های شیطانه.
به زور نمایشنامه رو تا آخر خوندم 😩 از یه جایی به بعد جملات خیلی تکراری شده بود و قضایا هم همش همون بود. اطراف آقای پورعلیزاده رو آدمایی گرفتن که همه خصوصیات بدی دارن؛ زن جیغ‌جیغو، عمه خانم با گوش‌های سنگین، همکاران رشوه‌گیر و کار راه ننداز، خانم‌های همکاری که همش با تلفن صحبت می‌کنن و ...این وسط فقط آقای پورعلیزاده به اخلاقیات پای‌بنده و شعرای زیبای حافظ می‌خونه و فکر می‌کنه اگه رشوه بگیره، دیگه نمی‌تونه تو آینه به خودش نگاه کنه. 
اما مثل همه‌ی داستانای ایرج پزشکزاد و با وجود تمام خصوصیات خوب آقای پورعلیزاده، اصلاً به اخلاق روابط پای‌بند نیست و به همه‌ی زنان دیگه غیر از همسرش حرفای زشت میزنه. شاید بگید طنزه و سخت نگیر! ولی اصلاً نمی‌تونم با این نوع طنز پزشکزاد کنار بیام. طنز همین مدلی ولی اخلاقی‌ترِ مهرداد صدقی در مجموعه‌ی آب‌نبات‌ها رو دوست داشتم، ولی این نوع طنز واقعاً به نظرم غیراخلاقیه. 
شیطان هم فقط همین رشوه گرفتن براش مهمه و هیچ چیز دیگه‌ای از جمله زن و این میل آقای پورعلیزاده به این که حالا که وضعش خوب شده به رئیس قبلیش دستور بده، براش مهم نیست.
دو ستاره رو هم به سختی دادم 😂